مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1388 | دوره:16 | شماره:1 (مسلسل 51) |تعداد مقالات:13

مقدمه و هدف: شبکه کوروئید مغزی نقش مهمی در ترشح مایع مغزی نخاعی دارد، اما هنوز ویژگیهای آن به درستی شناخته نشده است. کلاژن نوع IV یکی از مهمترین پروتئینهای غشا پایه و ماتریکس خارج سلولی شبکه کوروئید است. در مطالعه حاضر سعی گردید با استفاده از تکنیک ایمونوهیستوشیمی ظهور این نوع کلاژن در غشای پایه شبکه کوروئید در طی مرحله جنینی موش مورد مطالعه قرار گیرد.روش کار: در این مطالعه تجربی 24 موش باکره نژاد  Balb/cتحت شرایط استاندارد نگهداری شدند. پس از جفت گیری و تعیین روز صفر حاملگی، جنین های روز دهم تا روز آخر بارداری جمع آوری گردید. سپس با جدا نمودن سر جنین ها اقدام به آماده سازی بافتی شد و برش های حاصل از نواحی کوروئید بطنی به منظور ردیابی کلاژن نوع IV مورد مطالعه ایمونوهیستوشیمی قرار گرفت.نتایج: این مطالعه نشان داد که کلاژن نوع IV در روز دوازدهم جنینی در غشای پایه شبکه کوروئید با واکنش ضعیف ظهور یافته و بتدریج تا روز هفدهم جنینی بر مقدار آن افزوده می شود اما در روز های بعد از آن از نظر شدت واکنش تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.نتیجه نهایی: در مطالعات قبلی نشان داده شد که تکامل گلومرولها و توبول های کلیوی به ظهور کلاژن نوع IV در غشا پایه و ماتریکس خارج سلولی وابسته است. نتایج مطالعه حاضر نیز نشان داد که تکامل غشا پایه کوروئید به سنتز کلاژن نوعIV  وابسته است. بنابراین با توجه به جایگاه خاص این پروتئین در توبول ها و گلومرولهای کلیه و شبکه کوروئید این نظریه تایید می شود که حضور آن همانند ساختار های فیلتراسیونی کلیه به شبکه کوروئید نیز کمک می کند تا این شبکه در امر ترشح مایع مغزی نخاعی بعنوان سدی انتخابی عمل نماید.

مقدمه و هدف: الکتروشوک درمانی روش درمانی اجتناب ناپذیر در بسیاری از بیماران روانپزشکی می باشد. در حین الکتروشوک درمانی تغییرات همودینامیک شدیدی ایجاد می شود که می تواند باعث عوارض خطرناکی به ویژه بر روی سیستم قلبی عروقی گردد، این تغییرات همودینامیک به خصوص در افراد مسن با بیماریهای زمینه ای قلبی می تواند منجر به اختلال ریتم قلب، ایسکمی و انفارکتوس قلبی گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر کلونیدین و پروپرانولول در تعدیل تغییرات همودینامیک پس از الکتروشوک درمانی انجام گردید.روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دو سو کور قبل و بعد شاهد دار می باشد که بر روی 31 نفر از بیماران II  و ASA I بستری در بخش روانپزشکی بیمارستان سینای همدان که نیاز به الکتروشوک درمانی داشتند، انجام شد. به منظور افزایش دقت مطالعه و حذف فاکتورهای فردی موثر بر متابولیسم دارو، بیماران انتخاب شده در 3 نوبت مجزا و به فواصل 48 ساعت، الکتروشوک درمانی دریافت کردند و دو ساعت قبل از هر بار شوک یکی از داروهای کلونیدین (0.2 میلی گرم) پروپرانولول (40 میلی گرم) و پلاسبو (ویتامین C) به صورت خوراکی به آنها تجویز شد. و پس از هر الکتروشوک، شاخصهای همودینامیک شامل فشارخون سیستولیک ، دیاستولیک، فشار متوسط شریانی، تعداد ضربان قلب و RPP (حاصلضرب فشارخون در ضربان قلب) در 5 نوبت (بلافاصله قبل از شوک بلافاصله بعد از شوک و در دقایق یک، پنج و ده دقیقه پس از شوک) اندازه گیری و همراه نوار قلبی آنها در فرم اطلاعاتی مربوط به هر بیمار ثبت و با استفاده از نرم افزار SPSS9، تحلیل گردید.نتایج: یافته ها نشان داد که تجویز دارو در تعدیل تغییرات همودینامیک موثر بوده ودر گروه پروپرانولول اندکسهای همودینامیک از ثبات بیشتری برخوردار هستند بطوری که میزان فشارخون سیستولیک، دیاستولیک ومتوسط و نیز ضربان قلب و اندکس  RPPبه شکل معنی دار (P.V<0.001) پایین تر بوده و در پاسخ به الکتروشوک کمتر افزایش یافته است. همچنین میزان بروز آریتمی در دو گروه برابر (6.5 درصد)و نسبت به گروه شاهد (48.4 درصد) بسیار کمتر بوده است (P.V<0.001).نتیجه نهایی: به طور کلی می توان نتیجه گرفت که میزان بروز تغییرات همودینامیک و آریتمی به دنبال تجویز دارو (پروپرانولول یا کلونیدین) در مقا یسه با دارونما کمتر بوده و بین دو دارو، پروپرانولول نسبت به کلونیدین توانایی بیشتری در پیشگیری از تغییرات همودینامیک پس از الکتروشوک درمانی داشته و استفاده از آن جهت جلوگیری از این تغییرات توصیه می شود.

مقدمه و هدف: هلیکو باکتر پیلوری (H. pylori) یک پاتوژن انسانی میباشد که روی مخاط گوارشی تاثیر گذاشته و سبب یک پروسه التهابی منجر به بیماریهای مختلف معده می شود. عوامل ایجاد کننده پیامدهای مختلف این عفونت کاملا مشخص نیستند. هدف از این مطالعه، بررسی پروتئینهای ایمونوژن در سوشهای H. pylori می باشد که از بیماران مبتلا به بیماریهای مختلف گوارشی جدا شده اند.روش کار: در این مطالعه توصیفی ـ مقطعی پروتئین های تام 144 سوش H. pylori جدا شده از سه گروه بیمار (دارای زخم معده 37 نفر، فاقد زخم 77 نفر و مبتلا به سرطان معده 30 نفر) بوسیله روش سدیم دودسیل سولفات - پلی اکریل آمید ژل الکتروفورزیس یک بعدی (1D-SDS-PAGE) جدا شده و سپس با سرم میزبانهای مربوطه بلات شدند.نتایج: در این روش اعضای هر گروه بر حسب شباهت در الگوهای پروتئینی ارتباط بالایی را نشان دادند و بنابراین در یک گروه قرار گرفتند. الگوی ایمونوبلاتها با الگوی ژلهای رنگ آمیزی شده با روش کوماسی بریلیانت بلو متفاوت بودند. برخی از باندهای پروتئینی جدا شده درSDS-PAGE  بوسیله روش بلاتینگ تشخیص داده نشدند. تنها باندهای 106 و 45 کیلو دالتونی (KD) سوشهای هلیکوباکتر پیلوری جدا شده از بیماران با سرطان معده بطور معنی دار واختصاصی با سرمهای بیماران مربوطه شان شناخته شدند (P<0.05) و باند 13KD به صورت اختصاصی با سرمهای بیماران فاقد زخم شناسایی شدند (P<0.05). بجز این باندها، در الگوی بلاتینگ سرمهای تمام بیماران اختلاف معنی داری مشاهده نشد.نتیجه نهایی: این مطالعه با استفاده از روش بلاتینگ یک بعدی، توانست 2 باند پروتئینی آنتی ژنی 106 و 45 کیلو دالتونی برای سوشهای هلیکوباکتر پیلوری جدا شده از بیماران سرطانی و یک باند 13KD برای سوشهایی که از بیماران فاقد زخمی جدا شده بودند را که بطور اختصاصی با سرم میزبانان مربوطه شان واکنش نشان دادند شناسایی کند.

مقدمه و هدف: در اغلب اعمال جراحی با درد پس از عمل مواجه هستیم که می تواند آثار سویی را بر سیستم های مختلف بدن داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دکسترومتورفان خوراکی بر کاهش درد پس از عمل جراحی لوله بستن تحت بیهوشی عمومی می باشد.روش کار : در این مطالعه 40 زائوی (ASA Class I,II) کاندید عمل جراحی بستن لوله های رحمی در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور در دو گروه 20 نفری مورد مطالعه قرار گرفتند. پس از اخذ رضایت نامه کتبی حدودا 90 دقیقه قبل از شروع عمل جراحی ، مقدار 90 mg دکسترومتورفان خوراکی و پلاسبو در حجم و شکل های یکسان برای بیماران تجویز شد. سپس بیماران تحت بیهوشی عمومی با تزریق فنتانیل 1.5 mg/kg، تیوپنتال 5 mg/kg و سوکسینیل کولین 1.5 mg/kg قرار گرفته و با لوله شماره 7 اینتوبه شدند. برای نگهداری بیهوشی نیز از (%50) N2O و هالوتان (0.8%) استفاده شد. در پایان عمل شدت درد برحسب VAS در ریکاوری و نیز در ساعتهای 2، 4، 8 و 24 ساعت پس از عمل جراحی بررسی و ثبت شد، همچنین نیاز به مسکن، تهوع و استفراغ، دپرسیون تنفسی و احتباس ادراری نیز ارزیابی گردید. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار SPSS 10 و توسط آزمونهای c2 و من ویتنی یوآنالیز گردید.نتایج: دو گروه از نظر سن و تحصیلات تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. میزان درد در ریکاوری و ساعتهای دوم و چهارم پس از عمل جراحی در گروه دارو کمتر از پلاسبو بود و میزان درد در ساعتهای 8 و 24 پس از جراحی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. همچنین میزان مصرف مسکن (پتیدین) نیز در گروه دارو کمتر بود.نتیجه نهایی: تجویز خوراکی 90 mg دکسترومتورفان خوراکی، قبل از عمل جراحی می تواند درد پس از عمل را بخصوص در دوره بلافاصله و ساعتهای دوم و چهارم پس از عمل کاهش دهد.

مقدمه و هدف: دردهای پس از درمان ریشه دندان یکی از مشکلات پس از درمان است. هدف مطالعه حاضر بررسی و مقایسه اثر ایبوپروفن 800 mg و پردنیزولون 30 mg در پیشگیری از دردهای پس از درمان ریشه است.روش کار: مطالعه حاضر یک پژوهش تحقیقی از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده کنترل دار و به صورت دو سوکور می باشد که بر روی 60 بیمار (44 زن و 16 مرد، سن بین 63-18 سال) که نیازمند درمان ریشه بودند انجام شد شرایط لازم برای ورود به مطالعه عبارتند از: نیاز به درمان ریشه در یکی از دندان های خلفی، عدم مشکل پزشکی، عدم وجود آبسه، عدم مصرف مسکن 6 ساعت قبل از شروع درمان. بیماران به سه گروه 20 نفری تقسیم شدند و به هر کدام از گروه ها به طور کاملا تصادفی یکی از داروهای ایبوپروفن 800mg، پردنیزولون 30mg و پلاسبو (دکستروز خوراکی) داده شد. میزان درد 6، 12 و 24 ساعت پس از شروع درمان به کمک نمودار Visual-Analog Scale (VAS)  توسط بیمار تکمیل گردید و اطلاعات بدست آمده به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 15 و به کمک آزمون های Chi-square و ANOVA و Tukey Test آنالیز گردید.نتایج: شیوع دردهای پس از درمان ریشه در 24 ساعت اول پس از درمان در گروه دارونما 100- 95% موارد بود. اختلاف معنی داری در فراوانی بی دردی 6، 12 و 24 ساعت پس از درمان ریشه بین گروه ایبوپروفن و پردنیزولون وجود نداشت. همچنین میانگین نمره درد 6، 12 و 24 ساعت پس از درمان ریشه نیز بین دو گروه دارویی ایبوپروفن و پردنیزولون به میزان چشمگیری کمتر از گروه دارونما بود. اختلاف بین دو گروه دارویی فقط در 6 و 12 ساعت اول پس از درمان معنی دار بود.نتیجه نهایی: یافته های مطالعه نشان داد دردهای پس از درمان ریشه در 24 ساعت اول پس از درمان شایع است. در 6 و 12 ساعت پس از کار 30 میلی گرم پردنیزولون به میزان چشمگیری شدت درد را بیشتر از 800 میلی گرم ایبوپروفن کاهش می دهد. ولی بعد از 24 ساعت تفاوت بین این دو معنی دار نیست.

مقدمه و هدف: سزارین یکی از شایعترین اعمال جراحی بزرگ در سراسر دنیا است. با توجه به شیوع روز افزون سزارین و اهمیت عفونت بعنوان شایعترین عارضه مرتبط با آن، این مطالعه با هدف یافتن روش موثری در کاهش عفونت بعد از سزارین انجام شده است.روش کار: این مطالعه در سال 86-1385 بروش کارآزمایی بالینی دو سوکور و تصادفی بر روی دو گروه 215 نفری از زنان بستری شده جهت انجام عمل سزارین انتخابی در بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) شهر زاهدان صورت گرفته است. درگروه شاهد فقط شستشوی شکمی با بتادین و در گروه مداخله، شستشوی شکمی با بتادین همراه با شستشوی واژن با بتادین قبل از شروع سزارین انجام شده است. بیماران در مدت بستری بعد از عمل از نظر تب و علایم بالینی آندومتریت (تندرنس رحمی و لوشیای چرکی در عدم حضور علایم بالینی و آزمایشگاهی عفونت در سایر نقاط بدن) مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده از طریق مشاهده و معاینه بیماران در فرمهای جمع آوری اطلاعات ثبت و در پایان مطالعه توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمونهای آماری t- test و chi-square آنالیز شده و مقادیر P<0.05 معنی دار تلقی گردید.نتایج: بر اساس یافته های این مطالعه، افزودن شستشوی واژینال با بتادین به شستشوی شکمی، قبل از سزارین انتخابی، باعث کاهش بروز تب بعد از عمل (13.9% در گروه شاهد و 2.3% در گروه مداخله، P=0.0001)، آندومتریت بعد از عمل (10.2% در گروه شاهد و 1.9% در گروه مداخله، P=0.0001)، التهاب زخم (4% در گروه شاهد و 0.9% در گروه مداخله، P=0.0009)و عفونت زخم (2.3% در گروه شاهد و 0.9% در گروه مداخله، P=0.2) می گردد.نتیجه نهایی: یافته ها نشان داد که با افزودن شستشوی واژن با بتادین به شستشوی روتین شکم قبل از شروع سزارین انتخابی، می توان بطور موثری بروز تب و آندومتریت پس از عمل را کاهش داد.

مقدمه و هدف: در بین آسیب های مختلف بدن در ورزشهای مختلف، زانو در بسیاری از آنها بخصوص در ورزشهایی که برخورد فیزیکی سنگین دارند، در معرض خطر قرار دارد و شایعترین محلی است که در ورزش فوتبال آسیب می بیند. این مطالعه در نظر دارد اثربخشی زانوبندهای پیشگیری کننده را در کاهش آسیب های کششی لیگامنت جانبی داخلی (MCL) زانو را مورد بررسی قرار دهد.روش کار: در این مطالعه تحلیلی آینده نگر همگروهی تعداد 11480 مواجهه فوتبالیست Athlete-Exposure (A-E) در یک فصل ورزشی که حداقل به مدت 30 دقیقه به طول انجامیده باشد مورد بررسی قرار گرفت. زانوبندهای پیشگیری کننده در اختیار ورزشکاران شرکت کننده در لیگ قرار گرفت. دو پرسشنامه تهیه شده که یکی توسط ورزشکار و دیگری توسط مربی باید پر می شد در بین آنها توزیع گردید. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری مجذور کای و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: در این مطالعه تعداد 149 مورد آسیب دیدگی جسمانی اتفاق افتاد. از کل آنها 28 مورد آسیب به زانو وجود داشت که از این میان 21 مورد در گروه بدون استفاده از زانو بند و 7 مورد در گروه استفاده کننده از زانوبند قرار داشتند (P-value=0.21) از 28 مورد آسیب وارد شده به زانو 23 مورد آسیب لیگامنتی زانو بود که 16 مورد از آن در گروه بدون زانوبند و 7 مورد در گروه دارای زانوبند قرار داشتند (P-value=0.662). به طور کلی تعداد موارد آسیب به لیگامنت MCL در این مطالعه 16 مورد بود که 11 مورد از آن در گروه بدون زانوبند و 5 مورد در گروه دارای زانوبند قرار داشت. پس از انجام محاسبات، مقدار خطر نسبی برای افرادی که دچار آسیب لیگامنت MCL شده بودند در میان کل مواجهه ـ فوتبالیست مقدار 0.454 به دست آمد. در خصوص میزان شدت آسیب به لیگامنت MCL نتایج بدست آمده بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد (P-value=0.5).نتیجه نهایی: با توجه به نتایج این مطالعه شواهدی از تاثیر مثبت زانوبندهای پیشگیری کننده در جلوگیری از آسیب به لیگامنت MCL در میان فوتبالیست ها به دست نیامد.

مقدمه و هدف: بیماری لیشمانیوز جلدی (سالک) یکی از ده بیماری مهم گرمسیری است که در نواحی مختلف ایران آندمیک می باشد. سازمان جهانی بهداشت مطالعه و انجام تحقیقات درباره جنبه های مختلف آن را توصیه کرده و مورد حمایت قرار داده است. این مطالعه به منظور تعیین جنبه های اپیدمیولوژیک لیشمانیوز جلدی در استان همدان انجام شد.روش کار: در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی اطلاعات زمینه ای و اپیدمیولوژیک کلیه بیمارانی که از ابتدای فروردین ماه 1381 لغایت پایان اسفند ماه 1386 با تشخیص بیماری سالک تحت پیگیری و درمان قرار گرفته بودند، توسط نرم افزار SPSS  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته های این مطالعه نشان داد که از مجموع 210 بیمار مبتلا به سالک در استان همدان، 93.8 درصد مرد و 6.2 درصد زن بوده اند. میانگین بروز بیماری سالک 2.05 در یکصد هزار نفر و شایعترین گروه سنی 24-15 سال بود، همچنین 85.7 درصد از بیماران در گروه سنی 44-15 سال قرار داشتند. 99 درصد از بیماران سابقه اسکان و یا مسافرت طی یک سال قبل از ابتلا به بیماری را به یکی از مناطق آندمیک بیماری سالک در کشور داشته اند.نتیجه نهایی: مسافرت یا مهاجرت فصلی افراد حساس به مناطق آندمیک بیماری بدلایل مختلف و بویژه اشتغال از مهمترین علل ابتلا به سالک در استان همدان و بخصوص در مردان در سنین کار و فعالیت یعنی سنین بالاتر از 15 سال میباشد. این وضعیت نشان می دهد که بیماری سالک در استان همدان آندمیک نیست.

مقدمه: تومورهای اندوکرینی پانکراس نادر است.انسولینوما از شایعترین تومورهای عملکردی جزء اندوکرینی پانکراس است. 30 درصد اختلالات پانکراسی درسندرم نئوپلازی اندوکرینی متعدد نوع (MEN I) I تومورهای سلول بتا است.معرفی بیمار: این گزارش موردی پسر جوان 23 ساله ای با تاریخچه خانوادگی سندرم MEN I را معرفی می کند. بیمار باWhipple Triad  مراجعه می کند. طی بررسی های رادیولوژیک دو تصویر گرد و کوچک در دم و جلوی تنه پانکراس دیده شد. وی با شک بالینی تومور پانکراس تحت عمل جراحی لاپاراتومی، پانکراتکتومی دیستال و اسپلنکتومی قرار گرفت.نتیجه نهایی: بر اساس یافته های ماکروسکوپیک، میکروسکوپیک، ایمونوهیستوشیمی و نتایج آزمایشگاهی و کلینیکی تشخیص نهایی انسولینوما بود.

مقدمه: سندرم کرامپ نویسندگی(Writer's cramp)  یک نوع قوام عضلانی(Dystonia)  موضعی است که به علت انقباض های عضلانی غیر قابل کنترل در دست بیمار بوجود می آید و باعث می شود که نوشتن برای این بیماران خسته کننده و ناکارآمد باشد.معرفی بیمار: در ایـن نـوشتار یک مرد 55 ساله، متاهل، کارمند بانک، که از 17 سالگی مبتلا به صرع میوکلونیک(Myoclonic epilepsy)  و وسواس عملی بوده و چند سال بعد بدنبال یک استرس ناگهانی مبتلا به سندرم کرامپ نویسندگی شده است معرفی می گردد. از هم زمانی کرامپ نویسندگی، صرع میوکلونیک و اختلال وسواس عملی(Compulsion)  گزارشی در دست نیست. صرع میوکلونیک بیمار با روزانه 5 میلی گرم دیازپام تحت کنترل بوده است ولی برای سندرم کرامپ نویسندگی و وسواس عملی پیگیری درمانی مناسبی نداشته است.نتیجه نهایی: تابلوی بیماری با هیچ کدام از گزارش های قبلی مطابقت نداشت بنابراین انجام این بررسی ضروری به نظر می رسد.