مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1386 | دوره:14 | شماره:3 (مسلسل 45) |تعداد مقالات:15

مقدمه و هدف: مطالعات متعددی بر اثبات و علیه ارتباط میزان پروتئین واکنشگر High Sensitive C Reactive Protein (h.s.CRP) C با پیش آگهی بیماران با سندرم حاد کرونری وجود دارد، هدف از انجام این مطالعه تعیین ارتباط بین میزان پروتئین واکنشگر C با پیش آگهی و حوادث قلبی عروقی داخل بیمارستانی در بیمارانی است که با آنژین ناپایدار در بیمارستان بستری گردیده اند.روش کار: این مطالعه بصورت توصیفی تحلیلی از شهریور ماه 83 لغایت بهمن ماه 84 در مرکز آموزشی درمانی شهید دکتر بهشتی کرمانشاه صورت گرفته است. در این مطالعه 250 بیمار با آنژین ناپایدار مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران با علایم انفارکتوس با و بدون صعود قطعه ST، با سابقه عفونت اخیر و تروما و سطح سرمی پروتئین واکنشگر C بیشتر از 10 میلی گرم در لیتر از مطالعه حذف شدند. 24 ساعت پس از بستری، سطح سرمی پروتئین واکنشگر C اندازه گیری شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند، گروه اول بیمارانی که سطح سرمی پروتئین واکنشگر C زیر 3 میلی گرم در لیتر داشتند و گروه دوم بیمارانی که میزان پروتئین واکنشگر C آنها بین 10-3 میلی گرم در لیتر بود. تمام این بیماران در طول بستری از نظر تنگی نفس، میزان عود درد قفسه صدری، نیاز به بستری در CCU، انفارکتوس میوکارد و مرگ و میر مورد بستری قرار گرفتند. نتایج حاصله با آزمونهای c2 و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: از مجموع 250 بیمار 105 نفر مرد (42%) و 145 نفر زن (58%) بودند. میانگین سنی این افراد در گروه اول 57.2±10.8 سال و در گروه دوم 58±11.5 سال بود. میزان انفارکتوس میوکارد، میزان عود درد قفسه صدری و نیاز به بستری در CCU در گروه اول بصورت معنی داری از نظر آماری کمتر از گروه دوم بود. (P<0.001)نتیجه نهایی: با توجه به رابطه معنی دار بین وقوع انفارکتوس میوکاردو میزان عود درد قفسه صدری و میزان بستری در CCU با میزان کمی پروتئین واکنشگر C می توان از این مارکر بیوشیمیایی برای مشخص کردن بیماران با آنژین ناپایدار که در ریسک بالاتری قرار دارند استفاده نمود. این بیماران باید در CCU بستری شوند و مورد مراقبت بیشتری قرار بگیرند.

مقدمه و هدف: سرطان پستان متداول ترین سرطان در زنان است. بیان ژن آنتی ژن اختصاصی پروستات و آنزیم تلومراز در سرطان پستان با پیشرفت بیماری متفاوت است. هدف از این تحقیق مطالعه بیان ژن آنتی ژن اختصاصی پروستات و تلومراز در بیماران مبتلا به سرطان پستان و ارتباط آنها با گیرندهای استروئیدی است.روش کار: در این مطالعه از نوع موردی- شاهدی تعداد 50 زن مبتلا به تومورهای خوش خیم پستان به عنوان گروه کنترل و 50 زن مبتلا به سرطان پستان به عنوان گروه مورد وارد مطالعه شدند. میزان بیان mRNA آنتی ژن اختصاصی پروستات با تکنیک RT-PCR، فعالیت نسبی آنزیم تلومراز با روش TRAP Assay، پروتئین آنتی ژن اختصاصی پروستات با تکنیک کیمیو لومینسانس و میزان گیرنده های استروژنی و پروژسترونی با روش ایمنوهیستوشیمی در کلیه تومورها اندازه گیری شد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزار spss و آزمون تی زوج آنالیز گردید.نتایج: با بکارگیری روش TRAP فعالیت نسبی آنزیم تلومراز در تمام نمونه های سرطانی مبتلا به سرطان پستان مثبت ارزیابی شد. تفاوت میزان فعالیت نسبی تلومراز در تمام مراحل و درجات توموری از لحاظ آماری کاملا معنی دار بود (p<0.05). تنها در نمونه های خوش خیم و بدخیم با مرحله و درجه 1 توموری mRNA آنتی ژن اختصاصی پروستات قابل تشخیص بود. تفاوت سطوح آنتی ژن اختصاصی پروستات سیتوزول تومورال بین افراد مورد و شاهد و همچنین بین کلیه مراحل و نیز درجات مختلف توموری کاملا معنی دار بود (p<0.05) و تفاوت معنی داری بین گیرنده های استروئیدی مثبت و منفی با میزان آنتی ژن اختصاصی پروستات و تلومراز در بافت های توموری مشاهده شد.نتیجه نهایی: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان داد که بیان ژن آنتی ژن اختصاصی پروستات و تلومراز تحت کنترل هورمون های استروئیدی قرار دارد و این امر می تواند در هدف درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و هدف: تا قبل از استفاده از وسایل مولتی سگمنتال هوک فیکساسیون در جراحی کیفوز شوئرمن، استفاده از میله هارینگتون امری رایج بود. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین نتایج بکارگیری هارینگتون راد در درمان کیفوز شوئرمن انجام گرفت.روش کار: در این مطالعه، عوارض و زوایای کیفوز قبل و بعد از جراحی در 26 بیمار مبتلا به کیفوزشوئرمن، که طی سال های 1365 تا 1380 در بیمارستان شفا یحیاییان تهران تحت جراحی بصورت ریلیز و فیوژن قدامی و سپس هالوفمورال تراکشن و در نهایت وسیله گذاری با هارینگتون کومپرسیون راد قرار گرفته بودند، بررسی شد. در این مطالعه توصیفی بیمارانی که مدارک آنان در بایگانی رادیولوژی موجود بود و میزان پیگیری قابل قبولی داشتند مورد ارزیابی قرار گرفتند.نتایج: هیچ موردی از عوارض جدی رویت نشد. 1 مورد عفونت و 1 مورد شکستن راد هارینگتون رویت شد که با درمان مناسب بهبود یافته بود. میزان متوسط کیفوز قبل از جراحی 94 درجه و بعد از جراحی 43 درجه بدست آمد.نتیجه نهایی: مهمترین مشکل، عدم توانایی در بدست آوردن میزان کیفوز صحیح در بیماران بعد از جراحی بود که حتی در مواردی به زیر 35 درجه هم می رسید.

مقدمه و هدف: بارداری و زایمان، وقایع تکاملی مهیج و مهمی برای اکثر زنان به حساب می آید. جهت تطابق موفقیت آمیز این دو واقعه وجود سازگاری های فیزیکی بین فردی و خانوادگی ضروری است. افسردگی بعد از زایمان یک اختلال جدی است که آثار مخرب و طولانی مدتی بر روی مادر و خانواده بر جای می گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی افسردگی پس از زایمان در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی همدان در سال 1385 انجام شد.روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی بود که به منظور بررسی میزان افسردگی در 8-2 هفته پس از زایمان در مراکز بهداشتی و درمانی شهر همدان صورت گرفت. حجم نمونه ها 400 نفر بود که بر اساس نمونه گیری آسان انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد افسردگی (Beck) و روش تجزیه و تحلیل داده ها، آمار توصیفی و استنباطی بود. اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS 10 و توسط آزمون آماری c2 مورد آنالیز قرار گرفت.نتایج: یافته های مطالعه نشان داد که 68% از واحدهای مورد پژوهش بهنجار، 19% افسردگی خفیف، 4% افسردگی متوسط و 9% افسردگی شدید داشتند و همچنین بین میزان افسردگی و مشخصات فردی مانند سن، تعداد زایمان، سطح تحصیلات، شغل مادر و شغل همسر ارتباط معنی دار آماری وجود داشت (P<0.000).نتیجه نهایی: با توجه به فراوانی 32% افسردگی در واحدهای مورد پژوهش، اشرف کامل کادر درمانی به سیر و نحوه تشخیص افسردگی پس از زایمان حایز اهمیت است و بایستی به دلایل متعدد غربالگری شوند و هر چه زودتر درمان گردند، زیرا ممکن است رنج زیادی را بر فرد تحمیل نموده و پیامدهای زیانباری برای نوزاد داشته باشد.

مقدمه و هدف: دیابت یک اختلال متابولیک می باشد که بدنبال کاهش در ترشح انسولین و یا مقاومت به عمل انسولین ایجاد می گردد. استرس اکسیداتیو که عبارت از عدم تعادل بین تولید رادیکال های آزاد اکسیژن و ظرفیت دفاع آنتی اکسیدانی بدن است، به شدت با دیابت و عوارض آن در ارتباط می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شنای منظم بر دفاع آنتی اکسیدانی در دیابت می باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی دیابت بوسیله تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین (50 mg/kg) در موش ها ایجاد گردید. مدت ورزش و مطالعه 8 هفته بود. ورزش شنا بطور منظم بمدت 1 ساعت در روز در طول 8 هفته انجام شد 40 عدد موش های صحرایی نر (200±20 گرم) به چهار گروه (کنترل، کنترل همراه ورزش، دیابتی بدون ورزش و دیابتی با انجام ورزش) تقسیم شدند. پس از پایان دوره ورزش، ابتدا حیوانات با تیوپنتال سدیم (50 mg/kg) بیهوش گردیده و خون از قلب آنها گرفته شد. از پلاسما و گلبول های قرمز بدست آمده جهت اندازه گیری فعالیت آنزیم های (GPX) Glutathione Peroxidase, (SOD) Superoxid Dismutase، کاتالاز و سطح (MDA) Malondialdehyde استفاده گردید.نتایج: دیابت باعث کاهش معنی دار در میزان فعالیت GPX, SOD و کاتالاز در خون رت های دیابتیک نسبت به گروه کنترل گردید. همچنین میزان MDA بعنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدی به طور معنی داری در گروه دیابتی ورزش نکرده نسبت به گروه کنترل افزایش داشت. میزان MDA در خون رت های دیابتی ورزش کرده در پاسخ به ورزش کاهش معنی دار و فعالیت آنزیم های SOD و کاتالاز افزایش معنی داری داشت.نتیجه نهایی: ورزش شنا با افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و کاهش سطح MDA و همچنین شاخص آتروژنیک در خون دارای اثرات مفید برای جلوگیری از عوارض هیپرلیپیدمیا در دیابت ملیتوس و آسیب های عروقی ایجاد شده در اثر استرس اکسیداتیو بدنبال این بیماری می باشد.

مقدمه و هدف: سرطان های سلول قاعده ای Basal cell carcinomas (BCCS) شایع ترین بدخیمی در انسان می باشند و اکثرا در نواحی تابش نور آفتاب دیده می شوند ولی وجود آنها در نواحی پوشیده بدن غیر معمول می باشد. بدین ترتیب، محل ضایعه نمی تواند نخستین فاکتور در تشخیص BCCS باشد. هدف از این مطالعه ارایه اطلاعاتی در رابطه با BCCS نواحی پوشیده و غیرمعمول بدن می باشد.روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی می باشد که در آن 1135 پرونده BCCS اولیه، در بخش آسیب شناسی بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز، طی سال های 1384-1371 که تشخیص آنها از نظر آسیب شناسی تایید شده بودند، مطالعه شد.نتایج: از مجموع 1135 مورد BCCS، 48 مورد آن (27 نفر مرد و 21 نفر زن) در نواحی پوشیده و غیرمعمول بدن بودند. میانگین سن بیماران 52.7±14.1 سال و نسبت مرد به زن 1.2 بود. از 48 مورد BCCS، 27 مورد (%56.3) در تنه، 8 مورد (%16.7) در اندام فوقانی، 11 مورد (%22.9) در اندام تحتانی و 2 مورد (%4.2) در ناحیه تناسلی خارجی بودند. Solid BCCS بیشترین فرم هیستولوژیک تمامی نواحی آناتومیک بود (%66.6).نتیجه نهایی: اگرچه از کل موارد BCCS اولیه ثبت شده، فقط 48 مورد (%4.2) آن در نواحی پوشیده و غیرمعمول بدن بود ولی می بایست وجود BCCS در این نواحی را در نظر داشت و از تمامی ضایعات مشکوک آن نمونه برداری کرد.

مقدمه و هدف: داروی متوتراکسات جزو داروهایی است که در شیمی درمانی تومورهای مختلف و در درمان بیماری های التهابی کاربرد وسیعی دارد. هدف از این مطالعه تعیین نقش هورمون رشد دریافت بیضه (بویژه اسپرماتوژنز) پس از تجویز داروی متوتراکسات و یا همراه آن در موش صحرایی می باشد.مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی 50 سر موش صحرایی نژاد ویستار، به پنج گروه کنترل (n=10) و تحت مطالعه (n=40) تقسیم شدند. گروه تحت مطالعه اول به مدت 28 روز هورمون رشد را به میزان 0.3mg/kg، گروه دوم به مدت چهار هفته و هر هفته یکبار متوتراکسات به میزان 1 mg/kg، تزریق داخل صفاقی و گروه سوم همزمان با متوتراکسات (هر هفته 1 mg/kg) هورمون رشد را نیز به میزان 0.3 mg/kg از روز اول تا روز 28 و گروه چهارم از روز اول تا روز 14، متوتراکسات به میزان 1 mg/kg در هر هفته و از روز 14 تا روز 28 هورمون رشد را به میزان 0.3 mg/kg به صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. به گروه کنترل سرم سالین نرمال به مدت 28 روز بصورت داخل صفاقی تزریق گردید. در روزهای 14 و 28 بافت بیضه به همراه اپیدیدیم جهت مطالعات جداسازی گردیدند. نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون آماری ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: این مطالعه نشان داد که داروی متوتراکسات دارای اثرات مخرب بر روی بافت بیضه و فرایند اسپرماتوژنز در گروه های تحت درمان در مقایسه با گروه کنترل (P<0.05) بوده و تجویز هورمون رشد بصورت همزمان و یا بعد از اتمام پروسه درمانی می تواند اثرات ترمیمی در بافت بیضه و فرایند اسپرماتوژنز داشته باشد. به همین ترتیب این مطالعه نشان داد که تاثیر تجویز هورمون رشد بعد از اتمام پروسه درمانی با متوتراکسات تاثیر بیشتری نسبت به تجویز همزمان آن دارد (P<0.05).نتیجه نهایی: یافته ها نشان داد که هورمون رشد دارای اثرات ترمیمی در بافت بیضه پس از درمان با متوتراکسات است، لذا تجویز آن بعد از اتمام دوره درمانی در بیماران سرطانی میتواند در کاهش میزان ناباروری ها موثر باشد.

مقدمه و هدف: سرطان پستان شایع ترین علت سرطان در زنان می باشد حتی بر اساس نتایج مطالعات جدید چنین استنباط می شود که سرطان پستان در زنان اساسی ترین و مهم ترین بیماری انکولوژی است. از انواع مارکرهای بیولوژیک تومور در تعیین پیش آگهی و پیش بینی پاسخ بیماران به رژیم های درمانی استفاده می گردد. یکی از این مارکرها کاتپسین D می باشد که یک پروتئازلیزوزومی آسپارتاتی است و نقش اساسی در جنبه های مختلف پیشرفت تومور بازی می کند. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی بیان کاتپسین D در سرطان پستان و ارتباط آن با درگیری غدد لنفاوی زیر بغل، درجه بدخیمی و مرحله تومور می باشد.روش کار: این مطالعه به روش توصیفی- مقطعی روی 75 نمونه بیماران مبتلا به سرطان پستان (83-1379) بستری در بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران انجام گرفت. پس از آماده سازی نمونه ها، از نمونه برش بافتی گرفته شد. یکی از برش های بافتی تومور و گره های لنفاوی با روش هماتوکسیلین و ائوزین، رنگ آمیزی گردید. لام دیگری به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی مونو کلونال از نظر کاتپسین D بررسی شد. سپس نوع تومور، تعداد گره های لنفاوی درگیر، مرحله تومور، درجه بدخیمی تعیین گردید. تمامی لام ها توسط پاتولوژیست واحد مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS با استفاده از آزمون های Chi-Square و Mann-Whitney مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 53.48 سال با انحراف معیار 12.87 بود. 68 درصد نمونه ها از نظر کاتپسین D مثبت بودند و 70.7 درصد درگیری غدد لنفاوی داشتند. بیشتر نمونه ها یعنی 57.3 درصد در Stage II قرار داشتند و 42.7 درصد در grade II بودند. بین بیان کاتپسین D و هیچ یک از متغیرهای مورد بررسی ارتباط آماری معنی داری به دست نیامد.نتیجه نهایی: در مورد نقش کاتپسین D در تعیین پیش آگهی و بقا و یا ارتباط آن با فاکتورهایی چون درگیری غدد لنفاوی، درجه تومور و یا مرحله آن در مطالعات مختلف نظرات متفاوتی وجود دارد و لازم است مطالعات وسیع تری در این زمینه انجام شود تا بتوان بهتر در مورد نقش کاتپسین D در تعیین پیش آگهی سرطان پستان قضاوت نمود.

مقدمه و هدف: استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین یک پاتوژن عمده و مهم در ایجاد بیماری و مرگ و میر در ایران و جهان است. به دلیل شیوع روزافزون مقاومت به اغلب آنتی بیوتیک های رایج، درمان و مبارزه علیه آن بسیار مشکل شده است. بنابراین هدف این مطالعه تعیین فراوانی ژن مقاومت به متی سیلین و بررسی الگوی حساسیت ضد میکروبی سویه های مختلف استافیلوکوک می باشد.روش کار: این پژوهش توصیفی در سال 1384 بر روی 70 مورد استافیلوکوک اورئوس جداسازی شده از بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان و یک آزمایشگاه خصوصی با تکنیک واکنش زنجیره پلیمراز (PCR) صورت گرفت. در کنار آن سنجش حساسیت ضد میکروبی ایزوله ها به روش دیسک آگار دیفیوژن انجام و اطلاعات بدست آمده تجزیه و تحلیل گردیدند.نتایج: یافته های این بررسی به روش PCR نشان داد که از 70 ایزوله بدست آمده، 50 درصد سویه ها (35 مورد) ژن مقاومت به متی سیلین را نشان می دهند. ولی در بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی به روش دیسک آگار دیفیوژن، فقط 31.4 درصد سویه ها (22 مورد) مقاومت به متی سیلین/ اگزاسیلین را نشان می دادند. مقاومت آنتی بیوتیکی بالا در میان سویه های مقاوم به متی سیلین نسبت به آنتی بیوتیک های دیگر نیز همانند پنی سیلین (100%)، گلوکزاسیلین (%91.4)، تتراسایکلین (%74.2)، کوتریموکسازول (%68.5)، اریترومایسین (%68.5) و سفتازیدیم (%51.4) مشاهده گردید. در مقابل، سویه های استافیلوکوک اورئوس حساس به متی سیلین به جز پنی سیلین (مقاومت کامل)، حساسیت ضدمیکروبی بالای 80 درصد را نسبت به پانل آنتی بیوتیکی نشان می دادند.نتیجه نهایی: نتایج این پژوهش نشان داد که بروز سویه های مقاوم به متی سیلین در مراکز درمانی همدان به سطح 50 درصد رسیده است که علاوه بر آن مقاومت چند دارویی نیز نشان می دهند.

مقدمه و هدف: واریکوسل یکی از علل شایع آتروفی بیضه می باشد و هدف از این مطالعه ارزیابی بیضه های آتروفیک ثانویه به واریکوسل با سونوگرافی داپلکس می باشد.روش کار: تعداد 17 بیمار با آتروفی بیضه ناشی از واریکوسل در این مطالعه تحت بررسی قرار گرفتند. تغییرات اکوژنیسیته بیضه ها و اپیدیدیم ثبت شد و با استفاده از سونوگرافی داپلر سرعت سیستولی شرایین داخل بیضه اندازه گیری شد.نتایج: اکوژنیسیته بیضه های آتروفیک هوموژن بوده و تفاوت قابل ملاحظه ای با سمت نرمال مقابل نداشتند. متوسط حداکثر سرعت سیستولی در شرایین داخل بیضه در سمت آتروفیک 5.57±2.03 سانتی متر در ثانیه و در سمت نرمال 6.49±1.37 سانتی متر در ثانیه بوده و از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو طرف دیده نشد (P>0.05).نتیجه نهایی: در بیضه های آتروفیک ثانویه به واریکوسل اکوژنیسیته پارانشیمال هتروژن نبوده و حداکثر سرعت سیستولی در شرایین داخل بیضه و شرایین اصلی بیضه تحت تاثیر قرار نمی گیرد.

مقدمه و هدف: از دست دادن سد دفاعی پوستی، سرکوب ایمنی، تعلل در ارجاع بیمار به بیمارستان، طول اقامت در بیمارستان و اقدامات عملی- درمانی عواملی هستند که جملگی باعث می شوند افراد دچار سوختگی در اغلب موارد در معرض خطر به عفونت های متعدد گردند، لذا بررسی علل عفونت های باکتریال در بیماران دچار سوختگی در مرکز سوختگی اصفهان هدف این مطالعه می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی- مقطعی و مدت اجرا یک سال در مرکز سوانح و سوختگی اصفهان از اول شهریور ماه سال 1383 الی اول مهرماه سال 1384 انجام گرفت. تعداد 106 بیمار واجد شرایط که در طی دو روز اول پس از بستری شدن در مرکز فوق فاقد علایم و نشانه های بروز عفونت بوده، طبق تعریف مرکز کنترل بیماری ها در آمریکا (CDC) وارد مطالعه گردیدند روزانه معاینه بالینی و بررسی وضعیت بیماران و مطالعه پرونده های آنان جهت یافتن علایم و نشانه های عفونت های بیمارستانی و کسب اطلاعات مربوطه از پرسنل بیمارستان انجام گرفت. کشت سواب سطحی (Culture swab)، کشت خون در موقع تب و کشت بافت (Tissue culture) از نمونه بیوپسی زخم سوختگی و کشت ادرار در طول مدت بستری بیمار از واجدین شرایط ورود به مطالعه به عمل آمد. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS 10 و با استفاده از آزمون مجذور کای (Chi-square)، و ضریب کاپا (Kappa coefficient) تجزیه و تحلیل شدند و مقادیر P کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: از تعداد 106 بیمار واجد شرایط در این مطالعه 91 نفر (%85.8) حداقل دچار یک نوع عفونت شدند که عفونت های ادراری، خونی و زخم سوختگی به ترتیب (%28.3) 30, (%26.4) 28 و (%85.8) 91 بود. در طی این بررسی کشت خون و کشت سوآب سطحی زخم نشان داد که پسودوموناس آئروزینوزا به ترتیب %27.4 و %54.4 شایع ترین ارگانیسم در بین عوامل عفونی زخم سوختگی بود. همچنین کشت ادرار در این بیماران نشانگر آن است که اشریشیای کلی به عنوان ارگانیسم اصلی %6.4 ایجاد کننده عفونت ادراری بوده است.نتیجه نهایی: بیوپسی از زخم سوختگی آن هم به صورت یک روز در میان و بررسی هیستوپاتولوژیک نمونه و بسته به شرایط کشت خون و کشت ادرار جملگی می توانند جهت شناسایی زودرس عفونت زخم سوختگی کمک موثری نمایند.

مقدمه و هدف: جهت تعیین حدود مجاز تماس شغلی گردوغبار قابل استنشاق، تعیین درصد سیلیس آزاد گردوغبار استنشاقی شاغلین ضرورت دارد تا بر اساس حدود مجاز تعیین شده، مواجهه شاغلین مورد ارزیابی قرار گیرد. هدف از این مطالعه تعیین انتشار سیلیس آزاد در هوای کارگاه های سنگ کوبی منطقه ازندریان همدان بود.روش کار: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی 40 نمونه گردوغبار از کارگاه های مختلف سنگ کوبی تهیه شد که نمونه برداری از گردوغبار قابل استنشاق بر اساس روش شماراه 7500 سازمان NIOSH و با استفاده از پمپ نمونه بردار همراه با سیکلون در ارتفاع ناحیه تنفسی و در ایستگاه های مختلف کاری فرایند سنگ کوبی صورت گرفت. تعیین مقدار گردوغبار به روش گراویمتری و تعیین مقدار سیلیس آزاد به روش پراکنش اشعه ایکس صورت گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که در کارگاه های درجه 2 میزان تراکم گردوغبار قابل استنشاق برابر با 1.17-1.24 mg/m3 و میزان تراکم کوارتز برابر با 0.94-1.03 mg/m3 می باشد. در کارگاه های درجه 1 نیز میزان تراکم گردوغبار قابل استنشاق برابر با 0.81-1.07 mg/m3 و میزان تراکم کوارتز برابر با 0.79-1.05 mg/m3 می باشد. بر این اساس میزان سیلیس آزاد گردوغبار قابل استنشاق در کارگاه های تولید پودر سیلیس نوع درجه یک برابر با %97.5 و در کارگاه های تولید پودر سیلیس نوع درجه دو برابر با %81.3 است که این اختلاف درصد از لحاظ آماری معنی دار می باشد (PValue=0.0001).نتیجه نهایی: با مقایسه میانگین وزنی زمانی گردوغبار قابل استنشاق کارگاه های سنگ کوبی مورد مطالعه با حدود تماس شغلی اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. بر این اساس میزان تراکم گردوغبار در کارگاه ها پایین تر از حدود مجاز تماس شغلی می باشد.

مقدمه: بیماری گرانولوماتوز مزمن (CGD) یک بیماری ارثی با نقص در عملکرد سلول های فاگوسیت است که بدلیل عدم توانایی این سلول ها در کشتن میکروارگانیسم های داخل سلولی دچار عفونت های چرکی متعدد و مکرر در نواحی مختلف بدن می شوند. تظاهرات بالینی و عفونت های ناشی از این بیماری اکثرا در 2 سال اول زندگی مشاهده می شود و با تشخیص زود هنگام بیماری و پیشگیری دارویی می توان میزان عود عفونت ها و مرگ و میر را کاهش داد.معرفی بیمار: بیمار اول مردی 21 ساله بود که بدنبال عفونت و آبسه های مکرر و جراحی متعدد پس از 3 سال بیماری CGD تشخیص داده شد. بیمار دوم خواهر 20 ساله وی که با لنفادنیت گردنی مراجعه و بموقع تشخیص داده شد.نتیجه نهایی: بیماری CGD بطور نادر می تواند در سنین بلوغ و پس از آن تظاهر نماید و بر این اساس در افراد بالغ با عفونت های مکرر لازم است آزمایش Nitroblue tetrazolium test (NBT) جهت تشخیص بیماری انجام شود.