یکی از راه های بررسی و تحلیل تاریخ، توجه به رویکردها و نشانه های فرهنگی است و از آنجا که نهادها، نه تنها در باز تولید و توزیع فرهنگ، که در تغییر شکل دادن آن بسیار اهمیت دارند، بنابراین بررسی آثار و اشکال فرهنگی، پیگیری و تفسیر آن ها از طریق نهاد وقف به عنوان نوعی سازه فرهنگی در دوره مغول، می تواند مدرکی دال بر فرهنگ عصری که تولید شده اند، قلمداد گردد. اگرچه در سال های نخستین هجوم مغولان، بسیاری از عناصر و شاخصه های فرهنگی ایران در معرض انهدام قرار گرفتند، ولی بی تردید حکومت قراختایی کرمان ازجمله مراکزی بود که در پوشش نهادهای بزرگ وقفی اسباب حمایت مادی و معنوی از دانشمندان و پژوهشگران را فراهم می کرد. در مقاله حاضر منظور از توسعه فرهنگی، گسترش روز افزون ارزش ها و نشانه های فرهنگی ایران در دوره حاکمیت قراختائیان در ایجاد نهاد وقف است. نگارنده درصدد است در دوره مورد مطالعه، بین شاخص های توسعه فرهنگ ایرانی و حیطه هایی مانند هنر و تولیدات علمی گوناگون تعادل برقرارکند. بنابراین مساله اساسی در تحقیق حاضر، یافتن نشانه های توسعه فرهنگ ایرانی در میان موقوفات کرمان است. در این میان مدرسه موقوفه ای که ترکان خاتون بنا نمود، جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده است. نگارنده با استفاده از روش تاریخی با رویکرد توصیفی و تحلیلی، به بررسی منابع و اطلاعات موجود پرداخته و حتی الامکان سعی نموده است منابع تحقیقی و پژوهش های صورت گرفته را با منابع اصلی مقایسه کند و در صورت وجود اختلاف، به بررسی و نقد آن ها بپردازد. یافته های این پژوهش مشخص می نماید که واقف ثروتمند مدرسه مورد پژوهش با حمایت های مالی و معنوی خویش، فرهنگ، آداب و رسوم و نشانه های بارزی از علم و هنر و دانش رایج در ایران عصر مغول را رواج داد که منجر به تولید آثار علمی و هنری و ادبی بسیاری شد. در این میان تعامل بین مردم و حاکمیت نیز زمینه را برای رشد و شکوفایی فرهنگ ایرانی ایجاد کرد.