تخمین نیازهای لرزه ای در سطوح عملکردی مختلف نیازمند بررسی های دقیق و گسترده رفتار غیر ارتجاعی سازه است. روش تحلیل استاتیکی غیرخطی (بار افزون) یکی از روش های مهم در طراحی سازه ها بر اساس عملکرد می باشد و به همین دلیل در سال های اخیر بیشتر موردتوجه قرارگرفته است. الگوی بار ثابت باوجود ورود سازه به ناحیه غیر ارتجاعی، یکی از مهم ترین محدودیت های روش های استاتیکی غیرخطی سنتی می باشد. بنابراین در سال های اخیر روش های پیشرفته پوش آور با اعمال اثر مودهای بالاتر ارائه شده است. در این پژوهش الگوهای مختلف بار جانبی در روش پوش آور سنتی به همراه روش های پیشرفته شامل روش تطبیقی بر اساس جابجایی (DAP) و بهنگام شونده با لحاظ کردن اثر اندرکنش مودی (APAM)، مورد ارزیابی قرارگرفته و نتایج با تحلیل دینامیکی غیرخطی حاصل از 10 شتاب نگاشت دور از گسل مقایسه شده است. در کلیه روش های پوش آور، تغییر مکان بام سازه تا رسیدن حداکثر دوران گره به 0.02 رادیان (معرف حد شکل پذیری متوسط بر اساس مبحث 10 مقررات ملی و حد پایین سطح عملکرد آستانه فروریزش آیین نامه SEAOC) افزایش می یابد. نتایج نشان می دهد روش های سنتی تخمین مناسبی از جابجایی و زاویه دریفت سازه های بلندمرتبه ارائه نمی دهند. بیشترین مقدار اختلاف درمقایسه با روش های تطبیقی 7.9 درصد می باشد. همچنین در میان روش های مختلف، روش پوش آور تطبیقی DAP تخمین مناسبی از نیازهای لرزه ای سازه ها ارائه می دهد و به خوبی اثر مودهای بالاتر را فرآیند تحلیل لحاظ می کند. روش تطبیقی APAM تخمین مناسبی از زاویه دریفت طبقات تحتانی سازه به ویژه در سازه های بلندمرتبه ندارد به نحوی که بیشترین میزان اختلاف در مقایسه با روش DAP، 7.3 درصد می باشد.