اگر بخواهیم مقوله ارتباطات را، نه از منظر جامعه شناختی بلکه از نگاهی فلسفی ارزیابی کنیم، بی گمان جایگاهی بی بدیل را برای این مقوله در نظر خواهیم گرفت. از ارسطو که انسان را مدنی بالطبع می دانست تا هایدگر که ارتباط با دیگران را جزء مقوم ماهیت هر انسان تصور می کرد، گرچه راه درازی است، اما هردوی این دیدگاه ها، بر یک نکته توافق دارند و آن اینکه ارتباط با دیگران، جزئی اساسی از سرشت انسان و مفهوم انسانیت است و بخش مهمی از هویت او را، همین ارتباطات می سازد. شاید از این منظر بتوان اذعان کرد که گرچه علم ارتباطات انسانی، متولی دانشگاهی و رسمی شناخت و طبقه بندی انواع و اشکال ارتباطات انسانی است، ولی هرگونه تغییر بنیادین در شکل گیری ارتباطات میان افراد در درجه نخست و کنشگران اجتماعی در مرتبه بعد، بر تمام حوزه های مختلف معرفت بشری تاثیر می گذارد و از آن مهم تر، شکل کنش انسان و تکنیک های رفتار او را نیز تغییر می دهد. به یک معنا، حوزه ارتباطات ازجمله حوزه هایی است که زیربنای تصورات و انگاره های نخستین حوزه های معرفتی دیگر را می سازد و به همین دلیل، یافته های این معرفت و تغییرات رخ داده در این حوزه معرفتی، می تواند سرچشمه تغییراتی فراگیر در معرفت بشری باشد. سیمون مور و مایک سیمور در کتاب اخیر خود «فناوری جهانی و بحران شرکتی»، تلاش کرده اند تاثیرات آنچه را که خود فناوری های نوین ارتباطی می خوانند، بر فرایند مدیریت بحران هایی که گریبان گیر واحدهای کسب و کار می شود، بررسی کنند. این کتاب توانسته است در این فرصت کوتاه، به خوبی جای خود را در ادبیات مبحث «مدیریت بحران» باز کند و پرتوهای جدیدی بر بحث ارتباطات بحران بیفکند. در این نوشتار ابتدا به معرفی اجمالی اثر پرداخته شده و سپس با نگاهی انتقادی، وزن و اعتبار آنچه در کتاب آمده، سنجیده شده است.