علوم گیاهان زراعی ایران
سال:1395 | دوره:47 | شماره:4 |تعداد مقالات:16

سیب زمینی جزو گیاهان حساس به کم آبی است. این بررسی به صورت طرح کرت های خردشده (اسپلیت× فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، در منطقه کرج در سال 1393 اجرا شد که در آن ژنوتیپ های سیب زمینی در یازده سطح (آگریا، کایزر، ساوالان، سانته، مارفونا، هرمس، جلی، پیکاسو، میلوا، 1-397081، 2-397069) و تیمارهای آبیاری در دو سطح (تنش و شاهد) و نمونه برداری ها در دو مرحله (پایان تنش و بازیافت) در نظرگرفته شد. آبیاری به صورت قطره ای و متداول انجام و در مرحله تشکیل غده، آبیاری تیمار تنش قطع و تیمار شاهد به صورت متداول آبیاری شد. پس از اینکه کمبود رطوبت خاک به 90 درصد رسید، دوباره آبیاری انجام تا خاک به ظرفیت زراعی رسیده و تا انتهای دوره رشد به صورت متداول انجام گرفت. نتایج نشان داد میانگین قطر کوچک و بزرگ غده، شمار غده، غده سالم، غده های کوچک تر از 35 و بیش از 55 میلی متر، وزن خشک و تر غده های سالم در بوته بین ژنوتیپ های مختلف، سطوح آبیاری و مرحله اندازه گیری اختلاف معنی-دار داشتند. درحالی که از لحاظ میانگین شمار غده بین 55-35 میلی متر در هر بوته تنها اثر ژنوتیپ ها و سطوح آبیاری معنی-دار شد. بیشترین درصد تغییرها در پایان دوره رشد در شمار غده های کوچک تر از 35 میلی متر، وزن خشک و تر غده های سالم ملاحظه شد. در این تحقیق شاخص های تحمل و حساسیت به خشکی برآورد و بر این پایه ژنوتیپ های همسان در چهار گروه اول میلوا، سانته، پیکاسو، دوم هرمس، 1-397081، مارفونا، ساوالان، جلی، آگریا، سوم 2-397069 و چهارم کایزر طبقه بندی شدند.

این پژوهش باهدف بررسی تاثیر هنگام آبیاری تکمیلی و حد بهینه کاربرد نیتروژن روی عملکرد دانه گندم دیم رقم کوهدشت در ایستگاه تحقیقات دیم گچساران اجرا شد. به همین منظور زمان‏های آبیاری در کرت‏های اصلی (شاهد، کاشت، گلدهی و کاشت + گلدهی به میزان 50 میلی‏متر) و مقادیر مختلف نیتروژن (0، 30، 60، 90 و 120 کیلوگرم در هکتار) در کرت‏های فرعی به صورت طرح کرت های خردشده (اسپلیت پلات) بر پایه بلوک‏های کامل تصادفی از سال 89 - 1388 به مدت سه سال متوالی، بررسی شدند. نتایج نشان داد رابطه بین نیتروژن مصرفی با عملکرد دانه از معادله رگرسیون درجه دوم پیروی کرده و میانگین نیاز نیتروژنی گندم دیم رقم کوهدشت، حدود 80 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار برای دستیابی به 95 درصد بیشینه عملکرد دانه، تعیین شد و تغییر این میزان از کاربرد نیتروژن، توانست 86 درصد از تغییرپذیری عملکرد دانه را توجیه کند (R2= 86). همچنین از میان تیمارهای دارای آبیاری تکمیلی، 50 میلی متر آبیاری در مرحله گلدهی گندم نسبت به بدون آبیاری، عملکرد دانه را 43 درصد افزایش داد. درنهایت با توجه به یافته های این پژوهش، کاربرد میزان 80 کیلوگرم نیتروژن خالص در شرایط آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی گندم دیم، برای بهبود و افزایش عملکرد دانه آن، ضروری بوده و توصیه می شود.

در اغلب مناطق با آب وهوای مدیترانه ای مانند ایران، زراعت گندم در دوره پر شدن دانه با تنش خشکی و گرما روبه رو شده و این تنش ها سبب کاهش شدید عملکرد دانه می شود. برای بررسی اثر تنش گرما بر عملکرد رقم های گندم در منطقه جراحی ماهشهر، تحقیقی در سال زراعی 94-1393 بر پایه آزمایش کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تاریخ کاشت (15/8/93، 15/9/93 و 15/10/93) به عنوان عامل اصلی و سه رقم (چمران، فلات و ویریناک) به عنوان عامل فرعی در سه تکرار اجرا شد. نتایج نشان داد عامل های تاریخ کاشت و رقم بر ویژگی های عملکرد دانه و اجزای آن، ارتفاع بوته، عملکرد زیست توده (بیوماس)، شاخص برداشت، میزان، سهم و کارایی توزیع دوباره، میزان و کارایی نورساخت (فتوسنتز) جاری و طول سنبله تاثیر معنی داری داشت. برهمکنش تاریخ کاشت و رقم بر عملکرد دانه و اجزای آن، میزان، کارایی و سهم نورساخت جاری، عملکرد زیستی، شاخص برداشت، طول سنبله، سهم توزیع دوباره و کارایی نورساخت جاری تاثیر معنی داری نشان داد. بیشترین عملکرد دانه با میانگین 5548 کیلوگرم در هکتار به رقم چمران در تاریخ کاشت اول (15/8/93) و کمترین آن با میانگین 2100 کیلوگرم در هکتار متعلق به رقم فلات در تاریخ کاشت سوم (15/10/93) بود.

وجود اثر متقابل ژنوتیپ x محیط ایجاب می کند که عملکرد ژنوتیپ ها در دامنه گسترده ای از شرایط محیطی آزمایش شوند، تا اطلاعات به دست آمده بتواند کارایی مربوط به گزینش و معرفی آن ها را افزایش دهد. در این بررسی به منظور تعیین پایداری عملکرد و تجزیه الگوی اثر متقابل ژنوتیپ x محیط، 66 رگه (لاین) جهش یافته (موتانت) برنج همراه با پنج رقم شاهد به مدت سه سال زراعی (1393-1391)، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شدند. تجزیه اثر اصلی جمع پذیر و اثر متقابل ضرب پذیر (AMMI) نشان داد که اثر ژنوتیپ، سال و اثر متقابل بین آن ها بسیار معنی دار بود. مجموع مربعات اثر متقابل توسط روش AMMIبه یک مولفه اصلی اثر متقابل (IPCA) معنی دار در سطح احتمال 0.05 و باقیمانده (نویز) جداسازی شد. مولفه اصلی اول 57.75 درصد از کل مجموع مربعات اثر متقابل را توجیه کرد. نمودار دووجهی (بای پلات) نخستین مولفه اصلی و میانگین عملکرد با روش AMMI برای ژنوتیپ ها و محیط های (سال های) مورد بررسی مشخص کرد که ژنوتیپ های G7، G41 و G69 با داشتن کمترین اثر متقابل ژنوتیپ در محیط (سال) و داشتن عملکرد بالا پایداری بیشتری دارند و ژنوتیپ های G63،G20 و G33 با عملکرد پایین تر از میانگین به عنوان ژنوتیپ های ناپایدار شناخته شدند.

به منظور بررسی تاثیر تراکم بوته و دو فصل کشت بر ویژگی های کمی و عملکرد ذرت (دورگ سینگل کراس 704)، تحقیقی در سال زراعی 1394 به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در منطقه اندیمشک اجرا شد. تراکم های مختلف ذرت (65، 75، 85 و 95 هزار بوته در هکتار) در کرت های اصلی و فصل کشت در دو سطح بهاره (5 فروردین) و تابستانه (30 تیر) در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تاثیر تراکم بوته بر همه ویژگی های مورد بررسی به جز شمار برگ های فعال و برگ پرچم معنی دار بود. اثر فصل کشت بر ویژگی هایی مانند شمار برگ های فعال، برگ پرچم و وزن هزاردانه معنی دار نبود. با افزایش تراکم از 65 به 75 هزار بوته در هکتار عملکرد علوفه تر افزایش، ولی در تراکم های بالاتر کاهش یافت. بیشترین عملکرد دانه در تراکم 65000 بوته در هکتار و متعلق به کشت پاییزه بود. بر پایه یافته های این آزمایش و به منظور برتری چشمگیر عملکرد علوفه تر (72.5 تن در هکتار) در کشت بهاره و اعمال تراکم 85000 بوته در هکتار، تکرار آزمایش در چند منطقه دیگر از استان خوزستان قابل توصیه است.

به منظور بررسی اثر تیمارهای مختلف کودهای آلی و شیمیایی بر محصول کمی و کیفی گیاه علوفه ای تاج خروس (Amaranthus spp. L.)، آزمایشی به صورت کرت های یک بار خردشده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در تابستان سال 1393 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. تیمار اصلی شامل روش های مدیریت ارگانیک1، ارگانیک2، شیمیایی، تلفیق کودهای شیمیایی و زیستی و تیمار شاهد و عامل فرعی شامل دو رقم تاج خروس جدید به نام های پلنزمن و کونیز بود. نتایج نشان داد، هر دو روش های مدیریت ارگانیک و به ویژه رقم کونیز بیشترین کمیت ویژگی های ارتفاع، وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه و کل عملکرد ماده خشک را داشتند. بیشترین عملکرد علوفه خشک (368 گرم در مترمربع) مربوط به مدیریت ارگانیک 2 در رقم کونیز بود. عملکرد ماده خشک بیشترین همبستگی معنی دار را با ویژگی وزن ساقه داشت. بیشترین قابلیت هضم، انرژی سوخت وسازی (متابولیسمی)، پروتئین خام و کربوهیدرات محلول در آب در هر دو روش ارگانیک به دست آمد. بین رقم ها از نظر ویژگی های کیفی تفاوت معنی داری وجود نداشت. مدیریت تلفیقی در رقم کونیز بیشترین (57 درصد) قابلیت هضم را داشت که تفاوت معنی داری با مدیریت ارگانیک 2 نداشت. بیشترین (17 درصد) پروتئین خام مربوط به تیمار ارگانیک 1 در رقم پلنزمن بود. بین عملکرد ماده خشک و قابلیت هضم همبستگی مثبت، ولی بین عملکرد ماده خشک و پروتئین خام همبستگی منفی وجود داشت. به طورکلی نتایج به دست آمده از این بررسی نشان داد که استفاده از روش های ارگانیک کود دهی تاثیر مطلوبی بر کمیت و کیفیت تولید علوفه تاج خروس در شرایط خوزستان خواهد داشت.

به منظور مدل سازی مراحل رشد و عملکرد ذرت بر پایه آمار هواشناسی استان همدان (دمای کمینه، دمای بیشینه، میزان تابش و میزان بارندگی) با استفاده از زیر مدل های مربوط به پدیدشناسی (فنولوژی)، تولید و توزیع ماده خشک، تغییرپذیری های سطح برگ در گیاه ذرت بررسی در دانشکده کشاورزی دانشگاه ولیعصر (عج) رفسنجان در سال بهار 1394 صورت گرفت. با استفاده از مدل یادشده تغییرپذیری روزانه مربوط به پدیدشناسی، ماده خشک کل، سطح برگ محاسبه و سپس عملکرد پیش بینی شد. یکی از معیارهای ارزیابی مدل، مقایسه ضریب رگرسیون خطی بین عملکرد مشاهده شده و پیش بینی شده (a=0.93±0.23 و b=0.29±2.11) با ضریب های خط 1:1 که (0و1) است. در زمینه ضریب تغییرپذیری مربوط به عملکرد دانه پیش بینی شده و مشاهده شده (CV=4.13) دقت مدل بسیار بالا بوده به گونه ای که در آزمایش های مزرعه ای حد مجاز برای ضریب تغییرپذیری 20 تا 25 است. میزان R2 برای عملکرد دانه برابر با 00.69 بوده که این امر بیانگر این است که به احتمال 699 درصد داده های پیش بینی شده با داده های مشاهده شده همخوانی دارند. از دیگر آماره هایی که برای ارزیابی دقت مدل استفاده می شود، جذر میانگین مربعات خطا (RMSE) است که در مورد عملکرد دانه 0.36 بود که نشان دهنده دقت بالای مدل در پیش بینی میزان عملکرد است. نتایج این بررسی نشان می دهد که دامنه تغییرپذیری عملکرد دانه ذرت برای داده های مشاهده شده بین 8.54 تن تا 9.99تن در هکتار و میانگین داده ها 9.09 تن بود و برای داده های پیش بینی شده دامنه تغییرپذیری عملکرد بین 8.02 تا 9.25 تن و میانگین آن ها 8.75 تن در هکتار بود.

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر تاریخ های مختلف کاشت بر ویژگی های خوشه و عملکرد رقم های برنج در سال زراعی 90-1389 به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. عامل اصلی تاریخ کاشت در سه سطح (5 و 20 خرداد و 5 تیر) و عامل فرعی شامل عنبوری قرمز (بلند و کوتاه) و چمپا بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر تاریخ کاشت و رقم بر عملکرد شلتوک در سطح 1 درصد معنی دار شد. در بین تاریخ های مختلف کاشت بیشترین ماده خشک کل با میانگین 13810 کیلوگرم در هکتار، عرض برگ پرچم با میانگین 1.14 سانتی متر، ارتفاع با میانگین 12.89 سانتی متر و شمار بوته با میانگین 504 بوته در مترمربع مربوط به تاریخ کاشت اول، بیشترین طول برگ پرچم با میانگین 33 سانتی متر و روز تا 50 درصد گل دهی با میانگین 108 روز در تاریخ کاشت دوم و بیشترین عملکرد شلتوک با میانگین 4269.33 کیلوگرم در هکتار، شاخص برداشت با میانگین 40.01 درصد، شمار گلچه و دانه به ترتیب با میانگین 187.67 و 161.44 شمار در خوشه، وزن خشک برگ پرچم با میانگین 0.14 گرم و روز تا رسیدگی کامل با میانگین 144 روز مربوط به تاریخ کاشت سوم بود. می توان نتیجه گرفت که تاریخ کاشت سوم به لحاظ دستیابی به بیشترین عملکرد دانه به دلیل برخورد نکردن دوره حساس ظهور خوشه با تنش گرما بهترین هنگام کاشت رقم های برنج در استان خوزستان است.

به منظور بررسی تاثیر کاربرد قارچ ریشه (میکوریزا) گونه Glomus mossea، محلول پاشی و کاربرد خاکی کود فلومیکس بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی شاهرود انجام شد. در این آزمایش همزیستی قارچ ریشه ای در دو سطح شامل همزیستی نکردن و همزیستی قارچ ریشه، محلول پاشی فلومیکس در سه سطح شامل بدون کاربرد، یک بار کاربرد و دو بار کاربرد و کاربرد خاکی فلومیکس شامل بدون کاربرد، یک بار کاربرد و دو بار کاربرد اعمال شد. نتایج تجزیه واریانس بیانگر افزایش معنی دار در سطح 1 درصد ویژگی های عملکرد زیست توده (بیوماس)، شاخص برداشت، شمار ردیف در بلال، وزن هزاردانه و درصد نیتروژن دانه تحت تاثیر همزیستی قارچ ریشه، محلول پاشی و کاربرد خاکی فلومکیس بود. همچنین اثر متقابل دوگانه محلول پاشی و کاربرد خاکی بر ویژگی های عملکرد دانه و شمار دانه در ردیف و همزیستی قارچ ریشه و محلول پاشی بر ویژگی عمق دانه معنی دار بود. بر پایه نتایج مقایسه میانگین ها تیمار محلول پاشی و یک بار کاربرد خاکی فلومیکس عملکرد دانه معادل 2090 کیلوگرم در هکتار تولید کرد. کمترین عملکرد دانه در تیمار شاهد معادل 1444 کیلوگرم در هکتار بود. بیشترین عملکرد زیست توده مربوط به ترکیب تیماری کاربرد قارچ ریشه، دو بار محلول پاشی، یک بار کاربرد خاکی معادل 6557 کیلوگرم در هکتار و کمترین مقدار عملکرد زیست توده مربوط به تیمار شاهد معادل 3190 کیلوگرم در هکتار بود.

به منظور ارزیابی واکنش عملکرد تک بوته، محتوای سبزینه (کلروفیل) و غلظت رنگیزه های نورساختی (فتوسنتزی) برگ رقم های پیاز خوراکی به پیش تیمار و اندازه بذر، این پژوهش در دو سال زراعی (1391 و 1392) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان شرقی اجرا شد. عامل های آزمایش شامل پیش تیمار (پرایمینگ) در چهار سطح پیش تیمار آبی (هیدرو پرایمینگ با آب مقطر، پیش تیمار اسمزی (اسموپرایمینگ) با نیترات پتاسیم، پیش تیمار با ماده فولامین 2 درصد و شاهد، اندازه بذر در سه سطح (ریز، متوسط و درشت) و رقم در دو سطح (قرمزآذرشهر و زرقان) بود. ویژگی های عملکرد تک بوته، میزان سبزینه در مرحله سوخ دهی و رسیدگی فیزیولوژیکی، سبزینه کل، سبزینه a، سبزینه b، کاروتنوئید و نسبت سبزینه a/b بررسی شد. نتایج نشان داد که تاثیر پیش تیمار و اندازه بذر از نظر همه ویژگی های مورد بررسی از لحاظ آماری تفاوت معنی دار نشان داد. نتایج نشان داد که پیش تیمار بذر موجب بهبود ویژگی های عملکرد تک بوته، محتوای سبزینه و غلظت رنگیزه های نورساختی برگ شد به طوری که بیشترین عملکرد تک بوته، سبزینه های a، b و نسبت سبزینه a/b به ترتیب 195.85 گرم، 33.48، 7.79 میلی گرم در گرم وزن تازه و 4.3 به پیش تیمار با ماده فولامین تعلق داشت و کمترین آن ها از تیمار شاهد به دست آمد. همچنین مقایسه میانگین ها نشان داد که بیشترین عملکرد تک بوته، سبزینه های a، b و نسبت سبزینه a/bبه ترتیب 180.66 گرم، 21.60، 7.20 میلی گرم در گرم وزن تازه و 3.9 از بذرهای درشت و کمترین آن ها از بذر ریز به دست آمد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی و مقایسه هشت جمعیت انیسون ایران (Pimpinella anisum L.)، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان طی دو سال 1392 و 13933 انجام گرفت. ویژگی های مورد بررسی شامل شمار روز تا گلدهی، شمار روز تا رسیدگی، دوره پرشدن دانه، ارتفاع بوته، شمار چتر بارور، شمار چترک در چتر، عملکرد دانه، عملکرد زیست توده، شاخص برداشت و درصد اسانس دانه بودند. نتایج تجزیه واریانس مرکب ویژگی ها نشان داد، بین سال های آزمایش و همچنین بین جمعیت های مورد بررسی، از نظر همه ویژگی ها به جز دوره پرشدن دانه، اختلاف معنی داری وجود دارد. بیشترین ضریب های تنوع فنوتیپی و ژنتیکی در عملکرد دانه، عملکرد زیست توده و درصد اسانس دانه، و بالاترین وراثت پذیری در ویژگی های درصد اسانس دانه، عملکرد زیست توده، عملکرد دانه، شمار چترک در چتر و ارتفاع بوته دیده شد. بر پایه تجزیه خوشه ای، هشت جمعیت مورد بررسی در سه گروه مختلف قرار گرفتند که جمعیت های گروه اول از لحاظ ویژگی های مهمی همچون شمار روز تا گلدهی، شمار روز تا رسیدگی، ارتفاع بوته، شمار چتر بارور، عملکرد دانه و عملکرد زیست توده نسبت به دیگر گروه ها برتری داشتند. نتایج مشخص کرد که تنوع بالایی بین جمعیت های انیسون وجود داشته و با گزینش در جمعیت های برتر، عملکرد و درصد اسانس قابل افزایش است. همچنین با توجه به برتری جمعیت های قزوین، مرکزی و سبزوار، می توان گزینش درون آن ها را برای بهبود عملکرد و درصد اسانس پیشنهاد کرد.

یکی از راهکارهای کاهش کاربرد کودهای شیمیایی، استفاده از باکتری های افزاینده رشد گیاه است. در این تحقیق در آغاز 51 جدایه باکتری ریزوسفری یونجه از نظر ویژگی های محرک رشد گیاهی غربالگری شدند. با توجه به نتایج غربالگری، دو جدایه ریزوبیوم، دو جدایه باسیلوس و چهار جدایه سودوموناس به عنوان جدایه های برتر انتخاب و تاثیر آن ها بر شاخص-های رشد سویا در قالب آزمایش بلوک های کامل تصادفی با دوازده تیمار و سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل چهار جدایه سودوموناس، دو جدایه باسیلوس، دو جدایه ریزوبیوم، مخلوط جدایه های باسیلوس، سودوموناس و ریزوبیوم، شاهد بدون کود و باکتری، نصف توصیه کودی بدون باکتری و توصیه کودی بدون باکتری بودند. همه تیمارهای حاوی باکتری های محرک رشد با باکتری برادی ریزوبیوم همراه بودند. نتایج نشان داد، همه تیمارهای باکتری نسبت به تیمار شاهد، وزن خشک اندام های هوایی، وزن خشک ریشه، شمار گره، شمار غلاف، وزن خشک دانه، غلظت آهن، روی و منگنز بخش هوایی، جذب نیتروژن و فسفر بخش هوایی را به طور معنی داری افزایش دادند. بیشترین غلظت منگنز بخش هوایی سویا از تیمار ریزوبیوم و بیشترین غلظت فسفر و نیتروژن نیز از تیمار باسیلوس (T5)، ریزوبیوم (T8) و سودوموناس (T1) به دست آمد. کارایی باکتری های سودوموناس در افزایش شاخص های رشد سویا بهتر از کارایی جدایه های باسیلوس و ریزوبیوم بود، که دلیل احتمالی این موضوع به خاصیت محرک رشدی باکتری های سودوموناس مربوط می شود. با توجه به نتایج تحقیق، استفاده از باکتری های افزاینده رشد گیاه باعث کاهش کاربرد کودهای شیمیایی به ویژه نیتروژن و فسفر می شود. بااین وجود کاربرد آن ها به عنوان کود زیستی در شرایط مزرعه به تحقیقات بیشتری نیاز دارد.

به منظور ارزیابی تاثیر شوری و دما بر ویژگی های جوانه زنی بذرهای بادرنجبویه (Melissa officinalis L.) آزمایشی در دماهای 20، 23، 25، 27، 30 و 32 درجه سلسیوس و پتانسیل های شوری 0، 0.2-، 0.4-، 0.6- و 00.8- مگاپاسکال در آزمایشگاه بذر پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران در سال 1393 به صورت آزمایش تجزیه مرکب در قالب طرح کامل تصادفی در چند مکان انجام گرفت. در هر سطح دمایی با افزایش غلظت نمک از جوانه زنی کاسته شد. حد آستانه تحمل به شوری جوانه زنی بذر بادرنجبویه، 0.132- مگاپاسکال برآورد شد. برای به دست آوردن دماهای مهم (کاردینال) جوانه زنی از مدل دوتکه ای استفاده شد. دمای کمینه (پایه)، دمای بهینه (مطلوب) و دمای بیشینه (سقف) برای جوانه زنی بذر بادرنجبویه در شرایط نبود تنش شوری به ترتیب 17.30، 30.9 و 35 درجه سلسیوس به دست آمدند. منحنی واکنش دمای کمینه در مقابل پتانسیل شوری آب روند خطی افزایشی نشان داد و از میزان 17 درجه سلسیوس (شاهد) به حدود 23 درجه سلسیوس (0.8- مگاپاسگال) رسید. با افزایش شوری، میزان دمای کمینه، دمای بهینه و شمار ساعت زیستی (بیولوژیک) لازم برای جوانه زنی افزایش یافت. بنابر نتایج به دست آمده، گیاه بادرنجبویه در مرحله جوانه زنی به تنش شوری حساس است.

در این پژوهش تاثیر تنظیم کننده های رشد گیاهی بر رویان (جنین) زایی بدنی (Somatic embryogenesis) مستقیم از رویان های نابالغ در دو دورگ (هیبرید)های ایرانی آفتابگردان (آذر گل و فرخ)، برای باززایی گیاه بررسی شد. بدین منظور پس از گل دهی، رویان های نابالغ ده روز پس از گرده افشانی به عنوان ریزنمونه استفاده شدند. رویان های نابالغ پس از ضدعفونی به محیط رویان زایی شامل محیط کشت پایه MS و ویتامین های B5 120گرم در لیتر ساکاروز و میزان متفاوت تنظیم کننده های رشد (BA در دو سطح 1 و 2 میلی گرم در لیتر در ترکیب با NAA یا 2, 4-D در سه سطح 0.1، 0.25 و 1 میلی گرم در لیتر و 2, 4-D در دو سطح 0.33 و 1 میلی گرم در لیتر به تنهایی) منتقل شدند. نتایج به دست آمده از تجزیه واریانس نشان داد که بین دورگ ها و ترکیب های مختلف هورمونی و همچنین اثر متقابل این دو عامل اختلاف معنی داری وجود دارد. نخستین رویان-های بدنی ده روز پس از کشت ریزنمونه ها در محیط حاوی 120 میلی گرم در لیتر ساکاروز مشاهده شدند، بدون اینکه مرحله حد واسط پینه (کالوس) تشکیل شود. رویان های بدنی در هر دو دورگ آفتابگردان به صورت مستقیم در محیط حاوی 2 mg/1 BAو0.25 mg/1 NAA با سرعت بیشتری ظاهر شدند.