ادبیات عرفانی
سال:1394 | دوره:7 | شماره:12 |تعداد مقالات:8

وحدت وجود و وحدت شهود از مفاهیم معروف در عرفان اند که بحث های گوناگونی درباره آنها صورت گرفته است و دانشمندان و عارفان مختلف، نظرات و تعاریف گوناگونی در رابطه با آنها ارائه کرده اند. برخی وحدت وجود را مقامی عرفانی دانسته اند که از مقام وحدت شهود برتری دارد و برخی دیگر به اصالت وحدت شهود رأی داده اند و عارفانی نیز در آثارشان این دو را یک مفهوم با تعاریفی متفاوت دانسته اند. از آنجا که فیلسوفان و عارفان مختلف، این دو مفهوم عرفانی یا فلسفی را به گونه های مختلفی تعریف کرده اند، لازم است که تعاریف عارفان در این زمینه در کتاب هایشان مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. لمعات فخرالدین عراقی که به نوعی آینه تمام نمای عرفان وحدت وجودی ابن عربی است و همچنین از مبانی عرفان عملی عارفان پیشین بهره گرفته است، می تواند به عنوان یکی از کتاب های مهم در تعریف این دو مفهوم در نظر گرفته شود. در این پژوهش، پس از پرداختن به تعاریف مربوط به این دو مفهوم نوع بیان فخرالدین عراقی درباره آن ها در لمعات، بررسی و مطالعه می شود. مطابق سخنان عراقی در این کتاب می توان ادعا کردکه او این دو مفهوم را از یک جنس می داند و تفاوتی بین آنها قائل نیست. در واقع، باید گفت او به گونه ای، وحدت شهود را نمود عینی وحدت وجود به شمار می آورد.

روایت زندگی، اندیشه و مرگ حلاج در بیشتر متون عرفانی همواره از ظرفیت و توانمایگی برای معرفی زمینه ها و نشانه های گفتمان صوفیانه برخورداربوده است. برخی گفتمان ها بتدریج این نشانه ها را بعنوان دال های شناور در خود جذب و با ماهیتی متفاوت مفصل بندی کردند وازین طریق زمینه تغییر گفتمان عرفانی رافراهم ساختند. در دوره مشروطه، برخلاف دوران گذشته که رنگ گفتمان عرفانی در متون مرتبط باحلاج رنگ غالب بود و بیشتر قرائت ها از حلاج بازتاب مستقیمی ازمقام عرفانی وی محسوب می شد، جنبش های چپ گرا با تقلیلگرایی و کلیشه سازی و بازنمایی عرفان بدو نوع متفاوت و تفکیک عرفان منفعل و ناکارآمد از عرفان انقلابی، عناصری از گفتمان عرفانی حلاج رابرجسته ساختند وبادرون مایه ودال مرکزی گفتمان چپ مفصل بندی کردند. بارزترین نمونه این چرخش گفتمانی دردو قرائت متمایز ماسینیون و میرفطروس دیده می شود که یکی روایت خود را در چهارچوب گفتمان عرفانی و بر پایه حقایق تاریخی مستند بنا کرد و دیگری در قالب گفتمان ایدئولوژیک و چپ گرایانه، چنانکه می توان میرفطروس را نقطه اوج تغییر گفتمان عرفانی به انقلابی شمرد. این مقاله بامروری بردونوع مواجهه فاصله مند با عرفان و تحلیل نشانه های درمتون عرفانی وادبی و سیاسی بررسی و تحلیل تفاوت قرائت ها و روایات موجود از سرگذشت و اندیشه حلاج و مهم تر ازآن تغییر وجذب برخی عناصر گفتمان عرفانی در گفتمان انقلابی می پردازد. نتیجه این تحول و جذب، جایگزینی عشق و اتحاد عرفانی بعنوان مبنای اصلی حیات و مرگ حلاج با ماتریالیسم و اومانسیم از یک سو و کرامات معنوی و مواعظ عرفانی با جادوگری و تبلیغ بی دینی و خداستیزی درجهت انقلاب مردمی از سوی دیگر است.

رابطه انسان و خدا در عالی ترین و ناب ترین شکل ممکن در میراث عرفانی ما بازتاب یافته است. اقوال و آثار بزرگان تصوف، مشحون از عاشقانه ترین و صمیمی ترین گفت و گوها میان انسان و خداست. در این میان، در مقامات به جا مانده از ابوالحسن خرقانی - که یکی از عرفا و بزرگان نامبردار تصوف محسوب می شود - رابطه «انسان و خدا» به زیباترین و ناب ترین شکلی در قالب من وتو کردن ها با خدا تجلی پیدا کرده است. ازآن جا که مارتین بوبر، فیلسوف آلمانی، نظریه ی من و تو را بر مبنای ماهیت و چگونگی رابطه ی من و تویی انسان و خدا، و نقش رابطه ی انسان و انسان سامان بخشیده است، این نوشتار بر آن است تا با الهام از نظریه ی من و تو بوبر، به تبیین و تحلیل تازه و نویی از رابطه انسان و خدا در روایت های چهارگانه ی مقامات های خرقانی بپردازد .

این پژوهش به پایان کار شمس الدین محمد بن علی بن ملک داد تبریزی می پردازد و نوع مرگ او را بررسی می کند. اختلاف در این مورد به روزگار خود مولانا برمی گردد و از آن زمان تاکنون ذهن بیشتر مولوی شناسان را به خود مشغول ساخته است. علی دشتی، بدیع الزمان فروزانفر، ذبیح اله صفا، ابوالقاسم انجوی شیرازی، محمدرضا شفیعی کدکنی، سیروس شمیسا، محمدعلی موحد، توفیق هاشم پور سبحانی، عبدالکریم سروش، عبدالباقی گولپینارلی، هلموت ریتر، آن ماری شیمل و محمد شبلی نعمانی درباره ی سرانجام شمس ابراز عقیده کرده اند. این عقاید را در چهار رویکرد طبقه بندی و تحلیل می شوند. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است. داده ها به شیوه ی کتابخانه ای و سندکاوی با استفاده از روش تحلیل محتوا مطالعه می شوند. بر اساس نتایج و برخلاف حدس و گمان ها و تردیدهای برخی از پژوهشگران که شهادت شمس را نپذیرفته اند، شمس الدین تبریزی به شهادت رسیده و در این ماجرا علاءالدین محمد، فرزند بزرگ مولانا جلال الدین، نقش عمده ای داشته است. از این رو پس از حلاج، عین القضات و سهروردی، می توان شمس را چهارمین شهید عشق نامید.

مسائل اخلاقی و نقد اجتماعی- دینی از مضامین ثابت و پایه ای در آثار حکیم سنایی است که با زبان لطیف و تاثیرگذار سخن منظوم، به بیان این موارد پرداخته است. مثنوی سیرالعباد الی المعاد از جمله ی آثار سنایی است که برخی از محققان ادبی، با این تصور که عرفانی محض نامیدن این اثر، بر ارزش ادبی و جایگاه عرفانی آن می افزاید، رأی بر عرفانی و فلسفی بودن آن داده اند، اما نتایج این تحقیق که با روش کتابخانه ای و شیوه ی تحلیل محتوایی انجام گرفته، این فرضیه را که سیرالعباد، یک منظومه ی عرفانی محض نیست و هر سه ساحت شخصیتی سنایی (عارف، مداح، و ناقد اجتماعی) در این اثر، بازتاب دارد، تایید می کند، چرا که روند مباحث در این مثنوی به گونه ای است که مضامین عرفانی در قالب مقدمه هایی جهت بیان مباحث اخلاقی، نقد اجتماعی- دینی و مدیحه سرایی همراه با درخواست صله ی یکصد دیناری از محمد بن منصور (قاضی سرخس) نمایان می شوند و این سیر تغییر محتوا، رابطه ی مستقیمی با ساحتهای شخصیتی سنایی در در این منظومه دارد که به آن توجه چندانی نشده است.

در قرن هشتم هـ. ق در خطه کازرون سه سیرت نامه به قلم محمودبن عثمان، درباره دو عارف نامدار قرن پنجم و هشتم هـ.ق. یعنی شیخ ابواسحاق کازرونی و شیخ امین الدین بلیانی، نوشته، ترجمه و خلاصه شد. با توجه به کمتر شناخته شده بودن و در عین حال اهمیت کتاب های فردوس المرشدیه فی اسرار الصمدیه، انوارالمرشدیه فی اسرارالصمدیه و مفتاح الهدایه و مصباح العنایه و عدم وجود منبعی به جز همین سه اثر درباره احوال نویسنده و نیز شیوه خاص محمود بن عثمان در سیره نویسی، در این مقاله کوشش شده تا سیمای عارفان و مولفان کتاب ها در آیینه سیرت نامه ها و ارتباط محمود بن عثمان با شیخ ابواسحاق کازرونی و شیخ امین الدین بلیانی روشن شود، سپس به بررسی و مقایسه تطبیقی سبک نگارش، کاربرد اشعار شعرای مختلف در سیره ها، باب های مشترک، عقاید و مضامین مشترک، جایگاه والای زن، کرامات و نیز نوع و جهت کرامات موجود در سیرت نامه ها بررسی و مقایسه تطبیقی می شود. در پایان، وجوه مشابهت فراوانی در این آثار، به ویژه اشتراک در استفاده پربسامد از کرامات معنوی با جهت های مثبت مشترک مانند بی تعصبی شیخ درباره مذاهب دیگر به دست می آید.

شاعران عارف به ویژه مولوی، برای بیان عرفان عملی و القای مضامین ناب عارفانه، ناچار به استفاده از زبان خاصی بودند، بنابراین، با بالابردن ظرفیت زبانی و استفاده از نمادهای عرفانی، سعی در انتقال این مفاهیم عمیق داشتند. از سوی دیگر، برای دریافت دلالت های ضمنی نمادهای اشعار مولوی، ناگزیر باید به روابط میان نشانه ها توجه کرد که از جمله آن ها روابط تقابلی است، چراکه دریافت الگوهای فکری مولوی، متضمن بررسی روابط تقابلی، نحوه گزینش و روش برخورد با روابط است. تقابل های دوگانه، اساس نظریه ساختارگرایی است که توجه حوزه های مختلف زبان شناسی، روایت شناسی، فلسفه و... را به خود جلب کرد. این تقابل ها، ژرف ساخت متن را نمایان می کنند و با تحلیل و بررسی آن ها می توان به دنیای تفکر شاعر دست یافت. در این مقاله، نگارندگان به روش توصیفی- تحلیلی، جفت های تقابلی نمادهای حیوانی را در غزلیات شمس بررسی می کنند. آنچه در بخش تقابلی حائز اهمیت است، نحوه گزینش نمادها و هنجارشکنی در روابط تقابلی است. مطابق نتایج، رابطه های تقابلی در غزلیات شمس، در چهار دسته سلبی، ایجابی، دووجهی و میانه نمود یافته است که تقابل های میانه و دووجهی، نشانگر هنجارشکنی و پویایی در جفت های تقابلی هستند. همچنین در این مقاله، روابط تقابلی از سه منظر الگو، کنش و دگردیسی بررسی می شود. در مقوله الگوها، جفت های خاموشی/ قیل وقال، روح/ جسم، عقل/ عشق و... در تقابل با یکدیگر قرار گرفته اند که این مساله، بیانگر دغدغه های اندیشگانی مولوی درباره این مولفه هاست. در بخش کنشی، کنش ها در چهار مقوله رنگ، صدا، مکان و حرکت نمود یافته اند که اغلب، دلالت های ضمنی نماد، با کارکرد کنش ها در یک راستا قرار می گیرند، برای مثال، باز جان با شنیدن صدای موسیقی و طبل عشق آرزوی دیدار معشوق در او زنده می شود و به همین دلیل، حرکت مسیح وار باز، با رنگ سفید و مکان آن تطابق پیدا می کند. در نقطه مقابل باز، کلاغ با داشتن رنگ سیاه، حرکت روبه پایین و مکان مردار، مبین تطابق کنش ها با دلالت ضمنی نماد است. درنهایت، روح تعالی بخش مولوی معتقد است که این دوگانگی ها زمانی از میان برمی خیزند، اما در مواردی، این دگردیسی ها درجهت عکس پیش می روند که این مساله، ناشی از پویایی و هنجارشکنی های عرفان مولوی است. گذر متن غزلیات شمس از حالت مکانیکی به دینامیکی نیز منوط به ساختارشکنی های موجود در دلالت های قراردادی است.