تحقیقات کشاورزی ایران
سال:1383 | دوره:23 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

اثر سطوح مختلف یولاف و مکل بتا - کلوکاناز در یک جیره پایه ذرت - سویا، در قالب طرح کاملا تصادفی به روش فاتکوریل 5´2 بررسی شد. یولاف به میزان صفر، 10، 20، 30 و 40 درصد جایگزین ذرت، و بتا - گلوکاناز به میزان صفر و 5700 واحد در کیلوگرم به جیره ها افزوده شد. وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک، درصد چربی حفره شکمی، گوارش پذیری ایلئومی پروتئین و چربی، و غلظت کلسترول و تری گلیسرید پلاسما اندازه گیری شدند. افزایش میزان یولاف جیره، وزن بدن، مصرف غذا، درصد چربی حفره شکمی، گوارش پذیری پروتئین و چربی و غلظت های کلسترول و تری گلیسرید پلاسما را کاهش داد (P<0.01) و برای 40% یولاف، کمترین بودند. ضریب تبدیل خوراک، با افزایش یولاف جیره افزایش یافت و در 40 درصد جیره بیشترین بود. مکمل بتاگلوکاناز، وزن بدن، مصرف خوراک، و گوارش پذیری پروتئین و چربی را به طور معنی داری (P<0.05) بهبود بخشید. افزودن آنزیم به طور معنی داری (P<0.05)، کلسترول و تری گلیسرید پلاسما و چربی حفره شکمی را افزایش داد. اثر جنس بر چربی شکمی، و غلظت کلسترول و تری گلیسرید پلاسما معنی دار (P<0.05)، بود. نرها، غلظت پلاسمایی کلسترول بیشتری نسبت به ماده ها داشتند در حالی که چربی حفره شکمی ماده ها، بیشتر بود.

یک سیستم خبره جهت شبیه سازی فرآیند تصمیم گیری مدیران کارخانه فرآوری پسته توسعه یافت. از جلسات متعدد مصاحبه، مشاهدات و کار تجربی درکارخانه فرآوری، یک پایگاه دانش (Knowledge base) با استفاده از انضمام استراتژی بیز (Bayes) با وضیعت روزانه بازار پسته (مشاهده) طراحی شد. نتایج نشان می دهد که تصمیمات سیستم خبره در این زمینه، در 88% موارد با خبرگان حوزه مطابقت دارد. تفاوت تصمیم ها در 12% باقیمانده با توجه به مراحل واقعی تصمیم گیری توسط خبرگان معرفی می گردد.

گیاهان چغندرقند (Beta vulgairs) در محیط شنی کاشته شدند و به تدریج تحت سطوح مختلف شور 0، 50، 150، 250 و 350 میلی مول مخلوط نمکهای کلرور سدیم و کلرور کلسیم به نسبت مولی 1:5 قرار گرفتند و میزان فتوسنتز برگها در طول دوره تنش شوری در غلظت های مختلف گاز کربنیک (70 تا 1500 میکرومول CO2 در مول هوا) تحت بررسی قرار گرفت. تنش شوری میزان فتوسنتز خالص (Aco2) و هدایت روزنه ای (gs) را بشدت کاهش داد. منحنی میزان فتوسنتز خالص و غلظت گارکربنیک داخل برگ (Ci) رسم شد و شیب  اولیه این منحنی (منحنی Aco2- Ci) تعیین و بعنوان قابلیت فتوسنتزی مورد استفاده قرار گرفت. فتوسنتز برگ گیاهانی که تحت تنش شوری 50 میلی مول قرار داشتند در مقایسه با تیمار شاهد تغییر کمی نشان داد در حالیکه فتوسنتز برگ گیاهانی که تحت سطوح بالای شوری بودند تا 91.5% کاهش نشان داد و هم چنین نقطه جبرانی آنها افزایش یافت. برگهای گیاهان تحت تنش شوری سالم به نظر می رسیدند و مقدار کلروفیل برگ با افزایش شوری افزایش یافت. اگر چه با افزایش فتوسنتز بویژه در سطوح بالای شوری (250 و 350 میلی مول) به فاکتورهای غیر روزنه ای مربوط می شود. قابلیت فتوسنتزی با غلظت یونهای Cl¯, Na+ موجود در برگ ارتباط معکوسی نشان داد.

تحمل شوری چهار رقم برنج ایرانی در شرایط درون شیشه ای با استفاده از محیط کشت MS تغییر یافته ای که به آن شش سطح شوری (0، 20، 40، 60، 80 و 100 میلی مول NaCl) افزوده شده بود، مورد ارزیابی قرار گرفت. وزن تر، ماده خشک، مقدار آب، یون های Cl-, Mg+, Ca2+, K+, Na+ و محتوای پرولین در آنها و نیز درصد باززایی گیاهچه از پینه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که هنگامی که مقدار NaCl موجود در محیط کشت از صفر به 20 میلی مول افزایش داده شد، وزن تر پینه و باززایی گیاهچه در ابتدا به ترتیب از 382.6 میلی گرم و 59% و 437.8 میلی گرم و 63% افزایش یافت و از آن پس به سرعت کاهش یافت. انگیزش و رشد پینه و نیز باززایی گیاهچه از پینه به ترتیب در محیط کشت MS حاوی 20 میلی مول NaCl که به آن 2 میلی گرم در لیتر تو، فور - دی و 0.2 میلی گرم در لیتر BAP (برای محیط پینه زایی) افزوده شده بود و محیط کشت دارای 3 میلی گرم در لیتر، NAA، 2 میلی گرم در لیتر، کینتین و 50 میلی گرم در لیتر تریپتوفان بهینه بود. تجمع پرولین با وزن تر و محتوای آب پینه همبستگی منفی داشت و با مقدار یون های Na+ و Cl- همبسته نبود. تجزیه ضرایب مسیر بر مبنای ماترس همبستگی نشان داد که یون های Ca2+ و K+ که به وزن تر و مقدار آب همبستگی مثبت دارند، اثر خود را از طریق افزایش مقدار آب پینه اعمال می نمودند. رقم ’زاینده رود‘ به خاطر بهبود رشد و باززایی گیاهچه در محیط کشت حاوی NaCl رقم مناسبی برای انتقال ژن به منظور افزایش تحمل شوری در برنج است.

آزمایش های in vitro و in vivo برای بررسی بازده پنبه دانه کامل بر جمعیت پروتوزوآ و پارامترهای تخمیری انجام شد. تیمارها عبارت بودند از: 1) تیمار شاهد (بدون پنبه دانه کامل) و 2) تیمار دارای 20 درصد پنبه کامل، درصد ناپدید شدن ماده خشک و خصوصیات تخمیری تیمارها با آزمایش in vitro تعیین شد. در آزمایش in vivo، مایع شکمبه از گوسفندان تغذیه شده با تیمارها با روش rumenocemtesis (3 ساعت بعد از تغذیه) در روزهای 1، 3، 5، 7، 9، 11، 14، 21 و 28 جمع آوری شد. pH مایع شکمبه و شمارش پروتوزوآ برای هر یک از نمونه ها، و غلظت نیتروژن آمونیاکی و اسیدهای چرب فرار، تنها در نمونه های جمع آوری شده در روزهای 7، 14، 21 و 28 تعیین شد. درصد ناپدید شدن ماده خشک در شرایط in vitro در 72 ساعت پس از انکوباسیون برای تیمار شاهد نسبت به تیمار پنبه دانه کامل، بیشتر (P<0.01) بود. غلظت کل اسیدهای چرب فرار در 72 ساعت انکوباسیون برای تیمار شاهد نسبت به تیمار پنبه دانه کامل، بیشتر (P<0.05) بود. در 24 ساعت انکوباسیون، نسبت مولاری استات، پروپیونات، و والرات برای تیمار شاهد نسبت پنبه دانه کامل بیشتر، اما نسبت مولاری ایزووالرات، کمتر (P<0.05) بود. در 72 ساعت بعد از انکوباسیون نسبت استات به پروپیونات برای تیمار شاهد بیشتر (P<0.05) بود. تغذیه پنبه دانه کامل جمعیت کل پروتوزوآ را از تقریبا 450000 به 240000 در میلی لیتر کاهش (P<0.05) داد و و پروتوزوآهای holotrich و cellulolytic در نمونه های مایع شکمبه ناپدید شدند و و تنها گونه Ectodinium باقی ماند. این تغییرات در جمعیت پروتوزوآ با غلظتهای کمتر نیتروژن آمونیاکی (P<0.01) در مایع شکمبه گوسفندان تغذیه شده با تیمار دارای پنبه کامل، همراه بود. در شرایط in vivo، نسبت مولاری پروپیونات برای تیمار شاهد نسبت به تیمار پنبه دانه کامل بیشتر ولی نسبت استات به پروپیونات کمتر بود. نتایج این بررسی نشان داد که تغذیه پنبه دانه کامل، جمعیت پروتوزوآ، نیتروژن آمونیاکی و نسبت مولاری پرپیونات را کاهش و نسبت استات به پروپیونات را افزایش داد ولی تاثیری بر pH مایع شکمبه و غلظت کل اسیدهای چرب فرار نداشت.

پایش خشکسالی، به رغم مشکلاتی که دارد، برای مدیریت این بلیه طبیعی لازم است. در این خصوص، چندین شاخص، تدوین و ارایه شده اند که نقش مهمی در پایش خشکسالی و سیستم هایی دارند که برای این منظور، طراحی می شوند. در این پژوهش، کارآیی سه شاخص EDI, SPI, DI برای پایش خشکسالی استان تهران بین سال های آبی 2000-1997 به طور ماهیانه، مقایسه و ارزیابی شدند. نقشه های تهیه شده از این سه شاخص، چگونگی اعلام وضعیت خشکسالی را نشان دادند. نتایج نشان داد که شاخص DI نوسانات شدیدی نسبت به بارندگی داشت و در مقابل، SPI نوسانات کمتری داشت. EDI، به عنوان یک شاخص نسبتا جدید خشکسالی، قادر به تعیین مطلوبی از اعلام وضعیت خشکسالی و تغییرات مکانی آن بود و کارآترین شاخص برای پایش خشکسالی در این استان تشخیص داده شد. کارآیی این شاخص برای تعیین وضعیت خشکسالی به طور روزانه، یکی دیگر از مزیت های آن برای مدیریت خشکسالی در منطقه مطالعاتی است.

مقاله حاضر سیزده گونه از کنه های اریباتید پست را که از نقاط مختلف ایران جمع آوری شده اند گزارش می کند. همه گونه ها برای اولین بار از ایران گزارش می شوند. لیستی از مناطق نمونه برداری به همراه یک نقشه ارایه شده است.