دانش کشاورزی و تولید پایدار
سال:1394 | دوره:25 | شماره:4 |تعداد مقالات:14

به منظور بررسی اثر نسبت کشت مخلوط بر ویژگی های اکوفیزیولوژیک کانوپی و عملکرد اسانس شنبلیله و سیاهدانه تحت منابع مختلف کودی، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهرکرد در سال 1392 اجرا گردید. فاکتوراول شامل کشت خالص شنبلیله، کشت خالص سیاهدانه و سه نسبت کشت مخلوط شنبلیله: سیاهدانه شامل 1:2 (دو ردیف سیاهدانه+ یک ردیف شنبلیله)، 1:1 (یک ردیف سیاهدانه+ یک ردیف شنبلیله) و 2:1 (یک ردیف سیاهدانه+ دو ردیف گیاه شنبلیله و سه منبع کودی بصورت کود شیمیایی، کود آلی، کود آلی:کود شیمیایی (1:1) نیز به عنوان فاکتور دوم، در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان کلروفیل a در سیاهدانه و شنبلیله به ترتیب در تیمار یک ردیف سیاهدانه+ دوردیف شنبلیله تغذیه شده از منبع تلفیقی و تیمار دو ردیف سیاهدانه + یک ردیف شنبلیله تغذیه شده از منبع شیمیایی مشاهده شد. بیشترین میزان کلروفیل b هر دو گونه در تیمار یک ردیف شنبلیله+ یک ردیف سیاهدانه تحت تغذیه کود شیمیایی حاصل گردید. بیشترین دمای خاک (28.9 درجه سانتی گراد) و میزان رطوبت (22 درصد) به کانوپی کشت خالص سیاهدانه و کشت خالص شنبلیله تغذیه شده از منبع کود آلی اختصاص داشت. بالاترین میزان نور دریافتی (80.19 درصد) و عملکرد اسانس (26.64 کیلوگرم در هکتار) در تیمار یک ردیف سیاهدانه+ دو ردیف شنبلیله تغذیه شده از منبع تلفیقی به دست آمد. به طور کلی می توان اظهار داشت که استفاده از کشت مخلوط تحت شرایط کاربرد تلفیقی کود با بهبود شرایط فتوسنتزی منجر به افزایش عملکرد اسانس می گردد.

به منظور ارزیابی کاربرد تلفیقی کودهای زیستی و شیمیایی بر کشت مخلوط خرفه و بالنگوی شهری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در بهار سال 1393 در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان همدان اجرا شد. فاکتور اول الگوی کشت در 5 سطح، شامل کشت خالص خرفه و بالنگوی شهری و کشت مخلوط افزایشی خرفه و بالنگوی شهری با نسبت های (100:25، 100:50 و 100:75 بالنگو به خرفه) و فاکتور دوم کاربرد کود در 4 سطح عدم کاربرد کود، کود شیمیایی اوره، کود زیستی نیتروکسین و کاربرد تلفیقی 50 درصد کود اوره + کود زیستی نیتروکسین بود. ارزیابی کل کانوپی نشان داد که اغلب تیمارهای کشت مخلوط، شاخص سطح برگ و ماده خشک بیشتری نسبت به تیمارهای کشت خالص داشتند. بیشترین مقدار شاخص سطح برگ کل کانوپی (6.10 متر مربع بر متر مربع) در تیمار کشت مخلوط 50 درصد بالنگوی شهری + 100 درصد خرفه به همراه کاربرد تلفیقی 50 درصد کود شیمیایی اوره + کود زیستی نیتروکسین مشاهده شد. الگوی کشت اثر معنی داری بر درصد اسانس بالنگوی شهری نداشت، در حالیکه کاربرد کود این صفت را به طور معنی داری متاثر ساخت. بنابراین، در کشت مخلوط خرفه و بالنگوی شهری، استفاده از ترکیب 50 درصد بالنگوی شهری + 100 درصد خرفه و نیز کاربرد تلفیقی کود زیستی نیتروکسین و کود شیمیایی اوره می تواند سبب بهبود شاخص های رشد این گیاهان شود.

به منظور شناسایی لگوم علوفه ای مناسب برای کشت در سال های آیش مناطق دیم، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی تیکمه داش مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان شرقی در سال های 1390 و 1391 اجرا شد. چهار نوع لگوم علوفه ای شامل ماشک گل خوشه ای (Vicia villosa L.)، نخود علوفه ای (Pisum arvense L.)، ماشک پانونیکا (Vicia pannonica L.) و خلر (Lathyrus sativus L.) از نظر صفات کمی و همچنین کیفیت علوفه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد ماشک گل خوشه ای بیشترین مقدار علوفه تر و خشک (4686 و 1589 کیلوگرم در هکتار) را تولید کرد و کمترین میزان تولید علوفه تر و خشک (2319 و 862 کیلوگرم در هکتار) متعلق به نخود علوفه ای بود. در واکنش به افزایش میزان بارندگی در سال دوم، عملکرد علوفه تر و خشک ماشک گل خوشه ای نسبت به سایر لگوم ها بیشتر (به ترتیب 65 و 46 درصد) افزایش داشت. همچنین بررسی شاخص های کیفی علوفه نشان داد که خلر (19.34 درصد) و ماشک گل خوشه ای (16.20 درصد) بیشترین درصد پروتئین خام علوفه را دارا هستند. بیشترین درصد قابلیت هضم ماده خشک (99/70 درصد) و خاکستر (11.57 درصد) علوفه متعلق به گونه خلر بود. بیشترین عملکرد پروتئین به صورت علوفه تر و خشک برای گونه های ماشک گل خوشه ای (460.9 و 161.9 کیلوگرم در هکتار) و خلر (430.4 و 166.1 کیلوگرم در هکتار) برآورد شد. زیاد بودن درصد پروتئین در خلر (19.34 درصد) موجب شد تا عملکرد پروتئین به صورت علوفه تر و خشک در آن گونه به اندازه ماشک گل خوشه ای باشد. با در نظر گرفتن کیفیت علوفه علاوه بر میزان تولید کمی، گونه های خلر و ماشک گل خوشه ای برای کشت در تناوب غلات و در سال های آیش در شرایط دیم منطقه آذربایجان پیشنهاد می شوند.

به منظور بررسی اثر الگوی کاشت و تراکم بوته بر عملکرد، اجزای عملکرد و برخی صفات مورفولوژیک ذرت دانه ای در دو تاریخ کاشت مختلف، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل درقالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در اردیبهشت ماه سال 1388 انجام گرفت. سطوح مختلف تاریخ کاشت (15 اردیبهشت و 30 اردیبهشت) در کرت های اصلی و دو الگوی کشت تک ردیفه و دو ردیفه زیگزاگ و تراکم بوته (75000 بوته، 82500 بوته و 90000 بوته در هکتار) به صورت فاکتوریل در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه، تعداد بلال در بوته، وزن هزار دانه و طول بلال از تاریخ کاشت دوم (30 اردیبهشت) با الگوی کشت دو ردیفه زیگزاگ و تراکم 75 هزار بوته در هکتار به دست آمد. بنابراین این تیمار با انجام مطالعات بیشتر قابل توصیه در منطقه زنجان می باشد. همبستگی صفات نشان داد که میان برخی از صفات مورد مطالعه نظیر عملکرد دانه و تعداد دانه در بلال رابطه قوی مثبتی وجود دارد.

به منظور مطالعه بیوماس علف های هرز و برخی خصوصیات گلرنگ، در حضور گیاهان پوششی و تحت سیستم های کودی آزمایشی در سال زراعی 1392 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه ارومیه به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل کاشت گیاهان پوششی شبدر قرمز، خلر، ماشک، گاودانه در کنار ردیف های گلرنگ و کشت گلرنگ در کرت های عاری (شاهد 1) و آلوده به علف های هرز (شاهد 2) به عنوان فاکتور اول و کاربرد کود دامی و سطوح مختلف کود شیمیایی (سیستم های کودی پرمصرف، متوسط مصرف، کم مصرف) به عنوان فاکتور دوم بودند. نتایج نشان داد که تعداد دانه در طبق تحت تاثیر سیستم کودی قرار گرفت، به طوری که با افزایش مصرف کود نیتروژن میزان آن افزایش یافت. همچنین کمترین میزان وزن هزار دانه در سیستم کودی کم مصرف بدست آمد. حداکثر عملکرد دانه (3431 کیلو گرم در هکتار) و عملکرد روغن (1030 کیلوگرم در هکتار) در تیمار فاقد گیاهان پوششی و در سطح پر مصرف کود شیمیایی بدست آمد. همچنین بیوماس علف های هرز تحت تاثیر ترکیب تیماری گیاهان پوششی و سیستم های کودی قرار گرفت. به طوری که گیاه پوششی ماشک در سیستم کودی کم مصرف ماده خشک پیچک، توق و قیاق را به ترتیب 74.36، 83.1 و 82.22 درصد در مقایسه با کشت خالص گلرنگ (بدون وجین علف های هرز) تحت سیستم کودی پرمصرف، کاهش داد. به طور کلی، کاشت گیاهان پوششی ماشک و گاودانه در کنار ردیف های گلرنگ بیشترین تاثیر مثبت در سرکوب و کاهش بیوماس علف های هرز را داشتند.

استفاده و مدیریت بهینه ماده آلی یک جنبه مهم تولید پایدار در سیستم های زراعی است. با توجه به مقدار نسبتا کم ماده آلی در خاکهای زارعی ایران و اثرات زیست محیطی مصرف مداوم کودهای شیمیایی، مصرف توأم کود شیمیایی و مواد آلی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در همین راستا به منظور بررسی اثر باقیمانده ورمی کمپوست و کود شیمیایی بر عملکرد، اجزای عملکرد و صفات کیفی گندم (Triticum aestivum L.) رقم بهار، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 11 تیمار و چهار تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی کرمانشاه در سال 1393 اجرا شد. تیمارها شامل 1- مصرف 50 درصدNPK ، -2 50 درصد3+ NPK تن ورمی کمپوست در هکتار، 3- 50 درصد5+ NPK تن ورمی کمپوست در هکتار، 4- 50 درصد7+ NPK تن ورمی کمپوست در هکتار، 5- 100 درصد NPK، 3-6 تن ورمی کمپوست در هکتار، 5-7 تن ورمی کمپوست در هکتار، 8- 7 تن ورمی کمپوست در هکتار، 9- 3 تن ورمی کمپوست در هکتار+ (100 درصد NPK منهای عناصر غذایی موجود در 3 تن ورمی کمپوست)، 10- 5 تن ورمی کمپوست+ (100 درصد NPK منهای عناصر غذایی موجود در 5 تن ورمی کمپوست) و 11- 7 تن ورمی کمپوست در هکتار+ (100 درصد NPK منهای عناصرغذایی موجود در 7 تن ورمی کمپوست) بود. نتایج نشان داد بیش ترین تعداد دانه در سنبله در تیمارهای 11 و 4 و کم ترین میزان آن هم در تیمارهای مصرف 50 درصد NPK و 3 تن ورمی کمپوست مشاهده شد. بیش ترین وزن هزار دانه با کاربرد 7 تن ورمی کمپوست+ (100 درصد NPK منهای عناصرغذایی موجود در 7 تن ورمی کمپوست) حاصل شد که در مقایسه با تیمارهای 50 و 100 درصد NPK به ترتیب 15.88 و 6.31 درصد افزایش نشان داد. همچنین بالاترین عملکرد بیولوژیک و دانه گندم در تیمار 11 مشاهده شد. بیش ترین (998.6 کیلوگرم در هکتار) و کم ترین (403.4 کیلوگرم در هکتار) عملکرد پروتئین به ترتیب به تیمارهای 11 و 6 تعلق داشتند. میزان فسفر، آهن، روی و منگنز دانه نیز با مصرف ورمی کمپوست در تلفیق با کود شیمیایی بهبود یافت. براساس نتایج این پژوهش، باقیمانده تیمار 7 تن ورمی کمپوست بعلاوی 100 درصد NPK منهای عناصرغذایی موجود در 7 تن ورمی کمپوست کمیت و کیفیت دانه گندم را نسبت به سایر تیمارها بهبود بخشید.

به منظور ارزیابی اثر تیمارهای مختلف مدیریت تلفیقی علف های هرز بر عملکرد غده و اجزای عملکرد سیب زمینی، تحقیقی در سال 1390 در استان اردبیل اجرا شد. این آزمایش بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 8 تیمار و 3 تکرار انجام شد. تیمارهای مختلف مدیریت تلفیقی علف های هرز شامل کاربرد پاراکوات در تلفیق با وجین دستی، پاشش سرکه در تلفیق با مالچ کلش گندم ، مالچ کلش در تلفیق با پاشش سرکه، پاشش سرکه، مالچ کلش در تلفیق با کاربرد پاراکوات و پاشش سرکه، مالچ کلش، وجین دستی در کل دوره رشد و عدم کنترل علف های هرز در کل دوره رشد بودند. نتایج نشان داد که تیمارهای مختلف مدیریت علف هرز تاثیر معنی داری بر تعداد غده در واحد سطح، متوسط وزن غده، عملکرد غده در واحد سطح سیب زمینی و زیست توده علف های هرز داشتند. بیشترین تعداد غده در واحد سطح در تیمار پاراکوات-وجین (56 عدد در متر مربع) مشاهده شد که تفاوت معنی داری با تیمارهای مالچ- پاراکوات-سرکه، مالچ –سرکه و وجین دستی کامل نداشت. بیشترین و کمترین عملکرد غده به ترتیب در تیمارهای مالچ کلش (2858 گرم در مترمربع) و پاشش سرکه (1800 گرم در مترمربع) مشاهده گردید. کمترین زیست توده علف های هرز در تیمار پاراکوات-وجین (11.32 گرم در متر مربع) بدست آمد. نتایج نشان داد که تیمار مالچ کلش- سرکه بهترین روش مدیریت تلفیقی علف های هرز سیب زمینی بود. همچنین با در نظر گرفتن مشکلات زیست محیطی علفکشها، کاربرد مالچ کلش به صورت تلفیق با سرکه میتواند جایگزین کاربرد پاراکوات شود.

به منظور بررسی تغییرات شاخص کلروفیل، پروتئین و عملکرد دانه جو در واکنش به نیتروژن و تداخل علف های هرز، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. رقم جو ماکویی پاییزه مقاوم به سرما، برای کشت انتخاب گردید. مقادیر متفاوت تغذیه نیتروژنی شامل سطوح صفر، 40، 80 و 120 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در کرت های اصلی و 10 دوره تداخل علف های هرز (در دو سری) در کرت های فرعی قرار گرفتند. در سری اول در طی پنج محدوده زمانی مختلف پس از سبز شدن جو، شامل مراحل رشدی =Em سبز شدن، 5=El پنجمین برگ ساقه اصلی به طور کامل باز شده،=Ti ساقه اصلی و سه پنجه،=Se مرحله ساقه رفتن - پنجمین گره قابل تشخیص و =Ea em مرحله ظهور سنبله - ظهور کامل گل آذین، به ترتیب مطابق با کدهای زیدوکس 10، 15، 23، 35 و 59 در جو، علف های هرز کنترل نشدند، ولی پس از گذشت این مراحل، علف های هزر تا انتهای دوره رشد جو، به طور کامل کنترل شدند. در سری دوم، علف های هرز کرت ها برای مراحل ذکر شده از ابتدای فصل تا مرحله مورد نظر به طور کامل کنترل شدند، ولی پس از سپری شدن مرحله مربوطه، علف های هرز تا آخر فصل رشد کنترل نشدند. نتایج نشان داد که اثر سطوح مختلف نیتروژن و دوره های مختلف تداخل علف های هرز بر درصد پروتئین و عملکرد دانه جو معنی دار بود. اثر نیتروژن بر شاخص کلروفیل برگ نیز معنی دار به دست آمد. متناسب با افزایش طول دوره تداخل علف های هرز، مقادیر صفات مورد بررسی کاهش یافتند. به طوری که، شاخص کلروفیل برگ، درصد پروتئین دانه و عملکرد دانه تحت تیمار شاهد آلوده به علف هرز در کل دوره رشد، به ترتیب 7.35، 27.3 و 42.5 درصد کمتر از تیمار شاهد عاری از علف هرز در کل دوره رشد بود. ارتباط نزدیکی بین افزایش میزان نیتروژن و افزایش شاخص کلروفیل، درصد پروتئین و عملکرد دانه وجود داشت. افزایش سطوح نیتروژن در حد پایدار، تحمل جو را به حضور علف های هرز افزایش داد. همچنین، با افزایش سطوح نیتروژن، رشد و عملکرد دانه جو بهبود یافت، ولی افزایشی در ماده خشک علف های هزر مشاهده نشد. از نتایج کاربردی حاصل از این تحقیق می توان در دوره انتقالی گذر از کشاورزی متداول پرنهاده به کشاورزی کم نهاده و پایدار در جهت مدیریت مطلوب علف های هرز و کاهش کاربرد کود نیتروژن، استفاده نمود.

مس و روی از عناصر کم مصرف ضروری بوده و جزء فلزات سنگین طبقه بندی می شوند، بنابراین کمبود و بیش بود آن ها در خاک، موجب بازدارندگی رشد گیاهان می شود. هدف از این تحقیق، بررسی اثر غلظت های متفاوت مس و روی بر برخی از صفات مورفولوژیک، میزان اسانس و هم چنین تعیین سرنوشت این عناصر در فرآیند اسانس گیری است. آزمایش گلدانی به صورت فاکتوریل شامل مصرف خاکی مس (صفر، پنج و 25 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت سولفات مس) و روی (صفر، 10 و 50 میلی گرم برکیلوگرم خاک به صورت سولفات روی) و برهمکنش آنها در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه طراحی و اجرا شد. نتایج نشان داد که برهمکنش مس و روی بر وزن تر ریشه و کلروفیل (P£0.05) وزن خشک ریشه، غلظت مس و روی اندام هوایی، تفاله و آب تقطیر (P£0.01) تاثیر معنی داری داشت. با مصرف مس و روی در خاک غلظت آن ها در اندام هوایی افزایش یافت. برهمکنش منفی بین مس و روی در سطوح بالاتر اتفاق افتاده، لذا کاربرد هم زمان آنها باید با احتیاط صورت گیرد. غلظت مس و روی در تفاله و آب تقطیر تفاوتی با غلظت این عناصر در گیاه نداشت. باقی ماندن مس و روی در تفاله و آب تقطیر، حاکی از عدم انتقال عناصر به داخل اسانس بوده و کشت این گیاه در خاک های آلوده به مس و روی جهت تولید اسانس امکان پذیر می باشد.

یکی از رهیافت های نوین در بهبود کمی و کیفی محصولات کشاورزی استفاده از تنظیم کننده های رشد گیاهی می باشد. براسینواستروئیدها جزء تنظیم کننده های رشد گیاهی هستند که در غلظت های کم بر عملکرد و کیفیت محصولات کشاورزی تاثیر می گذارند. به منظور بررسی اثر محلول پاشی برگی براسینواستروئیدها بر برخی فاکتورهای کمی و کیفی میوه توت فرنگی ((Fragaria ananassa cv. Sabrosaآزمایشی با سه سطح 24- اپی براسینولید (0، 1 و 4 میکرو مول در لیتر) در قالب طرح کاملا تصادفی و چهار تکرار در محیط کشت هیدروپونیک و شرایط کنترل شده گلخانه ای اجرا شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بالاترین تاثیر 24- اپی براسینولید بر عملکرد و سایر ویژگی های کمی در غلظت 4 میکرو مول در لیتر حاصل شد. در حالیکه غلظت 1 میکرو مول در لیتر 24- اپی براسینولید تاثیر معنی داری در افزایش میزان نشاسته و اسیدیته کل میوه توت فرنگی داشت، نتایج حاصل نشان داد که محلول پاشی 24- اپی براسینولید در بهبود کمیت و کیفیت میوه توت فرنگی تاثیر گذار است.

به منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی، آلی و شیمیایی بر عملکرد و اجزای عملکرد انیسون آزمایشی در سال 1392 در مزرعه تحقیقاتی کشاورزی دانشگاه یاسوج در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا در آمد. تیمارهای آزمایشی شامل ورمی کمپوست در سه سطح صفر (شاهد)، پنج و 10 تن در هکتار وکود زیستی ازتوباکتر(بارور -1)، کود فسفات زیستی (بارور -2) و ترکیب بارور یک و دو، کود شیمیایی اوره، نانوکود زیستی و تیمارهای ترکیبی ورمی کمپوست 2.5، 5، 7.5 تن در هکتار با کودهای زیستی بارور یک و دو و ترکیب بارور یک و دو بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بیشترین ارتفاع (48.63 سانتی متر)، تعداد شاخه در بوته (12.43 عدد) و تعداد چتر در بوته (22.86 عدد) در تیمار 10 تن در هکتار ورمی کمپوست مشاهده شد. همچنین بیشترین عملکرد دانه (595.90 کیلوگرم در هکتار) در تیمار کود 10 تن در هکتار ورمی کمپوست به دست آمد که اختلاف معنی دار با تیمار تلفیقی 7.5 تن در هکتار ورمی کمپوست و بارور یک و دو نشان نداد و کمترین مقدار برای صفات فوق در تیمار شاهد (عدم مصرف کود) حاصل شد. در مجموع نتایج حاصله از این بررسی نشان داد که کاربرد کودهای زیستی دارای نقش قابل توجهی در بهبود عملکرد کمی و کیفی گیاه دارویی انیسون بوده و می توان تیمار تلفیقی 7.5 تن در هکتار ورمی کمپوست و بارور یک و دو را به عنوان تیمار جایگزین برای 10 تن در هکتار ورمی کمپوست از نظر اقتصادی معرفی کرد.

آزمایش با هدف بررسی اثرات خشکی بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد ژنوتیپ های کلزا در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آذربایجان شرقی به صورت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی دو سال زراعی 90-89 و 92-91 اجرا گردید. فاکتور های آزمایش شامل آبیاری در سه سطح بدون تنش، تنش کمبود آب در مراحل روزت و پرشدن دانه (آبیاری به هنگام تخلیه 30 تا 35 درصد و 70 تا 75 درصد آب قابل استفاده خاک به ترتیب برای تیمار های بدون تنش و تنش خشکی) و ژنوتیپ شامل کرج 1، کرج 3، اپرا، اکاپی، لیکورد و مودنا بودند. نتایج نشان دادند اثر خشکی روی قطر طوقه و وزن خشک بوته هنگام کاهش میانگین دمای روزانه به کمتر از صفر گیاهی کلزا (5 درجه سانتی گراد)، ارتفاع بوته، تعداد خورجین در بوته، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و روغن معنی دار بود. خشکی در مرحله روزت باعث کاهش معنی دار قطر طوقه و وزن خشک بوته گردید. وجود همبستگی مثبت و معنی دار بین ارتفاع بوته با تعداد خورجین در بوته، وزن هزار دانه و عملکرد دانه و روغن نشان دهنده اهمیت نقش ارتفاع بوته در پشتیبانی عملکرد دانه و روغن بود. خشکی در مرحله پرشدن دانه ها با کاهش تعداد خورجین در بوته و وزن هزار دانه، باعث کاهش معنی دار عملکرد دانه و روغن گردید. بین ژنوتیپ های مورد مطالعه هم در شرایط وقوع خشکی در مراحل روزت و پرشدن دانه و هم بدون تنش، اکاپی و لیکورد بیشترین عملکرد دانه و روغن را تولید کردند.