تاریخ و تمدن اسلامی
سال:1391 | دوره:8 | شماره:16 |تعداد مقالات:10

در فاصله سال های 107 تا216  هجری سلسله شورش هایی از سوی قبطیان مسیحی علیه حاکمان مسلمان اموی و عباسی شکل گرفت. در این مقاله زمینه، عوامل و پیامدهای این شورش ها بررسی شده است. تغییرات تدریجی در نظام مالی و زمین داری در عصر اموی، که از امارت عبدالعزیز بن مروان در مصر آغاز شده بود و در خلافت هشام بن عبدالملک تکمیل گردید، افزایش میزان مالیات ها و در نتیجه شورش های قبطیان را در پی داشت. این شورش ها نه تنها به نتیجه دلخواه آنان یعنی کاهش مالیات ها منجر نشد، بلکه آنان را به پذیرش گزینه ای دیگر یعنی گروش به اسلام و پیوستن به جامعه اسلامی -  عربی مصر ناگزیر ساخت.

عیاری یکی از آیین های طبقه عوام در ایران با سابقه ای بسیار کهن بود. برخی پیروان این آیین تحت تاثیر زاهدان و عابدان مذاهب و ادیان مختلف از جمله اسلام قرارگرفتند و این آیین را تبدیل به آیین فتوت یا «جوانمردی» کردند. تصوف نیز که از قرن سوم و چهارم در ایران به تدریج رواج یافت، بر آیین جوانمردی اثر گذاشت و از آن تاثیر هم پذیرفت. به نظر می رسد که ابوالحسن خرقانی از جمله پیروان آیین جوانمردی بود که با تصوف آشنا شد و بعدها صوفیان وی را کاملا صوفی دانستند. در این مقاله سعی نویسنده آن است که با معرفی اجمالی جوانمردی و با توجه به تلقی خرقانی از آن بر اساس گفتارهای او در آثار منسوب به وی و نیز گزارش برخی منابع صوفیه، نسبت و ارتباط ابوالحسن خرقانی با این آیین بررسی شود. در نهایت در پی آن است تا دریابد که آیا خرقانی را باید عارفی در سلک جوانمردان دانست یا عارفی از جرگه اهل تصوف.

قرائیم، یکی از کهن ترین فرقه های موجود یهودیت پس از جریان رسمی آن - ربانیان - می باشد که در میانه قرن دوم شکل گرفت و بعدها به عنوان جریانی غالب در میان برخی مراکز یهودی ایران مورد پذیرش قرار گرفت. نکته مهم درباره فرقه قرائیم، تاثیرپذیری آنها از کلام اسلامی و تعاملشان با جریان کلامی معتزله است. نوشته حاضر، ضمن بررسی تاریخچه شکل گیری و تکوین قرائیم، برخی وجوه تاثیرپذیری قرائیم از کلام اسلامی را مورد بحث قرار داده است.

از جمله اصطلاحاتی که جغرافیدانان دوره اسلامی از تقسیمات ایرانیان وام گرفتند، «روستاک» است که آن را به صورت های رستاق و روستا به کاربرده اند. به سبب شباهت های ظاهری و ریشه لغوی مشترک این دو تصور شده که روستا و رستاق در متون دوره اسلامی معنایی یکسان داشته اند. گرچه به ندرت این دو واژه معنا و دلالتی یکسان داشته، اما عموما، روستا و رستاق دو واحد جغرافیایی مستقل از یکدیگر بوده اند، روستا مترادف ده و قریه و رستاق واحدی بزرگ تر از شهر و در حکم بخش یا دهستان امروزی بوده است.

شیوه های متفاوت نبرد در طول تاریخ اسلام، استفاده از جنگ افزارهای مختلف را ایجاب می کرد. در سده های میانه اسلامی بیشتر شهرها دارای دیوارهای دفاعی به دور خود بودند، از این رو، نبردهای محاصره ای شیوه رایج جنگ ها به حساب می آمد. در این گونه نبردها، سلاح های سنگین پرتابی به ویژه منجنیق کارایی بسیار داشت، اما افزون بر سلاح، نوع پرتابه های جنگ افزارها نیز در دستیابی به موفقیت تاثیری بسزا می گذاشت. پرتابه های منجنیق که در ابتدا سنگی بود، با گذشت زمان تحول و تکامل یافت. در دوره های بعد پرتابه های انفجاری با قدرت تخریبی چشمگیرتر ابداع شد که می توانست حصار شهرها را در هم بکوبد. در این مقاله، پس از مروری کوتاه بر تحولات پرتابه های منجنیق، به انواع این پرتابه ها و عملکردشان می پردازیم.

این مقاله با واکاوی خلافت الناصر لدین اله، سی و چهارمین خلیفه عباسی در صدد پرداختن به رابطه هوشمندی و تدبیر سیاسی خلفا با توسعه سیاسی، اجتماعی دستگاه خلافت و نیز جهان اسلام است. به سخن دیگر نویسنده کوشیده تا با واکاوی کارنامه این خلیفه، چگونگی و چرایی دستیابی به این موفقیت را دریابد. آنچه یافته این پژوهش است آنکه، تاریخ خلافت در دوره الناصر، شاهد پیشرفت های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی چشمگیری بوده است. این خلیفه توانست با بهره گیری از توانایی های بالقوه و بالفعل جهان اسلام و استقرار وحدت سیاسی در قلمرو امپراتوری اسلامی، گام های موثری در اعتلای قدرت دنیوی و معنوی دستگاه خلافت عباسی بردارد. این مساله در زمانی صورت پذیرفت که قدرت دنیوی خلافت عباسی در سراشیب انحطاط افتاده و توانایی اداره و انتظام امور را نداشته است.

«شد» میان بندی نمادین بوده که هنگام تشرف و پیوستن به سلک جماعات اهل فتوت، اصناف و برخی طریقت های صوفیه، در مراسمی آیینی و در مجلسی با حضور اعضای پیشین، به کمر فرد تازه وارد و مبتدی بسته می شده است، با برگزاری آیین شد، شخص به عضویت دائمی یا آزمایشی جماعات یادشده درمی آمد. این آیین که دست کم تا سده هفتم هجری پیشینه دارد، تا دوره حاضر - برای نمونه نزد برخی سلسله های متصوفه - ادامه یافته است. شد، افزون بر این که نشانی از تایید عضویت جماعات یادشده بوده، کارکردهای دیگری نیز داشته است، چنان که نزد پیشه وران و اهل بازار، شد عضو، به نوعی پروانه کسب او شمرده می شده، و در بین برخی متصوفه کارکردهایی شبیه آیین «لبس خرقه» داشته است. کارکردها، تاریخچه، جنس و شکل و ویژگی های ظاهری، شرایط مشدودان و جزئیات مراسم و مجلس شد، بر اساس فتوت نامه ها و کسب نامه ها (به ویژه فتوت نامه های پارسی که در پژوهش های پیشین کمتر به آنها پرداخته شده) در این مقاله بررسی شده اند.

خانات قپچاق و ایلخانان، دو حکومت مغولی بودند که اولی از تقسیم ماترک چنگیز خان و دومی از ادامه توسعه طلبی های مغولان به رهبری هلاکو در غرب به وجود آمد. خانات قپچاق که قبل از استقرار ایلخانان در ایران دارای نفوذ سیاسی بود قدرت یابی این حکومت را در جنوب قلمرو خود به ضرر حاکمیت و سیاست های ارضی شان دانسته و در پی بهانه های مختلف سیاسی، نظامی و مذهبی به اولین جنگ درون خاندانی مغولان با ایلخانان مبادرت نمود. در این میان، یکی از موضوعاتی که دستاویز این نخستین برخورد میان حکومت های مغولی قرار گرفت اختلاف های دینی برکای مسلمان و هلاکوی بودایی و نتایج حاصل از این اختلاف ها در روابط سیاسی و نظامی دو دولت بود. با این که اختلافات دو دولت از مسائل دیگری نیز ناشی می شد، اما رد پای دین در دوره های مختلف تا پایان عمر دو حکومت، به اشکال گوناگون و با قوت و ضعف در روابط آنان دیده می شد. این امر باعث شد تا خان های قپچاق قبل از مسلمان شدن ایلخانان بکوشند تا با اعلام جانبداری از اسلام و مسلمانان، علاوه بر کسب حمایت معنوی مسلمانان از دین و اشتراک های مذهبی خود با ممالیک، برای اتحاد مستحکم تر با این دولت در دشمنی با ایلخانان سود برند. با رسمی شدن اسلام در قلمرو ایلخانان، خان های قپچاق سعی کردند تا با در پیش گرفتن خط مشی ها و سیاست های دیگری، همچنان از دین و مسائل مربوط به آن در پیشبرد اهداف خود در برابر ایلخانان و نیز حفظ مناسبات با ممالیک سود برند و با این که عوامل سیاسی - نظامی، نقش مهمی در ایجاد و تداوم تنش در میان دو دولت داشت، دین نیز تا پایان عمر دو حکومت به ابزاری برای پیشبرد اهداف آنان تبدیل شد و در نهایت در کنار سایر عوامل، نقش مهمی در تحقق اهداف خانات قپچاق در قلمرو ایلخانان داشت.

آیین های مرتبط با محرم یکی از با شکوه ترین آیین های شیعی در دکن است. سلاطین مسلمان دکن با آگاهی از این واقعیت که اکثریت جامعه دکن را هندوان تشکیل می داده اند، برای ایجاد همزیستی میان مسلمانان و هندوان و نیز فراهم آوردن زمینه های گسترش تشیع، هندوان را به مشارکت در آیین های محرم تشویق می کردند. مشارکت هندوان در آیین های محرم موجب شد که به تدریج این آیین ها تحت تاثیر آداب و رسوم محلی، شکلی هندی و بومی به خود بگیرد. این مقاله به بررسی دلایل و انگیزه های مشارکت هندوان در برپایی آیین های محرم و پیامدهای این مشارکت از قرن نهم که تشیع در برخی از مناطق دکن رسمیت یافت تا عصر جدید و تسلط بریتانیایی ها بر این منطقه پرداخته است.