موضوع این مقاله، سنجش دین داری و در حوزه جامعه شناسی دین قرار دارد. در این نوشتار، با اذعان به سابقه ی بیش از پنجاه ساله ی مطالعات تجربی و میدانی انواع، میزان و تغییرات دین داری، ضمن بیان گونه شناسی هیل و هود از مقیاس های غربی سنجش دین داری، مهمترین انتقادات مربوط به مقیاس های مزبور نیز مطرح شده است. سپس برخی از مدل های داخلی سنجش تجربی دین داری معرفی و مورد ارزیابی انتقادی قرار گرفته و پس از آن نیز مدل مورد استفاده در سنجش دین داری در این پیشنهاد شده است. در ادامه، در مبحث روش تحقیق از روش پیمایش و ابزار پرسشنامه به عنوان مناسب ترین روش و ابزار برای گردآوری و تحلیل اطلاعات مورد نیاز این تحقیق یاد شده است. جمعیت آماری شامل دانشجویان دانشگاه آزاد و دولتی شهر قم و حجم نمونه نیز بر اساس فرمول کوکران 334 نفر برآورد شده است. در مجموع، نتایج به دست آمده نشانگر التزام نسبتا بالای پاسخگویان به اعتقادات دینی، اخلاق و تکالیف فردی و در مقابل التزام نسبتا پایین آنها به عبادت جمعی، احکام سیاسی، تعظیم شعایر دینی و مشارکت دینی است. این یافته ها بیانگر گرایش به دین داری باطنی (التزام به ابعاد و نشانه های فردی دین)، در مقابل دین داری اجتماعی (التزام نسبت به ابعاد و نشانه های جمعی دین)، است.