آسیب شناسی درمانگاهی دامپزشکی (دامپزشکی تبریز)
سال:1396 | دوره:11 | شماره:2 (پیاپی 42) |تعداد مقالات:8

با هدف شناسایی باکتری اورنیتوباکتریوم رینوتراکئال (ORT) و ویروس بیماری نیوکاسل در تلفات حاد شترمرغ، 40 نمونه نای از 22 گله شترمرغ واجد تلفات از نقاط مختلف استان اصفهان با ثبت تاریخچه جمع آوری شد. پس از استخراج RNA و DNA از بافت نای با کیت ترانس کریپتاز معکوس cDNA تهیه شد. DNA استخراج شده با پرایمرهای اختصاصی جهت تکثیر ژن 16srRNA باکتری ORT مورد ارزیابی قرار گرفت و cDNA تهیه شده با پرایمرهای اختصاصی ژن M نیوکاسل تکثیر شد. ژن 16srRNA در کنترل مثبت به خوبی تکثیر شد و قطعه 784 جفت بازی به دست آمد، اما در هیچ کدام از نمونه های اخذشده، قطعه مورد نظر تکثیر نشد. علاوه بر آن، در 24 نمونه از 40 نمونه جمع آوری شده (60 درصد)، قطعه 1097 جفت بازی ژن M ویروس نیوکاسل تکثیر شد. از مجموع 22 گله مورد بررسی با مرگ حاد، 15 گله یا به عبارتی 68.18 درصد گله ها آلوده به ویروس نیوکاسل بودند. با توجه به نتایج این مطالعه می توان بیان داشت که در حال حاضر آلودگی با ORT در گله های شترمرغ در استان اصفهان منتفی است، اما ویروس نیوکاسل سهم بالایی در ایجاد تلفات حاد در گله های شترمرغ دارد.

آلودگی های انگلی با به خطر انداختن سلامت حیوانات حیات وحش می تواند به عنوان تهدیدی برای حیات آنها محسوب گردد و نیز به دلیل نقش آنها در حفظ عفونت در طبیعت به عنوان مخزن و سپس انتقال آن به حیوانات اهلی و انسان حائز اهمیت می باشند. علی رغم انتشار گراز (Sus scrofa)، کل و بز (Capra aegagrus) و مارال (Cervus elaphus) در دنیا، اطلاعات اندکی از آلودگی های انگلی آنها وجود دارد. شناخت فون انگلی حیوانات ساکن در مناطق حفاظت شده، شاید قدمی در راستای حفظ گونه این جانوران باشد. هدف از مطالعه حاضر، تعیین میزان آلودگی دستگاه گوارش گراز، کل و بزها و مارال های منطقه حفاظت شده آینالو شهرستان کلیبر استان آذربایجان شرقی به انگل ها می باشد. در بهار سال 1394 تعداد 30 نمونه مدفوعی از گراز، 30 نمونه از کل و بز و 30 نمونه از مارال های منطقه نامبرده جمع آوری و به روش لام مستقیم و روش تغلیظی کلیتون لین مورد بررسی قرار گرفت. از نمونه مدفوعی گرازها، 5 گونه کرم شامل: تریشیوریس سوئیس، استرونژیلوئیدس سوئیس، فیزوسفالوس سکسالاتوس، آسکاریس سووم و لارو دستگاه تنفسی متاسترونژیلوس اپری جدا گردید. از بین این گونه ها استرونژیلوئیدس سوئیس برای اولین بار از ایران گزارش شد ولی هیچ تک یاخته ای مشاهده نگردید. در نمونه کل و بز، 1 گونه نماتود اوزوفاگوستومم کلمبیانوم، 1 گونه لارو ریوی مولریوس کاپیلاریس و یک مورد ایمریا مشاهده گردید و از نمونه مارال ها 1 گونه لارو ریوی و یک گونه ایمریا جدا شد.

قارچ ها از ساکنین طبیعی سطح چشم حیوانات سالم به شمار می روند، اما تحت شرایط خاص مانند ضربات چشمی قادر به ایجاد بیماری می گردند. مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل قارچی جدا شده از چشم سالم گاوهای هلشتاین در منطقه ارومیه انجام شد. سواب ها از ملتحمه هر دو چشم 40 راس گاو هلشتاین سالم اخذ شد و در محیط های سابرو دکستروز آگار و عصاره مالت کشت داده شدند. پلیت ها در دمای 25 درجه سلسیوس و به مدت 14 روز نگه داری شدند. تاثیر سن و جنس میزبان بر فراوانی جدایه ها با استفاده از نرم افزار SAS و آزمون های دقیق فیشر و من ویتنی مورد تحلیل آماری قرار گرفت. در کل تعداد 34 قارچ رشته ای از 24 راس گاو (60 درصد) و از 27 چشم (33.75 درصد) جدا گردید.جدایه ها به ترتیب فراوانی شامل جنس های آسپرژیلوس (44.12 درصد)، کورولاریا (20.59 درصد)، پنی سیلیوم (14.7 درصد)، پزودآلشریا (14.7 درصد)، فوزاریوم (2.94 درصد) و اسکوپولاریوپسیس (2.94 درصد) بودند. میزان جداسازی قارچ ها در گاوهای مسن تر (0.04=p) و گاوهای نر (0.032=p) از فراوانی معنی داری برخوردار بود. مطالعه حاضر اولین گزارش از ارزیابی فلور قارچی چشم سالم گاوهای هلشتاین ایرانی است.

استفاده از گیاهان دارویی می تواند در افزایش رشد آبزیان و ارتقاء سطح ایمنی غیراختصاصی به منظور افزایش مقاومت در برابر بیماری ها در بخش آبزی پروری موثر باشد. گیاه آویشن شیرازی (Zataria multiflora) از خانواده نعناعیان یکی از این گیاهان است که بیشترین ترکیبات آن شامل تیمول و کارواکرول بوده و خواص ضد میکروبی و ضد قارچی آن به خوبی شناخته شده است. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر دوزهای مختلف خوراکی پودر آویشن شیرازی بر شاخص های رشد و پارامترهای سرمی کپور معمولی (Cyprinus carpio) جوان بوده است. از این رو تعداد 240 قطعه ماهی کپور با وزن اولیه 27.13±20.5 گرم در 4 گروه برابر به طور تصادفی توزیع گردیدند و با مکمل سازی پودر آویشن شیرازی در قالب 4 فرمول غذایی با میزان 0 (کنترل یا گروه 1)، 50 (گروه دوم)، 100 (گروه سوم) و نهایتا 150 (گروه چهارم) در میلیون غذا، با اندازه 4-3 میلی متر و در 3 تا 4 نوبت در روز و به میزان 4-3 درصد وزن بدن به مدت 8 هفته غذادهی شدند. نرخ رشد ویژه و پارامترهای سرمی مشتمل بر پروتئین تام، آلبومین و گلوبولین مورد سنجش قرار گرفت و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه اختلاف مقادیر متغیرهای مورد بررسی در تیمارهای مختلف مورد مقایسه واقع شد. میانگین وزنی در گروه 3 (4.37±57.11 گرم) به طور معنی داری (p<0.05) از گروه شاهد (2.61±38.49 گرم) با کمینه میانگین وزنی و سایر گروه ها بیشتر بود. نرخ رشد ویژه نیز از این الگو تبعیت کرده و میانگین آن در گروه3 (0.17±1.83 درصد) از سایر گروه ها از جمله گروه کنترل با کمینه مقدار میانگین نرخ رشد ویژه (0.14±1.08 درصد) به طور معنی داری (p<0.05) بیشتر بود. وجود اختلاف معنی دار در میزان فاکتورهای سرمی پروتئین تام (0.005=p) و گلوبولین (0.017=p) بین همه گروه ها محرز بود. بر اساس نتایج به دست آمده، پودر آویشن شیرازی نقش نسبتا موثری در بهبود رشد و شاخص های سرمی کپور ماهی معمولی دارد.

از آنجا که آبشش اولین مکان بعد از پوست است که ماهی ها از آن طریق در معرض مستقیم سموم یا آلاینده ها قرار دارند، بنابراین بررسی تغییرات ساختار آبشش شاخص مناسبی برای سموم یا آلاینده ها تحت شرایط استرس است. هدف از این مطالعه، بررسی جراحات بافت آبشش ماهی کپور معمولی در مواجهه با نانوذرات مختلف بود. برای انجام این آزمایش 210 قطعه بچه ماهی کپور معمولی با طول کل 0.30±7.36 سانتی متر و ماهی قرمز با طول کل 0.43±6.50 سانتی متر در 6 تیمار، هرکدام در 3 تکرار در گروه های 11 تایی در آکواریوم های 60 لیتری قرار داده شدند. نمونه های بافت آبشش بچه ماهیان کپور معمولی و قرمز بعد از 7 روز قرارگیری در معرض (50 درصد غلظت سمیت کشنده) نانواکسید روی، نانواکسید مس و نانودی اکسید تیتانیوم برداشت شد. تغییرات بافتی با رنگ آمیزی معمول هماتوکسیلین-ائوزین در نمونه های قرارگرفته در معرض نانواکسید روی، نانواکسید مس و نانودی اکسید تیتانیوم مشهود بود، در حالی که هیچ تغییر قابل تشخیصی در آبشش ماهیان گروه های شاهد مشاهده نشد. جراحات مشاهده شده در بافت آبشش هر دو ماهی شامل آنوریسم لاملایی، به هم چسبیدگی لاملاهای ثانویه، افزایش مقدار موکوس آبشش و پرخونی بود، که بیشترین جراحت مشاهده شده آنوریسم لاملایی و افزایش مقدار موکوس آبشش بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که 50 درصد غلظت سمیت کشنده نانوذرات تیتانیوم، نانواکسید مس و نانوذرات روی می تواند باعث آسیب و تخریب بافتی شود. همچنین سمیت تحت کشنده نانواکسید روی نسبت به نانواکسید مس و نانودی اکسید تیتانیوم بیشتر بوده و باعث جراحات وسیع تری در بافت آبشش ماهی قرمز و کپور معمولی می شود.

مصرف مقادیر زیاد استامینوفن باعث آسیب کلیوی می شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی تعیین اثرات محافظتی عصاره اتانولی کلم بروکلی در مقابل آسیب ایجادشده توسط استامینوفن در بافت کلیه موش صحرایی بود. موش های صحرایی نر ویستار به طور تصادفی در 4 گروه8 سری توزیع گردیدند. گروه 1 به عنوان شاهد، نرمال سالین (10ml/kg) و گروه 2 عصاره الکلی کلم بروکلی (200mg/kg) را با تزریق داخل صفاقی به طور یک روز در میان، در مدت 14 روز دریافت کردند. گروه 3 استامینوفن را به صورت تک دوز (750mg/kg) با تزریق داخل صفاقی دریافت کرد. گروه4 پس از دریافت تک دوز استامینوفن (750mg/kg) با تزریق داخل صفاقی، عصاره الکلی کلم بروکلی را مشابه گروه 2 دریافت کرد. در پایان دوره آزمایش، سطح سرمی اوره، اسید اوریک و کراتینین مورد سنجش قرار گرفت. آسیب شناسی بافتی نیز جهت ارزیابی درجات مختلف آسیب های کلیه انجام گردید. ماحصل پراکسیداسیون لیپیدی (مالون دی آلدئید)، فعالیت سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون ردوکتاز جهت ارزیابی استرس اکسیداتیو در هموژنات بافت کلیه مورد سنجش قرار گرفت. عصاره اتانولی کلم بروکلی در موش های تیمارشده با استامینوفن به طور معنی داری مقادیر سرمی اوره، اسید اوریک و کراتینین و میزان پراکسیداسیون لیپیدی بافت کلیه را کاهش و سطوح آنتی اکسیدان های آن را افزایش داد. در آسیب شناسی بافتی، عصاره اتانولی کلم بروکلی، جراحات کلیوی موش ها را بهبود بخشید. یافته های بررسی حاضر نشان داد که عصاره اتانولی کلم بروکلی دارای اثرات حفاظتی در برابر سمیت کلیوی استامینوفن بوده و اثرات محافظتی فوق ممکن است با خواص آنتی اکسیدانی و پاک سازی رادیکال های آزاد توسط عصاره مرتبط باشد.

سلنیوم یک ماده معدنی کمیاب و ضروری برای سلامت طیور و نیز یکی از بیوکاتالیزورها و اجزای پر شمار عملکرد آنزیم هاست که جهت بهبود عملکرد سیستم ایمنی، سلامتی و عملکرد تولیدی لازم است. مطالعه حاضر به منظور بررسی قابلیت مهار آفلاتوکسین B1 توسط دو منبع مختلف سلنیومی و مقایسه اثر نانو سلنیوم و سلنیت سدیم بر ایمنی هومورال بلدرچین ها انجام گردید. تعداد 240 قطعه جوجه بلدرچین در شش گروه آزمایشی شامل 1 - کنترل، بدون آفلاتوکسین B1 و بدون نانو سلنیوم و سلنیت سدیم، 2- با 1ppm آفلاتوکسین B1 و بدون نانو سلنیوم و سلنیت سدیم، 3-ppm 1 آفلاتوکسین B1 با 0.3ppm نانو سلنیوم، 4-ppm 1 آفلاتوکسین B1 با 0.3ppm سلنیت سدیم، 5-ppm 1 آفلاتوکسین B1 با 0.6ppm نانو سلنیوم، 6-ppm 1 آفلاتوکسینB1 با 0.6ppm سلنیت سدیم، و در قالب طرح بلوک های کاملا تصادفی در 4 تکرار و هر تکرار شامل 10 قطعه جوجه اختصاص یافتند. به منظور بررسی پاسخ ایمنی هومورال 0.2 میلی لیتر سوسپانسیون گلبول قرمز گوسفند در 35 روزگی به عضله سینه بلدرچین تزریق و یک هفته بعد از تزریق خون گیری انجام شد. واکسن نیوکاسل در 28 روزگی تزریق و دو هفته بعد تیتر آنتی بادی تعیین شد. بالاترین میزان تیتر آنتی بادی علیه سوسپانسیون گلبول قرمز گوسفند (SRBC) مربوط به گروه دریافت کننده 0.6ppm نانوسلنیوم بود (p<0.01). نتایج نشان داد که نانو سلنیوم در مقایسه با سلنیت سدیم منجر به بهبود سیستم ایمنی هومورال و پارامتر های بیوشیمیایی سرم می شود.

التیام سوختگی ها همواره به دلیل اختلال در روند ترمیم که منجر به طولانی شدن دوره بهبودی می گردد، مورد توجه بوده است. بنابراین، تلاش برای یافتن روش های موثر بر بهبود روند التیام سوختگی بسیار مهم است. مطالعه حاضر به منظور بررسی مورفومتری و هیستوپاتولوژی اثرات ترمیمی لیزردرمانی بر سوختگی درجه 3 پوست در موش صحرایی انجام گردید. برای انجام این مطالعه، 64 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار موش ها به طور تصادفی به 4 گروه مساوی شامل گروه اول: تیمار با لیزر با انرژی کمتر (11.7 انرژی بر سانتی مترمربع)، گروه دوم: تیمار با لیزر با انرژی بیشتر (17.5 اولیه برای ایجاد سوختگی پوست در هر 4 گروه انجام گردید. برای ایجاد سوختگی، پوست ناحیه مورد نظر در مجاورت سیلندری به قطر 22 میلی متر که متصل به منبع آب جوش (کتری) با ظرفیت 5 لیتر بود، به مدت 3 ثانیه قرار گرفت. همه سوختگی ها با توجه به علایم ریزبینی، از نوع درجه 3 تشخیص داده شدند.لیزر مورد استفاده در این مطالعه از نوع گالیم-آرسناید بود. نمونه های بافتی در روزهای 3، 7، 14 و 21 جدا و برای انجام آسیب شناسی بافتی به آزمایشگاه ارسال شدند.ارزیابی های مورفولوژی نشان دهنده افزایش معنی دار میزان انقباض زخم در حیوانات تحت درمان با لیزر به خصوص گروه اول در مقایسه با گروه شاهد بود. همچنین، در حیوانات تحت درمان با لیزر در هر دو گروه میزان نفوذ سلول های التهابی کاهش یافته و نوزایش عروقی، انتشار فیبروبلاست ها و ضخامت بافت پوششی افزایش نشان می داد. نتایج به دست آمده نشان داد که بهبود در روند ترمیم در گروه های تیمار با لیزر در تمام روزهای مورد مطالعه نسبت به گروه تیمار با پماد نیتروفورازون و شاهد معنی دار بوده است، که این امر نشان می دهد لیزر کم توان، اثرات ترمیمی بر سوختگی درجه 3 پوست در موش صحرایی را دارد.