روان شناسی کاربردی
سال:1389 | دوره:4 | شماره:4 (پیاپی 16) |تعداد مقالات:12

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثرات میانجیگری احساس تنهایی هیجانی در رابطه بین تنهایی اجتماعی، بهزیستی معنوی، فاصله اجتماعی و افسردگی دانشجویان بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 251 دانشجوی دختر از بین دانشجویان دانشگاه تبریز انتخاب شدند و به مقیاس های احساس تنهایی اجتماعی راسل (1996)، احساس تنهایی هیجانی وودورث (1986)، بهزیستی معنوی پالوتزین و الیسون (1982)، افسردگی زونگ (1967) و فاصله اجتماعی المر (2000) پاسخ دادند. به منظور آزمون الگوی اثرات مستقیم و غیرمستقیم در الگوی پیشنهادی، از روش آماری الگویابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد الگو از برازش کلی برخوردار است، متغیرهای فاصله اجتماعی، بهزیستی معنوی، احساس تنهایی هیجانی و اجتماعی به طور معناداری می توانند افسردگی جوانان را پیش بینی کنند. این یافته ها با نقش احساس تنهایی هیجانی در افسردگی بر اساس الگوی نظری پیشنهادی همسو است. نتیجه گیری: هر چه قدر فاصله اجتماعی و احساس تنهایی افراد بیشتر باشد، میزان نشانه های افسردگی در آن ها بالاتر است. ارتباط زیاد با خدا و هدف در زندگی با افسردگی پایین همراه است. نتایج این پژوهش، ضرورت بازشناسی نقش فاصله اجتماعی، بهزیستی معنوی، احساس تنهایی هیجانی و اجتماعی را در پیش بینی افسردگی دانشجویان مورد تاکید قرار می دهد.

هدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانگری دیالکتیکی همراه با دارو درمانگری در مقایسه با دارو درمانگری در کاهش میزان گرایش به خودکشی در بیماران دچار افسردگی اساسی بود.روش: روش شبه آزمایشی، با دو گروه آزمایش (رفتار درمانگری دیالکتیکی و دارو درمانگری) و گروه گواه (دارودرمانگری) و جامعه آماری بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های لقمان الدوله، آزادی و مرکز خدمات روان شناختی مهرتابان بود که افسردگی اساسی همایند با افکار خودکشی داشتند. با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای در هر گروه تعداد 12 نفر 7 زن و 5 مرد انتخاب شد. ابزارهای پژوهش مصاحبه تشخیصی ساختار یافته، بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی 2000، آزمون افسردگی 2005 و خودکشی بک 1997 بود. دارودرمانگری و رفتاردرمانگری دیالکتیکی به صورت فردی و گروهی به مدت 7 ماه (هر هفته دو جلسه مجموعا 28 جلسه انفرادی و 28 جلسه گروهی) انجام گرفت. یافته ها: یافته نشان داد رفتاردرمانگری دیالکتیکی همراه با دارودرمانگری در کاهش میزان گرایش به خودکشی مؤثرتر از دارودرمانگری به تنهایی است. نتیجه گیری: در حوزه درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادی که در حالت بحران به سر می برند و گرایش به خود شی دارند، رفتار درمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نوید بخش به نظر می رسد.

هدف: هدف کلی پژوهش تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه خود توصیفی بدنی در دختران نوجوان بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر 8 تا 18 ساله شهر تهران بود که از میان آن ها 627 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی از سه زیر جامعه ابتدایی، راهنمایی و متوسطه انتخاب شدند و پرسشنامه خود توصیفی بدنی مارش و همکاران (1994) را تکمیل کردند. برای آزمون ساختار عاملی پرسشنامه از روش های تحلیل عامل اکتشافی و تحلیل عامل تاییدی استفاده و پایایی پرسشنامه با روش آلفای کرانباخ محاسبه شد. یافته ها: نتایج تحلیل عامل اکتشافی هشت عامل خودپنداره بدنی شامل لیاقت ورزشی، چربی بدنی، ظاهر بدنی، انعطاف پذیری، سلامتی، فعالیت بدنی، هماهنگی و عزت نفس را برای دختران نوجوان به دست داد که از لحاظ ماهیت شامل عامل ظاهربدنی و توانایی بدنی است و نتایج تحلیل عامل تاییدی عوامل هشتگانه را تایید کرد. نتایج بررسی اعتبار سازه عاملی نشان داد کل خرده مقیاس های هشتگانه شناخته شده پرسشنامه خود توصیفی بدنی، %44.60 واریانس را به خود اختصاص داده اند. همچنین پایایی پرسشنامه 0.87 بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر اعتبار و پایایی پرسشنامه خود توصیفی بدنی را برای تشخیص خود پنداره بدنی در میان دختران نوجوان تایید می کند.

هدف: هدف پژوهش تعیین نقش تاهل و تجرد بر سطح شادکامی و سلامت جسمی و روانی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه بود. روش: روش پژوهش از نوع علی-مقایسه ای و ابزار پژوهش پرسشنامه های شادکامی آکسفورد 1989، سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر (1979) و پرسشنامه محقق ساخته برای کسب اطلاعات شخصی بود. جامعه آماری 8600 دانشجوی دختر و پسر متاهل و مجرد ورودی 1384 به بعد دانشکده های مجتمع امیرالمومنین دانشگاه آزاد واحد کرج بود که به روش نمونه گیری در دسترس طبق جدول کرجسی-مورگان (1970) 400 نفر -200 دختر و پسر متاهل و 200 دختر و پسر مجرد- انتخاب شد. از تعداد 200 نفر در هر گروه 100 نفر در محدوده سنی 25 تا 29 و 100 نفر در محدوده سنی 30 تا 35 قرار داشت. یافته ها: یافته ها نشان داد سطح شادکامی و سطح کلی سلامت جسمی و روانی دانشجویان متاهل بیشتر از دانشجویان مجرد است. نشانه های بدنی، علایم اضطراب و اختلال در خواب، میزان افسردگی و اختلال در کارکرد اجتماعی در دانشجویان متاهل کمتر از دانشجویان مجرد است. تفاوت سطح شادکامی و سطح کلی سلامت جسمی و روانی و مولفه های آن بر اساس جنس و سن در دانشجویان مجرد معنادار نیست. نتیجه گیری: از آنجا که ازدواج نقش موثری در سطح سلامت عمومی و شادکامی جوانان دارد، لازم است تمهیداتی از سوی سیاستگذاران برای تسهیل در امر ازدواج افراد جامعه صورت پذیرد.

هدف: هدف پژوهش تعیین نقش ابعاد سازش یافته و سازش نایافته کمال گرایی در پیش بینی کیفیت روابط بین فردی در دانشجویان بود. روش: طرح پژوهش از نوع همبستگی بود و 381 دانشجو به روش نمونه گیری در دسترس از دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شدند و مقیاس های کمال گرایی چند بعدی فراست، مارتن، لاهارت و روزنبلیت (1990) و روابط مثبت با دیگران ریف (1989) را تکمیل نمودند. یافته ها: یافته ها نشان داد به طور کلی کمال گرایی با روابط مثبت رابطه معناداری دارد، با این وجود ابعاد سازش یافته آن همچون تمایل به نظم و سازماندهی و معیارهای فردی دارای رابطه مثبت و ابعاد سازش نایافته آن همچون تردید در مورد کارها، نگرانی در مورد اشتباهات و انتقادگری والدین دارای رابطه منفی با روابط مثبت بین فردی است. نتیجه گیری: به طور کلی نمی توان کمال گرایی را به عنوان یک عامل منفی در پیش بینی روابط مثبت با دیگران قلمداد کرد و باید در روابط بین فردی به ابعاد سازش یافته و سازش نایافته آن به طور همزمان توجه نمود.

هدف: هدف پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش ایمن سازی در مقابل استرس بر سلامت عمومی بیماران دیابتی بود. روش: روش پژوهش آزمایشی و جامعه آماری شامل 2630 نفر بیماران دیابتی مرکز دیابت اصفهان بود که از میان آن ها 16 زن و 14 مرد به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند و پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی را قبل و بعد از مداخله تکمیل کردند. در هر گروه 8 زن و 7 مرد وجود داشت. گروه آزمایش، آموزش گروهی ایمن سازی در مقابل استرس را طی 6 جلسه 90 دقیقه ای با میانگین فاصله زمانی جلسات 6 روز دریافت کرد و گروه گواه این آموزش را دریافت نکرد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مزبور به طور معناداری میانگین نمرات کل سلامت عمومی گروه آزمایش را نسبت به گروه گواه افزایش داده است. نتیجه گیری: آموزش ایمن سازی در مقابل استرس را می توان به عنوان یک روش مداخله ای مفید، برای بهبود سلامت عمومی بیماران دیابتی به کار برد.

هدف: هدف پژوهش تعیین رابطه میان سخت رویی روان شناختی، رضایت از زندگی و امید با عملکرد تحصیلی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگی چندگانه است. 364 نفر دانش آموز دختر پیش دانشگاهی شهر اهواز با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و به پرسشنامه دیدگاه های شخصی کوباسا (1979)، مقیاس رضایت از زندگی دینر (1985) و مقیاس امید بزرگسالان اسنایدر (2000) پاسخ دادند. داده ها با آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شد. یافته ها: نتایج آشکار ساخت که میان سخت رویی روان شناختی (تعهد، کنترل و مبارزه طلبی)، رضایت از زندگی و امید با مولفه های امید (کارگزار و گذرگاه) ارتباط مثبت معنا داری وجود دارد. علاوه بر این، میان سخت رویی روان شناختی و رضایت از زندگی و میان امید و رضایت از زندگی ارتباط مثبت و معنی دار است. مولفه های کارگزار امید، تعهد، کنترل و گذرگاه به ترتیب بیشترین سهم را در پیش بینی رضایت از زندگی و نیز رضایت از زندگی و سخت رویی روان شناختی سهم بیشتری در پیش بینی و تبیین عملکرد تحصیلی داشتند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش، ضرورت توجه متولیان نظام آموزشی کشور را در جهت تدوین برنامه هایی برای به کارگیری جنبه های روان شناختی به منظور افزایش سخت رویی، رضایت از زندگی، امید و تاثیر این عوامل در ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان مورد تاکید قرار می دهد.