یاخته
سال:1389 | دوره:12 | شماره:1 (45) |تعداد مقالات:17

هدف: بررسی ویژگی های ژن Vacuolating Cytotoxin Gene (vacA) در سطح پروتئین و فنوتیپ با ارزیابی آلل های ژن vacA، محصول پروتئینی ژن و عملکرد واکوئل زایی بر سلول اپی تلیال.مواد و روش ها: در این مطالعه 80 بیمار دچار اختلالات گوارشی بررسی و پلی مورفیسم ژن vacA با استفاده از واکنش زنجیره ای پلی مراز انجام شد. حضور پروتئین VacA با استفاده از آنتی بادی پلی کلونال ضد VacA به روش ایمونوبلاتینگ تعیین شد. بررسی سیتوتوکسیسیتی بر روی سلول HaLa به منظور تعیین فعالیت سیتوتوکسین واکوئل زا صورت گرفت.نتایج: بررسی ژنوتیپ vacA نشان داد که 26 سویه (5/32 درصد) دارای ژنوتیپ s1m1 بوده در حالی که 35 سویه (8/43 درصد) و 19 سویه (8/23 درصد)به ترتیب دارای ژنوتیپ s1m2 و s2m2 بودند. ژنوتیپ s1m1 با سرطان معده در مقایسه با سوء هاضمه بدون زخم (p=0.005) و زخم گوارشی (p=0.008) ارتباط معنی داری داشت. باند 95 کیلودالتونی نشان دهنده وجود پروتئین VacA در عصاره تغلیظ شده کشت مایع هلیکوباکتر پیلوری بوده است. سویه های s1m1 دارای فعالیت واکوئل زایی بیشتری در مقایسه با سویه های s1m2 بر سلول HaLa بودند در حالی که سویه های s2m2، فعالیت قابل مشاهده ای نداشتند.نتیجه گیری: از آنجایی که سویه های s1m1 هلیکوباکتر پیلوری دارای فعالیت توکسیک بالایی هستند و این با فراوانی بیشتری در بیماران دچار سرطان معده یافت می شود، به نظر می رسد که ژنوتیپ s1m1 در بیماری زایی بیماری های پرخطر نظیر سرطان معده نقش داشته باشد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی اثر پیوند توام سلول های بنیادی مغز استخوان و سلول های شوان بر میزان بهبود حرکتی در ضایعه نخاعی در موش صحرایی.مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 65 موش صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار با وزن (300-250 گرم) مورد استفاده قرار گرفته است. کشت سلول های بنیادی مغز استخوان و سلول های شوان انجام شده و این سلول ها قبل از پیوند به ترتیب توسط Brdu و Dil نشاندار شدند. مدل Contusion ضایعه نخاعی با استفاده از Newyork University Device (NYD) در محل سگمان های T8-9 ایجاد و موش ها به هفت گروه 8تایی تقسیم شدند که شامل یک گروه کنترل، سه گروه آزمایش و سه گروه Sham بودند. در گروه کنترل، تنها لامینکتومی انجام گرفت، گروه های آزمایش شامل گروه های Bone Marrow Stromal Cells (BMSC) و Schwann Cell (SC) و Co-Transplant بوده که به ترتیب سلول های BMSCs) و SCs و (BMSCs & SCs را در محل ضایعه و 7 روز پس از ضایعه دریافت کردند، در گروه Sham تنها سرم در محل ضایعه تزریق شد. وضعیت حرکتی حیوان ها با استفاده از تست Basso, Beattie and Bresnahan (BBB) در روزهای 56، 49، 42، 35، 28، 21، 14، 7، 1 بعد از ضایعه نخاعی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که افزایش معنی داری در نمرات BBB حیوان های گروه Co-Transplant در مقایسه با حیوان های گروه های BMSC و SC وجود دارد (p=0.05).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که پیوند توام سلول های بنیادی مغز استخوان و سلول های شوان می تواند یک روش موثری برای درمان ضایعه نخاعی فراهم کند بنابراین توسعه روش های درمانی توام، در آینده ضروری به نظر می رسد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی اثر اونکولیتیک ویروس بیماری نیوکاسل از نژاد AF2240 بر سلول سرطان پستان انسانی از رده.مواد و روش ها: NDV-AF2240 در درون تخم مرغ های جنین دار یازده روزه به مدت 27 ساعت تکثیر داده، ویروس از قسمت مایع آلانتوییک برداشت و خالص شد. همآگلوتینین تست (Haemagglutination Test; HA test) بر روی ویروس خالص شده انجام گردید که 16384 واحد HA می باشد. تست MTT به وسیله دو تکنیک مونولایر (Monolayer) و کوکالچر (Co-Culture) جهت یافتن دوز مهاری NDV-AF2240 یا IC50 بر سلول سرطانی رده MCF-7 انجام گردید. کنفوکال لیزر اسکنینگ میکروسکوپی جهت مشاهده وجود ویروس درون سلول با استفاده از پلی کلونال آنتی بادی مرغ و آنتی بادی ضد پلی کلونال آنتی بادی مرغ تولید شده در بز- که به آن فلورسین ایزوتیوسینات (Fluorescein Isothiocynate; FITC) متصل و کونژوگه شده است- انجام گردید. تکنیک TUNEL جهت تعیین درصد سلول های آپوپتوتیک به کار گرفته شد.نتایج: تیتر مهاری ویروس در دو تکنیک منو لایر و کوکالچر (IC50)، دو واحد HA گزارش می گردد. ذرات ویروس در سیتوپلاسم سلول MCF-7 بعد از 24 و 48 ساعت مشاهده گردید. جوانه زدن (Budding Off) ویروس بعد از 72 ساعت مشاهده گردید. تعداد سلول های آپوپتوتیک به طور معنی داری (p<0.05) بعد از اثر ویروس در طول 27 ساعت افزایش یافت.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد که NDV-AF2240 دارای اثر اونکولیتیک بر سلول سرطان پستان از رده MCF-7 می باشد. مطالعات بیشتری نیاز است تا مکانیسم اثر ضدسرطانی این ویروس کشف گردد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی تاثیر پلی مورفیسم کدون 72 ژن p53 بر فراوانی ناپایداری میکروساتلیت در سرطان روده بزرگ.مواد و روش ها: فراوانی ناپایداری میکروساتلیت در سه ژنوتیپ مختلف کدون 27 ژن p53 با استفاده از DNA ژنومی به دست آمده از 144 بلوک پارافینی آدنوکارسینومای روده بزرگ از طریق تست نشانگر BAT-26 بررسی شد. افتادگی در توالی تک نوکلئوتیدی نشانگر BAT-26 که باعث حضور ناپایداری میکروساتلیت در نمونه های توموری می شود، با استفاده از روش PCR-SSCP مشخص شد. ارتباط بین متغیرهای کیفی با استفاده از تست c2 ارزیابی گردید که P-valve کوچک تر از 50/0 معنی دار تلقی گردید.نتایج: بررسی ناپایداری میکروساتلیت نشان داد که 3/24 درصد (35 بیمار) از نمونه های توموری دارای ناپایداری و 7/75 درصد (109 بیمار) فاقد ناپایداری بودند. فراوانی ناپایداری میکروساتلیت در ژنوتیپ های آرژینین/آرژینین، آرژینین/ پرولین و پرولین/ پرولین به ترتیب عبارت بود از: 11 (9/16 درصد)، 22 (1/36 درصد) و 2 (1/11 درصد). یک اختلاف معنی داری در توزیع فراوانی ناپایداری میکروساتلیت برای ژنوتیپ آرژینین/پرولین در مقایسه با مجموع ژنوتیپ های آرژینین/آرژینین و پرولین/ پرولین به دست آمد (p=0.05).نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که آدنوکارسینوماهای روده بزرگ- که دارای هتروزیگوزیتی در کدون شماره 72 ژن p53 می باشند (ژنوتیپ آرژینین/ پرولین)- بیش از سایر ژنوتیپ ها در معرض ناپایداری میکروساتلیت قرار دارند. در این مطالعه، حضور ناپایداری میکروساتلیت در سرطان زایی نوع اسپورادیک سرطان کولورکتال در نمونه های هتروزیگوت آرژینین/ پرولین، اهمیت داشته است. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی اثرات فیوم های روند لحیم کاری بر آنزیم های کبدی و عناصر عروقی کبد بر موش صحرایی در شرایط کنترل شده.مواد و روش ها: تعداد 48 سر موش صحرایی به صورت تصادفی به دوگروه آزمایش (n=30) و شاهد (n=18) تقسیم شدند. بر اساس میزان مواجهه با فیوم ها، موش ها به سه زیر گروه 2، 4 و 6 هفته ای تقسیم شدند. موش های گروه آزمایش به مدت یک ساعت در روز، در اتاقک گاز در معرض فیوم ها قرار گرفتند. میزان گاز و بخار فلزی به طور روزانه با روش های جذب اتمی و اسپکتروفتومتری اندازه گیری شدند. بر اساس جدول زمانی از موش های گروه آزمایش و شاهد نمونه های خون و کبد گرفته و میزان فعالیت آنزیم های سرمی و بیلی روبین آنها اندازه گیری شد. اندازه گیری های هیستولوژیک پس از کالیبراسیون میکروسکوپ با خط کش میکرومتری انجام شد.نتایج: بر خلاف تغییر میزان فعالیت آنزیم های ترانسفرازی، اختلاف معنی داری میان گروه های مورد مطالعه، دیده نشد. مطالعات هیستوپاتولوژیک نشان داد که اختلاف میان گروه های آزمایش و شاهد 4 هفته ای برای قطر مقاطع عرضی سینوزوئیدها با یکدیگر از نظر آماری معنی دار است (p<0.001). اضافه بر آن مشخص شد که اختلاف میان تمام گروه های مورد مطالعه برای مقاطع عرضی ورید مرکز لبولی با همدیگر معنی دار است (p<0.001).نتیجه گیری: یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که هر چند فیوم های لحیم کاری تغییر معنی داری در میزان آنزیم های کبدی ایجاد نمی کنند، اما تغییر معنی دار اندازه مقاطع عرضی سینوزوئیدها و وریدهای مرکز لبولی در فاز حاد تماس با فیوم ها تا چهار هفته به طور تقریب از یک الگوی وابسته به زمان تبعیت می کند. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی اثر سم دیازینون بر ساختار بیضه و روند اسپرماتوژنزیس در موش صحرایی.مواد و روش ها: موش صحرایی نر بالغ در سه گروه شاهد (n=6)، گروه (n=6) A و گروه (n=6) B تقسیم شدند. سم دیازینون در اولین روز به صورت تک دوز و داخل صفاقی (25 میلی گرم بر کیلوگرم به گروه A و 5/2 میلی گرم بر کیلوگرم در گروه (B، با درنظر گرفتن LD50 به رت ها تزریق گردید. 35 روز بعد از تزریق، موش صحرایی کشته شده و بیضه آنها از لحاظ هیستولوژیکی و مورفولوژیکی مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که قطر لوله اسپرم ساز، در گروه A، در مقایسه با گروه های شاهد و B به طور معنی داری کاهش یافته است (p<0.001). همچنین، تعداد سلول های اسپرماتوسیت، لیدیگ و ژرمینال در این گروه، کاهش چشم گیری پیدا کرد (p<0.001). این تفاوت بین گروه شاهد و گروه B چندان معنی دار نبود، هر چند تعداد سلول های اسپرماتوسیت در گروه B به طور معنی داری در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافته بود (p<0.01).نتیجه گیری: تحقیق نشان داد که بیضه و فرایند اسپرماتوژنزیس در موش صحرایی، نه تنها نسبت به سم دیازینون بسیار حساس هستند بلکه این اثر تا حدود زیادی وابسته به دوز می باشد. این مطالعه، مدیریت صحیح در استفاده از این سم و تحقیق بیشتر در مکانیسم تاثیر آن را بر توانایی باروری مردان پیشنهاد می نماید. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی و ارزیابی شیوع DNA ویروس های پاپیلومای انسانی (Human Papilomavirus; HPV) در حفره دهانی و اوروفارنکس بیماران مبتلا به آنمی فانکونی (Fanconi Anemia; FA) در مقایسه با موارد کنترل.مواد و روش ها: پرسشنامه ای در مورد عوامل افزایش دهنده خطر ابتلا، تهیه و در میان 22 بیمار مبتلا به آنمی فانکونی و نیز 42 فرد بدون آنمی فانکونی توزیع گردید. DNA پاپیلوما ویروس انسانی با روش PCR- استفاده از پرایمرهایی که تیپ های پرخطر را پوشش می دادند- مورد ردیابی قرار گرفت. به طور هم زمان از روش های سرولوژیک نیز جهت ردیابی آنتی بادی های ضد HPV در سرم بیماران استفاده گردید.نتایج: در 82 درصد از نمونه های کارسینومای سلول های سنگفرشی (Squamous Cell Carcinoma; SCC) مربوط به بیماران آنمی فانکونی DNA پاپیلوما ویروس انسانی ردیابی گردید که به لحاظ آماری از 5/62 درصد از نمونه های SCC مربوط به موارد کنترل- که از این لحاظ مثبت بودند- بیشتر بود (p<0.05). در تمام موارد حضور آنتی بادی های ضد HPV در سرم بیماران نشان داده شد که در میان نمونه های بیمار 14 مورد و در نمونه های کنترل 11 مورد با پاپیلوما ویروس های پرخطر آلوده شده بودند.نتیجه گیری: بر اساس اطلاعات حاصل از تحقیق، عفونت با ویروس های پاپیلومای انسانی به ویژه تیپ های پرخطر (18 و 16)، یکی از عواملی است که می تواند احتمال افزایش خطر حساسیت را نسبت به برخی از تیپ های سرطان مانند: کارسینومای مهاجم سلول های سنگفرشی سر و گردن (Head and Neck Squamous Cell Carcinoma; HNSCC) به خصوص در مبتلایان به آنمی فانکونی افزایش دهد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی خصوصیات مورفولوژیکی سلول های ناحیه Bulge فولیکول موی موش صحرایی جدا شد و کشت داده شده.مواد و روش ها: ناحیه Bulge فولیکول های سبیل موش صحرایی جدا و در محیط کشت DMEM/F12 حاوی (EGF) Epidermal Growth Factor، کلراتوکسین و NT-3 کشت داده شدند. خصوصیات مورفولوژیکی و بیولوژیکی سلول های کشت یافته با روش های میکروسکوپی و ایمونوسیتوشیمیایی مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که 4 روز بعد از چسبیدن سلول ها به کف پلیت، سلول های در حال تکثیر مشاهده می شوند. همچنین بیان Nestin، مارکر پروژنیتور نورونی، قبل از تمایز سلول های ناحیه Bulge مشاهده شد که سلول های تمایز یافته، مارکر سلول های گلیال RIP و نورونی bIII-Tubulin را بیان کردند.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که سلول های کشت یافته ناحیه Bulge فولیکول های موش صحرایی، دارای خصوصیات سلول های بنیادی هستند و می توانند به رده های سلولی گلیال و نورونی تبدیل شوند. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی نواحی دارای عدم تعادل آللیک در کروموزوم 15 موش صحرایی مبتلا به آندومتریال آدنوکارسینوما.مواد و روش ها: ماده های نژاد BDII با نرهای دو نژاد دیگر BN/Han و SPRD-Cu/Han که رخداد EAC در آنها کم می باشد آمیزش داده شد. DNA از زاده های F1 و F2 و بک کراس تهیه گردید. در این تحقیق از 36 عدد مارکر پلی مورفیسم استفاده شده است.نتایج: نتایج نشان داد که (AI/LOH) Allelic Imbalance/Loss of Heterozygosity در تومورهای (EAC) Endometrial Adenocarcinomas شایع می باشد و در چهار ناحیه مشخص در طول کروموزوم متمرکز شده اند. دو ناحیه نزدیک به قسمت دیستال بازوی کوتاه و یک ناحیه در قسمت میانه کروموزوم قرار داشت و چهارمین ناحیه نیز در بخش دیستالی بازوی بلند واقع گردیده است.نتیجه گیری: بر اساس اطلاعات موجود در پایگاه (RGP) Rat Genome Project، تعداد ژن های موجود در این نواحی نزدیک به 300 عدد می باشد. طبق اطلاعات به دست آمده پایگاه های مختلف، 80 عدد از آنها به عنوان ژن های سرطانی نام گذاری شده بودند که این گروه ژنی می تواند هدف مناسبی برای انحرافات کروموزومی مشاهده شده باشد. در بین ژن های وابسته به سرطان می توان در ناحیه اول از: Anxa7 در ناحیه دوم از: Cdkn3، Lgals3، Bmp4 در ناحیه سوم از: Bnip3، Clu، Ddx26، Rb1، Nkx3.1 و در نهایت در ناحیه ی چهارم از: Gpc5 نام برد که جهت تحقیقات بیشتر معرفی می شوند. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی تاثیر بارگذاری متناوب کششی بر مورفولوژی و تمایز سلول های بنیادین مزانشیمی.مواد و روش ها: در این تحقیق، تاثیرات کرنش یک بعدی با دامنه های 5 درصد و 15 درصد، فرکانس 1 هرتز و طول زمانی 1 تا 8 ساعت، بر مورفولوژی سلول های بنیادین مزانشیمی انسان بررسی می گردد. فرض بر آن است که فاکتورهای محیطی از جمله بارگذاری مکانیکی در تنظیم تمایز سلول های بنیادین مزانشیمی به سلول های عضله صاف دخالت دارند. تحلیل فرکتال (Fractal Analysis) به منظور کمی سازی تغییرات مورفولوژی سلولی به کار گرفته شده است. الگوریتم پردازش تصاویر سلولی از طریق طراحی یک کد کامپیوتری برای ارزیابی بعد فرکتال اعمال شده است.نتایج: نتایج بیانگر تغییرات مورفولوژی سلولی به دلیل کشش مکانیکی و با اهمیت آماری است. با افزایش تعداد سیکل های بارگذاری، ابعاد فرکتال تصاویر سلولی کاهش می یابد. چنین کاهشی، مبین نظم و جهت گیری سلول ها با محرک های سلولی است. سلول های بنیادین توسط کشش متناوب به سلول های عضله صاف تمایز یافته اند. نقطه آغاز و نرخ تمایز، وابسته به شرایط مکانیکی است.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت که در صورت اعمال محرک های مکانیکی با مشخصه های متفاوت به سلول های بنیادین، می توان به سلول های تمایز یافته هدف با کارکردهای متفاوت دست یافت. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی تاثیر استرس وارده به مادر در حاملگی و خطر بروز صرع در نوزادان.مواد و روش ها: موش های حامله در شروع هفته دوم بارداری، روزی دو بار به مدت 3 روز متوالی در معرض استرس بی حرکتی قرار گرفتند. 10 روز بعد از زایمان موش ها گردن زده شده و هیپوکامپ به طور کامل استخراج شد. هیپوکامپ ها با محلول مایع مغزی نخاعی با منیزیم کم پرفیوز شدند تا وقایع شبه صرعی خودبه خودی در آنها ایجاد گردد، سپس این وقایع به صورت پتانسیل های میدانی در ناحیه CA1 ثبت شد. کورتیکواسترون پلاسما با استفاده از کیت رادیوایمونواسی (Radioimmunoassay; RIA) اندازه گیری و مقادیر بر حسب 100 میکروگرم بر میلی لیتر ذکر شد.نتایج: تعداد تشنج ها و زمان کل تشنج در گروه استرس نسبت به گروه کنترل کم شد (p<0.001). همچنین استرس باعث افزایش محسوس در میزان کورتیکواسترون خون در مادران و نوزادان شد (p<0.001).نتیجه گیری: این یافته ها بیان کننده آن است که استرس حاد دوران جنینی- که ممکن است مشابه استرس در حاملگی انسان باشد- می تواند یک فاکتور تعیین کننده در کنترل صرع لوب گیجگاهی کودکان باشد. مکانسیم مهاری دخیل در این واقعه ممکن است افزایش نورواستروئیدها در خون و مغز باشد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی پیوند سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف در بهبود علایم حسی و حرکتی موش صحرایی ضایعه دیده مغزی به مدت 6 هفته بعد از تزریق داخل وریدی.مواد و روش ها: 30 راس رت ن‍ژاد ویستار با دستگاه ضایعه مغزی که طراحی شده بود و از خانواده Controlled Cortical Impact Device بود، مورد تروما قرار گرفتند. و به 3 گروه تقسیم شدند.گروه اول: گروه کنترل که فقط ضایعه مغزی دیده بودند. گروه دوم، گروه Sham که علاوه بر ضایعه مغزی، Phosphate Buffered Saline (PBS) به صورت داخل وریدی به آنها تزریق شد. گروه سوم، گروه درمانی بودند که مورد ضایعه مغزی قرار گرفته و سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف به مقدار 2´106 به صورت داخل وریدی به آنها تزریق شد. همه سلول ها یک روز بعد از ایجاد ضایعه به ورید دمی آنها تزریق شد. قبل از تزریق، سلول ها با udrB نشاندار شدند. علایم حسی و حرکتی حیوان با تست استاندارد Neurological Severity Scores (NSS) مورد بررسی قرار گرفت. حیوانات 6 هفته بعد از ترانسپلنت کشته شدند و مورد بررسی ایمونوهیستوشیمی برای حضور سلول های حاوی Brdu در محل ضایعه قرار گرفتند.نتایج: میانگین آماری علایم حرکتی در گروهی که سلول های بنیادی ماتریکس بندناف انسان به آنها تزریق شده بود در مقایسه با گروه های دیگر، بهبود قابل ملاحظه ای با p<0.01 نشان می داد که این اختلاف چشم گیر از هفته اول شروع شده و تا هفته ششم ادامه داشت. مطالعات ایمونوهیستوشیمی نشان داد که سلول های بنیادی تزریق شده در منطقه ضایعه دیده تا 6 هفته بعد از تزریق وجود داشتند.نتیجه گیری: سلول های بنیادی ماتریکس تزریق شده در رت های ضایعه دیده تا 6 هفته توسط سیستم ایمنی حیوان پس زده نشدند و باعث بهبود علایم حسی و حرکتی رت آسیب دیده شده بودند. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی جای گیری درون هسته ای پروتئین PPARg1 متصل به نشانگر EGFP پس از ترانسفکت گذرای سلول های فیبروبلاست گاوی با پلاسمید نوترکیبمواد و روش ها: RNA تام سلولی از بافت چربی موش بالغ تخلیص و پس از سنتز cDNA با استفاده از پرایمرهای اختصاصی کل قطعه ANDc PPARg1 تکثیر شد. محصول RCP و وکتور 1C-PFGPp با آنزیم های مناسب هضم شده و قطعه cDNA PPARg1 پایین دست cDNA EGFP درون وکتور قرار گرفت. سلول های مستعد باکتریایی با مخلوط Ligation ترانسفورم شدند و از بین کلونی های به دست آمده کلونی های مثبت حاوی وکتور نوترکیب انتخاب و از آنها پلاسمید تخلیص شد. پلاسمید خالص شده ترادف یابی گردید تا از صحت ورود cDNA PPARg1 به وکتور مطمئن شویم. سرانجام برای تایید محل قرارگیری درون سلولی EGFP-PPARg1، سلول های فیبروبلاست گاوی با پلاسمید نوترکیب ترانسفکت شدند.نتایج: مطابق با انتظار بررسی های هضم آنزیمی و تعیین توالی ثابت شد که cDNA PPARg1 به طور کامل صحیح تکثیر و کلون شده است. cDNA این ژن شامل 1428 جفت باز است و ترانسفکت cDNA آن به درون سلول منجر به تولید پروتئینی می شود که به هسته سلول های فیبروبلاست گاوی وارد می گردد.نتیجه گیری: cDNA PPARg1 به درستی کلون شده و پس از ترانسفکت به هسته سلول های فیبروبلاست گاوی هدایت شده است. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی مکانیسم افزایش مقاومت حرارتی سلول های سرطان پروستات DU145 در مدل کشت تومور اسفروئید در مقایسه با کشت تک لایه.مواد و روش ها: سلول های DU145 به دو صورت تک لایه و اسفروئید کشت داده شدند. سلول های کشت داده شده تحت تیمار هایپرترمیا (دمای 43 درجه سانتی گراد به مدت 60 دقیقه) و یا داروی کرستین (با غلظت های 50 و 500 میکرومولار به ترتیب برای کشت های تک لایه و اسفروئید) قرار داده شدند. پس از تیمار سلول ها، بقا سلولی، توانایی تشکیل کلونی و بیان Hsp70 در هر دو مدل کشت مورد ارزیابی قرار گرفت. بیان پروتیین Hsp70 به روش وسترن بلاتینگ مورد مطالعه قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داده است که هایپرترمیا به تنهایی منجر به کاهش بقا سلول های DU145 در هر دو مدل کشت اسفروئید و تک لایه می شود و اسفروئیدها به شکل معنی داری نسبت به کشت تک لایه در برابر حرارت مقاوم تر هستند (p=0.01). تحت همین شرایط سلول ها در مدل کشت اسفروئید نسبت به مدل کشت تک لایه به میزان بیشتری Hsp70 را بیان می کنند. تیمار سلول ها با کرستین باعث کاهش سطح Hsp70 در هر دو مدل کشت شده است. به هر حال کاهش سطح Hsp70 در اسفروئیدها نسبت به کشت تک لایه منجر به کاهش مقاومت حرارتی اسفروئیدها نسبت به تک لایه می شود.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که مکانیسم افزایش مقاومت حرارتی سلول ها در مدل کشت اسفروئیده نسبت به تک لایه می تواند ناشی از بیان بیشتر این پروتیین در مدل کشت اسفروئید باشد. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)

هدف: بررسی انجماد شیشه ای تخمک (Metaphase Stage; MII) موش سوری با دو پروتکل مختلف و ارزیابی تاثیر آن بر تغییر بیان ژن های HSPA1A و MnSOD.مواد و روش ها: تخمک های MII موش سوری بدون کمپلکس کومولوس در گروه های 15 تایی جمع آوری شده و به ترتیب در دو غلظت متفاوت از محلول های انجمادی اتیلن گلیکول 10 درصد، دی متیل سولفوکسید 10 (Dimethylsuphoxide; DMSO) درصد، سوکروز 5 مولار در گروه (Vitrification Solution; VSI) A، پروپاندیول 5/14 درصد، دی متیل سولفوکسید 5/14 درصد و سوکروز 5 مولار در گروه B (Vitrification Solution 2; VS2) B منجمد شدند. تخمک ها پس از انجماد با قرار گرفتن در محلول حاوی سوکروز 1 مولار به مدت یک دقیقه و سپس دو محلول رقیق شده هر کدام به مدت 3 دقیقه ذوب شدند. سپس تخمک ها مورد لقاح قرار گرفته و در محیط کشت تا مرحله پرونوکلئوس پیش برده شدند. درصد زنده ماندن تخمک های منجمد و ذوب شده و درصد لقاح آنها ارزیابی و تغییر بیان ژن های (HSP A1A, MnDOD and  b actin) با روش واکنش زنجیره ای پلی مراز ترانس کریپتاز معکوس بررسی شد.نتایج: درصد زنده ماندن تخمک های موش پس از ذوب در هر گروه به طور جداگانه با گروه کنترل مقایسه شد. نتایج این مقایسه نشان می دهد که تفاوت معنی داری بین دو گروه انجمادی و کنترل وجود دارد (p£0.001). درصد زنده ماندن در گروه (19.2±1.7) VSI نسبت به گروه (89.2±1.5) VSII افزایش یافت؛ اما تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو گروه مشاهده نشد. درصد لقاح آزمایشگاهی در دو گروه انجمادی 39±5.8) درصد 34±5.7, VSI درصد: (VSII کاهش قابل ملاحظه ای نسبت به گروه کنترل 88.63±2.3) (89.2±5.1) درصد) داشت. تغییر بیان ژن های HSP A1A و MnSOD بررسی شد. به طور کلی میزان فراوانی mRNA در تخمک های انجمادی در طی انجماد شیشه ای کاهش یافته؛ اما بیان ژن MnSOD در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. ژن HSP A1A تنها در گروه های کنترل و VSI شناسایی شد.نتیجه گیری: در نتیجه انجماد شیشه ای تخمک با روش کرایوتاپ Cryotop درصد زنده ماندن افزایش یافت. احتمالا کاهش توانایی تکامل و درصد لقاح در تخمک های منجمد و ذوب شده را می توان تغییر بیان ژن های مهم پس از ذوب دانست. (اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است)