مجله به زراعی نهال و بذر (نهال و بذر)
سال:1389 | دوره:26-2 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

با توجه به افزایش تنش خشکی و گرمای انتهای فصل رشد در منطقه گنبد، بررسی و انتخاب ژنوتیپ های برتر از گونه های مختلف جنس براسیکا مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. بدین منظور آزمایشی مزرعه ای طی سه سال زراعی 85-1382 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گنبد اجرا شد. بیست ژنوتیپ از گونه های مختلف جنس براسیکا (شامل کلزای تیپ زمستانه، کلزای تیپ بهاره، شلغم روغنی و خردل زراعی) در تاریخ کاشت مناسب منطقه کشت شدند. تجزیه واریانس مرکب نشان داد که میانگین عملکرد دانه ژنوتیپ های بهاره کلزا به طور قابل توجهی بیشتر از گونه های دیگر بود. میانگین عملکرد دانه ژنوتیپ های زمستانه کلزا، بهاره کلزا، شلغم روغنی و خردل زراعی به ترتیب 1381، 2191، 1780 و 1915 کیلوگرم در هکتار بود. بخش بزرگی از تغییرات عملکرد دانه به عوامل محیطی مانند بارندگی و اثر متقابل دما × تابش (خارج قسمت فتوترمال) بستگی داشت. بین عملکرد دانه ژنوتیپ های کلزای بهاره و شلغم روغنی با بارندگی طی فصل رشد رابطه مثبت خطی وجود داشت. نرخ افزایش عملکرد دانه به ازای هر یک دهم واحد افزایش خارج قسمت فتوترمال در ژنوتیپ های زمستانه کلزا، خردل زراعی، بهاره کلزا و شلغم روغنی طی دوره گلدهی به ترتیب 582، 574، 336 و 303 کیلوگرم در هکتار و طی دوره بین پایان گلدهی تا رسیدگی فیزیولوژیک به ترتیب 749، 732 ، 658 و 240 کیلوگرم در هکتار بود. با توجه به دیررس تر بودن ژنوتیپ های زمستانه کلزا و خردل زراعی نسبت به دو ژنوتیپ دیگر و مصادف شدن مراحل زایشی آنها با دماهای بالاتر، واکنش عملکرد دانه به افزایش خارج قسمت فتوترمال در این ژنوتیپ ها نسبت به ژنوتیپ های دیگر بیشتر بود. برتری عملکرد دانه ژنوتیپ های بهاره کلزا نسبت به ژنوتیپ های دیگر تائید سازگاری این ژنوتیپ ها به شرایط محیطی منطقه بود.

به منظور تعیین مناسب ترین تاریخ کاشت ارقام گندم دارای تیپ های رشد متفاوت آزمایشی در سه تاریخ کاشت 20 مهر، 15 آبان و 10 آذر با شش رقم گندم پیشتاز و مرودشت (بهاره)، توس و الوند (بینابین)،MV17  و الموت (زمستانه) به صورت کرت های خرد شده در سه تکرار، طی دو سال زراعی 84-1382 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی نیشابور اجرا شد. تجزیه واریانس مرکب داده ها نشان داد اثر تاریخ کاشت بر تعداد سنبله در مترمربع، وزن تک دانه، ارتفاع بوته و تعداد روز تا ظهور سنبله معنی دار بود، ولی اثر آن بر میانگین عملکرد دانه معنی داری نبود، که علت اصلی آن شرایط آب و هوایی متفاوت دو سال آزمایش بود. اثر متقابل سال × تاریخ کاشت بر عملکرد دانه معنی دار بود (P<0.05)، به طوریکه در سال اول ، بیشترین عملکرد دانه در تاریخ کاشت اول (8804 کیلوگرم در هکتار) و سال دوم در تاریخ کاشت سوم (7707 کیلوگرم در هکتار) ثبت شد. افت شدید دمای هوا در فروردین ماه سال دوم آزمایش به کمتر از 7- درجه سانتیگراد به کشت های دیر، به دلیل عدم برخورد مراحل حساس نموی، در مقایسه با کشت زود خسارت کمتری وارد شد و در نتیجه درصد کاهش عملکرد نیز کمتر بود. اثر متقابل تاریخ کاشت × رقم معنی دار بود (P<0.01)، بنابراین واکنش تیپ های مختلف گندم به تاریخ کاشت متفاوت بود. بطوریکه با تاخیر در کاشت، عملکرد ارقام زمستانه بیشتر (12 درصد) از ارقام بینابین و بهاره کاهش یافت که دلیل اصلی آن کاهش تعداد سنبله در واحد سطح بود. البته بخشی از کاهش عمکرد دانه با افزایش وزن هزار دانه جبران شد. نتایج این تحقیق نشان داد مناسب ترین تاریخ کاشت تیپ های زمستانه اواسط مهر و تیپ های بهاره نیمه اول آبان بود. در شرایط مناطق معتدل مانند نیشابور تیپ های بهاره از عملکرد بیشتری نسبت به ارقام زمستانه و بینابین برخوردارند و برای حصول به حداکثر تولید، کشت این نوع ارقام توصیه می شود.

به منظور بررسی اثر تراکم بوته و آرایش کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای سینگل کراس 704 آزمایشی به مدت دو سال زراعی (1383 و 1384) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گرگان به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. فاکتور اول تراکم بوته شامل چهار سطح (55، 65، 75 و 85 هزار بوته در هکتار) و فاکتور دوم آرایش کاشت با دو سطح یک ردیفه و دو ردیفه بود. نتایج نشان داد که اثر سال بر روی کلیه خصوصیات به جز تعداد ردیف در بلال و تعداد دانه در هر ردیف معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه (7.438 تن در هکتار) در سال دوم برداشت شد. اثر آرایش کاشت نیز بر روی ارتفاع بوته، طول بلال و عملکرد دانه معنی دار بود و بیشترین عملکرد دانه از آرایش کشت دو ردیفه به میزان 7.23 تن در هکتار بدست آمد. اثر تراکم بوته بر روی کلیه صفات مورد بررسی به جز تعداد ردیف در بلال معنی دار بود و بیشترین عملکرد دانه (7.872 تن در هکتار) از تراکم 75 هزار بوته در هکتار بدست آمد. اثر متقابل سال × آرایش کاشت نیز معنی دار بود و بیشترین عملکرد دانه (7.537 تن در هکتار) در سال اول و از آرایش کاشت دو ردیفه برداشت شد. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که با آرایش کاشت دو ردیفه رقابت بین بوته ها کاهش یافته و تراکم 75 هزار بوته در هکتار برای کشت ذرت دانه ای سینگل کراس 704 در استان گلستان قابل توصیه می باشد.

به منظور ارزیابی میزان مقاومت یا تحمل پایه های رویشی به (Cydonia oblonga Mill.) نسبت به غلظت های مختلف بی کربنات آمونیوم آب آبیاری، این پژوهش با استفاده از چهار پایه رویشی به (Q.C، Q.B،Q.A و PQBA29) در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با پنج تکرار به مدت سه سال (84-1382) در ایستگاه دستگرد مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان انجام شد. کلیه پایه ها با آب ابیاری حاوی غلظت های مختلف بی کربنات آمونیم (صفر، 5، 10 و 15 میلی مول در لیتر) آبیاری شدند. در طول انجام این تحقیق، اثر غلظت های مختلف بی کربنات بر روی صفات مختلفی نظیر شدت کلروفیل پایه ها، زردی ناشی از کلروز آهن، میزان رشد رویشی سالیانه شاخه ها، قطر تنه و ارتفاع هر یک از پایه ها مورد بررسی و یادداشت برداری های لازم انجام گرفت. نتایج نشان داد که وجود بی کربنات در آب آبیاری کلیه صفات مورد مطالعه را تحت تاثیر قرار داد، اگرچه شدت و ضعف این اثر در بین چهار پایه به مورد مطالعه به وضوح قابل مشاهده بود و اختلاف مشاهده شده در سال های مختلف انجام آزمایش در اکثر موارد معنی دار بود. با وجود این، از بین این چهار پایه، تنها دو پایه Q.A و PQBA29 بیشترین میزان تحمل را نسبت به بی کربنات آب آبیاری برای صفات مورد مطالعه نشان دادند. با استناد به نتایج این تحقیق می توان بیان کرد که دو پایه Q.A و PQBA29 توانایی تحمل مقادیر بالاتر بی کربنات را دارند و عملکرد معنی دار و قابل قبولی را تحت چنین شرایطی تولید می کنند. بنابراین می توان این دو پایه را به عنوان دو پایه متحمل مفید و کارآ تحت چنین شرایطی معرفی و در برنامه های به نژادی مورد استفاده قرار داد.

افزایش عملکرد دانه در ارقام جدید عموما از طریق افزایش تعداد دانه و به ویژه دانه های انتهایی (Distal) با وزن کمتر درسنبلچه بوده است. با وجود این دانه های انتهایی به دلیل اندازه کوچک و سبکی وزن نسبت به دانه های پایه ای (Basal) باعث کاهش میانگین وزن دانه اکثر ارقام جدید گندم در زراعت آبی شده است. این تحقیق با هدف بررسی تعیین سهم وزن دانه های پایه ای و انتهایی سنبلچه در عملکرد دانه پنج ژنوتیپ گندم نان زمستانه بر پایه طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در دو شرایط آبیاری معمول و قطع آبیاری بعد از گرده افشانی در کرج و اردبیل و به مدت دو سال زراعی 84-1382 انجام شد. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد که رقم گاسپارد با عملکرد دانه به میزان 7288 کیلوگرم در هکتار در شرایط آبیاری معمول بالاترین عملکرد دانه را داشت ولی در شرایط تنش ژنوتیپ ها از نظر عملکرد دانه تفاوتی نشان ندادند. تجزیه واریانس مرکب برای صفت دانه های انتهایی و پایه ای در هر دو شرایط آبیاری معمول و تنش خشکی آخر فصل نشان داد که اثر موقعیت دانه (ژنوتیپ) در سطح احتمال آماری 1% معنی دار بود. در شرایط آبیاری معمول اثر متقابل سال × مکان و در شرایط تنش اثر متقابل مکان × موقعیت دانه (ژنوتیپ) در سطح احتمال آماری 1% معنی دار بودند. میانگین وزن دانه های پایه ای (A, B) در شرایط تنش 38 میلی گرم و در صد سهم آنها در عملکرد دانه 27.5% ولی میانگین وزن دانه های انتهایی C و D به ترتیب 32 و 30 میلی گرم و در صد سهم آنها در عملکرد دانه به ترتیب 23 و 22 درصد بود. در شرایط آبیاری معمول وزن دانه های A، B، C و D به ترتیب 45، 44، 37 و 36 میلی گرم و سهم آنها در عملکرد دانه به ترتیب 28، 27، 23 و 22 درصد بود. در شرایط تنش در ژنوتیپ C-80-10 وزن دانه های پایه ای (40.1 میلی گرم) و دانه های انتهایی (32.3 میلی گرم) بودند که نسبت به ژنوتیپ های دیگر اختلاف کمتری بین وزن دانه های پایه ای و انتهایی وجود داشت و عملکرد دانه این ژنوتیپ در شرایط تنش کاهش کمتری نسبت به شرایط آبیاری در مقایسه با دیگر ژنوتیپ ها داشت و در شرایط آبیاری معمول نیز وزن دانه های پایه ای و انتهایی ژنوتیپ مذکور به ترتیب 48.1 و 39 میلی گرم بود. با توجه به تفاوت ژنوتیپ ها، برای افزایش پتانسیل عملکرد دانه (به ویژه در شرایط تنش خشکی) تحقیقات بیشتری بر روی نقش وزن دانه های انتهایی و پایه ای بر عملکرد دانه در خزانه ژنی گندم پیشنهاد می شود.

باکتری عامل بیماری آتشک (Erwinia amylovora) به طور طبیعی نظام دفاع اکتسابی گیاه میزبان را تحریک می کند، لیکن تا کنون کارآیی تحریک مصنوعی این نظام دفاع اکتسابی گیاه میزبان علیه بیماری آتشک در کاهش بروز خسارت کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این تحقیق به منظور بررسی اثر تحریک این نظام دفاع اکتسابی گیاه میزبان علیه بیماری آتشک با استفاده از اسید سالیسیلیک بر روی شدت و زمان نکروز حاصل از عامل بیماری در ژنوتیپ های مختلف درخت سیب (.Malus domestica Borkh) و گلابی (Pyrus communis L.) با حساسیت های متفاوت به بیماری انجام شد. به این منظور پایه های سیب MM-111 (متحمل) و MM-106 (نیمه حساس) و ارقام گلابی هاروسوئیت (Harrow Sweet) (متحمل) و اسپادونا (Spadona) (نیمه حساس) بوسیله کشت ساقه آنها در محیط درون شیشه مستقر و پرآوری شدند. ارزیابی شدت بیماری با استرین Ea273 باکتری عامل بیماری آتشک به صورت کشت توام با آلوده سازی تحتانی انجام شد. تیمارهای اسید سالیسیلیک شامل دو گروه تیمارهای غلظتی (0.05، 0.1، 0.5، 1، 2، 5 و 10 میلی گرم در لیتر و صفر بعنوان شاهد) و زمانی (1، 3، 5 و 7 روز قبل از کشت توام و تیمار همزمان بعنوان شاهد) بودند. تاثیر سالیسیلیک اسید روی بروز بیماری با شاخص های سرعت پیشرفت نکروز، تعداد میانگره های آلوده شده و تغییرات pH محیط رشد در یک دوره 240 ساعته پس از مایه زنی بررسی شد. داده ها نشان داد که اسید سالیسیلیک در درخت سیب نه تنها قادر به مهار بیماری نشد، بلکه توسعه بیماری را تشدید کرد، در حالیکه در گلابی میزان آلودگی بیماری بطور معنی داری کاهش یافت. مقایسه نتایج تیمارهای زمانی و غلظتی نشان دهنده کارآیی بیشتر تیمارهای زمانی زود هنگام در کاهش آلودگی بیماری در گونه گلابی است. نتیجه گیری می شود که اثر متقابل نظام دفاع اکتسابی گیاه میزبان با باکتری در دو گونه سیب و گلابی متفاوت می باشند و فقط در گلابی ساز و کار نظام دفاع اکتسابی می تواند بعنوان راهبردی موثر در مدیریت و کاهش خسارت بیماری مدنظر قرار گیرد.

به منظور ارزیابی تحمل به تنش خشکی و گرما در ارقام جدید کلزا، آزمایشی در دو سال زراعی 86-1384 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گنبد انجام شد. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و در دو شرایط آبیاری تکمیلی و دیم بر روی دو رقم هایولا  401و آرجی اس 003 و در تاریخ های مختلف کاشت اجرا شد. نتایج نشان داد که در تمام شرایط در تیمارهای تنش و بدون تنش، عملکرد دانه و درصد روغن هیبرید هایولا 401 به طور قابل توجهی بیشتر از رقم آرجی اس 003 بود. میانگین عملکرد دانه هایولا 401 و آرجی اس 003 به ترتیب در شرایط بدون تنش 4455 و 3480 کیلوگرم در هکتار، تنش خشکی 3718 و 2994 کیلوگرم در هکتار، تنش گرما 583 و 340 کیلوگرم در هکتار و تنش همزمان خشکی و گرما 349 و 217 کیلوگرم در هکتار بود. میانگین درصد روغن هیبرید هایولا 401 و رقم آرجی اس 003 نیز به ترتیب در شرایط بدون تنش 44.0 و 42.3 درصد، تنش خشکی 42.3 و 40.4 درصد، تنش گرما 32.5 و 27.7 درصد و تنش همزمان خشکی و گرما 31.2 و 29.4 درصد بود. بر اساس شاخص های تحمل به تنش، تحمل به تنش های خشکی، گرما و همزمان خشکی و گرما در هایولا  401مناسب تر از آرجی اس  003بود. بنابراین برای مناطق با تنش گرما و خشکی انتهای فصل رشد، هیبرید هایولا  401مناسب تر از رقم آرجی اس 003 می باشد و برای کشت در آن مناطق توصیه می شود.

این بررسی به منظور تعیین تاریخ کاشت مناسب برای هیبریدهای جدید KSC302، KSC260، KSC400 و KSC500 به همراه شاهد KSC704به مدت سه سال (1384، 1385 و 1386) بصورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در چهار تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی زرقان استان فارس اجرا شد. تاریخ های کاشت 1 ،10 ،20 و 30 تیر بعنوان فاکتور اصلی و چهار هیبرید جدید به همراه رقم شاهد به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. تجزیه واریانس داده ها نشان دادکه تاریخ کاشت اثر معنی داری در سطح احتمال یک درصد بر عملکرد دانه و اجزای آن (بجز تعداد ردیف دانه) داشت. با تاخیر در کاشت عملکرد دانه کاهش یافت. اثر ارقام بر روی تمام صفات اندازه گیری شده نیز در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. رقم KSC704 فقط در تاریخ اول بیشترین عملکرد دانه را داشت ( 13.53تن در هکتاربا رطوبت 14%) و بعد از آن رقم KSC260 در تاریخ دوم بیشترین تولید را داشت (12.03 تن در هکتار با رطوبت 14%) درصد رطوبت دانه برداشتی رقم KSC260 از ارقام دیگر کمتر بود (13.7 درصد در تاریخ اول و 27.9درصد در تاریخ چهارم) و درصد رطوبت دانه برداشتی رقم KSC704 بیش از ارقام دیگر بود (19.7 درصد در تاریخ اول و 1/47 درصد در تاریخ چهارم). در مجموع طی سه سال و چهار تاریخ کاشت میانگین عملکرد دانه دو رقم KSC260 (فجر) و KSC400 (دهقان) بیشتر از بقیه و به ترتیب 10.41 و 10.39 تن در هکتار با رطوبت 14 درصد بود. رقم KSC704 بجز در تاریخ کاشت اول دچار خسارت سرمازدگی آخر فصل شد. دو رقم KSC260 و KSC400 حتی تا تاریخ کاشت سوم نیز خسارت چندانی از سرمای آخر فصل ندیدند. هیچکدام از ارقام ذرت مورد بررسی در هیچکدام از تاریخ های کاشت به بیماریهای ویروسی رایج در کشت اول آلوده نشدند. بنابراین دو رقم فجر و دهقان جهت کشت دوم در مناطق معتدل استان فارس مناسب می باشند. این دو رقم برای رسیدن فیزیولوژیک به طور میانگین به ترتیب 115 و 120 روز نیاز داشتند.

باکتری های افزاینده رشد گیاه نقش مهمی در مدیریت پایدار حاصلخیزی و تولید بوم نظام های زراعی دارند. به منظور بررسی اثر باکتری های ازوتوباکتر کروکوکوم، آزوسپیریلوم برازیلنس، آزوسپیریلوم لیپوفروم و سودوموناس فلورسنس بر ظهور و استقرار گیاهچه و عملکرد دانه دورگ های ساده دیررس ذرت 700، 704 و دورگ امیدبخش B73×K18، پژوهشی در سال های 1383 و 1384 در مزرعه 400 هکتاری موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج اجرا شد. تیمارهای تلقیح جداگانه بذر دورگ ها با هر باکتری، مخلوطی از دو و سه جنس باکتری و عدم تلقیح (شاهد) و صفات بررسی شده، درصد اولیه و نهایی ظهور، زمان ظهور 50 درصد، زمان نهایی و میانگین زمان ظهور گیاهچه، سرعت ظهور و سرعت تجمعی ظهور گیاهچه، شاخص ظهور گیاهچه، ارتفاع و سطح برگ، وزن خشک بوته و شاخص بنیه گیاهچه در مزرعه (30 روز پس از کاشت) و عملکرد دانه در هکتار بودند. نتایج نشان داد که کلیه صفات تحت تاثیر دورگ های ذرت و باکتری ها قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مایه تلقیح مخلوط سه جنس باکتری سبب بیشترین افزایش درصد و سرعت ظهور گیاهچه و صفات مرتبط و عملکرد دانه دورگ ها شد به طوری که موجب 8 درصد ظهور نهایی و سرعت ظهور گیاهچه و 6 درصد شاخص ظهور گیاهچه را افزایش داده و تلقیح بذر دورگ 700 با باکتری های سه جنس در سال دوم با عملکرد دانه 18711 کیلو گرم در هکتار نسبت به شاهد 32 درصد افزایش یافت و به ترتیب مایه تلقیح دارای دو باکتری ازوتوباکتر کروکوکوم و سودوموناس فلورسنس و تلقیح جداگانه بذر با هر یک از آن ها تاثیر بیشتری داشت. همچنین دورگ 704 بیش از دیگر دورگ ها تحت تاثیر مثبت این باکتری ها قرار گرفت و دورگ های B73×K18 و 700 در مرتبه های بعدی قرار داشتند. بررسی رابطه صفات نیز همبستگی بالای آن ها را مشخص ساخت. بنابراین، بر اساس نتایج این پژوهش این باکتری ها تاثیر قابل ملاحظه ای در افزایش میزان و سرعت ظهور و بنیه گیاهچه و عملکرد دانه دورگ های ذرت دیررس مورد مطالعه در شرایط مزرعه داشتند.

توسعه پایه های رویشی بمنظور افزایش عملکرد در باغهای سیب، ضروری است. این امر به در دسترس بودن یک روش ساده و آسان تکثیر پایه ها بستگی دارد. در این آزمایش اثر غلظت های مختلف هورمون ایندل بوتریک اسید (IBA) و دو روش نگهداری قلمه ها (وارونه و مستقیم)، روی ریشه زایی، کالوس زایی و تعداد و طول ریشه های پنج پایه رویشی(M26, MM106 B9, M9, و آزایش) با استفاده از آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی مطالعه شد. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین تیمارها و پایه ها وجود دارد. مقایسه میانگین ها نشان داد که IBA با غلظت ppm 2500 در پایه M26 بهمراه نگهداری وارونه با 42/58% ریشه زایی در مقایسه با شاهد مستقیم در پایه M26 با 3.27% ریشه زایی بیشترین اثر را داشت. همچنین این تیمار، تعداد و طول ریشه ها را 50 تا 100 درصد افزایش داد. بین پایه ها نیز پایه های M26و MM106 از نظر درصد ریشه زایی، تعداد و طول ریشه ها نسبت به پایه های آزایش و M9 برتر و با آنان اختلاف معنی داری داشتند.

سیلیکون دومین عنصر رایج موجود در خاک است که دارای اثرات مفیدی در افزایش تحمل به تنش های زنده و غیر زنده در گیاهان است. به منظور بررسی اثر سیلیکون در افزایش تحمل به خشکی در ژنوتیپ های گندم (Triticum aestivum L.) ویری ناک و پیشتاز آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با اعمال سه تیمار شاهد، خشکی و سیلیکون- خشکی (2 میلی مولار سیلیکات سدیم / کیلوگرم خاک) در سه تکرار در گلخانه اجرا شد. بدین منظور محتوای پرولین و گلایسین بتائین، فعالیت آنزیم های ضد اکسنده و محتوای نسبی آب برگ، کلروفیل و پروتئین محلول کل مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که سیلیکون با افزایش در فعالیت آنزیم های APX ,CAT ,SOD و POD و پروتئین محلول کل برگ در هر دو ژنوتیپ گندم باعث جبران خسارات منفی ناشی از تنش خشکی گردید. در مقابل تنش خشکی باعث کاهش در محتوای نسبی آب برگ، کلروفیل و پروتئین محلول گردید. اختلاف معنی داری در فعالیت آنزیم CAT بین تیمار شاهد و خشکی در هر دو رقم مشاهده نگردید. نتایج آزمایش نشان داد که در مقایسه با گیاهانی که تنها تحت تیمار خشکی بودند، تیمار سیلیکون باعث افزایش در محتوای پرولین و گلایسین بتائین گردید. اثر سیلیکون در ژنوتیپ ویری ناک بیشتر از رقم پیشتاز بود. با توجه به نتایج حاصل از این آزمایش می توان استنباط کرد که نقش سیلیکون در افزایش تحمل به خشکی در گندم بدلیل افزایش در فعالیت آنزیم های ضد اکسنده همراه بوده و باعث کاهش خسارات اکسیداتیو ناشی از گونه های فعال اکسیژن که تحت تنش خشکی ایجاد می گردند می شود و از فرآیندهای فیزیولوژیکی گیاهانی که در معرض تنش قرار گرفته اند محافظت می کند.

به منظور بررسی اثر کم آبیاری در طی مراحل مختلف فنولوژیکی رشد و نمو میوه بر عملکرد بادام رقم مامایی، این پژوهش به صورت چهار آزمایش جداگانه انجام شد. تیمارها کم آبیاری در هر آزمایش شامل T1 (آبیاری کامل با توجه به نیاز آبی گیاه، %100=(ETc، T2 (آبیاری با 80 در صد نیاز آبی گیاه، %80=ETc)،T3  (آبیاری با 40 درصد نیاز آبی گیاه، %40=ETc) وT4  (بدون آبیاری) بودند. تیمارهای کم آبیاری در آزمایش اول، از زمان تمام گل تا 60 روز پس از آن، در آزمایش دوم از 60 روز تا 90 روز پس از تمام گل و در آزمایش سوم از 90 تا 150 روز پس از تمام گل (زمان برداشت)، هر یک به طور جداگانه در قالب بلوک های کامل تصادفی در دو سال زراعی اعمال شدند. در آزمایش چهارم که در قالب آزمایش کرت های خرد شده اجرا گردید، مراحل مختلف فنولوژیکی رشد و توسعه میوه شامل مراحل رشد میوه، رشد مغز، دوره قبل از برداشت و دوره پس از برداشت، به عنوان کرت های اصلی و تیمارهای کم آبیاری به عنوان کرت های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که تیمارهای کم آبیاری در آزمایش اول (مرحله رشد میوه) باعث کاهش معنی دار اندازه میوه و افزایش ریزش میوه و در آزمایش دوم (مرحله رشد مغز) باعث کاهش وزن تر میوه و وزن تر و خشک مغز گردید، اما در آزمایش سوم تاثیر معنی داری بر خصوصیات میوه و مغز نداشت. در آزمایش چهارم، با کاهش آب آبیاری میزان تراکم گل و درصد تشکیل میوه اولیه و نهایی کاهش یافت و در نهایت باعث کاهش عملکرد محصول در سال بعد گردید. نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که کم آبیاری در مراحل سوم و چهارم (مراحل قبل از برداشت و بعد از برداشت) بیشترین تاثیر را بر کاهش میزان گلدهی سال بعد داشت.

پیاز یکی از محصولات مهم سبزی در ایران است، اما در مورد باززایی درون شیشه ای ارقام مهم تجاری تاکنون تحقیقی وجود ندارد . تکثیر درون شیشه ای پیاز باززایی بوته هایی با ژنوتیپ مطلوب از جمله تکثیر ژنوتیپ های نر عقیم را در شرایط استریل امکان پذیر می سازد و نیز در تولید گیاهان عاری از بیماری، تکثیر کلونال، حفاظت ژرم پلاسم، نجات هیبریدهای بین گونه ای و ترانسفورماسیون ژنتیکی می تواند به کار رود (Eady,1995) و ابزاری موثر در برنامه های اصلاحی در کنار روش های کلاسیک باشد.

اثر کاربرد بنزیل آدنین و جیبرلین بر تولید ساقه های رونده و مقایسه برخی صفات رویشی در سه رقم توت فرنگی در دو آزمایش جداگانه و در دو سال متوالی 1385 و 1386 در آزمایشگاه ها و گلخانه های علوم باغبانی دانشگاه تهران بررسی شد. در سال اول (1385)، آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور رقم و تیمار هورمونی و با سه تکرار انجام شد. رقم های توت فرنگی شامل پاجارو، کوئین الیزا و پاروس و تیمارهای هورمونی شامل تیمار شاهد (صفر پی پی ام) و تیمار مخلوط بنزیل آدنین 1200 پی پی ام و جیبرلین 300 پی پی ام بود که در دو نوبت اردیبهشت و تیرماه روی گیاهان محلول پاشی شد. در سال دوم (1386)، آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور رقم و تیمار هورمونی و در پنج تکرار انجام شد. رقم های توت فرنگی همان ارقام آزمایش سال اول بود و تیمارهای هورمونی در پنج سطح بودند. در سال اول اثر تیمار هورمونی روی هیچ یک از صفات معنی دار نشد. در سال دوم نتایج نشان داد اثر تیمار هورمونی بر همه صفات اندازه گیری شده معنی دار بود. بیشترین تعداد کل گیاهان دختری با تیمار هورمونی دوم شامل مخلوط بنزیل آدنین 1200 پی پی ام و جیبرلین 300 پی پی ام محلول پاشی شده روی گیاهان در اردیبهشت ماه به دست آمدند. قطر طوقه این گیاهان معادل 6.15 میلی متر بود که در محدوده استاندارد برای نشاء توت فرنگی قرار دارد. این تیمار به دلیل تولید حداکثر گیاهان دختری با قطر استاندارد به عنوان بهترین تیمار معرفی می شود، همچنین بیشترین تعداد ساقه های رونده در هر گیاه مادری و بیشترین قطر گیاهان دختری نیز با تیمار هورمونی شاهد ( صفر پی پی ام) بدست آمدند.

اثر مقادیر مختلف گوگرد عنصری (0، 50 ، 100، 150، 200 و250 کیلوگرم در هکتار) و گوگرد به همراه تیوباسیلوس (200 کیلوگرم در هکتار) به منظور بررسی اثر تیوباسیلوس بر عملکرد، کیفیت و قابلیت انبارمانی دو رقم پیاز خوراکی قرمز ری و سفید قم در مزرعه تحقیقاتی و آزمایشگاه گروه باغبانی موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج در سال زراعی 1387 مورد مطالعه قرار گرفت. برای اجرای این تحقیق از آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار استفاده شد. اثر کود گوگرد بر عملکرد و میانگین وزن سوخ ارقام پیاز در سطح احتمال 5% معنی دار بود. حداکثر عملکرد و میانگین وزن سوخ با مصرف 200 کیلوگرم در هکتار گوگرد به همراه تیوباسیلوس بدست آمد. افزایش عملکرد و میانگین وزن سوخ در تیمار مذکور با افزایش وزن پهنک ها ارتباط داشت. صفات ارتفاع و قطر سوخ و ضخامت گردن سوخ نیز تحت تاثیر کود گوگرد قرار گرفتند. گوگرد بر مواد جامد محلول، ماده خشک سوخ، سفتی سوخ و میزان اسید پیروویک به عنوان عامل کیفی، اثر مثبت نشان داد و با افزایش مصرف گوگرد تا سطح 150 کیلوگرم در هکتار بر مقدار صفات فوق افزوده شد. کاربرد 200 و250 کیلوگرم گوگرد در هکتار موجب کاهش صفات کیفی فوق گردید. بیشترین مواد جامد محلول، ماده خشک سوخ، سفتی سوخ و میزان اسید پیروویک با مصرف 200 کیلوگرم در هکتار گوگرد به همراه تیوباسیلوس حاصل شد. کاربرد گوگرد بر درصد جوانه زنی و درصد کاهش وزن سوخ ها در انبار اثر مثبت داشت و افزایش مصرف گوگرد تا سطح 200 کیلوگرم در هکتار موجب کاهش درصد سوخ های جوانه زده و کاهش افت وزنی سوخ ها در انبار گردید. بین سطوح مختلف کود گوگرد و ارقام پیاز اثر متقابل معنی دار مشاهده شد. میزان عملکرد و میانگین وزن و ارتفاع سوخ در رقم سفید قم نسبت به رقم قرمز ری برتری داشت. بالاترین میزان تندی و کمترین درصد سوخ های جوانه زده نیز در رقم قرمز ری مشاهده شد. براساس نتایج این پژوهش تیمار کودی 200 کیلوگرم در هکتار گوگرد به همراه تیوباسیلوس تاثیر قابل ملاحظه ای در افزایش عملکرد و کیفیت دو رقم پیاز مورد مطالعه در شرایط مزرعه داشت.