بیماری های پستان ایران
سال:1398 | دوره:12 | شماره:3 (پیاپی 46) |تعداد مقالات:6

مقدمه: رادیوتراپی قبل از ماستکتومی موجب افزایش شدت استرس و هورمون کورتیزول می گردد، با توجه به استقبال بیماران و پزشکان از روش های غیردارویی مدیریت استرس، مطالعه حاضر با هدف اثر طب فشاری گوش بر اضطراب و سطح هورمون کورتیزول قبل از ماستکتومی در زنان دریافت کننده رادیوتراپی انجام شد. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در طی سال های 98-1397 در بیمارستان امام رضا تبریز با مشارکت 66 (هر گروه 33 نفر) بیمار انجام شد. بیماران گروه مداخله از سه روز قبل از جراحی روزانه دو نوبت طب فشاری گوش را انجام می دادند (هر گوش هشت دقیقه)، سطح سرمی کورتیزول و اضطراب پنهان و آشکار (ابزار اشپیل برگر) قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شد (برای گروه کنترل اقدامی انجام نشد) و با آزمون های آماری مناسب در نرم افزار SPSS20 مقایسه شدند. P کمتر از 05/0 معنادار تلقی شد. یافته ها: متغیرهای سطح اضطراب پنهان (41/6± 22/43) و آشکار (52/5± 50/49) و هورمون کورتیزول (95/18± 15/156) در گروه مداخله با گروه کنترل هیچ اختلاف آماری معناداری نداشتند (05/0P) حال آنکه هیچ تغییر معناداری در متغیرهای ذکر شده در گروه کنترل مشاهده نشد (05/0

مقدمه: E-cadherin در بیشتر بافت های نرمال اپیتلیال بیان می شود. از دست رفتن E-cadherin می تواند منجربه تمایز و تهاجم در انواع کارسینوما شود؛ لذا E-cadherin به عنوان یک سرکوبگر تومور در نظر گرفته می شود. از این رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر اثر تمرینات تناوبی بر بیان ژن E-cadherin به عنوان ژن سرکوبگر تومور در موش های مبتلا به سرطان پستان است. روش بررسی: بدین منظور 20 سر موش (Balb/c) ماده با میانگین وزن 8/0± 17 گرم از موسسه پاستور خریداری و در آزمایشگاه حیوانات دانشگاه تربیت مدرس تحت شرایط کنترل شده نگهداری و به طور تصادفی به چهار گروه (استراحت-سرطان-استراحت، استراحت-سرطان-تمرین، تمرین-سرطان-استراحت و تمرین-سرطان-تمرین) تقسیم شدند؛ گروه های تمرینی پس از آشناسازی وارد شش هفته برنامه تمرینی تناوبی شدند، و پس از پایان دوره تمرینی، موش ها با تزریق سلول سرطان پستان از رده ی 4T1 توموری شدند و مجدد گرو ه های تمرینی وارد چهار هفته برنامه تمرینی تناوبی شدند. 48 ساعت پس از اجرای آخرین جلسه تمرینی موش ها قربانی شدند. بیان ژن E-cadherin، در بافت تومور به روش PCR Real-time بررسی شد. جهت تعیین معنی دار بودن تفاوت بین متغیرها از آزمون ناپارامتریک کروسکال والیس استفاده گردید. یافته ها: نتایج تفاوت معنادار ژن E-cadherin را بین گروه های تمرین-سرطان-تمرین و استراحت-سرطان-استراحت نشان می دهد (p=0. 03). همچنین این تفاوت معنادار بین گروه های تمرین-سرطان-استراحت و تمرین-سرطان-تمرین نیز وجود داشت (p=0. 04). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد، تمرینات تناوبی می تواند به عنوان یک راهبرد غیر دارویی باعث تعدیل بیان ژن های سرکوبگر تومور، تهاجم توموری، متاستاز و التهاب سیستمیک شود و حتی روند پیشروی بیماری و متاستاز را معکوس کند.

مقدمه: سرطان پستان به عنوان یکی از شایع ترین علل مرگ و میر در میان زنان در نظر گرفته می شود. تشخیص زودهنگام سرطان پستان شانس زنده ماندن را افزایش می دهد. مطالعه حاضر جهت پیش بینی دقیق تر و تصمیم گیری موثرتر در درمان بیماران مبتلا به سرطان پستان صورت گرفته است. روش بررسی: مطالعه حاضر که از نوع کاربردی و توصیفی-تحلیلی بر اساس بهره گیری از روش های کامپیوتری است، جامعه ی هدف آن متشکل از 699 مورد بیماران مبتلا به سرطان پستان خوش خیم و بدخیم با 9 متغیر ورودی روی مجموعه داده های بیماری سرطان پستان پایگاه UCI انجام شده است، قبل از نرمال سازی داده ها از الگوریتم EM برای داده کاوی استفاده شده است. سپس از مدل ترکیب شبکه عصبی مبتنی بر ساختار پرسپترون چند لایه با الگوریتم بهینه سازی وال (WOA) برای پیش بینی بدخیمی تومور پستان استفاده شده است و دقت و پیش بینی آن مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که پس از پیش پردازش مجموعه داده های بیماری، دقت الگوریتم پیشنهادی برای داده های آموزش و آزمون به ترتیب برابر با 6/99 و 99 بوده است و همچنین دقت پیش بینی مدل پیشنهادی برابر 4/99 به دست آمد که با مقایسه صورت گرفته نسبت به روش های مختلف یادگیری ماشین در مطالعات دیگر نتیجه خوبی می باشد. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت تشخیص زودهنگام بیماری سرطان پستان، یافته های این مطالعه می تواند به برنامه ریزان و ارائه کنندگان خدمات سلامت در برنامه های تشخیص به موقع این بیماری کمک شایانی نماید.

مقدمه: بروز سرطان پستان آسیب های جسمی و روانی بسیاری را برای بیمار و خانواده او و به ویژه همسر بیماران در پی دارد. بر این اساس، هدف مطالعه بررسی اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی همسر بیماران مبتلا به سرطان پستان، قبل و بعد از درمان می باشد. روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی است که در دو مقطع به فاصله حدود شش ماه در کلینیک تخصصی سرطان پستان جهاد دانشگاهی انجام شد. 142 نفر از همسران، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو مرحله قبل و بعد از درمان به وسیله پرسش نامه های افسردگی بک، اضطراب بک و فرم کوتاه زمینه یابی سلامت مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: میزان اضطراب و افسردگی شدید در نوبت دوم (بعد از درمان) کمتر از نوبت اول (قبل از درمان) بود. اضطراب (001/0>p) و افسردگی (002/0 >p) همسران پس از درمان کمتر شده بود. میزان رضایت جنسی قبل از درمان نیز بیش از زمان پس از درمان بود. همسران از نظر ابعاد کیفیت زندگی، در خرده مقیاس های مشکلات جسمانی، محدودیت سلامتی و محدودیت سلامتی هیجانی، در زمان قبل از درمان بهتر از بعد از درمان بیمار بودند و اکثریت همسران پس از درمان بیمار مشکلات جسمی بیشتری داشتند. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش مبنی بر سطوح متفاوت مشکلات جسمانی، اضطراب و افسردگی همسران در مراحل قبل و بعد از درمان بیمار، لازم است سیستم های بهداشتی درمانی، خدمات آموزشی و مداخلات رفتاری گسترده تری را در مراحل مختلف تشخیص و درمان بیماری، برای بیمار و خانواده بیمار ارایه نمایند.

مقدمه: این پژوهش با هدف مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی با زوج درمانی یکپارچه نگر بر تعارضات زناشویی زوجین دارای همسر مبتلا به سرطان پستان انجام گرفت. روش بررسی: در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری در دسترس200 نفر از بین زنان مبتلا به سرطان پستان و همسران آنان که در سال 1397 به مرکز آموزشی و درمانی بیمارستان الزهرا تبریز مراجعه کردند، انتخاب و 45 نفر از زنانی که نمرات بالایی در پرسشنامه تعارض زناشویی کسب کردند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. یکی از گروه های آزمایش طی 16 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و گروه آزمایش دیگر تحت زوج درمانی یکپارچه نگر طی 16 جلسه قرار گرفت، اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی بر کاهش تعارض زناشویی موثر است (05/0>P). بر اساس نتایج، زوج درمانی یکپارچه نگر منجر به کاهش تعارض زناشویی زنان مبتلا به سرطان می گردد (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی با زوج درمانی یکپارچه نگر بر تعارضات زناشویی زوجین دارای همسر مبتلا به سرطان پستان وجود ندارد (05/0< P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و زوج درمانی یکپارچه نگر به عنوان یک درمان انتخابی برای حل مشکلات فردی و ارتباطی زوجین مبتلا به سرطان پستان به کار برده شود.

مقدمه: صفات شخصیتی، اضطراب، افسردگی و ناامیدی در زنان مبتلا به سرطان پستان موجب اثرات منفی بر کیفیت زندگی این بیماران می گردد که سهم اثر این عوامل به صورت دقیق تعیین نشده است؛ لذا هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر صفات شخصیتی، اضطراب، افسردگی و سطوح ناامیدی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی ارتباط صفات شخصیتی، اضطراب، افسردگی، ناامیدی و کیفیت زندگی 180 زن مبتلا به سرطان پستان (90 بیمار و 90 نفر سالم) بیمارستان امام رضا و طباطبایی شهر تبریز که به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند، به کمک پرسشنامه های مقیاس ناامیدی بک، مقیاس اضطراب بک، مقیاس افسردگی بک و مقیاس کیفیت زندگی SF_36 (دارای روایی و پایایی قابل قبول) بررسی شد. از آزمون های تی تست و ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد و میزان P کمتر از 05/0 معنی دار تلقی گردید. یافته ها: همبستگی بین متغیرهای مختلف با کیفیت زندگی حاکی از ارتباط منفی بین روان رنجوری (13. 00± 5. 11)، افسردگی (8. 90± 7. 07)، ناامیدی (4. 88± 3. 60) و اضطراب (13. 96± 10. 20) و همچنین ارتباط مثبت برون گرایی (10. 08± 3. 91) با تمامی ابعاد کیفیت زندگی بود. آنالیز همبستگی بین صفات شخصیتی با افسردگی، ناامیدی و اضطراب نشان می دهد که همبستگی مثبت بین مقیاس روان رنجوری با افسردگی، ناامیدی و اضطراب وجود دارد حال آن که هبستگی منفی بین سایر ابعاد صفات شخصیتی (برون گروایی، روان پریشی و دروغ گویی) و افسردگی، ناامیدی و اضطراب وجود دارد. نتیجه گیری: اضطراب، افسردگی و ناامیدی در بیماران مبتلا به سرطان موجب کاهش سطح کیفیت زندگی آنان شده است. بیمارانی که خصوصیت برون گرایی دارند، اضطراب و افسردگی کمتری دارند که منجر به بهتر شدن کیفیت زندگی آنها می شود، در حالی که بیماران این خصوصیت را ندارند ممکن است علایم اضطراب و افسردگی بالا و کیفیت پایین زندگی را نشان دهند.