سلول و بافت
سال:1395 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

هدف: هدف از این پژوهش تولید گیاهان سالم و مطلوب دو گونه زالزالک از طریق کشت مریستم و رویان زایی پیکری و تهیه بذر مصنوعی که از نتایج زیست فناوری است، می باشد.مواد و روش ها: بذرها، قطعات اندام های رویشی - زایشی و جوانه های دو گونه زالزالک به حالت سترون در محیط MS جامد همراه هورمون های اکسینی (2، 4 D، NAA، IAA)، سیتو کینینی (KIN، Zeatin، BAP) و GA 3 در شرایط استریل به مدت؟؟؟ و در چند تکرار؟؟؟کشت شدند. کپسولی کردن نمونه ها با آلژینات سدیم و کلرور کلسیم انجام شد.نتایج: بهترین جدا کشت های کالوس زا، جدا کشت های برگی و مریستم جوانه ها در محیط MS جامد همراه با غلظت هایی از اکسین ها و سیتو کینین ها بودند. رویان نماها و به ویژه رویان ها اغلب از جدا کشت های برگی و با واکشت کالوس های رویان زا در محیط MS جامد همراه با هورمون های اکسین – سیتوکینین و حضور مختصر NaCl ایجاد شدند. جوانه های جانبی از اوایل پاییز و اواخر اسفند برای تولید بذرهای مصنوعی مناسب تر بودند. برای تولید بذرهای مصنوعی از پوشش 3 درصد آلژینات سدیم و 1 درصد کلرور کلسیم استفاده شد. برای ذخیره سازی دانه های مصنوعی دمای 4 درجه سانتی گراد و برای رویش این بذرها دمای 24±1 درجه سانتی گراد مناسب بودند.نتیجه گیری: مشکلاتی برای رویان زایی پیکری گونه های مورد مطالعه وجود دارد. نوع و مقدار هورمون ها بر کالزایی و تشکیل رویان نماها و رویان ها بسیار موثر است. زمان برداشت جوانه ها برای تولید بذرهای مصنوعی نیز اهمیت زیادی دارد. همراه کردن جوانه ها با محیط MS و کپسولی کردن آن ها با آلژینات سدیم مناسب است.

هدف: در مطالعه حاضر، اثرات محافظتی عصاره هیدرو اتانولی (Tragopogon graminifolius extract (THE، در یک مدل آزمایشگاهی مسمویت CCL 4 مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: سه گروه (هر گروه 6 سر) موش صحرایی نژاد ویستار با مخلوطی حاوی 2 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن از روغن زیتون استریلیزه و CCL 4 با نسبت 1:1، به همراه به ترتیب 200، 400 و 800 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن از THE مورد تیمار قرار گرفتند. گروه شاهد مخلوطی حاوی 2 میلی لیتر بر کیلوگرم روغن زیتون CCL 4 با نسبت 1:1 دریافت کردند. گروه شم 2 میلی لیتر بر کیلو گرم روغن زیتون دریافت نمودند. گروه کنترل 5/0 میلی لیتر سرم سالین نرمال به صورت درون صفاقی دریافت نمودند. بعد از 96 ساعت، بررسی پاتولوژی بافت کبد و پارامترهای بیوشیمیایی سرمی ( نظیر ALT و AST و ALP) در بین گروه های مورد تیمار با مخلوط CCL 4 و دوزهای مختلف THE در مقایسه با کنترل انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد دریافت CCL 4 موجب نکروز و التهاب حاد در کبد موش ها می شود. تیمار با THE منجر به یک کاهش وابسته به دوز معنی دار (p<0.05) در تمامی پارامترهای بیوشیمیایی و هیستولوژیکی بافت کبد مورد بررسی قرار گرفت.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان می دهد که عصاره Tragopogon graminifoliu L. حاوی ترکیبات شیمیایی محافظت کننده ای نظیر آنتی اکسیدان ها و فلاونوئیدها است که قادرند با مکانیسم هایی نظیر مقابله با استرس اکسیداتیو، کبد را در برابر آسیب های کبدی ناشی از مسمومیت با تتراکلرید کربن محافظت کنند.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر DJ- 1 بر افزایش بقای سلول های دوپامین ساز در برابر سمیت پارکینسونی می باشد.مواد و روش ها: ابتدا لنتی ویروس های نوترکیب ناقل توام ژن های DJ- 1 و گزارش گر Jred تولید شده و برای آلوده سازی سلول ها استفاده شدند. بدین منظور سه پلاسمید لنتی ویروسی به نام های ناقل، بسته بندی و غشا برای ترانسفکشن سلول های HEK- 293 T به عنوان رده سلولی مولد ویروس به کار برده شدند. محیط سلول های ترانسفکت شده 24 و 48 ساعت جمع آوری و تغلیظ شد تا ذخیره لنتی ویروسی به دست آید. به دنبال ترانسدوکشن سلول های دوپامین ساز PC 12 با این ذخیره غلیظ ویروسی، سلول های مزبور افزایش بیان DJ- 1 را آغاز کردند. پس از تیمار این سلول ها با توکسین 6-OHDA، میزان بقای آن ها در مقایسه با شاهد اندازه گیری شد.نتایج: مراحل ترانسفکشن سلول های HEK- 293 T و آلودگی سلول های PC 12 با ذخیره ویروسی به طور موفقیت آمیز به انجام رسید، زیرا بیان ژن گزارش گر Jred با استفاده از میکروسکوپ فلورسنس در هر دو مرحله مشاهده شد. سپس افزایش بیان DJ- 1 با تکنیک RT- PCR اثبات شد. آزمایش های بعدی نشان داد که افزایش بیان DJ- 1 باعث افزایش چشم گیری در بقای سلول های PC 12 در برابر سمیت ناشی از 6-OHDA می شود. درصد بقای سلول های PC 12 که افزایش بیان DJ- 1 داشتند، در حدود 30 درصد بیشتر از درصد بقای سلول های کنترل برآورد شد و این افزایش از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: افزایش بیان ژن DJ- 1 در سلول های دوپامین ساز PC 12 مقاومت و بقای این سلول ها را در برابر سمیت نورونی 6-OHDA به طور معنی دار و چشم گیری افزایش می دهد.

هدف: هدف از این مطالعه تبدیل انرژی نور لامپ و خورشید به انرژی الکتریکی با تک لایه سازی پروتئین باکتریورودوپسین، ارزیابی ترکیبات مورد آزمایش (TiO 2، FTO، Br) جهت افزایش بازده فتوسل های بیولوژیک، امکان سنجی ساخت فتوسل ها جهت به کارگیری در معماری، مصارف نظامی و ساخت فتوسل بیولوژیکی بود.مواد و روش ها: با روش بلدینگ نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم بر روی سطح فلوئورین تین اکساید (FTO) قرار گرفت. با روش لانگ مویر بلادجت، تک لایه سازی پروتئین باکتریورودوپسین (Br) انجام و فتو آند آماده شد. سپس با یک قطره از محلول H 2 PtCl 6 ( 2 میلی گرم Pt در 1 میلی لیتر اتانول) روی شیشه FTO را پوشانده و کاتد آماده شد. الکترود فتوآند (FTO/TiO 2 /Br) و الکترود مقابل (کاتد) (FTO / Pt) به صورت ساندویچ قرار داده شدند.نتایج: تغییرات pH وابسته به نور باعث اثبات فعالیت باکتریورودوپسین شد. توان فتوسل های تک لایه ساخته شده در این مطالعه 0.7mA و ولتاژ آنها 190 mV بود که با توان فتوسل های تجمع یافته (0.2 mA)، 0.5 mA و با ولتاژ آنها (165 mV)، mV 25 تفاوت داشتند، یعنی سلول های تک لایه نسبت به تجمع بازدهی بیشتری داشته اند.نتیجه گیری: تکنیک لانگ مویر روشی بسیار مناسب برای تثبیت پروتئین باکتریورودوپسین به صورت تک لایه بر روی بستر حاوی نانو ذرات (دی اکسید تیتانیوم) با حفظ حداکثر فعالیت می باشد.

هدف: فاکتور مهارکننده لوسمی (LIF) اثرات مفیدی بر عملکرد سلول های بنیادی عصبی و درمان بیماری های نورودژنراتیو دارد. اما اطلاعات محدودی در خصوص تاثیر بیان بالای LIF در سلول های بنیادی عصبی بر تغییرات بافت مغز وجود دارد. در این پژوهش موش های ترانسژن با بیان بالای هدف دار LIF تحت پروموتور نستین تولید و ساختار بافتی هیپوکامپ در آن ها مطالعه شد.مواد و روش ها: به منظور تولید موش های ترانسژن، نواحی پروموتوری پلاسمید pIRES 2 -EGFP با پروموتور دوم اینترون نستین و توالی تشدید کننده Hsp 68 جایگزین و به صورت درون بیضه ای (25 میکروگرم) به 10 موش صحرایی نر تزریق شد. پس از جفت گیری با موش های ماده، تایید ترانسژنی با استفاده از PCR معمولی، Real time PCR و میکروسکوپ فلوئورسنت انجام شد. از مغز موش های صحرایی ترانسژن بالغ (4 ماهه) نمونه گیری و پس از تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی H & E ساختار بافتی هیپوکامپ در آن ها بررسی شد.نتایج: ژن LIF در سلول های بنیادی هیپوکامپ نسبت به گروه های کنترل بیان بیشتری داشت (P<0.05). این یافته به همراه مشاهده حضور پروتئین EGFP در نواحی تجمع سلول های بنیادی نشان دهنده بروز ترانسژنی در زاده ها بود. تعداد سلول های الیگودندروسیت در هیپوکامپ موش های ترانسژن نسبت به گروه های کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: بیان بالای LIF در سلول های بنیادی مغز موش های صحرایی ترانسژن منجر به افزایش جمعیت سلول های الیگودندروسیت در هیپوکامپ شد. از آنجا که تخریب سلول های الیگودندروسیت در پیشرفت ضایعات نورودژنراتیو دارای نقش مهمی است ممکن است بتوان درصورت انتقال موفقیت آمیز LIF به مغز از این روش به منظور احیای توده سلول های الیگودندروسیت استفاده نمود.

هدف: هدف از این مطالعه تعیین این که آیا واریس ورید تخمدانی می تواند موجب تغییر در تعداد و اندازه فولیکول های تخمدانی شود، می باشد مواد و روش ها: در این مطالعه سه گروه ده تایی موش صحرایی ماده شامل گروه کنترل، شم و واریکوسل در نظر گرفته شدند. گروه واریسی تحت عمل جراحی قرار گرفتند و ورید تخمدانی چپ به طور نسبی بسته شد. بعد از دو ماه حیوانات تشریح و تخمدان آن ها بلافاصله خارج شده و مقاطع بافتی با قطر 7 میکرومتر از تخمدان تهیه شدند. آنها پس از رنگ آمیزی با هماتوکسیلین-ائوزین با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، P<0.05 در نظر گرفته شد.نتایج: آنالیز آماری نشان داد تعداد فولیکول های بدوی در گروه واریسی نسبت به گروه کنترل و شم افزایش معنی داری داشته است. تعداد فولیکول های اولیه، ثانویه و گراف در گروه واریسی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته است. اندازه فولیکول ها به جز فولیکول ثانویه در بین گروه کنترل و واریسی تغییر معنی داری نداشته است. اندازه فولیکول های ثانویه در گروه واریسی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته است (P<0.05).نتیجه گیری: واریس ورید تخمدانی باعث کاهش رشد فولیکول های تخمدانی شده و در مواردی باعث کاهش اندازه آن ها و ناباروری می گردد.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی زیست سازگاری و تمایز سلول بنیادی مزانشیمی بند ناف انسانی به استئوبلاست بر روی داربست های پلی کاپرولاکتون تهیه شده با روش الکتروریسندگی بوده که تحت اصلاح سطحی با پلاسمای اکسیژن قرار گرفته است.مواد و روش ها: پس از جداسازی سلول های بنیادی مزانشیمی از بند ناف انسانی آنالیز فلوسایتومتری صورت گرفت. زیست سازگاری داربست به وسیله سنجش MTT مورد بررسی قرار گرفت. مورفولوژی و نحوه اتصال سلول ها بر سطح داربست به وسیله تصاویر میکروسکوپ الکترونی نگاره مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین زیست تخریب پذیری داربست با استفاده از روش کاهش وزن محاسبه شد. در نهایت برای بررسی تمایز سلول ها در سطح داربست، از محیط تمایز استئوژنی استفاده شد و تمایز با رنگ آمیزی آلیزارین قرمز و RT-PCR بررسی گردید..نتایج: نتایج نشان داد که سلول ها نه تنها توانایی اتصال و تکثیر مناسب تری را روی نانوداربست داشتند، بلکه به لحاظ ریخت شناسی نیز از شرایط طبیعی برخوردار بودند. داربست پلی کاپرولاکتون از زیست سازگاری بالایی برخوردار است و زیست تخریب پذیری آن تا روز پانزدهم با سرعت بیشتری در مقایسه با 15 روز بعدی انجام گرفت. همچنین نتایج رنگ آمیزی آلیزارین قرمز و RT-PCR میزان بالای تمایز سلول بر روی داربست پلی کاپرولاکتون را نشان دادند.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق پیشنهاد می کند که داربست های پلی کاپرولاکتون، پتانسیل استفاده به عنوان یک بیومتریال زیست سازگار را در کاربردهای مهندسی بافت و تمایز استخوان دارا می باشند.

هدف: گاز خردل (SM) یک عامل آلکیله کننده است که به پوست، چشم و سیستم تنفسی آسیب می رساند. همچنین پلی مورفیسم درج شدگی/حذف شدگی (I/D) ژن آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در رابطه با بیماری های قلبی عروقی و فیبروز ریوی مطالعه شده است. فراوانی الل D در بیماران با فیبروز ریوی نسبت به گروه کنترل بالاتر است. پس هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بین ژنوتیپ آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) و عوارض دیررس ناشی از گاز خردل در مواجه یافتگان شیمیایی روستای زرده کرمانشاه است.مواد و روش ها: نمونه های خون از 34 نفر از مردم مواجه یافته با گاز خردل در روستای زرده استان کرمانشاه به عنوان گروه مورد مطالعه و از 30 نفر از مردم شهرستان اسلام آباد غرب واقع در همین استان به عنوان گروه کنترل گرفته شد. اطلاعات بیشتر درباره وجود سه عارضه دیررس تنفسی، پوستی و چشمی ناشی از مواجهه با این گاز، از طریق پرسش نامه جمع آوری شد. ژنوتیپ ACE با استفاده از PCR و ژل الکتروفورز پیرو آن تعیین گردید.نتایج: میزان بروز سه عارضه تنفسی، پوستی و چشمی به ترتیب 52.9، 50 و 44.1 درصد بود. فراوانی ژنوتیپی برای سه ژنوتیپ DD، ID و II در گروه مورد مطالعه، در افراد دارای عارضه تنفسی به ترتیب 0.5، 0.44 و 0.06، در افراد بدون عارضه نیز به ترتیب 0.12، 0.69 و 0.19 و در گروه کنترل این فراوانی ها به ترتیب 0.3 و 0.53 و 0.17 بودند. مشخص گردید که فراوانی ژنوتیپ DD در افراد دارای عارضه تنفسی به شکل معنی داری نسبت به افراد بدون عارضه بالاتر است (x2=6.22، P=0.045 و df=2).نتیجه گیری: این نتایج نشان داد که ژنوتیپ DD ژن ACE، خطر ابتلا به عوارض تنفسی گاز خردل را افزایش می دهد.

هدف: در این مطالعه تغییرات هیستوپاتولوژیکی و فراساختاری اندام های آبشش و مانتل گونه ای دوکفه ای آب شیرین با نام علمی Anodonta cygnea و متعلق به خانواده Unionidae در مواجهه با سطوح تحت کشنده نانو ذرات اکسید مس به مدت 14 روز بررسی شد.مواد و روش ها: تعداد 40 عدد دوکفه ای A. cygnea با دامنه طولی 11.5±0.9 سانتی متر و وزن 84.5±6 گرم از مصب رودخانه تجن واقع در شهرستان ساری در استان مازندران جمع آوری و پس از انتقال به آزمایشگاه به دو گروه شاهد و تیمار تقسیم شدند. گروه تیمار به مدت 14 روز در مواجهه با غلظت ppm 25 از نانو ذرات اکسید مس قرار گرفتند. در روزهای 4، 9 و 14 برش های بافتی آبشش و مانتل از نمونه های شاهد و تحت تیمار تهیه شده و جهت بررسی با میکروسکوپ نوری به روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی شدند. پس از انجام مراحل تثبیت، خشک کردن و آماده سازی، نمونه ها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی نگاره (SEM) مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: نتایج میکروسکوپی نوری نشان دهنده بروز عوارض هیستولوژیکی قابل توجه در کل اندام های مورد مطالعه دو کفه ای های تحت تیمار در مقایسه با نمونه های شاهد بود. تغییرات در آبشش ها شامل: هیپرپلازی، هیپوپلازی، تغییرات شکلی و اندازه ای تیغه های آبششی و تورم کانال های همولنفی بودند. همچنین در مانتل افزایش تعداد سلول های موکوزی و هیپرپلازی اپی تلیوم بیرونی مشاهده شد. تصاویر فراساختاری (میکروسکوپ الکترونی نگاره) تخریب گسترده در تیغه های آبششی و مسدودشدن مسیر کانال های آب در آبشش و نکروز و تورفتگی در مانتل را نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده مواجهه با نانوذرات اکسیدمس در کوتاه مدت منجر به بروز تغییرات قابل توجه و مشهود هیستولوژیکی و فراساختاری در اندام های داخلی دوکفه ای آب شیرین A. cygnea می شود.

هدف: با توجه به اهمیت علمی و تجاری شناسایی گونه های آرتمیا خصوصا جمعیت های هیبرید، برخی ویژگی های فنوتیپی و ژنوتیپی هیبریدهای متقابل Artemia sinica و A. urmiana در شرایط آزمایشگاهی مطالعه شدند.مواد روش ها: پرورش دو گونه آرتمیا از زمان تفریخ سیست تا بلوغ در شرایط آزمایشگاهی استاندارد صورت گرفت. سپس به تعداد 64 عدد نر و ماده از هر گونه جدا و در تیوب های 50 میلی لیتری هیبرید گیری متقابل انجام شد. لاروها روزانه جدا و مستقلا پرورش داده شدند. بررسی پروفایل اسیدهای چرب و الگوی برش آنزیمی ناحیه 12 S- 16 S ژنوم mtDNA با آنزیم HpaII و مقایسه نتایج در والدین خالص و هیبریدهای نسل اول صورت گرفت.نتایج: مقایسه پروفایل اسیدهای چرب تیمارهای هیبرید نسبت به والدین خالص نشان داد که میزان تعدادی از اسیدهای چرب به شدت وابسته به منشاء والدینی می باشد. در برخی نمونه ها نیز الگوی برش آنزیمی مشابهی بین والدین پدری و هیبریدهای نسل اول مشاهده شد که دور از انتظار بود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد پروفایل اسیدهای چرب به شدت تحت تاثیر منشاء مادری و یا پدری ژن های به ارث رسیده هستند. لذا با انتخاب جهت دار والدین تولید آرتمیاهایی با ویژگی های فنوتیپی خاص امکان پذیر است. مقایسه الگوهای برش آنزیمی شاخص گونه ها و مقایسه آن با الگوی برش آنزیمی نسل اول هیبرید نیز نشان داد که احتمالا ژنوم میتوکندریایی (یا همان میتوکندری) از والد پدری نیز به ارث می رسد.