قالب مثنوی یکی از قالب های شعر سنتی است که از دوره های اولیه شعر فارسی تا دوران مشروطیت، فراز و نشیب های فراوانی را پشت سر گذاشت. این قالب درکنار قالب هایی چون غزل، رباعی و دوبیتی به دلیل ظرفیت های خاص آن، از پرکاربردترین قالب هایی است که در بازگشت دوباره ادبی، پا به عرصه شعر انقلاب گذاشت و با شروع جنگ تحمیلی، یک باردیگر مورد توجه قرارگرفت و برخی شاعران از آن به عنوان مناسب ترین وگسترده ترین عرصه برای بیان معتقدات و احساسات اسلامی و انسانی خود استقبال کردند و به دامنه تغییرات، ابتکارات و نوآوری های اعمال شده درآن افزودند. ویژگی مهم این مثنوی ها، تغییر در محور عمودی خیال و عدول از شیوه داستان سرایی به شیوه قدما و تلفیق حماسه، عرفان و دین است که اغلب در اوزان بلند و غیر معمول در مثنوی های گذشته، با به کارگیری ردیف های طولانی و قافیه های با اشتراک حروف بیشتر و خلق تصاویر شعری جدید با استفاده از عناصر خیال چون: تشبیه، استعاره، تشخیص و... و ساختن ترکیبات نو و بدیع و وارد کردن اصطلاحات جدید است.