مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1389 | دوره:17 | شماره:2 (مسلسل 56) |تعداد مقالات:15

مقدمه و هدف: نارسایی قلب، یک مشکل عمده و در حال گسترش در سلامت جامعه به ویژه در افراد سالمند می باشد که اغلب در نتیجه ایسکمی و بیماری های عروق کرونر روی می دهد. آلوپورینول می تواند از ایسکمی عضله قلب محافظت کند و استفاده از انرژی میوکارد در طی ایسکمی را بهبود بخشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر آلوپورینول بر عملکرد بطن چپ در بیماران نارسایی قلب می باشد.روش کار: در این کارآزمایی بالینی 82 بیمار به صورت تصادفی، علاوه بر درمان استاندارد، تحت تجویز آلوپورینول و یا پلاسبو قرار گرفتند و ارزیابی های اکوکاردیوگرافی پیش از درمان و 6 ماه پس از درمان انجام گرفت.نتایج: میزان تغییر در کسر تخلیه ای بطن چپ در مقایسه با پایه به طور چشمگیری در آلوپورینول بیشتر از بیماران گروه کنترل بود. همچنین مشخص گردید که در بیماران دریافت کننده آلوپورینول بهبود بیشتری در کلاس NYHA نسبت به گروه کنترل روی داده است.نتیجه نهایی: در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، تجویز طولانی مدت آلوپورینول علاوه بر بهبود عملکرد بطن چپ، اثرات سودمندی بر کیفیت زندگی آنان دارد.

مقدمه و هدف: کنترل متابولیک در بیماران دیابتی نوع یک در دوران بلوغ به علت افزایش مقاومت به انسولین دچار اختلال می شود لذا آن گونه که بعضی مطالعات نشان داده اند، یک روش درمانی مانند افزودن متفورمین به انسولین ممکن است در بهبود کنترل قندخون و وضعیت متابولیک این بیماران مفید باشد. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثر افزودن متفورمین به انسولین در کنترل قندخون بیماران جوان مبتلا به دیابت نوع یک انجام شد.روش کار: این کارآزمایی بالینی کنترل شده سه سوکور بر روی 32 بیمار به مدت 3 ماه انجام شد. بیماران در دو گروه 16 نفری متفورمین و پلاسبو قرار گرفتند. متفورمین و دارونما بر اساس وزن به رژیم درمانی آنان افزوده شده و در طول 3 ماه بیماران ماهی یک بار ویزیت و هفته ای یکبار پایش تلفنی شدند. در نهایت وزن، شاخص توده بدنی (BMI) و دوزاژ انسولین، قندخون ناشتا (FBS)، HbA1C، تری گلسیرید (TG)، کلسترول و LDL در هر گروه مقایسه شدند. داده ها با آزمون های آماری تی، مجذور کای و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: میانگین FBS بعد از مطالعه در گروه متفورمین (9/14±56/113 میلی گرم بر دسی لیتر) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما (132.94±17.21 mg/dl) بود (P=0.02). همچنین TG بعد از مطالعه در گروه متفورمین (45/13±94/87) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما (99.5±14.88) بود (P=0.028). میانگین سایر متغیرها شامل BMI، دوزاژ انسولین، HbA1C، کلسترول و LDL در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری با هم نداشتند.نتیجه نهایی: افزودن متفورمین به انسولین در درمان بیماران دیابتی نوع یک در سنین بلوغ می تواند موجب کاهش و کنترل بهتر FBS و TG شود اما تاثیر قابل ملاحظه ای در BMI و کاهش دوزاژ انسولین و کلسترول و LDL و HbA1C ندارد.

مقدمه و هدف: روش تراکئوستومی پرکوتانئوس (percutaneous Dilatational Tratheostomy– PDT) یک روش الکتیو است که بطور روز افزون در بخش های مراقبت ویژه (ICU) در کنار تخت بیماران انجام می گیرد. با انجام این روش احتمال بروز مشکلات برای بیمار حین انتقال به اتاق عمل و همچنین تاخیر زمانی بین تصمیم به انجام تراکئوستومی تا انجام آن و هزینه های آن کاهش میابد. در این مطالعه به مقایسه مدت زمان انجام تراکئوستومی و عوارض ناشی از آن در دو روش تراکئوستومی پرکوتانئوس و روش جراحی پرداخته شده است.روش کار: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی بود تعداد 36 بیمار که در بخش مراقبت های وی‍‍‍‍‍‍ژه بستری و کاندید تراکئوستومی شده بودند بطور تصادفی در دو گروه 18 نفری شامل گروه تراکئوستومی پرکوتانئوس و گروه تراکئوستومی جراحی قرار گرفتند. متغیر های قبل حین و بعد از عمل دو گروه در پرسشنامه ثبت شد و با استفاده از نرم افزار SPSS و توسط آزمونهای c2 و t-test مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: دو گروه از نظر سن و جنس و متغیرهای همودینامیک مثل فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و تعداد ضربان قلب و همجنین از نظر اکسیژناسیون مشابه بودند. همچنین مدت زمان بستری در ICU تا زمان درخواست انجام تراکئوستومی نیز در دو گروه مشابه بود. مدت زمان انتظار برای انجام تراکئوستومی بطور میانگین در گروه اول (3-1) 6/0±38/1 روز و گروه دوم (10-2) 33/2±55/4 روز بود (p<0.001). طول مدت انجام تراکئوستومی در گروه اول بطورمیانگین (30-8) 93/2±11 دقیقه و در گروه دوم (30-7) 19/6±77/13 دقیقه بود (p<0.05). از نظر خونریزی در گروه اول تنها یک بیمار (6/5%) و در گروه دوم 5 نفر (8/27%) دچار خونریزی شدند (p=0.17). از نظر عفونت محل زخم، صدمه به دیواره خلفی تراشه، آمفیزم زیر جلدی و سایر عوارض و همچنین مورتالیتی زودرس به دلیل انجام تراکئوستومی تفاوت قابل توجهی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه نهایی: روش PDT از نظر مدت زمان انتظار برای انجام تراکئوستومی و همچنین طول مدت انجام تراکئوستومی نسبت به روش جراحی بهتر است. از نظر سایر عوارض حین انجام پروسیجر و همچنین مورتالیته زودرس به دلیل تراکئوستومی دو گروه تفاوتی نداشتند. در کل می توان گفت روش PDT یک روش کاملا مطمئن و مقرون به صرفه است.

مقدمه و هدف: سدیم آرسنیت به عنوان یک آلاینده زیست محیطی در هوا، آب و پوسته زمین وجود دارد و سلامتی انسان را تهدید می کند. هدف از این مطالعه تعیین اثر سدیم آرسنیت بر قدرت زیستی و مورفولوژی سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان رت می باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی سلول های بنیادی مزانشیم مغز استخوان رت در محیط کشت DMEM حاوی 15%FBS و پنی سیلین - استرپتومایسین تا مرحله پاساژ سوم رشد داده شد. سپس سلول ها با سدیم آرسنیت (0، 1/0، 5/0، 5/2، 5/12 و 20 میکرومولار ) در 48 و 36، 24، 12 ساعت تیمار شد. قدرت زیستی سلول ها با رنگ آمیزی تریپان بلو و تست MTT بررسی و سپس دز 1/0 میکرومولار و مدت زمان تیمار 36 ساعت برای ادامه مطالعه انتخاب شد. مورفولوژی سلول ها با رنگ آمیزیهای هوخست، پروپیدیوم آیوداید و آکریدین اورنژ و همچنین تغییرات پروفیل پروتئین سلولها توسط الکتروفورز مورد مطالعه قرار گرفت. اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار spss و توسط آزمونهای آماری ANOVA یکطرفه و دوطرفه آنالیز گردید.نتایج: بر اساس آنالیز واریانس دوطرفه داده ها، اثر متقابل و همزمان دز مصرفی سدیم آرسنیت و زمان تیمار باعث کاهش معنی دار قدرت زیستی سلولهای مزانشیم مغز استخوان رت شد (P<0.001). آنالیز واریانس یک طرفه دادهها نشان داد که قدرت زیستی سلولها از دز 1/0 میکرومولار در زمان 36 ساعت به بعد در همه زمانهای تیمار نسبت به کنترل دارای تفاوت معنی دار بود (p<0.05). تغییرات مورفولوژیک شامل متراکم شدن و تغییر شکل هسته، تخریب غشا و چروکیدگی سیتوپلاسم مشاهده شد. علاوه بر آن نمایه پروتئینی سلول های تحت تیمار نیز نسبت به کنترل تغییرات آشکاری را نشان داد.نتیجه نهایی: مسمومیت با سدیم آرسنیت باعث تغییر در مورفولوژی و نمایه پروتئینی سلولهای مزانشیم مغز استخوان رت می شود و کاهش معنی دار قدرت زیستی این سلولها وابسته به دز و زمان می باشد.

مقدمه و هدف: موفقیت درمان ریشه دندان تاحد زیادی به ایجاد و حفظ یک سیل آپیکالی مناسب بستگی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه آزمایشگاهی ریزنشت باکتریایی بعد از تهیه فضای post در کانال ریشه پرشده با گوتاپرکا و سیلر AH26 یا Dorifil بود.روش کار: در این مطالعه تجربی 46 دندان پرمولر تک کاناله بدون ترک و پوسیدگی کشیده شده به کار گرفته شدند. دندانها به کمک تکنیک Step Back آماده سازی شدند و با روش لترالی با گوتاپرکا و سیلر پر شدند. در گروه 1 از سیلر AH26 و در گروه 2 از سیلر Dorifill استفاده شد. فضای پست یک هفته پس از پر کردن کانال تا 5 میلیمتری انتهای ریشه تهیه گردید. دندان ها به یک سیستم ارزیابی ریزنشت باکتریال متصل شدند. سپس هر 48 ساعت از قسمت تاجی به کانال ها استاف اپیدرمیس افزوده شد. دوره مطالعه 60 روز بود. داده ها با استفاده از آزمون های Chi Square و t-test مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.نتایج: در گروه AH26 تعداد 19نمونه و در گروه Dorifil تعداد 18 نمونه در مدت مطالعه دچار ریزنشت شدند. میانگین زمان بروز ریزنشت در گروه AH26 و Dorifil به ترتیب 37/11±58/22 و 58/10±94/25 روز بود. تفاوتها در تعداد بروز ریزنشت و میانگین مدت زمان بروز ریزنشت از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه نهایی: تحت شرایط این مطالعه در صورت باز بودن حفره دسترسی به محیط دهان پس از تهیه فضای Post علی رغم استفاده از سیلر AH26  و یا Dorifil کانالها آلوده می گردند و تفاوتی در استفاده از این دو نوع سیلر وجود ندارد.

مقدمه و هدف: با افزایش سونوگرافی قبل از تولد، میزان گزارش موارد ابتلا به هیدرونفروز جنینی افزایش یافته است. بررسی علل هیدرونفروز قبل از تولد می تواند به شناخت بهتر روند بیماری و تعیین پروتکل درمانی این بیماران منجر شود. از سوی دیگر شدت اتساع لگنچه کلیه در سونوگرافی اول بعد از تولد ممکن است با علت زمینه ای هیدرونفروز جنینی در ارتباط بوده و در نحوه برخورد تشخیصی با بیماران موثر باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین علل هیدرونفروز قبل از تولد در نوزادان و ارتباط آن با شدت اتساع لگنچه در آنان انجام شد.روش کار: این یک مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 60 نوزاد می باشد که در آن پرونده های نوزادان با تشخیص هیدرونفروز جنینی ارجاع شده به درمانگاه های بیمارستان بعثت و اکباتان همدان از نظر علل هیدرونفروز و شدت اتساع لگنچه کلیه مورد بررسی قرار گرفته است. ارزیابی دیلاتاسیون لگنچه کلیه نوزاد بوسیله اندازه گیری قطر قدامی - خلفی لگنچه در سونوگرافی بعد از 3 روز از تولد صورت گرفت و بیماران مورد بررسی بر اساس شدت دیلاتاسیون به سه گروه 1- خفیف (5 تا 9/9 میلیمتر)، 2- متوسط (10 تا 9/14 میلیمتر) و 3- شدید (بیشتر یا مساوی 15 میلیمتر) تقسیم شدند. تمامی نوزادان در طی پیگیری های سرپایی تحت سیستو اوروگرافی رادیولوژیک یا رادیو ایزوتوپ و همچنین اسکن رادیو ایزوتوپ (DTPA) از نظر تشخیص رفلاکس مثانه به حالب و اوروپاتی های انسدادی قرار گرفتند.نتایج: از 60 بیمار مورد مطالعه 44 نفر (73%) پسر و 16 نفر (27%) دختر بودند. علت هیدرونفروز جنینی در 32 بیمار (3/53%) انسدادی و در 28 بیمار (7/46%) غیرانسدادی بود. در 31 نفر دیلاتاسیون لگنچه از نوع خفیف بوده که علت 24 مورد (4/77%) آن غیرانسدادی و 7 مورد (6/22%) انسدادی بود. در 24 نفر دیلاتاسیون لگنچه از نوع متوسط بوده که علت 17 مورد (8/70%) انسدادی و 7 مورد (2/29%) غیرانسدادی بود. در 5 نفر دیلاتاسیون لگنچه از نوع شدید بود که در 4 مورد (80%) انسدادی و 1 مورد (20%) غیرانسدادی بود.نتیجه نهایی: علل انسدادی ، حدود نیمی از هیدرونفروزهای جنینی را در بیماران مورد مطالعه باعث شده است و شایعترین علت هیدرونفروز تنگی لگنچه به حالب و در درجه بعد ایدیوپاتیک و رفلاکس مثانه به حالب می باشد. شدت دیلاتاسیون لگنچه ارتباط مستقیمی با انسدادی بودن هیدرونفروز دارد (P<0.05) و می توان از آن به عنوان راهنما برای انتخاب کارهای تشخیصی بعدی استفاده نمود.

مقدمه و هدف: این باور که اتساع بیش از حد مثانه پس از عمل کولپورافی قدامی می تواند تاثیر منفی بر نتایج عمل جراحی داشته باشد، سبب سوندگذاری روتین پس از این عمل شده است. این مطالعه به منظور مقایسه سوندگذاری کوتاه مدت (24 ساعته) و طولانی مدت (72 ساعته) پس از عمل کولپورافی قدامی انجام شد.روش کار: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده در بیمارستان کوثر قزوین در سال های 85-1384 انجام شد. 100 بیمار که کاندید عمل کولپورافی قدامی بودند، به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. در یک گروه سوند فولی 24 ساعت پس از عمل و در گروه دوم 72 ساعت بعد از عمل خارج شد. قبل از خروج سوند، نمونه ادرار جهت انجام کشت ارسال گردید. پس از خروج سوند و ادرار کردن بیمار، حجم ادرار باقی مانده در مثانه اندازه گیری شد. اگر حجم ادرار باقیمانده بیشتر از 200 میلی لیتر بود یا احتباس ادرار رخ می داد، مجددا سوند فولی برای 72 ساعت گذاشته می شد. نیاز به سونداژ مجدد، احتباس ادرار، کشت مثبت ادرار، مدت زمان بستری در بیمارستان بررسی شد. داده ها با آزمون آماری t و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: حجم ادرار باقیمانده بیشتر از 200 میلی لیتر و نیاز به سوندگذاری مجدد در 1 نفر (2%) در گروه سونداژ 24 ساعته دیده شد ولی در گروه سونداژ 72 ساعته نیاز به سوندگذاری مجدد در هیچیک از بیماران نبود. (P=1). احتباس ادرار در هیچ بیماری رخ نداد. در هر دو گروه، در 1 نفر (2%) کشت ادرار مثبت گزارش شد که اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد (P=1). میانگین مدت بستری در گروه سوندگذاری 24 ساعته به طور معنی داری کمتر از گروه 72 ساعته بود (P=0.00).نتیجه نهایی: کاهش مدت زمان سوندگذاری پس از عمل کولپورافی قدامی سبب احتباس ادرار نمی شود و مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش می دهد.

مقدمه و هدف: گلبولهای سفید موجود در محصولات خونی مسوول ایجاد عوارض متعددی در گیرندهای خون می باشند. از جمله این عوارض واکنش های تب زا، واکنش شدید پلاکتی در اثر آلو ایمیونیزاسیون و انتقال ویروس های داخل سلولی بخصوص سیتومگالو ویروس است. پیشرفت بیوتکنولوژی باعث تولید و تکامل فیلترهایی شده است که قادرند گلبول های سفید باقی مانده درمحصول خونی را تا زیر سطح آستانه موردنیاز برای ایجاد عوارض مذکورجداسازی کنند. مطالعه حاضر با هدف تعیین کارایی دو نوع فیلتر پیش ذخیره ای و پس ذخیره ای در جدا کردن گلبولهای سفید موجود در فرآورده های خونی انجام شده است.روش کار: در این مطالعه تجربی 140 فیلتر مورد استفاده برای بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به درمانگاه هماتولوژی کودکان بیمارستان بعثت همدان در سال1387 بررسی شدند. این بیماران در 2 گروه جداگانه تحت ترانسفوزیون با گلبول های قرمز فیلتر شده بافیلتر های پیش ذخیره ای و پس ذخیره ای جداکننده گلبولهای سفید قرار گرفتند. راندمان عددی دو نوع فیلتر با استفاده از دستگاه سلول شمار 5part. Diff.Sys max تعیین گردید. علاوه بر این، عوارض ناشی از انتقال خون شامل تب، لرز، افت فشار خون، کهیر، ویزینگ، فلاشینگ نیز در هر 2 گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. داده های مطالعه تحت برنامه ویرایش پانزدهم SPSS و با استفاده از آزمون های آماری Chi-squrو Independent t-test تجزیه و تحلیل آماری گردید و سطح معنی دار با این آزمون ها کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.نتایج: راندمان بدست آمده در مورد فیلترهای پیش ذخیره ای 69/0±7/99 درصد و در مورد فیلتر های پس ذخیره ای 47/12±74/92 درصد بود، که تفاوت معنی داری را بین آنها نشان می دهد (P=0.000) عوارضی نظیر تب، لرز، کهیر و فلاشینگ در هیچیک از بیماران دو گروه گزارش نگردید، لکن عارضه افت فشار خون در 14 بیمار از هر یک از دو گروه تحت مطالعه دیده شد که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند (P=1). حداکثر گلبولهای سفید باقی مانده در خون فیلتر شده در گروه پیش ذخیره ای 20 سلول، ودر گروه پس ذخیره ای 524 سلول در هر میکرولیتر بود.نتیجه نهایی: تفاوت قابل توجه انحراف معیار در راندمان این دو نوع فیلتر نشان می دهد روش پیش ذخیره ای از نظر جداسازی گلبولهای سفید بر روش پس ذخیره ای ارجحیت دارد و استفاده از فیلتر های پس ذخیره ای برای جدا سازی گلبولهای سفید قابل اعتماد نمی باشد.

مقدمه و هدف: تزریق مواد یک زنگ خطر جدی است که با عوامل مختلفی مرتبط است. هدف از این مطالعه تعیین طول زمان و عوامل تاثیرگذار انتقال از عدم تزریق به شروع تزریق هرویین در بین مصرف کنندگان مذکر بود.روش کار: روش مطالعه گروهی گذشته نگر بود که در سال 1386 در کل کشور اجرا شد. آزمودنیهای پژوهش در شروع مطالعه هرگز تزریق هرویین نداشتند. جامعه آماری شامل 7743 نفر (402 زن، 7341 مرد) مصرف کننده وابسته به مواد بود که از بین آنها 1641 نفر مرد مصرف کننده هرویین به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه ارزیابی سریع وضعیت سوء مصرف مواد بدست آمد.نتایج: نتایج مطالعه نشان داد که از بین 1641 نفر مصرف کننده هرویین، 591 نفر تزریق هرویین داشتند (نرخ بروز تزریق در عرض 5/6 سال 36 درصد بود) و پیش بینی کننده های اصلی تزریق هرویین؛ مجرد بودن، بیکاری، شروع مصرف مواد در جمع دوستان و سن پایین شروع مصرف هرویین بود.نتیجه نهایی: این مطالعه حاکی است چندین عامل خطر تزریق هرویین را افزایش می دهد،که باید مداخلات پیشگیرانه این عوامل خطرزای شروع تزریق را در مصرف کنندگان هرویین مورد توجه قرار داد.

مقدمه و هدف: برخی مطالعات نشان داده اند که 14 درصد از کاربران اینترنت، مبتلا به علایم رفتارهای وسواسی، حالت روان شیدایی، افسردگی و جز این ها هستند. همچنین در مطالعاتی به ویژگیهایی نظیر انزوای اجتماعی،عزت نفس پایین و.... اشاره شده است. این مطالعه به تعیین ارتباط میان اعتیاد به اینترنت و علایم روانپزشکی می پردازد.روش کار: در این مطالعه توصیفی - مقطعی تعداد 120 نفر از کاربران دانشجوی شهر اصفهان به روش نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک ،تشخیصی اعتیاد به اینترنت (YDQ) ،پرسشنامه اعتیاد به اینترنت یانگ(IAT)  و پرسشنامه S-CL-90-R توسط گروه نمونه تکمیل شده و در نهایت نمرات علایم روانپزشکی از روی نمرات اعتیاد به اینترنت آنان پیش بینی شد. همچنین میانگین نمرات علایم روانپزشکی در افراد معتاد به اینترنت و غیرمعتاد نیز مقایسه شد. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز کواریانس چندمتغیره و رگرسیون لجستیک توسط نرم افزارSPSS 12  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: بر اساس یافته های این مطالعه تفاوت معنی داری میان میانگین علایم روانپزشکی در تمامی خرده مقیاسها در پرسشنامه S-CL-90-R و سه شاخص GSI,PSDI,PST در دو گروه معتاد به اینترنت و کاربر عادی وجود دارد (P<0.001). همچنین نتایج نشان داد که همبستگی مثبت و معنی داری بین نمرات علایم روانپزشکی (نظیر افسردگی، اضطراب، خودبیمارانگاری، وسواس، حساسیت بین فردی، پرخاشگری،پارانویا، فوبیا و روانپریشی) و سه شاخص GSI,PSDI,PST با اعتیاد به اینترنت وجود دارد (P<0.01). همچنین اعتیاد اینترنتی با کنترل جنسیت بر علایم روانپزشکی نه گانه تاثیرگذار بود.نتیجه نهایی: با توجه به نتایج این مطالعه جای آن دارد به پدیده اعتیاد اینترنتی به عنوان یک مشکل روانی که اغلب گریبانگیر نسل جوان و آینده ساز جامعه می باشد توجه جدی مبذول گردد و متخصصین روانپزشکی و روانشناسی که در امر بهداشت روان فعالیت می کنند لازم است تا در مورد مشکلات روانی ناشی از اعتیاد اینترنتی نظیر اضطراب، افسردگی، پرخاشگری، نارضایتی شغلی و تحصیلی در میان معتادان به اینترنت آگاهی داشته باشند.