مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1397 | دوره:25 | شماره:4 (مسلسل 90) |تعداد مقالات:10

سابقه و هدف: نسبت بالای نوتروفیل به لنفوسیت (NLR: Neutrophil to Lymphocyte Ratio) پیش بینی کننده خطر انفارکتوس میوکارد در افراد تحت آنژیوگرافی عروق کرونر می باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی اندازه گیری این نسبت در ارزیابی آسیب های مربوط به مداخله در بیمارانی که آنژیوپلاستی غیراورژانسی انجام می دهند، انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه کوهورت آینده نگر حاضر در ارتباط با 122 بیمار مراجعه کننده برای آنژیوپلاستی انتخابی به مرکز قلب و عروق فرشچیان همدان در سال 1396 انجام شد. بیماران براساس نسبت نوتروفیل/لنفوسیت به دو گروه تقسیم گردیدند. جمع آوری داده ها از طریق چک لیست و بر مبنای نتایج آزمایش خون قبل از آنژیوگرافی و شش و 12 ساعت پس از آن انجام شد. آزمون های آماری نیز توسط مجذور کای و تی مستقل با استفاده از نرم افزار Stata 14 صورت گرفت. یافته ها: بین سطح خونی ESR (Erythrocyte Sedimentation Rate) دو گروه قبل از آنژیوپلاستی (431/0P=) اختلاف معناداری وجود نداشت؛ اما شش ساعت پس از آنژیوپلاستی (001/0P=) و 12 ساعت پس از آن (011/0P=) اختلاف معناداری به لحاظ آماری بین دو گروه مشاهده شد. علاوه براین بین سطح خونی تروپونین در دو گروه، قبل از آنژیوپلاستی (310/0P=) و شش ساعت پس از آن (186/0P=) اختلاف معناداری به دست نیامد؛ اما 12 ساعت پس از آن، اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده شد (042/0P=). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که با افزایش نسبت نوتروفیل/لنفوسیت، میزانESR و تروپونین نیز افزایش معناداری پیدا کرده اند؛ اما در میزان CRP (C-reactive Protein) و CKMB (Creatine kinase-MB) تغییرات معناداری به لحاظ آماری مشاهده نگردید؛ هرچند که از نظر بالینی تغییرات معناداری وجود داشت.

سابقه و هدف: سندرم استیونس جانسون (Syndrome SJS: Stevens-Johnson) و نکرولیز اپیدرمی سمی (TEN: Toxic Epidermal Necrolysis) از جمله واکنش های شدید و بالقوه تهدیدکننده حیات می باشند که اگرچه بروز کمی دارند؛ اما به دلیل احتمال ایجاد عوارض وخیم و مرگ و میر از اهمیت فراوانی برخوردار هستند. این دو واکنش عمدتا علت دارویی دارند؛ اگرچه در برخی از موارد به دلیل عوامل عفونی رخ می دهند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی ویژگی های اپیدمیولوژیک، اتیولوژیک و بالینی بیماران مبتلا به SJS و TEN بستری شده در بیمارستان سینای همدان طی یک بازه زمانی 16 ساله انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر، بیماران بستری شده از ابتدای سال 1381 تا سال 1397 با تشخیص SJS و TEN از نظر سن، جنس، نوع داروی ایجادکننده بیماری، طول مدت بستری، نوع درمان و عوارض ایجادشده بررسی گردیدند. یافته ها: در مطالعه حاضر در مجموع 47 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند که 21 نفر مرد و 26 نفر زن بودند. همچنین 34 بیمار مبتلا بهSJS، چهار بیمار مبتلا به SJS-TEN Overlap و نه بیمار مبتلا به TEN تشخیص داده شدند. شایان ذکر است که 45 نفر (7/95 درصد) به دلیل مصرف دارو و دو نفر به دلایل غیردارویی بستری شده بود. شایع ترین گروه های دارویی ایجادکننده واکنش به ترتیب عبارت بودند از: آنتی میکروبیال ها (1/36 درصد)، ضد تشنج ها (6/27 درصد) و NSAID (Nonsteroidal Anti-inflammatory Drug) (17 درصد). علاوه براین، یک مورد واکنش ناشی از آلوپورینول و یک مورد ناشی از واکسن هاری مشاهده شد و مابقی واکنش های غیردارویی و چند دارویی را شامل می شدند. در این مطالعه شایع ترین عوارض بیماری به ترتیب عبارت بودند از: عوارض عفونی (2/21 درصد)، آسیب های چشمی (1/19 درصد) و خونریزی گوارشی (1/2 درصد). نتیجه گیری: شایع ترین داروهای ایجادکنندهSJS و TEN، داروهای آنتی میکروبیال بودند. با توجه به احتمال ایجاد عوارض شدید از جمله آسیب های چشمی و خطر مرگ و میر لازم است پزشکان با علائم SJS و TEN آشنایی داشته باشند و آگاهی های لازم در جهت عدم استفاده خودسرانه از داروهای ضد میکروبی به عموم مردم ارائه گردد.

سابقه و هدف: کراتوکونوس یک اختلال قرنیه است که با نازکی و برجسته شدن پیش رونده آن مشخص شده و می تواند منجر به نقص بینایی گردد. به دلیل تغییرات فوق ساختمانی قرنیه در بیماری کراتوکونوس، استحکام و ویژگی های بیومکانیکی آن دچار تغییراتی می شوند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین ویژگی های بیومکانیکی قرنیه در بیماران مبتلا به کراتوکونوس و ارتباط آن با شدت بیماری انجام شد. مواد و روش ها: افراد گروه مورد از بیماران مبتلا به کراتوکونوس مراجعه کننده به درمانگاه چشم بیمارستان نیکوکاری تبریز بودند و گروه شاهد نیز از افراد فاقد هرگونه بیماری چشمی انتخاب شدند. در ادامه ویژگی های بیومکانیک قرنیه، فاکتور مقاومت قرنیه (CRF: Corneal Resistance Factor) و هیسترزیس قرنیه (CH: Corneal Hysteresis) در تمامی جمعیت مورد مطالعه با استفاده از دستگاه اکولار ریسپانس آنالایزر (ORA: Ocular Regression Analyzer) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: 213 چشم کراتوکونوسی و 179 چشم طبیعی در این مطالعه بررسی گردیدند. میانگین هیسترزیس قرنیه در چشم های معمولی 34/1± 49/13 میلی متر جیوه و در چشم های کراتوکونیک 01/1± 67/7 میلی متر جیوه به دست آمد که این تفاوت از نظر آماری معنا دار بود؛ اما اختلاف بین هیسترزیس قرنیه چشم های کراتوکونیک با شدت خفیف، متوسط و شدید معنا دار بود (به ترتیب 86/8، 30/8 و 10/7 میلی متر جیوه). از سوی دیگر، میانگین فاکتور مقاومت قرنیه در چشم های معمولی 15/1± 68/12 میلی متر جیوه و در چشم های کراتوکونیک 07/1± 36/7 میلی متر جیوه به دست آمد که از نظر آماری معنا دار بود. اختلاف بین فاکتور مقاومت قرنیه چشم های کراتوکونیک با شدت خفیف، متوسط و شدید نیز معنا دار بود (به ترتیب 55/8، 05/8 و 76/6 میلی متر جیوه). نتیجه گیری: یافته ها نشان دادند که هیسترزیس و فاکتور مقاومت قرنیه در چشم های کراتوکونوس پایین تر می باشند و با افزایش شدت بیماری کاهش می یابند.

سابقه و هدف: سرطان مری هفتمین عامل مرگ ناشی از سرطان در جهان است. تغییرات اپی ژنتیکی از جمله میزان متیلاسیون پروموتور ژن ها می توانند در شکل گیری کارسینومای سلول های سنگ فرشی مری نقش داشته باشند. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین الگوی متیلاسیون پروموتر ژن PRSS8 در بیماران مبتلا به کارسینوم سلول سنگ فرشی مری انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی که در ارتباط با 150 نمونه بلوک پارافینی شامل: 75 بلوک بافت سرطانی و 75 بلوک بافت سالم موجود در آرشیو بیمارستان های "نور نجات" و "بین المللی تبریز" طی سال های 1392 تا 1396 انجام شد، پس از استخراج DNA و تیمار با متابی سولفیت سدیم، تغییرات میزان متیلاسیون پروموتور ژن PRSS8 با استفاده از روش HRM (High Resolution Melting) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان دادند که بین تغییرات میزان متیلاسیون پروموتور ژن PRSS8 در بافت های سرطانی نسبت به بافت های سالم اختلاف معنا داری وجود دارد (026/0P=). در این مطالعه میزان فراوانی متیلاسیون پروموتر ژن PRSS8 با مشخصات توموری بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت که به لحاظ آماری اختلاف معناداری با متاستاز مشاهده نگردید (007/0P=). نتیجه گیری: هایپرمتیلاسیون پروموتور ژن PRSS8 می تواند نقش مهمی در سرطان زایی و متاستاز کارسینومای سلول های سنگ فرشی مری داشته باشد.

سابقه و هدف: ناخنک ضایعه ای فیبرو واسکولار و مثلثی شکل است که بر روی ملتحمه بولبار به سمت قرنیه گسترش می یابد. پاتوژنز ناخنک به فاکتورهای متعددی بستگی دارد و تماس با نور آفتاب مهم ترین ریسک فاکتور آن می باشد. درمان اصلی ناخنک جراحی است. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی پیوند غشای آمنیوتیک (AMT: Amniotic Membrane Transplantation) به عنوان یکی از روش های درمان ناخنک و مقایسه بالینی این روش با پیوند اتوگرافت ملتحمه (CAT: Conjunctival Autograft Transplantation) انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده حاضر، 70 نفر از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های چشم بیمارستان فرشچیان همدان و یا افرادی که با تشخیص متخصص چشم، مبتلا به بیماری ناخنک اولیه یا راجعه بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به دو گروه 35 نفری تقسیم شدند که یک گروه به روش پیوند غشای آمنیوتیک و گروه دیگر با روش پیوند اتوگرافت ملتحمه جراحی گردیدند. در ادامه، التهاب و عود پس از عمل در دو گروه بررسی و مقایسه شدند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی در بیماران گروه AMT، 85/14± 34/47 سال و در بیماران گروه CAT، 26/15± 26/48 سال بود (778/0P=). در بیماران گروه AMT، 6/28 درصد و در بیماران گروه CAT، 6/8 درصد از بیماران التهاب را نشان دادند. علاوه براین در بیماران گروه AMT، 9/22 درصد و در بیماران گروه CAT، 4/11 درصد از افراد در نهایت عود را تجربه نمودند (205/0P=). نتیجه گیری: میزان عود و التهاب در بیمارانی که با روش پیوند غشای آمنیوتیک جراحی شده بودند، بیشتر از بیماران گروه پیوند اتوگرافت ملتحمه بود. هرچند این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود؛ اما همین میزان اختلاف مشاهده شده نیز بیانگر استفاده از روش پیوند اتوگرافت ملتحمه در بیماران می باشد.

سابقه و هدف: آماده سازی کانال ریشه دندان یکی از مراحل اصلی در درمان اندودنتیکس می باشد. فایل های روتاری نیکل تیتانیوم (NiTi) موجب کاهش خطا در شکل دهی کانال های انحنادار می شوند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مقایسه ترانسپورتیشن دو سیستم روتاری رسیپروک (Reciproc) و نئولیکس (Neolix) در کانال های انحنادار توسط سیستم توموگرافی کامپیوتری با اشعه مخروطی (CBCT: Cone Beam Computed Tomography) انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی 70 دندان پره مولر انحنادار انسانی کشیده شده از بیماران بخش ارتودنسی دانشکده دندان پزشکی همدان به دو گروه تقسیم گردیدند. آماده سازی کانال های دو گروه توسط سیستم روتاری رسیپروک و نئولیکس انجام شد. ضخامت عاج باقی مانده، ترانسپورتیشن و نسبت مرکزیت کانال توسط تصاویر CBCT قبل و بعد از اینسترومنتیشن بررسی و مقایسه گردیدند. تجزیه و تحلیل داده ها نیز توسط نرم افزارSPSS 19 و با استفاده از آنالیز واریانس و آزمون های تی مستقل و تی زوجی انجام شد. یافته ها: اختلاف میزان عاج در فواصل 3، 5 و 7 میلی متری از اپکس، قبل و بعد از اینسترومنتیشن در سطح باکولینگوالی و مزیودیستالی معنادار بود؛ اما بین میزان ترانسپورتیشن در سه مقطع 3، 5 و 7 میلی متری از آپکس در هر دو سیستم رسیپروک و نئولیکس اختلاف معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: هر دو سیستم روتاری رسیپروک و نئولیکس کارایی بالایی در شکل دهی کانال ریشه دندان دارند. بر مبنای نتایج، میزان ترانسپورتیشن در سیستم های مذکور حین آماده سازی کانال های انحنادار، بسیار کم بوده و مرکزیت کانال حفظ می شود.

سابقه و هدف: خارش مزمن به خارش بیش از شش هفته اطلاق می شود که می تواند منجر به اختلالات خواب، اختلال در فعالیت روزانه، افسردگی و در نتیجه کاهش کیفیت زندگی فرد مبتلا گردد. بررسی های آزمایشگاهی متعددی جهت یافتن بیماری های سیستمیک در مبتلایان به خارش مزمن توصیه شده است؛ اما شیوع کلی این بیماری ها در بیماران گرفتار خارش چندان مشخص نمی باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی اختلالات آزمایشگاهی در بیماران مبتلا به خارش مزمن انجام شد. این امر می تواند به شناسایی عوامل مرتبط با خارش و تشخیص بیماری های زمینه ای در این بیماران کمک کند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقطعی انجام شد. در این مطالعه 30 بیمار دچار خارش مزمن و بدون ضایعه پوستی یا سابقه بیماری سیستمیک توجیه کننده خارش از نظر متغیرهای دموگرافیک (مانند سن و جنس) و پارامترهای آزمایشگاهی (Erythrocyte Sedimentation Rate، آنزیم های کبدی و آلکالن فسفاتاز، بیلی روبین (Bilirubin) تام و مستقیم، کراتینین، نیتروژن اوره خون (BUN: Blood Urea Nitrogen)، قند خون ناشتا، آزمون عملکرد تیروئید، تعداد گلبول های سفید خون، هموگلوبین و لاکتات دهیدروژناز) بررسی شدند. در ادامه، داده های دموگرافیک و آزمایشگاهی در چک لیست ثبت گردیدند و با استفاده از نرم افزار SPSS 20 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران معادل 4/15± 4/50 سال بود. 60 درصد از بیماران مرد و 40 درصد زن بودند. در 40 درصد از بیماران اختلال آزمایشگاهی یافت شد. بر مبنای نتایج، شایع ترین اختلالات آزمایشگاهی عبارت بودند از: افزایش قند خون ناشتا (6/26 درصد) و کاهش سطح هموگلوبین (7/16 درصد). سایر اختلالات آزمایشگاهی شامل موارد زیر بودند: افزایش سطح آلکالن فسفاتاز (10 درصد)، لکوسیتوز (6/6 درصد) و افزایش لاکتات دهیدروژناز (LDH: Lactate Dehydrogenase)، ESR، TSH، BUN، بیلی روبین و کراتینین هر کدام 3/3 درصد. شایان ذکر است که تفاوت آماری معناداری بین شیوع اختلالات آزمایشگاهی در مردان و زنان وجود نداشت. در این مطالعه یک بیمار لنفوسیتوز همراه با افزایش LDH داشت که در نهایت اختلال لنفوپرولیفراتیو تشخیص داده شد. نتیجه گیری: با وجود اینکه نتایج آزمایشات در 60 درصد از افراد نرمال بود؛ اما پیداکردن یک مورد اختلال لنفوپرولیفراتیو در این بیماران اهمیت بررسی های کامل آزمایشگاهی در آن ها را گوشزد می نماید.

سابقه و هدف: سرطان ریه یکی از شایع ترین سرطان ها و مهم ترین عامل مرگ و میر ناشی از آن ها می باشد. اطلاع از ویژگی های پاتولوژیک و اپیدمیولوژیک سرطان ریه که هدف این مطالعه است، می تواند مبنایی جهت تصمیم گیری در زمینه پیشگیری از سرطان باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 200 بیمار که از ابتدای سال 1379 تا پایان سال 1394 با تشخیص سرطان ریه به بیمارستان اکباتان و شهید بهشتی همدان مراجعه کرده بودند، ارزیابی شدند. شایان ذکر است که اطلاعات دموگرافیک، سابقه مواجهه با عوامل خطر و یافته های بالینی و پاراکلینیکی از پرونده بیماران استخراج شد. یافته ها: در این مطالعه میانگین سنی بیماران معادل 23/12± 11/61 سال به دست آمد. لازم به ذکر است که 166 نفر از بیماران (83 درصد) مرد بودند و 120 نفر (7/66 درصد) از آن ها در شهر سکونت داشتند. در مطالعه حاضر سابقه مصرف مواد اپیوئیدی 2 درصد، مواد صنعتی صفر درصد، سیگار 2/42 درصد و قلیان 1 درصد گزارش شد. شایع ترین علامت بالینی نیز سرفه و تنگی نفس بود. باید خاطرنشان ساخت که فاصله زمانی بین شروع علائم بالینی تا تشخیص، 3/5 ماه؛ شایع ترین علامت پارانئوپلاستیک، درد استخوان (5/45 درصد)؛ شایع ترین فرم پاتولوژیک، سلول سنگ فرشی (5/33 درصد) بود. شایع ترین لوب های درگیری نیز به ترتیب عبارت بودند از: RUL (Right Upper Lobe) (5/27 درصد) و LUL(Left Upper Lobe) (5/23 درصد). نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر مشخص شد که فاصله زمانی بین شروع علائم بالینی تا تشخیص بیماری نسبتا زیاد است. همچنین، مشاهده گردید که سرطان سلول سنگ فرشی دارای بیشترین فراوانی می باشد که این امر نشان از اهمیت کنترل عوامل خطر به ویژه سیگار در این بیماران دارد.