مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1397 | دوره:25 | شماره:2 (مسلسل 88) |تعداد مقالات:12

سابقه و هدف: یکی از شایع ترین مشکلات حین جراحی های بینی از جمله جراحی های فانکشنال یا زیبایی، خونریزی می باشد. روش های مختلفی برای کنترل خونریزی حین عمل وجود دارد که یکی از آن ها استفاده از مواد آنتی فیبرینولیتیک مانند ترانکسامیک اسید است. در این ارتباط، مطالعه حاضر به منظور تعیین اثر داروی ترانکسامیک اسید وریدی بر میزان حجم خونریزی و کیفیت محیط عمل حین جراحی از نظر خونریزی انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی در ارتباط با 70 بیمار 65-18 ساله مراجعه کننده برای جراحی بینی به بیمارستان بعثت همدان انجام شد. بیماران براساس جدول اعداد تصادفی در یکی از دو گروه مورد و شاهد به تعداد برابر قرار گرفتند. برای بیماران گروه مورد 500 میلی گرم ترانکسامیک اسید در 500 میلی لیتر سرم رینگر ریخته شد و با غلظت 1 میلی گرم بر میلی لیتر و حداکثر سرعت 15 میلی گرم در دقیقه از آغاز مایع درمانی انفوزیون گردید؛ اما در این مدت به گروه شاهد صرفا سرم رینگر انفوزیون گشت. یافته ها: میانگین سن بیماران مورد مطالعه 43/15± 64/34 سال بود که 4/61 درصد از آن ها را مردان و 6/38 درصد را زنان تشکیل می دادند. شایان توجه است که از نظر سن، جنس و وزن تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. میانگین میزان رضایت جراح در گروه مورد 6/73 درصد و در گروه شاهد 4/51 درصد گزارش گردید که این تفاوت به لحاظ آماری معنادار بود (000/0P=). علاوه براین، میانگین خون جمع شده در ساکشن در گروه مورد 64/97± 208 میلی لیتر و در گروه شاهد 72/147± 71/273 میلی لیتر به دست آمد که این تفاوت به لحاظ آماری معنادار بود (032/0P=). از سوی دیگر، مدت زمان جراحی در گروه مورد 58/34± 2/119 دقیقه و در گروه شاهد 46/38± 71/139 دقیقه ثبت گردید که تفاوت بین این دو گروه معنادار بود (02/0P=). در این مطالعه میانگین حجم مایع دریافتی در حین جراحی در گروه مورد 31/217± 14/1057 میلی لیتر و در گروه شاهد 168/497± 1260 میلی لیتر بود که این تفاوت نیز معنادار می باشد (030/0P=). همچنین، میزان کاهش هماتوکریت پس از عمل در گروه مورد به طور متوسط 63/1 و در گروه شاهد 13/3 گزارش گردید که این تفاوت معنادار بود (001/0= P). ذکر این نکته ضرورت دارد که عوارض ترانکسامیک اسید در هیچ کدام از بیماران گروه مورد مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که تجویز وریدی داروی ترانکسامیک اسید بدون اینکه با عارضه ای همراه باشد، موجب کاهش خونریزی، بهبود دید جراح و کاهش نیاز به داروی اضافی جهت کاهش خونریزی در جراحی بینی می گردد.

سابقه و هدف: یکی از شایع ترین علائم در اورژانس های مراکز تروما، درد است. ضد التهاب های غیراستروئیدی از جمله داروهای پرکاربرد جهت کنترل درد در اورژانس می باشند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر ایبوپروفن تزریقی با کتورولاک تزریقی در کنترل درد شکستگی های دیستال رادیوس انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده در ارتباط با 150 بیمار مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس مراجعه کننده به بیمارستان بعثت همدان در سال های 96-1395 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه مداخله قرار گرفتند و ایبوپروفن با دوز 400 میلی گرم و کتورولاک با دوز 30 میلی گرم هر دو به مدت 30 دقیقه انفوزیون شدند. شدت درد 10 دقیقه قبل از تزریق و پس از دریافت دارو هر 30 دقیقه تا دو نوبت ثبت گردید. سپس، اثربخشی و عوارض داروها با استفاده از آزمون های آماری و نرم افزار SPSS 16تحلیل شد. یافته ها: بیماران شامل 97 مرد و 53 زن بودند و میانگین سنی آن ها 72/35 سال بود. بر مبنای نتایج هیچ گونه اختلاف معناداری در میزان درد قبل از تجویز داروها وجود نداشت. باید خاطرنشان ساخت که 30 دقیقه اول پس از اتمام تجویز داروها، میانگین کاهش شدت درد در گروه دریافت کننده کتورولاک بیشتر بود (05/0P<). نتیجه گیری: کتورولاک وریدی با دوز 30 میلی گرم موثرتر از ایبوپروفن با دوز 400 میلی گرم در کاهش شدت درد می باشد.

سابقه و هدف: به دلیل ظهور و گسترش مقاومت ضد میکروبی در استافیلوکوکوس های کواگولاز منفی (Coagulase-negative Staphylococci) که غالبا جزء فلور طبیعی سطح پوست و غشای مخاطی انسان می باشند و از سوی دیگر با توجه به محدودیت گزینه های درمانی، مطالعه حاضر به منظور تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در CoNS جداشده از نمونه های بالینی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 44 جدایه استافیلوکوکوس کواگولاز منفی از نمونه های بالینی بیماران سرپایی و بستری در بیمارستان آیت الله کوه کمری شهر مرند با استفاده از روش های استاندارد بیوشیمیایی شناسایی شدند. برای تشخیص مقاومت به آنتی بیوتیک های رایج از روش انتشار از دیسک استفاده گردید. همچنین جهت بررسی فراوانی ژن های مقاومت (mecA و vanA) از روش مولتی پلکس PCR (Multiplex Polymerase Chain Reaction) بهره گرفته شد. یافته ها: با استفاده از روش دیسک دیفیوژن مشخص گردید که جدایه ها بیشترین مقاومت را نسبت به اریترومایسین (64/88 درصد) دارند؛ درحالی که کمترین مقاومت نسبت به مروپنم (55/4 درصد) مشاهده شد. از سوی دیگر، بررسی مولکولی نشان دهنده حضور 18/18 درصدی ژن mecA در جدایه ها بود؛ اما هیچ کدام از جدایه ها حاوی ژن vanA نبودند. نتیجه گیری: با توجه به فراوانی ژن mecA و نتایج الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در بین استافیلوکوکوس های کواگولاز منفی و نیز عدم مشاهده مقاومت به ونکومایسین با استفاده از روش PCR لازم است از روش های دقیق تر آزمایشگاهی جهت تشخیص مقاومت آنتی بیوتیکی استفاده کرد تا از گسترش مقاومت در این باکتری جلوگیری شود.

سابقه و هدف: کنترل مطلوب قند خون یکی از اهداف مدیریت درمان کودکان دیابتی می باشد. درمان مطلوب کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک، تزریق مکرر انسولین یا انفوزیون مداوم زیرپوستی است. در این راستا، مطالعه حاضر به منظور تعیین تاثیر رژیم انسولین درمانی ویژه یا شدید (Intensive) به جای رژیم انسولین درمانی مرسوم دو نوبتی طراحی و اجرا گردید. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر در سال 1396 در ارتباط با کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک تحت درمان با انسولین که در درمانگاه غدد کودکان شهر همدان تحت پیگیری بودند، طراحی و اجرا شد. افرادی که در گذشته تحت درمان با انسولین دو نوبت در روز نوع NPH (Neutral Protamine Hagedorn) و Regular بودند و پس از آن تحت درمان با چهار نوبت تزریق آنالوگ های (سریع الاثر Aspart قبل از هر وعده غذا و انسولین طولانی اثر Glargine) یک نوبت آخر شب قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. به منظور انجام پژوهش اطلاعات دموگرافیک و متغیرهایی از جمله مدت زمان ابتلا به دیابت، وزن، قد، شاخص توده بدنی، دفعات هیپوگلیسمی و کتواسیدوزیس یک سال قبل و بعد از تغییر رژیم انسولین و HbA1c یک سال قبل و بعد از تغییر رژیم انسولین، دفعات تزریق انسولین، نوع انسولین و وسیله تزریق آن جمع آوری گردید. داده های به دست آمده توسط آزمون های آماری متناسب و با استفاده از نرم افزار SPSS 16 آنالیز شدند. یافته ها: در این مطالعه در مجموع 100 بیمار واجد شرایط بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 41/11 سال بود. 60 نفر از بیماران (60 درصد) دختر و 40 نفر (40 درصد) پسر بودند. علاوه براین، 75 درصد از بیماران ساکن شهر و 25 درصد ساکن روستا بودند. میانگین توده بدنی افراد مورد مطالعه 65/19 بود. متوسط مراجعه به درمانگاه و اندازه گیری HbA1c نیز 3/3 بار در سال برآورد گردید. بر مبنای یافته ها، میانگین HbA1c قبل از تزریق چهار نوبتی برابر با 4/8 و پس از آن معادل 1/8 به دست آمد که این کاهش معنادار بود (03/0P=). باید خاطرنشان ساخت در افرادی که بیش از سه بار در سال به درمانگاه مراجعه داشتند و HbA1c را بیش از سه بار در سال انجام داده بودند، میانگین کاهش HbA1c بیشتر و تفاوت معنادار بود (001/0P=). از سوی دیگر، تعداد دفعات هیپوگلیسمی متوسط معادل 4/1 مورد گزارش شد که تفاوت قبل از تزریق و پس از آن معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که رژیم انسولین درمانی چند نوبتی (تزریق مکرر) با بهبود کنترل متابولیکی قند خون همراه است. با این وجود، میزان HbA1c در حد کنترل مطلوب نمی باشد

سابقه و هدف: هیداتیدوز یکی از مهم ترین عفونت های کرمی مشترک انسان و حیوان است که در مناطق اندمیک یک معضل بهداشتی-اقتصادی می باشد. در این ارتباط، هدف از مطالعه حاضر برآورد میزان خطر آلودگی به هیداتیدوز و مواجهه با انگل در شهر همدان است. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر در ارتباط با 1000 نفر از مراجعه کنندگان به مراکز بهداشتی-درمانی همدان در سال 1396 صورت گرفت. پس از نمونه برداری و ثبت اطلاعات جمعیت شناختی، نمونه ها از نظر وجود آنتی بادی IgG (Immunoglobulin G) ضد اکینوکوکوس با استفاده از روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون دقیق Fisher انجام شد. یافته ها: از مجموع شرکت کنندگان در این مطالعه، چهار نفر (4/0 درصد) دارای آنتی بادی ضد اکینوکوکوس بودند که از این تعداد دو نفر زن و دو نفر مرد بودند. همچنین از افراد سرم مثبت دو نفر در روستا و دو نفر در شهر سکونت داشتند. لازم به ذکر است که 1/99 درصد از شرکت کنندگان در مطالعه از بیماری کیست هیداتید آگاهی نداشتند. از سوی دیگر، سه نفر از افراد سرم مثبت در میان گروه هایی بودند که سابقه تماس با سگ داشتند (3/29 درصد) و سبزیجات خام مصرفی خود را فقط با آب شستشو می دادند (2/36 درصد). نتیجه گیری: شیوع سرمی هیداتیدوز در افراد تحت مطالعه در این منطقه از شیوع کمتری نسبت به سایر مناطق کشور برخوردار است؛ اما با توجه به بومی بودن این عفونت در منطقه و اهمیت بهداشتی و اقتصادی آن، اجرای برنامه های کنترل و پیشگیری از عفونت می تواند کمک شایانی به کنترل و کاهش آلودگی به این عفونت در کشور نماید.

سابقه و هدف: بیماران قلبی-عروقی به دلیل مصرف همزمان چندین دارو و نوع داروهایی که مصرف می کنند، مستعد تداخلات دارویی هستند. در این راستا، هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تداخلات دارویی بالقوه (PDDI: Potential Drug-Drug Interactions) و فاکتورهای مرتبط با آن در بیماران بستری در بخش قلب و عروق بیمارستان فرشچیان همدان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی اطلاعات (جنس، سن، نوع بیماری، داروهای مصرفی و طول مدت بستری) از پرونده بیمارانی که به بیمارستان قلب فرشچیان همدان مراجعه کرده بودند، استخراج شد و تداخلات دارویی توسط نرم افزار Micromedx 1630 ارزیابی گردید. در ادامه، نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS 16 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: از 900 پرونده بررسی شده، 424 نفر (1/47 درصد) مرد و 476 نفر (9/52 درصد) زن بودند. در مجموع، 4318 مورد تداخل تشخیص داده شد که 1610 مورد (3/37 درصد) تداخل شدید و 2708 مورد (7/62 درصد) تداخل متوسط بود. از سوی دیگر، میانگین سنی مردان 61 سال و برای زنان 5/60 سال به دست آمد (602/0P=). بر مبنای یافته ها، 815 نفر (6/90 درصد) حداقل یک نوع تداخل داشتند که از این تعداد، بیماران مرد 389 مورد (3/91 درصد) و بیماران زن 426 مورد (6/90 درصد) تداخل دارویی داشتند (258/0P=). لازم به ذکر است که میانگین سنی، تعداد دارو و روزهای بستری افرادی که تداخل دارویی داشتند، بیشتر از افرادی بود که تداخل دارویی نداشتند و این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (001/0P=). باید خاطرنشان ساخت که بیشترین فراوانی در تداخلات دارو-دارو در شدت متوسط بین آترووستاتین و کلوپیدوگرل با 464 بار تکرار و در شدت شدید بین آسپرین با کلوپیدوگرل با 485 تکرار مشاهده شد. نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر می توان گفت که تداخلات دارویی بالقوه غالبا در بین بیماران قلبی-عروقی رخ می دهند. ذکر این نکته ضرورت دارد که جنسیت، تعداد داروی مصرفی و طول مدت بستری بر رخداد تداخلات دارویی اثرگذار می باشند.

سابقه و هدف: توکسین های ترشح شده از زخم سوختگی ناشی از سودوموناس آئروژینوزا نقش مهمی در انتشار عفونت دارند و ممکن است الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی بر افزایش حالت توکسیسته این باکتری تاثیر داشته باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین حضور توکسین های سودوموناس آئروژینوزا ی جداشده از زخم سوختگی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی– مقطعی ابتدا ایزوله های سودوموناس آئروژینوزا از نمونه زخم سوختگی با استفاده از آزمون های بیوشیمیایی شناسایی شدند. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی براساس الگوی CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) مورد بررسی قرار گرفت. جهت شناسایی ژن های عامل تولیدکننده توکسین از روش PCR (Polymerase Chain Reaction) استفاده گردید. از نرم افزار SPSS 16 و آزمون مجذور کای نیز برای تجزیه و تحلیل آماری بهره گرفته شد. یافته ها: از مجموع 250 ایزوله جداشده از زخم سوختگی، 63 ایزوله (2/25 درصد) سودوموناس آئروژینوزا به دست آمد. بر مبنای نتایج آنتی بیوتیک های دوری پنم، ارتاپنم و مروپنم دارای بیشترین فراوانی از نظر مقاومت بودند و آنتی بیوتیک های پیپراسیلین/تازوباکتام و پیپراسیلین کمترین فراوانی را به لحاظ مقاومت داشتند. علاوه براین، مقاومت به ایمی پنم با توجه به نتایج حداقل غلظت مهاری در 3 ایزوله (76/4 درصد) به صورت نیمه حساس مشاهده شد. از سوی دیگر، ژن exoS در 40 ایزوله (49/63 درصد)، ژن toxA در 31 ایزوله (2/49 درصد)، ژن exoT در 39 ایزوله (9/61 درصد)، ژن exoY در 56 ایزوله (88/88 درصد) و ژن pvdA در 50 ایزوله (36/79 درصد) مشاهده گردید. شایان ذکر است که ارتباط معناداری بین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و پراکنش ژن های توکسین به دست آمد (05/0P<). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی می تواند نقش مهمی در پراکنش ژن های عامل توکسین در ایزوله های سودوموناس آئروژینوزای جدا شده از زخم سوختگی داشته باشد.

سابقه و هدف: کلبسیلا پنومونیه به عنوان یکی از باکتری های پاتوژن فرصت طلب بیمارستانی شناخته می شود. شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی، ظهور سویه های مقاوم به چند دارو و فاکتورهای ویرولانس متعدد سهم به سزایی در ایجاد عفونت های مختلف دارند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی ژن های magA، fimH و rmpA در بین سویه های کلبسیلا پنومونیه جداشده از بیماران بستری در بیمارستان های شهرستان بابل انجام شد. مواد و روش ها: طی مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر، 65 سویه کلبسیلا پنومونیه جمع آوری گردید. در این پژوهش الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن انجام شد. پس از استخراج DNA به کمک کیت تجاری، درصد فراوانی ژن های magA، fimH و rmpA به روش PCR (Polymerase Chain Reaction) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از بین سویه های مورد مطالعه، 42 ایزوله از بیمارستان روحانی و 23 مورد از بیمارستان شهید بهشتی جمع آوری گردیدند. در الگوی آنتی بیوگرام بیشترین مقاومت به اریترومایسین (5/61 درصد) و سفوتاکسیم (60 درصد) اختصاص داشت و کمترین مقاومت به ایمی پنم (0 درصد) و اوفلوکساسین (9/16 درصد) تعلق گرفت. علاوه براین، در روش مولکولی فراوانی ژن های fimH و rmpA به ترتیب 1/86 و 8/10 درصد گزارش گردید. شایان ذکر است که هیچ یک از سویه ها حامل ژن magA نبودند. نتیجه گیری: بر مبنای نتایج می توان گفت که مقاومت آنتی بیوتیکی و سویه های دارای مقاومت چند دارویی در بین سویه های کلبسیلا پنومونیه رو به افزایش است. از سوی دیگر، وجود برخی از فاکتورهای ویرولانس می تواند نقش به سزایی را در ایجاد سویه های مقاوم ایفا کند.