پژوهش های خاک
سال:1397 | دوره:32 | شماره:4 الف |تعداد مقالات:11

به منظور بررسی اثر سامانه های کشت مرسوم و کم خاک ورزی بر میزان نیتروژن و آب مصرفی گندم، با استفاده از طرح بلوک های نواری خرد شده و دو سیستم آبیاری بارانی تک شاخه، اثرهای چهار سطح صفر، 90، 135 و 180 کیلوگرم نیتروژن و چهار میزان 4610، 4240، 3850 و 3395 متر مکعب آب در هر هکتار در این دو سامانه کشت بررسی گردید. نتایج نشان داد که در هر دو سامانه، با کاهش آب مصرفی تعداد خوشه در واحد سطح، عملکرد دانه و جذب نیتروژن بطور معنی داری کاهشیافت. در کشت مرسوم، با کاربرد نیتروژن تا سطح 180 کیلوگرم در هکتار، عملکرد و اجزاء عملکرد دانه و جذب نیتروژن افزایش یافت. اما در کم خاک ورزی، مقادیر این پارامترها با افزایش نیتروؤن تا 135 کیلوگرم در هکتار افزایش و در سطح 180 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، کاهش یافت. نتایج همچنین نشان داد که مقادیر پارامترهای مطالعه شده در خاک ورزی مرسوم بالاتر از سامانه کم خاک ورزی بود، اما بجز تعداد خوشه در واحد سطح و میزان پروتئین دانه، تفاوت معنی داریبین دو سامانه خاک ورزی وجود نداشت. بالاترین کارآیی مصرف آب (85/1 کیلوگرم دانه بازاء هر متر مکعب آب) در هر دو سامانه کشت، از کاربرد توأم 135 کیلوگرم نیتروژن و 3850 متر مکعب آب در هر هکتار به دست آمد اما بیشترین عملکرد دانه در خاک ورزی مرسوم (8226 کیلوگرم در هکتار) از کاربرد 4610 متر مکعب آب و 180 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار با کارآیی مصرف آب 79/1 کیلوگرم دانه بهازاء هر متر مکعب آب و در سامانه کم خاک ورزی بیشترین عملکرد دانه (8378 کیلوگرم در هکتار) از مصرف توأم 3850 متر مکعب آب و 135 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار با کارآیی مصرف آب 85/1 کیلوگرم دانه بهازاء هر متر مکعب آب به دست آمد. به عبارت دیگر، در سامانه کشت کم خاک ورزی، با مصرف آب و نیتروژن کمتر، عملکردی معادل خاک ورزی مرسوم به دست آمد.

این تحقیق به منظور بررسی واکنش ارقام چغندر قند پاییزه به کاربرد نیتروژن و شاخص های کارایی آن از پاییز 1389 به مدت دو سال زراعی در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی صفی آباد اجرا گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: (1) چهار سطح نیتروژن خالص (بدون مصرف نیتروژن "شاهد"، 30 درصد کمتر از حد بهینه، حد بهینه" بر مبنای حد بهینه نیترات باقیمانده خاک" و 30 درصد بیشتر از حد بهینه و (2) سه رقم(رسول " شاهد منطقه"، شریف" SBSI001" و رقم پالما" Palma" (که همگی منوژرم هستند). نتایج دو ساله آزمایش نشان داد که مصرف نیتروژن فقط بر عملکرد ریشه، درصد قند و سار صفات کیفی ریشه معنی دار بود. ضمن اینکه با مصرف بیشتر نیتروژن عملکردشکر کاهش یافت ولی سایر شاخص های کیفی (سدیم، پتاسیم و نیتروژن مضره) افزایش نشان داد. تأثیر رقم بر شاخص های مورد بررسی از جمله عملکردهای ریشه و شکر سفید معنی دار بود. رقم پالما در مقایسه با دو رقم دیگر بیشترین عملکرد ریشه و عملکرد شکر سفیدرا داشت. هم چنین، با مصرف نیتروژن شاخص های کارایی نیتروژن کاهش یافت. اثر متقابل تیمارها بر درصد قند، درصد قند سفید، درصد قند ملاس، ضریب استحصال و مقادیر سدیم و نیتروژن مضره معنی دار بود. به طوری که رقم پالما از نظر شاخص های پیش گفته در شرایط بهتری بود. اثر متقابل تیمارها بر شاخص های کارایی معنی دار نشد، اما رقم پالما نسبت به سایرارقام بالاترین کارایی مصرف و استفاده را داشت. بنابراین، با توجه به شرایط اجرای این آزمایش، تیمار 30 درصد کمتر حد بهینه مصرف نیتروژن و رقم پالما و در مرتبه بعد ارقام شریف و رسول برای حصول به عملکرد اقتصادی شکر سفید(51/11 تن در هکتار در مقایسه با 26/9 و 03/9 تن در هکتار) در این منطقه توصیه می گردد.

فرآیند نفوذ آب به خاک در کارآمدی طراحی سامانه های آبیاری از اهمیت خاصی برخوردار است. از سوی دیگر، پدیده نفوذ آب به خاک و تغییرات آن به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک تحت تأثیر مدیریت بقایای گیاهی و روش های خاک ورزی قرار می گیرد. هدف اصلی این پژوهش برآورد ضرایب مدل های مختلف نفوذ آب به خاک (کوستیاکوف، کوستیاکوف-لوئیز، فلیپ، هورتون و سازمان حفاظت خاک آمریکا) و کارآیی آن ها تحت تأثیر روش های مختلف خاک ورزی (خاک ورزی رایج، کم خاک ورزی و بی خاک ورزی) و مدیریت بقایا (حفظ بقایای به صورت ایستاده و حذف تمام بقایا از سطح خاک) بود. به این منظور، پژوهشی مزرعه ای در سال 1395 و 1396 در منطقه زرقان استان فارس (بافت خاک لوم رسی سیلتی) با طرح کرت های یک بار خُرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در تناوب گندم-ذرت با سه تکرار اجرا شد. فرآیند نفوذ آب به خاک برای هر محصول زراعی با استفاده از روش استوانه های دوگانه با 3 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از برازش هر مدل بر داده های نفوذ تجربی بر اساس بهینه سازی غیر خطی، آماره های ضریب تبیین (R2)، ریشه میانگین مربعات خطا (RMSE) و درصد کارآیی (EF) تعیین و مدل ها، از نظر درستی برآورد نفوذ ارزیابی و رتبه بندی شدند. نتایج نشان داد که مدل کوستیاکوف-لوئیز در کشت گندم و حذف بقایا در سامانه های خاک ورزی رایج (با R2، RMSE و EF به ترتیب 99/0، 07/0 و 99/99) و کم خاک ورزی (با R2، RMSE و EF به ترتیب 99/0، 13/0 و 99/99) و مدل هورتون در کشت ذرت و حفظ بقایا در سامانه بی خاک-ورزی (با R2، RMSE و EF به ترتیب 99/0، 14/0 و 70/99)، بهترین کارآیی را در برآورد نفوذ آب به خاک داشتند. در میان سامانه های خاکورزی، مدل های حفاظت خاک آمریکا، کوستیاکوف و فیلیپ در هر دو کشت از این نظر ناکارآمدترین بودند. بطورکلی، در مناطق خشک و نیمه خشک از جمله زرقان در استان فارس جهت کمی سازی فرآیند نفوذ آب به خاک مدل های کوستیاکوف-لوئیز و هورتون به ترتیب در کشت گندم و ذرت می تواند قابل توصیه باشد.

نیترات یکی از آلاینده های مهمی است که عمدتاً در اثر مصرف نامتعادل کود و زیاده روی در مصرف کودهای نیتروژنی در اندام های گیاهی تجمع پیدا می کند. نیترات در سیستم گوارشی بدن انسان و دام تبدیل به نیتریت شده و نیتریت با برخی از اسیدهای آمینه ترکیب و تولید نیتروز آمین می نماید که مادهای سرطان زا می باشد. سیب زمینی یکی از محصولات مهم کشاورزی است که مصرف سرانه آن در کشور بعد از گندم و برنج قرار دارد. لذا بررسی میزان آلودگی نیترات در این محصول و شناخت منابع آلایندگی و ارائه راهکارهای مناسب برای کاهش نسبی آلودگی ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه به مدت یک سال، هر هفته یک بار از میدان اصلی میوه و تره بار شهر تهران نمونه های سیب زمینی تهیه گردید. نمونه هایی نیز مستقیماً از سطح مزارع در 9 منطقه عمده سیب زمینی کاری کشور (اصفهان-چهارمحال و بختیاری-همدان-آذربایجان شرقی-اردبیل-تهران-خوزستان-فارس-کرمان (جیرفت و کهنوج)) گرفته شد. مقدار نیترات در نمونه های بخش خوراکی سیب زمینی در 2 تکرار و نیز درصد رطوبت نمونه ها در 341 نمونه برداشت شده، اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد محتوای نیترات در سیب زمینی های تولیدی کشور در محدوده میانگین جهانی (از 2/10 تا 524 با میانگین 5/163 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن تر غده) می باشد. با فرض 200 میلی گرم بر کیلوگرم به عنوان حد مجاز معرفی شده توسط برخی کشورهای اروپایی، غلظت نیترات در 30% نمونه ها از حد مجاز تجاوز می کند. با فرض 246 میلی گرم بر کیلوگرم به عنوان حد مجاز پیشنهادی برای ایران، غلظت نیترات در 20% نمونه ها بیش از این حد مجاز است. نتایج نشان داد که عامل فصل برداشت می تواند در محتوای نیترات غده های سیب زمینی تأثیرگذار باشد. میانگین غلظت نیترات در سیب زمینی های برداشت شده از میدان میوه و تره بار در دوره بهار-تابستان 55/216 و پائیز-زمستان 53/131 میلی گرم در کیلوگرم وزن تر بدست آمد.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر کاربرد کود نانوکلات نیتروژن بر تعدادی از ویژگی های گیاه نیشکر (رقم CP69-1062) و امکان سنجی استفاده از روش تجزیه و تحلیل تصویر دیجیتال برای تعیین درصد پوشش سبز گیاهچه نیشکر در سال 1396 در کشت و صنعت میرزاکوچک خان واقع در 65 کیلومتری جنوب غربی اهواز اجرا شد. قالب آماری آزمایش بلوک های کامل تصادفی (RCB) با پنج تیمار و سه تکرار بود. سطح هر کرت 2 مترمربع انتخاب شد. در روز پانزدهم بعد از کشت، تیمارهای آزمایش در مزرعه اجرا شدند که شامل محلول پاشی غلظت های متفاوت از کود اوره (46 درصد نیتروژن) و نانو کلات نیتروژن (17 درصد نیتروژن) در سطح کرت های آزمایشی بود (تیمار T0= بدون محلول پاشی (شاهد)، تیمار U1= محلول پاشی اوره (غلظت 2/0 درصد)، تیمار U2= محلول پاشی اوره (غلظت 3/0 درصد)، تیمار N1= محلول پاشی نانو کلات نیتروژن (غلظت 4/0 درصد) و تیمار N2= محلول پاشی نانو کلات نیتروژن (غلظت 6/0 درصد). شمارش هفتگی جوانه ها و نمونه برداری از گیاهچه ها (برای تعیین درصد نیتروژن برگ) به مدت 12 هفته ادامه یافت. در هر کرت آزمایشی عکس های دیجیتال به صورت هفتگی تهیه و با استفاده از نرم افزار Canopeo درصد پوشش گیاهی تعیین شد. بررسی ها نشان داد تیمارهای آزمایشی بر ارتفاع گیاهچه ها تأثیر معناداری نداشتند ولی بر درصد جوانه زنی (p ≤ 0. 05)، درصد نیتروژن برگ و پوشش گیاهی گیاهچه ها (p ≤ 0. 01) تأثیرگذار بودند. مقایسه میانگین درصد پوشش گیاهی گیاهچه ها نشان دهنده اختلاف معناداری بین همه تیمارهای کودی نسبت به تیمار شاهد بود. بین غلظت های متفاوت اوره (تیمارهای U1 و U2) با محلول پاشی نانو کلات نیتروژن (تیمارهای N1 و N2) اختلاف معناداری دیده شد (p ≤ 0. 01). همچنین مقایسه میانگین ها با آزمون دانکن نشان داد که میانگین تعداد جوانه زنی، درصد نیتروژن برگ و پوشش گیاهی در تیمار N2 بیشترین مقدار است. همبستگی معناداری بین جوانه زنی هفتگی قلمه های نیشکر با پوشش گیاهی گیاهچه ها (خروجی نرم افزار) مشاهده شد (R2 = 90. 67%).

هیدروچار، ماده جامد کربنی است که از کربونیزه شدن گرمآبی (Hydrothermal carbonization, HTC) زیست توده تولید می شود و در بهبود ویژگی های خاک و تثبیت آلاینده های آن کاربرد دارد. ویژگی های فیزیکی و شیمیایی هیدروچار به ماهیت زیست توده و شرایط فرآیند تولید (دما و زمان HTC) وابسته است. هدف از این پژوهش بررسی برخی ویژگی های هیدروچار حاصل از ضایعات هرس درختان سیب در دماهای 180، 200 و 220 درجه سلسیوس و زمان های ماندگاری 6، 9 و 12 ساعت بود. علاوه بر آن، در یک آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کاملاً تصادفی و در سه تکرار، اثر هیدروچار تولید شده در دمای 180 درجه سلسیوس و زمان 12 ساعت و کود فسفر بر فراهمی برخی عناصر در خاک و رشد گیاه ذرت در شرایط گلخانه ای بررسی شد. نتایج نشان داد که pH بخش های جامد و مایع هیدروچارهای تولید شده به ترتیب در دامنه های 9/6-7/5 و 1/4-5/3 بود. با افزایش دما و زمان واکنش، بازده بخش جامد هیدروچار و pH بخش مایع کم شد اما pH، درصد خاکستر و غلظت P، Ca و Mg بخش جامد و EC و غلظت N، P، Ca، Mg، Fe، Mn، Cu و Zn در بخش مایع افزایش یافت. یافته های این پژوهش نشان داد که HTC در دماهای بالاتر غلظت عناصر غذایی در هر دو بخش جامد و مایع هیدروچار را افزایش داد که ممکن است برای اهداف کشاورزی مناسب باشد. نتایج آزمایش گلخانه ای نشان داد که هیدروچار منجر به افزایش فراهمی فسفرخاک شد و جذب فسفر توسط گیاه ذرت را به طور معنادار افزایش داد.

کادمیم جذب شده در بدن منشا بسیاری از سرطانهای شناخته شده ی امروزی است. جذب کادمیم از طریق تنفس دود توتون بسیار بیشتر از آشامیدن آب و خوردن غذای آلوده به کادمیم است. این پژوهش به منظور بررسی اثر شوری آب آبیاری، کود سوپر فسفات تریپل و آلودگی کادمیم خاک بر غلظت کادمیم در خاکستر، دود توتون و سرنوشت کادمیم در بخش های مختلف خاک انجام شد. آزمایش با سه عامل شوری آب آبیاری (صفر، 20 و 40 میلی مولار NaCl)، کود سوپر فسفات تریپل (صفر و 5/1 گرم بر کیلوگرم خاک) و آلودگی کادمیم اضافه شده به خاک (صفر و 12 میلی گرم بر کیلوگرم خاک) به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار انجام شد. نتایج نشان داد، بیشترین سهم غلظتی کادمیم در خاک آلوده شده به کادمیم، در بخش کربناتی با میانگین کل 84/6 میلی گرم بر کیلوگرم و کمترین غلظت کادمیم در بخش اکسید های آهن با میانگین کل 4/0 میلی گرم بر کیلوگرم مشاهده گردید. کاربرد سوپرفسفات تریپل در خاک آلوده به کادمیم، در شوری صفر، 20 و 40 میلی مولار به ترتیب باعث افزایش غلظت کادمیم خاکستر توتون به مقدار 47/1%، 89/15% و 80/29 درصد و غلظت کادمیم دود به مقدار 20/23%، 30/23% و 18 درصد نسبت به تیمار شاهد شد. با افزایش سطوح شوری آب آبیاری در خاک های آلوده به کادمیم، غلظت کادمیم محلول+ تبادلی در شوری 20 و 40 میلی مولار، به طور میانگین و به ترتیب 15/22% و 42 درصد افزایش نشان داد که این افزایش غلظت در سطح 5 درصد آماری معنی دار بود. کاربرد کود سوپر فسفات تریپل در خاک های آلوده به کادمیم و در سطوح شوری 20 و 40 میلی مولار، به ترتیب سبب کاهش 65/14% و 12 درصدی غلظت کادمیم محلول+تبادلی نسبت به شاهد شد. برهمکنش شوری آب آبیاری و کود فسفاتی اثر فزاینده ای بر غلظت کادمیم خاکستر و دود توتون داشت.

بیوچار یک ماده جاذب می باشد که قادر به کاهش قابلیت دسترسی فلزات سنگین می باشد. برایارزیابی اثر کاربرد بیوچار، نیکل و برهمکنش آنها بر رشد و غلظت نیکل و برخی عناصر کم مصرف در اندام هوایی ذرت در یک خاک آهکی، آزمایشی در شرایط گلخانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی انجام شد. تیمارها شامل سه سطح بیوچار (صفر، 2 و 4 درصد وزنی) و سه سطح نیکل (صفر، 50 و100 میلی گرم نیکل بر کیلوگرم خاک به صورت سولفات نیکل) در سه تکرار بود. نتایج نشان داد که مصرف بیوچار نسبت به شاهد به طور معنی داری وزن خشک اندام هوایی ذرت، درجه سبزی و شاخص سطح برگ را افزایش داد اما مصرف نیکل تأثیر معنی داری بر این پارامترها نداشت همچنین مصرف بیوچار، غلظت نیکل را به طور معنی داری (33 درصد) در اندام هوایی گیاه کاهش داد. با افزودن غلظت های مختلف نیکل به خاک، غلظت این عنصر در اندام هوایی ذرت افزایش یافت. غلظت روی، منگنز و آهن دراندام هوایی ذرت تحت تأثیر کاربرد بیوچار به طور معنی داری کاهش یافت. کاربرد سطوح مختلف نیکل، کاهش غلظت آهن و منگنز در اندام هوایی گیاه را به دنبال داشت. با توجه به نقش مثبت بیوچار در افزایش وزن خشک، شاخص سطح برگ، قرائت کلروفیل متر و همچنین کاهش غلظت نیکل در اندام هوایی ذرت، گمان می رود که در خاک های آلوده به فلزات سنگین می توان از بیوچار استفاده نمود.

در ایجاد توابعانتقالیخاک، یافتن متغیرهای جدید یک چالش اساسی برای بهبود تخمین خصوصیات هیدرولیکیخاک است. دراینتحقیقاز رفتار خاک تحت تراکم به عنوان متغیرهای جدید به همراه برخی خصوصیات پایه ای خاکدر برآوردهدایتهیدرولیکیاشباع 120 نمونه خاکاز 5 استان مازندران، آذربایجان غربی و شرقی، کرمانشاه و همداناستفادهشد. هدایت هیدرولیکی اشباع توسطحدود آتربرگ (حدروانی، حد خمیری و حد انقباض) و پارامترهای منحنی فشردگی محصور به همراه خصوصیات پایه خاک (نسبت سیلت به شن، درصد رس و جرم مخصوص ظاهری) به عنوان تخمین گر در 3 مرحله تخمین زده شد. در مرحله اول فقط از خصوصیات پایه خاک به عنوان تخمین گر استفاده شد. توابع انتقالی ایجاد شده باروش رگرسیون نشان دادند کهدر مرحله 2 ورود پارامترهای منحنی فشردگی محصور به همراه خصوصیات پایه خاک در توابع ایجاد شده و در مرحله 3 ورود تنها حدود آتربرگ به همراه همان خصوصیات پایه به عنوان برآوردگر موجب بهبود نسبی در برآورد هدایت هیدرولیکی اشباع شدند. مقدار مجذور میانگین مربعات خطا(RMSE) در قسمت آموزش برای مرحله 1، 2 و 3 به ترتیب 624/0، 620/0 و 584/0 و برای آزمون به ترتیب 887/0، 821/0 و 829/0 به دست آمد. مقدار بهبود نسبی بر اساس معیار RMSE در مراحل دو و سه برای آموزش به ترتیب 64/0% و 35/6 درصد و برای آزمون 45/7% و 53/6 درصد به دست آمد. بر اساس ضریب تبیین تعدیل شده (R2adj) ورود متغیرهای منحنی فشردگی محصور و یا حدود آتربرگ در جوار خصوصیات پایه خیلی در بهبود تخمین مؤثر واقع نشدند. نتایج نشان داد که صحت مدل در مرحله سه (بر اساس مقدارRMSE و معیار اطلاعات آکایک) و قابلیت اعتماد مدل در مراحل دو و سه (بر اساس مقدارRMSE و معیار اطلاعات آکایک) نسبت به مرحله اول بهبود یافت.

ضریب پخشیدگی – پراکندگی و سایر ضرایب انتقال املاح از ویژگی های مهم در فرایند انتقال مواد در خاک هستند که می تواند تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله افزودن اصلاح کننده ها و مواد آلی قرار گیرند. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی اثرات بیوچارهای تهیه شده از کود گاوی و بقایای نخل در دماهای مختلف بر ضریب پخشیدگی پراکندگی یون کلر، هدایت هیدرولیکی اشباع، میزان آب غیرمتحرک و ضریب تبادل جرمی یون کلرید در یک خاک لوم شنی انجام شد. تیمارها عبارت بودند از: شاهد، بیوچار کود گاوی (CMB400 و CMB600) و بیوچار بقایای نخل (PRB400 و PRB600) تهیه شده در دماهای 400 و 600 درجه سلسیوس (هریک در سه سطح 5/0%، 1%و 2 درصد وزنی). آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در شرایط آزمایشگاه و در ستون های خاک به مدت 70 روز انجام شد. کاربرد مقادیر 5/0%، 1% و 2 درصد PRB400 وPRB600 به ترتیب سبب افزایش معنی دار ضریب پخشیدگی-پراکندگی کلر به میزان 89%، 80%، 44% و 39%، 141% و 139 درصد در مقایسه با شاهد شد. همچنین کاربرد مقادیر 5/0%، 1% و 2 درصد CMB400 و همچنین 1% و 2 درصد CMB600به ترتیب سبب افزایش معنی دار ضریب پخشیدگی به مقدار 95%، 48%، 95%، 81% و 159 درصد در مقایسه با شاهد شد. در حالی که کاربرد 1 درصد CMB600در مقایسه با شاهد اثر معنی داری بر ضریب پخشیدگی-پراکندگی یون کلر نداشت. همچنین کاربرد مقادیر 5/0% و 1 درصد CMB400 و کاربرد 2 درصد CMB600به ترتیب سبب افزایش معنی دار هدایت هیدرولیکی اشباع به میزان 24%، 18% و 29 درصد در مقایسه با شاهد شد و کاربرد مقدار 5/0 درصد PRB400و همچنین مقادیر 1% و 2 درصد PRB600 به ترتیب سبب افزایش معنی دار هدایت هیدرولیکی اشباع به میزان 24%، 20% و [ACO1] 18 درصد در مقایسه با شاهد شدند. به طور کلی کاربرد بیوچار تولید شده از بقایای نخل و کود گاوی سبب افزایش میزان نسبت آب غیر متحرک و ضریب تبادل جرمی یون کلرید در خاک مورد مطالعه شد. در این پژوهش تفاوت آماری معنی داری بین اثر بیوچارهای تولید شده از کود گاوی و بقایای نخل و همچنین دماهای 400 و 600 درجه سلسیوس (به جز در مورد اثر بیوچار بقایای نخل بر ضریب پخشیدگی-پراکندگی کلر) بر ویژگی های هیدرولیکی در خاک وجود نداشت. نتایج نشان داد علی رغم اینکه بیوچار ممکن است اثرات مثبت قابل ملاحظه ای بر ویژگی های مختلف خاک داشته باشد ولی کاربرد هر دو نوع بیوچار مورد مطالعه در این پژوهش می تواند با افزایش ضرایب هیدرولیکی و ضرایب انتقال املاح اندازه گیری شده، سبب تسریع در انتقال نمک ها و ترکیبات کلریدی به منابع آبی و به ویژه آب های زیر زمینی شود و این موضوع بایستی در کاربرد این اصلاح کننده ها در خاک مدنظر قرار گیرد.