مجله پرستاری و مامایی
سال:1391 | دوره:10 | شماره:3 (پی در پی 38) |تعداد مقالات:6

پیش زمینه و هدف: امروزه یکی از اولویت های مهم در مدیریت پرستاری، ایمنی بیمار است؛ و با وجود بعد وسیع خطاهای پرستاری، تامین امنیت بیمار به یک چالش بزرگ تبدیل شده است، اگرچه حذف خطاهای پرستاری تا حدودی بعید به نظر می رسد اما می توان آن ها را به حداقل رساند. هدف این پژوهش بررسی علل زمینه ساز ایجاد خطاهای پرستاری در بخش های ویژه بود.مواد و روش ها: این پژوهش مطالعه ای توصیفی تحلیلی است. واحدهای پژوهش شامل 202 نفر پرستار شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های آموزشی سطح شهرستان ارومیه، که به روش سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه بود و برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و برای مقایسه بین گروه ها از آزمون کای اسکوار استفاده شده است.یافته ها: نتایج نشان داد که (13.4%) پرستاران مرد و بقیه (86.6%) زن بودند، میانگین سنی (32.2±4) سال و میانگین سابقه کار (8.4±4.7) سال بود؛ میانگین سابقه کار در بخش ویژه (3.7±2.6) سال بود. علل زمینه ساز ایجاد خطاهای پرستاری در بخش های ویژه بیمارستانی در ابعاد مدیریتی (30.2%)، هماهنگی تیمی (42.1%)، محیطی (61.9%) و آموزشی (53%) یافت شد. میان دیدگاه افراد با سن و سابقه کار بالا در مورد علل زمینه ساز خطاهای پرستاری، ارتباط معنی دار آماری وجود دارد.بحث و نتیجه گیری: با توجه به اهمیت هر یک از ابعاد مولد خطا در بخش های ویژه از جمله ابعاد مدیریتی، محیطی، هماهنگی تیمی و آموزشی باید یک استراتژی مبتنی بر شواهد عینی برای از میان بردن علل مولد خطای پرستاری به کار گرفته شود، به این منظور نیاز به بازنگری روند کاری و محیطی احساس می شود.

پیش زمینه و هدف: کیفیت بالای زندگی کاری به عنوان پیش زمینه اساسی توانمندسازی منابع انسانی مورد نیاز سیستم های سلامتی شناخته شده است. از طرف دیگر صلاحیت بالینی از ضرورت های مهم حرفه پرستاری بوده و اخیرا پرستاران در این زمینه مورد انتقاد قرار گرفته اند. به همین دلیل، یافتن مولفه ها و عوامل موثر بر صلاحیت بالینی و ارتقا آن همیشه مورد توجه نظام های آموزشی، بهداشتی و درمانی بوده است. بررسی ارتباط بین کیفیت زندگی کاری و صلاحیت بالینی یکی از خلأهای پژوهشی داخل کشور است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین این دو متغیر تاثیرگذار در حرفه پرستاری است.مواد و روش ها: این مطالعه همبستگی بر روی 136 پرستار بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه از طریق نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انجام شد. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک، پرسش نامه کیفیت زندگی کاری و صلاحیت بالینی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss 16 و با استفاده از ضریب همبستگی ناپارامتریک اسپیرمن و آزمون کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته ها حاکی از آن است که بین کیفیت زندگی کاری و صلاحیت بالینی با ضریب همبستگیr=0.245  و p=0.004، ارتباط وجود دارد، که شدت همبستگی ضعیف می باشد. اما بررسی ارتباط این دو شاخص با جدول توافقی با تعداد آماره X2=4.05، ارتباط معنی داری را نشان داد (P=0.044).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه باید کیفیت زندگی کاری به حدی از مطلوبیت برسد تا منجر به ارتقای صلاحیت بالینی گردد، لازم است مدیران و سیستم های پرستاری با اتخاذ راه کارهای مناسب، کیفیت زندگی کاری و مولفه های مهم کیفیت زندگی کاری پرستاران را ارتقا داده و شرایط لازم جهت ارتقا صلاحیت بالینی و بهبود کیفیت ارائه خدمات پرستاری را فراهم آورند.

پیش زمینه و هدف: بیماری مولتیپل اسکلروزیس از بیماری های شایع سیستم عصبی مرکزی است که به علت آسیب غلاف میلین ایجاد می شود. استرس می تواند شدت بیماری را افزایش دهد و باعث بروز حمله در این بیماران شود، لذا کنترل و مدیریت استرس در این بیماران ضروری است تعیین بررسی تاثیر برنامه آموزشی بر اساس مدل بزنف در بهبود عملکرد بیماران مولتیپل اسکلروزیس در زمینه کنترل استرس می باشد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است. جامعه مورد بررسی 100 بیمار از بیماران ام اس با سن 50-15 سال از بیمارستان سینا و شریعتی تهران می باشد، که به طور تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. اطلاعات با پرسشنامه محقق ساخته و تنظیم شده بر اساس مدل بزنف جمع آوری گردید. هر دو گروه قبل از انجام مداخله آموزشی، پرسشنامه را تکمیل کردند و بیماران گروه مورد 3 جلسه برنامه آموزشی دریافت کردند. یک ماه پس از مداخله آموزشی، هر دو گروه پرسشنامه را تکمیل کردند. در نهایت اطلاعات حاصل با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، کای دو و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: آزمون تی مستقل نشان داد که قبل از مداخله دو گروه از نظر متغیرهای اجزای مدل بزنف (نگرش، نرم های انتزاعی، عوامل قادر کننده، عملکرد) تفاوت معنی داری با هم نداشتند (p>0.05) اما پس از مداخله آموزشی میانگین نمره مربوط به متغیرهای اجزای مدل بزنف در گروه مورد نسبت به شاهد افزایش معنی دار پیدا کرد (p<0.001). در نتیجه پس از مداخله گروه مورد نسبت به گروه شاهد عملکرد بهتری در خصوص انجام رفتارهای مدیریت استرس داشت. آزمون من ویتنی نشان داد، میانگین نمره پیاده روی، تغذیه، فن های کنترل استرس پس از مداخله در گروه مورد افزایش معنی دار نسبت به گروه شاهد داشت (p<0.001). لازم به ذکر است در عملکرد برنامه ریزی تفاوت معنی دار مشاهده نشد.بحث نتیجه گیری: آموزش راهکارهای کنترل استرس در بیماران ام اس با استفاده از مدل بزنف موثر بوده و در این بیماران ضروری به نظر می رسد.