اکوفیزیولوژی گیاهان زراعی (علوم کشاورزی)
سال:1394 | دوره:9 | شماره:3 (پیاپی 35) |تعداد مقالات:11

همزیستی قارچ های میکوریزا با ریشه گیاهان از طریق بهبود صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک گیاه می تواند سبب واکنش مثبت گیاهان، به ویژه در شرایط نامساعد محیطی، گردد. آزمایشی برای مطالعه تاثیر قارچ های میکوریزا در سطوح تنش خشکی بر رشد و عملکرد شنبلیله، به صورت کرت های خردشده در قالب بلوک های کامل تصادفی در گلخانه دانشگاه زابل در سال 1392 انجام شد. تیمارها شامل تنش خشکی در سه سطح شاهد (70 درصد رطوبت قابل استفاده)، تنش ملایم (50 درصد رطوبت قابل استفاده) و تنش شدید (30 درصد رطوبت قابل استفاده)، به عنوان عامل اصلی و سه گونه قارچ میکوریزا (،Glomus intraradices، ،G. versiform، G. mosseae) و بدون قارچ به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. تاثیر تنش خشکی بر تمام خصوصیات مورد مطالعه معنی دار بود، به طوری که تنش شدید تعداد برگ در گیاه، ارتفاع ساقه، طول ریشه، محتوی کلروفیل b را به ترتیب 22.22، 2.9، 26.3، 3.1 درصد نسبت به شاهد (بدون تنش) کاهش و پرولین و کربوهیدرات برگ را به ترتیب به میزان 36.04 و 20.98 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. قارچ های میکوریزا بر میزان کربوهیدرات و پرولین برگ تاثیر معنی داری نداشتند. اثر متقابل قارچ و تنش خشکی بر برخی صفات از جمله غلظت کلروفیل a و کل، عملکرد دانه و همچنین درصد کلون-سازی (کلونیزاسیون) معنی دار بود. در بین سه گونه قارچ مورد استفاده، گونه G. mosseae عملکرد بهتری در بهبود صفات در شرایط تنش خشکی داشت. در نتیجه می توان چنین بیان داشت که در شدت های مختلف تنش خشکی، استفاده از قارچ های میکوریزا با افزایش درصد کلونیزاسیون و رنگیزه های فتوسنتزی می تواند در کاهش اثرات تنش خشکی و افزایش عملکرد دانه در گیاه موثر واقع گردد.

به منظور بررسی تغییرات برخی اسمولیت ها و میزان عناصر در ژنوتیپ های گندم تحت تنش کم آبی، آزمایشی گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل سه سطح تنش کم آبی (%85 (شاهد)، %60 و %35 ظرفیت زراعی) و پنج ژنوتیپ گندم (میهن، C-88D-7، C-88D-17، C88D-19 و C88D-20) بودند. نتایج نشان داد که با افزایش شدت تنش کم آبی، میزان پتاسیم کاهش ولی عناصر سدیم، فسفر و همچنین اسمولیت هایی مانند پرولین و قندهای محلول به طور معنی داری افزایش یافتند. با این حال، کمبود آب، میزان پروتئین کل را در ژنوتیپ های C-88D-19، C-88D-17 و C-88D-20 و کلسیم را در رقم میهن و ژنوتیپ C-88D-19 کاهش داد. درحالی که تاثیر کم آبی بر سایر ژنوتیپ ها منجر به افزایش این صفت ها شد. به طوری که، پروتئین کل در رقم میهن و ژنوتیپ C-88D-7 و میزان کلسیم در C-88D-20،C-88D-17 و C-88D-7 با تشدید تنش افزایش یافت. به نظر می سد در میان ژنوتیپ های مورد بررسی، رقم میهن و ژنوتیپ های C-88D-17 و C-88D-19 دارای مقاومت نسبی به تنش در شرایط گلخانه ای می باشند. همچنین، از آن جایی که ژنوتیپ C-88D-20 تحت تاثیر تنش کمترین تجمع پرولین و عملکرد ماده خشک را نسبت به سایر ژنوتیپ ها تولید کرده و کاهش انباشت قندهای محلول و پروتئین کل هم در آن مشاهده شدند، به نظر می رسد این ژنوتیپ نسبت به سایر ژنوتیپ ها به تنش کمبود آب حساس باشد.

برنج (Oryzae sativa L.) غذای اصلی بیش از نیمی از مردم جهان را تشکیل می دهد. تنش کمبود آب یکی از عمده ترین موانع برای تولید موفق محصولات زراعی است. برنج در طول دوره رشدی خود تحت تاثیر عوامل متعددی قرار می گیرد که از جمله آنها می توان به تنش کمبود آب اشاره نمود. پیشرفت های اخیر در فیزیولوژی مولکولی این امید را به وجود آورده است که با شناسایی پروتئین های کاندیدای مقاومت به تنش کمبود آب، بتوان در افزایش عملکرد برنج گام های اساسی برداشت. به منظور بررسی اثر تنش کمبود آب بر الگوی تظاهر پروتئین های ریشه برنج، آزمایشی به صورت طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار طراحی و اجرا گردید. تیمارهای مورد مطالعه، شامل آبیاری عادی و تنش های 24، 36 و 48 ساعت قطع آبیاری بود. آزمایش در شرایط آزمایشگاهی و تحت شرایط کنترل شده در اتاقک رشد انجام گردید. پس از اعمال تنش نمونه های بافت ریشه به منظور آزمایش های الکتروفورز دو بعدی مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل پروتئوم بافت ریشه به روش الکتروفورز دو بعدی نشان داد که از بین 135 لکه پروتئینی قابل تشخیص در رنگ آمیزی با آبی کوماسی، تعداد 14 لکه پروتئینی تغییرات بیان معنی داری از نظر آماری در شرایط تنش کمبود آب نشان دادند که تعداد 7 پروتئین در سطح احتمال 1 درصد و 7 پروتئین در سطح احتمال 5 درصد معنی دار گردید. لکه های پروتئینی دارای تغییرات بیان، بر اساس نقطه ایزوالکتریک و وزن مولکولی در بانک های اطلاعاتی مورد جستجو قرار گرفتند و پروتئین های احتمالی پاسخ دهنده به شرایط تنش شناسایی شدند. افزایش بیان فردوکسین اکسیدوردوکتاز 24 ساعت پس از شروع تنش کمبود آب نمایانگر نقش این پروتئین در کاهش اثرات تنش کمبود آب است. در حالی که پروتئین های ریبوزومی، گلیسر آلدئید 3-فسفات و ATP سنتتاز در طی تنش کمبود آب روند کاهشی داشتند. پروتئین های فروکتوز 6-1 بی فسفات آلدولاز، گلوکز 6- فسفات دهیدروژناز، گلایسین دهیدروژناز و کتیناز پس از روند کاهشی تا 36 ساعت تنش کمبود آب، با افزایش مدت تنش به 48 ساعت مجددا روند افزایشی نشان دادند که بیانگر تلاش گیاه برای کاهش اثرات ناشی از تنش اکسیداتیو می باشد.

لگوم های علوفه ای از نظر تحمل کم آبی و پتانسیل تولید در شرایط محدود آبی رفتار و پاسخ متفاوتی دارند و با ارزیابی آنها می توان نسبت به گزینش لگوم مناسب در شرایط کم آبیاری اقدام نمود. بدین منظور پژوهشی طی دو سال زراعی 1392-1390 در ایستگاه تحقیقاتی تیکمه داش مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان شرقی اجرا شد. آزمایش به صورت اسپلیت پلات با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی اجرا گردید. کرت اصلی شامل: عدم آبیاری، یک بار آبیاری و دوبار آبیاری بود و در کرت های فرعی 4 نوع لگوم علوفه ای شامل ماشک گل خوشه ای، نخود علوفه ای، ماشک پانونیکا و خلر قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تاثیر روش آبیاری بر صفات ارتفاع، تعداد ساقه، مساحت برگ، وزن تر برگ و وزن خشک برگ غیر معنی دار است ولی انواع لگوم از نظر صفات فوق به طور معنی دار اختلاف نشان دادند و اختلاف آنها در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. همچنین، تاثیر تیمارهای آبیاری و نوع لگوم بر میزان پروتئین علوفه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. اثرات سال و نوع لگوم برای عملکرد علوفه تر و خشک معنی دار بود ولی اثر آبیاری و اثرات متقابل سال ´ آبیاری و آبیاری ´ نوع لگوم غیرمعنی دار گردید. به نظر می رسد در شرایطی که این پژوهش انجام شده است اختلاف تیمار بدون آبیاری با تیمارهای یکبار و دو بار آبیاری نتوانسته است به صورت معنی دار ظاهر شود. با توجه به نتایج حاصل از تجزیه واریانس و مقایسات میانگین کلیه صفات کمی اندازه گیری شده و همچنین در نظر گرفتن درصد پروتئین خام، به ویژه مقدار عملکرد پروتئین خام در علوفه در حالت تر و خشک، به نظر می رسد گونه های ماشک گل خوشه ای و خلر مناسب ترین نوع بودند و می توان آن دو را به عنوان لگوم های مناسب برای تولید علوفه به صورت دیم، در مناطق مختلف آذربایجان شرقی با آب و هوای مشابه محل آزمایش معرفی نمود.

این پژوهش به منظور بررسی اثر سطوح آبیاری و کود نیتروژنی بر عملکرد دانه و خصوصیات فیزیولوژیکی چهار رقم جو زراعی (Hordeum vulgare) در دانشگاه آزاد اسلامی واحد میاندوآب در سال 1392 در قالب آزمایش فاکتوریل اسپیلت پلات بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سطوح آبیاری در سه سطح، آبیاری کامل (شاهد)، قطع آبیاری در مرحله آبستنی (کد 40 مقیاس زیدوکس) و قطع آبیاری در مرحله گلدهی (کد 60 مقیاس زیدوکس) و کود نیتروژنی در چهار سطح 20، 40، 60 و 80 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار و ارقام جو شامل ماکوئی، ولفجر، صحرا و جنوب بودند. عملکرد دانه در زمان برداشت محصول تعیین گردید. مساحت برگ پرچم، میزان کلروفیل برگ پرچم و میزان پرولین برگ پرچم، میانگره برگ پرچم (پدانکل) و طوقه در اوایل مرحله شیری شدن دانه ها (کد 73 مقیاس زیدوکس) اندازه گیری شدند. کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار بیشترین عملکرد دانه، مساحت برگ پرچم، میزان کلروفیل برگ پرچم و مقدار پرولین را به همراه داشت. در صفات مورد مطالعه در شرایط آبیاری کامل اختلاف معنی داری از لحاظ میزان پرولین مشاهده نشد و در تیمارهای قطع آبیاری به ترتیب برگ پرچم، میانگره برگ پرچم و طوقه بیشترین مقدار پرولین را به خود اختصاص دادند. در تیمار آبیاری کامل بیشترین و کمترین عملکرد دانه، مساحت برگ پرچم و میزان کلروفیل به ترتیب به ارقام ماکوئی و جنوب و در شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی به ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد دانه، مساحت برگ پرچم و میزان کلروفیل به ارقام جنوب و ولفجر تعلق داشتند. منحنی های رگرسیونی نشان دادند که با افزایش شدت تنش کمبود آب، اختلاف بین تیمارهای نیتروژنی بر عملکرد دانه کاهش یافته و میزان پرولین موجود در اندام ها به شدت افزایش یافت و برعکس در شرایط آبیاری کامل اختلاف بین سطوح تیمارهای نیتروژنی بر عملکرد دانه به حداکثر رسیده و میزان پرولین موجود در اندام های مورد مطالعه کاهش چشمگیری نشان داد. منحنی های رگرسیونی در ارقام ماکوئی و ولفجر از شیب بیشتری برخوردار بود که حاکی از کاهش بیشتر عملکرد دانه و افزایش کمتر در میزان پرولین این ارقام در مقایسه با جوهای صحرا و جنوب در شرایط تنش کمبود آب است.

به منظور بررسی اثر کودهای ورمی کمپوست و شیمیایی و همچنین نحوه مصرف آنها بر عملکرد غده و برخی صفات مورفولوژیک سیب زمینی رقم آگریا آزمایشی در سال 1392 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی ماهیدشت کرمانشاه اجرا گردید. طرح آماری، اسپلیت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار بود. ورمی کمپوست در 4 سطح (صفر، 1.5، 2.5 و 3.5 تن در هکتار) در کرت های اصلی، کود شیمیایی در 3 سطح (صفر، 50 و 100 درصد کود توصیه شده) که سطح 100 درصد شامل مقادیر 225 کیلوگرم در هکتار اوره، 150 کیلوگرم در هکتار سولفات پتاسیم، 105 کیلوگرم در هکتار سوپر فسفات تریپل و 52 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و سطح 50 درصد شامل مقادیر به ترتیب برابر 112.5، 75، 52.5 و 26 کیلوگرم در هکتار و نحوه مصرف کود در 3 سطح (پخش در سطح، یک نواری و دو نواری) به صورت فاکتوریل در کرت های فرعی اجرا شدند. نتایج نشان داد که افزایش میزان ورمی کمپوست در سطح 3.5 تن در هکتار و کاهش میزان کود شیمیایی در سطح 50 درصد و نیز مصرف کود به صورت دو نواری باعث افزایش ارتفاع بوته، تعداد ساقه در بوته و عملکرد غده شد که بیشترین عملکرد غده در تیمار 3.5 تن در هکتار ورمی کمپوست، 50 درصد کود شیمیایی و روش مصرف دو نواری کود مشاهده شد (37 تن در هکتار). نتایج کلی این آزمایش تاثیر مثبت مصرف ورمی کمپوست را بر عملکرد غده سیب زمینی نشان داد بنابراین، می توان نتیجه گرفت که استفاده تلفیقی از کودهای شیمیایی و ورمی کمپوست می تواند ضمن افزایش عملکرد سیب زمینی، موجب کاهش مصرف کودهای شیمیایی و در نتیجه کاهش مخاطرات زیست محیطی ناشی از آنها گردد.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف کود نیترون و تاریخ کاشت بر برخی خصوصیات زراعی ارقام کلزای بهاره، آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپیلت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار طی سال زراعی 1393-1392 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه گنبد کاووس انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل چهار رقم کلزا (هایولا C1= 401، زرفام= C2، هایولا 308= C3 و C4= RGS003)، دو تاریخ کاشت (20 آبان ماه =d1 و 30 آذر ماه =d2) و سه سطح کود نیتروژن (عدم کاربرد کود نیتروژن = N1 (شاهد)، 50 درصد توصیه کودی =N2، 100 درصد توصیه کودی= N3) بودند. در این تحقیق، تیمارهای تاریخ کاشت و سطوح کود نیتروژن در کرت اصلی و ارقام کلزا در کرت های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر متقابل تاریخ کاشت ´ کود نیتروژن، بر کلیه صفات مورد ارزیابی در این آزمایش، در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. تیمار تاریخ کاشت ´ رقم بر کلیه اجزای عملکرد، به جز صفت تعداد دانه در خورجین، اثر معنی داری داشت. بیشترین میزان عملکرد دانه برای رقم آزاد گرده افشان RGS003 در بالاترین سطح کودی (100 درصد توصیه کودی به میزان 150 کیلوگرم در هکتار کود اوره) و در تاریخ کاشت 20 آبان ماه به میزان 4.2 تن در هکتار، به دست آمد که نشان دهنده پتانسیل بالای عملکرد این رقم در این سطح کودی و تاریخ کاشت می باشد.

به منظور بررسی اثر الگوهای مختلف کاشت و برهمکنش آنها با دو هیبرید ذرت، پژوهشی مزرعه ای به صورت کرت های یک بار خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در سال زراعی 89-1388 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی شهرستان دهلران اجرا گردید. هیبریدهای ذرت (سینگل کراس 677 و 704) به عنوان فاکتور اصلی و پنج آرایش کاشت (1- حذف یک در میان فارو (پشته های عریض)، 2- کشت داخل جوی، 3- فاصله ردیف 55 سانتی متری، 4- دو ردیف روی یک پشته با فاصله 20 سانتی متری و 5- کشت معمول منطقه (فاصله ردیف 75 سانتی متر)) به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد بین ارقام مورد استفاده اختلاف معنی داری از نظر ارتفاع بوته، ارتفاع تشکیل بلال، تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف بلال و شاخص برداشت وجود داشت، به طوری که بیشترین ارتفاع بوته (208.3 سانتی متر)، ارتفاع تشکیل بلال (96.1 سانتی متر)، تعداد ردیف دانه در بلال (14.2 ردیف)، تعداد دانه در ردیف بلال (37.3 دانه) و شاخص برداشت (51.1 درصد) در سینگل کراس 704 مشاهده شد. الگوهای مختلف کاشت نیز اثر معنی داری بر ارتفاع بوته، ارتفاع تشکیل بلال، تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف بلال و شاخص برداشت داشت. بیشترین ارتفاع تشکیل بلال (93.8 سانتی متر)، تعداد ردیف دانه در بلال (13.9 ردیف) و شاخص برداشت (50.7 درصد) مربوط به دو ردیف روی یک پشته با فاصله 20 سانتی متری بود. اثر برهمکنش رقم ´ الگوی کاشت بر عملکرد دانه، وزن هزار دانه و عملکرد زیست توده معنی دار شد. بیشترین عملکرد دانه (10116 کیلوگرم در هکتار)، وزن هزار دانه (234 گرم) و عملکرد زیست توده (19600 کیلوگرم در هکتار) از تیمار رقم 704 و الگوی کاشت دو ردیف روی یک پشته با فاصله 20 سانتی متری و کمترین عملکرد دانه (9201 کیلوگرم در هکتار) دانه و عملکرد زیست توده (19289 کیلوگرم در هکتار) به رقم 677 و کشت معمول منطقه تعلق داشت.

به منظور بررسی تاثیر مدیریت تلفیقی (کنترل شیمیایی و مکانیکی) علف های هرز بر رنگدانه های فتوسنتزی و عملکرد لوبیا آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شهرستان دماوند در سال 1392 انجام شد. در این آزمایش تیمار کنترل مکانیکی در دو سطح شامل عدم کولتیواسیون و یک بار کولتیواسیون به عنوان کرت های اصلی و تیمار کنترل شیمیایی در شش سطح شامل عدم کاربرد علف کش، کاربرد علف کش پرسوئیت به صورت پیش رویشی با دوز کامل 1 لیتر در هکتار، کاربرد علف کش پرسوئیت به صورت پیش رویشی با دوز کاهش یافته 0.5 لیتر در هکتار، کاربرد علف کش پرسوئیت به صورت پس رویشی با دوز کاهش یافته 0.3 لیتر در هکتار + 2 در هزار سیتوگیت، کاربرد علف کش پرسوئیت به صورت پس رویشی با دوز کاهش یافته 0.5 لیتر در هکتار + 2 در هزار سیتوگیت، کاربرد علف کش پرسویت به صورت پس رویشی با دوز کامل 1 لیتر در هکتار + 2 در هزار سیتوگیت، به عنوان کرت های فرعی بودند. نتایج نشان داد اثر متقابل تیمار کنترل مکانیکی و تیمار کنترل شیمیایی برای صفات کارتنوئید، کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل، تراکم علف هرز، وزن خشک علف هرز و عملکرد دانه معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه لوبیا با متوسط 5461.6 کیلوگرم در هکتار به تیمار کاربرد کولتیواسیون همراه با علف کش پیش رویشی با دوز 1 لیتر در هکتار اختصاص داشت و تیمار کاربرد هم زمان کولتیواسیون و علف کش پیش رویشی با دوز 1 لیتر در هکتار با متوسط 345.9 کمترین وزن خشک علف هرز را دارا بود. همچنین، بین دوز کامل علف کش پرسوئیت و دوز کاهش یافته آن اختلاف معنی داری از نظر آماری مشاهده نشد. بنابراین، با تلفیق کنترل مکانیکی و کنترل شیمیایی علاوه بر کنترل موثر علف های هرز و افزایش عملکرد محصول زراعی با کاهش مصرف علف کش می توان به حفظ محیط زیست کمک کرد.

به منظور بررسی تاثیر تیمارهای فیزیکی بذر بر بهبود سبز کردن، استقرار بوته و عملکرد بارهنگ تحت شرایط کشت تاخیری، آزمایشات گلخانه ای و مزرعه ای در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز در سال زراعی 1393 اجرا شد. بذرهای بارهنگ توسط امواج فراصوت، میدان مغناطیسی، اشعه های گاما، بتا و لیزر به مدت های 3.5 و 5 دقیقه تیمار و در تاریخ های 15 و 30 اردیبهشت ماه کاشته شدند. کلیه روش های پیش تیمار بذر نسبت به شاهد، باعث کاهش زمان شروع سبز کردن، 50 درصد سبز کردن و متوسط زمان سبز کردن گردیدند. حداکثر وزن خشک گیاهچه (0.49 گرم) به ترتیب از تیمار میدان مغناطیسی به مدت 5 و 3.5 دقیقه و امواج فراصوت (0.40 گرم) به دست آمد. کاهش مدت زمان پرتودهی میدان مغناطیسی از 5 به 3.5 دقیقه سبب کاهش شاخص قدرت گیاهچه ها گردید. در اثر کاشت بذرها در 15 و 30 اردیبهشت ماه، مرحله رسیدگی در تیمارهای میدان مغناطیسی و امواج فراصوت به ترتیب 112.2 و 99.7 روز پس از کاشت اتفاق افتاد. شاخص سطح برگ از نظر آماری تحت تاثیر تاخیر 15 روزه کاشت بذر قرار نگرفت. تحت شرایط مزرعه ای، تفاوت معنی داری از لحاظ عملکردهای بذر با تاخیر در تاریخ کاشت مشاهده نشد و عملکرد دانه بین 176 کیلوگرم در هکتار برای شاهد و اشعه های گاما و بتا تا 211 کیلوگرم در هکتار برای تیمارهای میدان مغناطیسی و امواج فراصوت متغیر بود. تیمار فیزیکی بذرهای بارهنگ با میدان مغناطیسی و امواج فراصوت را می توان به صورت موثر جهت بهبود رشد گیاه و به ویژه عملکرد آن در حالت کشت تاخیری استفاده نمود.

به منظور بررسی اثر نانوآهن و سلوپتاس بر صفات زراعی و فیزیولوزیکی دو رقم پیاز خوراکی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 32 تیمار و 3 تکرار در شهرستان جغتای صورت گرفت. فاکتور اول شامل دو رقم پیاز (زرد، قرمز)، فاکتور دوم نانوآهن با چهار سطح (3- 2- 1- 0 کیلوگرم) در هکتار از منبع کلات نانوآهن و فاکتور سوم سلوپتاس با چهار سطح (15- 10 - 5 - 0 کیلوگرم) بودند. نتایج نشان داد که نانوآهن و سلوپتاس بر صفاتی مانند وزن تر و خشک سوخ، میزان اسید پیروییک و گوگرد اثر معنی دار دارد. به کارگیری سطوح مختلف فاکتورهای نانوآهن و سلوپتاس، اثر معنی داری بر افزایش وزن خشک سوخ رقم قرمز داشت. غلظت 2 کیلوگرم در هکتار نانوآهن و 15 کیلوگرم سلوپتاس در هکتار بیشترین افزایش وزن را در رقم قرمز به وجود آورد (17.3 g). استفاده از تیمار نانوآهن و سلوپتاس بر درصد اسید پیرویک اختلاف معنی دار داشت. مصرف 3 کیلوگرم نانوآهن و 15 کیلوگرم در هکتار سلوپتاس، بالاترین میزان افزایش اسیدپیروییک را موجب گردید .(1.07 mm) استفاده از نانوآهن بر غلظت گوگرد سوخ پیاز اثر معنی دار داشت. تیمار 2 کیلوگرم در هکتار نانوآهن بیشترین افزایش غلظت نیتروژن و سولفور را نشان داد. بنابراین، به نظر می رسد که استفاده از سلوپتاس در ده کیلوگرم و نانوآهن سه کیلوگرم در هکتار به روش خاکی در رقم قرمز پیاز بیشترین تاثیر را در صفات مطالعه شده داشته است.