مجله علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی مشهد
سال:1388 | دوره:5 | شماره:1 (پیاپی 17) |تعداد مقالات:14

مقدمه: هورمون های گنادوتروپین (FSH, LH) تنظیم کنندگان اصلی چرخه های قاعدگی در خانم ها هستند که طی آن تخمک گذاری انجام می شود. زنان نابارور با سطح هورمون FSH بالا پاسخ دهی ضعیفی به تخمک گذاری در سیکل های کمک باروری ART (Assisted Reproductive Technology) دارند و نتیجه خوبی از درمان نمی گیرند.هدف: این مطالعه به منظور بررسی تاثیر میزان هورمون های گنادوتروپین روز سوم سیکل ماهانه بر روی تعداد و کیفیت اووسیت های (تخمک های) بارور طی سیکل درمانی ART انجام شد. به این ترتیب می توان با توجه به میزان هورمون های FSH و LH روز سوم سیکل قاعدگی، پیش بینی بهتری از وضعیت پاسخ دهی بیماران به این روش درمانی داشته باشیم.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی - تحلیلی - تجربی، بر روی 59 زن نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری نوین و متقاضی درمان با ART، طی سال های 88-1387 انجام گرفت. سطح هورمون های FSH و LH روز سوم سیکل با روش RIA اندازه گیری شد و تاثیر مقدار آن ها بر روی تعداد و کیفیت اووسیت و نیز بارداری مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس مطالعات پیشین مقدار هورمون LH در سه گروه و FSH در چهار گروه طبقه بندی شدند. اطلاعات به کمک نرم افزار SPSS ویرایش 16 مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: میانگین میزان هورمون FSH در روز سوم قاعدگی (7.8±9.01) و میانگین میزان هورمون LH در این روز (7.27±7.56) و میانگین تعداد اووسیت ها پس از درمان (7.88 ±10.29)، به دست آمد. بین میزان FSH با بارداری، میزان FSH با تعداد تخمک، میزان FSH با تعداد تخمک متافاز II، میزان FSH با تعداد اووسیت بارور و اووسیت با کیفیت A رابطه معنی داری وجود داشت. بین LH با بارداری و هم چنین تعداد و کیفیت اووسیت ها رابطه معنی دار پیدا نشد.نتیجه گیری: در این مطالعه با افزایش سطح هورمون FSH تعداد و کیفیت اووسیت، اووسیت بارور و نیز حاملگی افزایش می یابد و بیشترین تاثیر مثبت در FSH =10-15miu/ml است. با افزایش سطح هورمون LH نیز تاثیر مثبت آن روی تعداد و کیفیت اووسیت بیشتر می شود و در سطح هورمونی 8≤LH، بیشترین تاثیر مشاهده می شود، به عبارتی در این سطح بیشترین میزان تخمک بارور با کیفیت های نوع A و B و کمترین میزان کیفیت نوع C دیده می شود. می توان گفت میزان FSH و LH روز سوم سیکل قاعدگی می تواند به پیش گویی نتیجه ART کمک شایانی بنماید.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی ( مغز و نخاع) را تخریب می کند. شایع ترین عوارض این بیماری خستگی، گرفتگی عضلات، لرزش، دوبینی، عدم تعادل و اختلال در راه رفتن می باشد.هدف: بررسی اثر یک برنامه تمرینی به مدت 8 هفته در داخل آب بر بهبود مقیاس ناتوانی جسمانی (EDSS) بیماران ام اس می باشد.مواد و روش ها: نوع تحقیق کاربردی و روش تحقیق نیمه تجریی است، لذا از میان 100 نفر بیمار ام اس زن، 25 نفر به عنوان نمونه با درجه بیماری 1 تا 4 میانگین مدت بیماری 4±1 سال و دامنه سنی 20 تا 50 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی 15 نفر و کنترل 10 نفر تقسیم شدند. برنامه تمرینی برای گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه با شدت 50-40 درصد حداکثر ضربان قلب اعمال شد. مقیاس ناتوانی جسمانی (EDSS) بیماران به وسیله پرسش نامه EDSS کروتز که در قبل و بعد از تمرین اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آمار توصیفی و تی همبسته انجام شد.نتایج: بین نمرات EDSS پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنی داری مشاهده شد (0.001=P). بین نمرات EDSS پیش آزمون و پس آزمون گروه گواه تفاوت معنی داری در سطح خطای آلفا 5 درصد مشاهده نشد (0.279=P). انجام فعالیت های هوازی در آب به طور معنی داری باعث کاهش EDSS در گروه تجربی شد و به طور متوسط 0.5 درجه میانگین نمره EDSS را در بیماران MS کاهش داد.نتیجه گیری: اجرای تمرینات هوازی منتخب در آب باعث بهبود EDSS بیماران ام اس می شود. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک درمان مکمل در کنار درمان های دارویی برای بیماران ام اس استفاده کنند.

مقدمه: کلوتریمازول داروی ضد قارچ از گروه آزول ها است که در درمان پتریازیس ورسیکالر کاربرد دارد. تربینافین جزء گروه دارویی آلیل آمین می باشد که یک دسته جدید از داروهای ضد قارچ هستند.هدف: این مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی ضدقارچ کرم تربینافین 1 درصد با کرم کلوتریمازول 1 درصد در بیماران مبتلا به پتیریازیس ورسیکالر انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی مورد - شاهدی است که بر روی 53 بیمار (28 مرد و 25 زن) با میانگین سنی 25 سال انجام شده است. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان موضعی با کرم تربینافین و گروه دوم تحت درمان با کرم کلوتریمازول دو بار در روز قرار گرفتند. بیماران در شروع درمان و در انتهای هفته دوم و هفته چهارم از نظربالینی و قارچ شناسی بررسی شدند. یافته ها با استفاده از آزمون دقیق فیشر و آزمون مجذور خی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.نتایج: بهبودی بالینی در 44.4 درصد بیماران گروه اول و در 48 درصد گروه دوم در انتهای هفته دوم مشاهده شد (0.091=P). در انتهای هفته چهارم محو شدن ضایعات در 89 درصد گروه اول و 81 درصد گروه دوم مشاهده شد (0.467=P). بهبودی از نظر قارچ شناسی در انتهای هفته دوم در 48 درصد گروه اول و 38 درصد گروه دوم (0.477=P) و در انتهای هفته چهارم به ترتیب در 92.5 درصد و 88.5 درصد مشاهده شد (0.66=P).نتیجه گیری: فعالیت قارچ کشی تربینافین و کلوتریمازول یکسان است. کلوتریمازول از نظر اقتصادی و دسترسی قابل قبول تر می باشد.

مقدمه: بیماری های قلبی - عروقی از جمله عمده ترین موارد مرگ و میر در دنیا محسوب می شوند. یکی از مهم ترین عوامل خطرناک برای بیماری های قلبی - عروقی، افزایش فشارخون است. کاهش فشارخون اهمیت به سزایی در کاهش وقوع حوادث قلبی - عروقی دارد که می تواند از طریق فعالیت ورزشی صورت پذیرد.هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثر فعالیت ورزشی بر فشارخون، ضربان قلب و مصرف اکسیژن میوکارد در افراد غیر ورزشکار انجام شده است.مواد و روش ها: جهت اندازه گیری اثر شدت و حجم فعالیت مقاومتی بر واکنش های قلبی - عروقی متعاقب فعالیت، 10 مرد غیر ورزشکار با فشارخون طبیعی (0.8±22 سال، قد 2.47± 173.05 سانتی متر و وزن3.4 ±67.2 کیلوگرم)، به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی چهار جلسه، فعالیت ورزشی را انجام دادند. فعالیت ورزشی هر جلسه در پنج ایستگاه جلوی بازو، پشت ران (کشش همسترینگ)، اسکات، کشش زیر بغل نشسته و پرس سینه بود. آزمودنی ها دو جلسه با حجم کوتاه سه دوره ای و شدت 40 (SL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (SH) و دو جلسه با حجم طولانی شش دوره ای و شدت 40 (LL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (LH) به فعالیت پرداختند. در هر جلسه فشارخون، ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد (حاصل ضرب فشار سیستولی و ضربان قلب) آن ها قبل فعالیت و هر 10 دقیقه یک بار به صورت تناوبی تا 90 دقیقه پس از هر جلسه فعالیت اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD جهت تجزیه آماری داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که فشارخون سیستولی در آزمون های مختلف طی 60 دقیقه استراحت نسبت به قبل از فعالیت به طور معنی داری کاهش یافته است (0.05>P). اما فشارخون دیاستولی در هیچ کدام از آزمون ها نسبت به قبل فعالیت، تغییر معنی داری نداشت. شدت و حجم فعالیت ورزشی در کاهش فشارخون سیستولی و عدم تغییر فشارخون دیاستولی اثر معنی داری نداشت ضربان قلب پس از فعالیت های SL و LL تا 30 دقیقه و متعاقب فعالیت های LH و SH تا 60 دقیقه افزایش یافت (0.05>P). از طرفی هزینه اکسیژن میوکارد پس از فعالیت های LH و SH تا 50 دقیقه افزایش پیدا کرد.نتیجه گیری: شدت و حجم فعالیت ورزشی مقاومتی اثری بر اندازه و مدت کم فشارخونی ندارد و ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد از حجم فعالیت ورزشی مقاومتی تاثیرپذیر نیستند.

مقدمه: سنگ های ادراری از جمله بیماری های شایع اورولوژی است. یکی از محل های شایع، توقف سنگ در حالب تحتانی است. از جمله درمان های معمول در این بیماران صبر و انتظار بین 6-1 هفته است. در حالب دیستال و تریگون مثانه رسپتورهای آلفا وجود دارند که می توان با مهار آن ها اسپاسم حالب را رفع کرده و دفع سنگ را تسریع نمود. ایندومتاسین مهارکننده قوی سیکلواکسیژناز و دارای خواص ضد درد به غیر از اثرات ضد التهابی بوده و به عنوان یک درمان استاندارد در سنگ حالب شناخته شده است.هدف: تعیین اثر بخشی آلفا – بلوکر (تامسولوسین) در دفع سنگ های حالب تحتانی و مقایسه آن با ایندومتاسین.مواد و روش ها: تعداد 85 بیمار در مدت یک سال با تشخیص سنگ حالب مراجعه کننده به بیمارستان های 22 بهمن و آریا به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه تحت درمان با تامسولوسین (0.4 میلی گرم روزانه) به علاوه شیاف ایندومتاسین در صورت درد قرار گرفتند و به گروه دیگر فقط ایندومتاسین در صورت درد تجویز گردید. دو هفته پس از تجویز دارو بیماران مجددا با رادیوگرافی ساده شکم و سونوگرافی کلیه ها و مجاری ادراری از لحاظ وجود سنگ کنترل شدند و سپس نتایج به دست آمده از این دو گروه را به وسیله آزمون های آماری با هم مقایسه کردیم.نتایج: گروه مورد (تامسولوسین) شامل 46 نفر و گروه شاهد (ایندومتاسین) شامل 39 نفر بودند. اکثر این بیماران دارای سنگ حالب تحتانی بودند. در گروه مورد 32 نفر دفع سنگ داشتند و 14 نفر عدم دفع سنگ و در گروه شاهد 22 نفر دفع سنگ داشتند و 17 نفر بدون دفع سنگ بودند. نتیجه آزمون X2 حاکی از آن بود که دو گروه از نظر دفع سنگ و پیش آگهی تفاوت آماری معنی داری ندارند (0.209=P) مقایسه میانگین زمان دفع سنگ از زمان شروع دارو در گروه مورد 3.14±4.34 روز و در گروه شاهد 3.55±4.23 روز بود که مقایسه میانگین دو گروه اختلاف آماری واضحی نشان نداد (0.872=P).نتیجه گیری: نگارندگان این مقاله تجویز تا مسولوسین را به عنوان داروی کمکی در دفع سنگ حالب تحتانی بدون درنظر گرفتن اندازه سنگ و سن بیمار توصیه نمی کنند.

مقدمه: عفونت ادراری از جمله بیماری های قابل درمان است. درمان عفونت ادراری فوقانی از لحاظ طول درمان و نوع دارو با عفونت ادراری تحتانی فرق می کند. هنوز برای تشخیص نوع عفونت فوقانی و تحتانی روش تشخیصی دقیق و غیرتهاجمی ابداع نشده است. از مرفولوژی گلبول قرمز ادرار برای افتراق بیماری های پارانشیم کلیه از مجاری ادرار به خوبی استفاده شده است.هدف: تعیین صحت تشخیصی مورفولوژی گلبول قرمز ادراری برای افتراق بین عفونت ادراری فوقانی و تحتانی.مواد و روش ها: در این مطالعه از 25 موش (Rat) نر یا ماده جهت ایجاد عفونت ادراری استفاده شد. جهت ایجاد عفونت از محلولی به میزان0.5  سی سی از محلول حاوی 104 باکتری در سی سی از ایکولای انسانی کشت شده در شب قبل از انجام تلقیح استفاده شده است. جهت پیلونفریت تلقیح در کالیس یک کلیه و جهت سیستیت تزریق در مثانه موش انجام گرفت. سپس موش 48 ساعت تحت نظر گرفته شد. در پایان این مدت موش بیهوش گردید و شکم باز شده و ادرار با سرنگ انسولین از داخل مثانه کشیده شد. در مورد ایجاد عفونت ادراری کشت مثبت ادرار با کلنی کانت بیشتر از 103 مثبت تلقی می شد. تعیین مرفولوژی گلبول قرمز به وسیله اسمیر مستقیم ادرار بود. سپس کلیه و مثانه رزکسیون شد و جهت بررسی پاتولوژی تعیین سیستیت یا پیلونفریت ارسال گردید.نتایج: از 25 موش در آزمایش وارد شده 8 موش دچار عفونت ادراری نشده (کلنی کانت کمتر از 103) و از مطالعه خارج شدند. تزریق داخل کلیه در 81 درصد (9.11) و تزریق در مثانه در 57 درصد (8.14) منجر به عفونت شد. از این تعداد در موش های کشت مثبت 11 مورد پیلو نفریت و 4 مورد سیستیت در بررسی پاتولوژی اثبات شد. در نمونه های با کشت مثبت RBC دیسمورفیک در 9 مورد (52%) و ایزومورفیک در 8 مورد (48%) دیده شد. میانگین و انحراف معیار RBC دیسمورفیک در مورد عفونت فوقانی و تحتانی به ترتیب 34±35 درصد و43 ±44 درصد بوده است که اختلاف آماری نداشت (0.25=P، t=0.55). RBC دیسمورفیک بالای 17 درصد در 34 درصد (5.15) در عفونت فوقانی و 12 درصد (2.15) در عفونت تحتانی دیده شد. هم چنین RBC ایزومورفیک بالای 17 درصد در 37 درصد (6.15) در عفونت فوقانی و 12 درصد (2.15) در عفونت تحتانی دیده شد که هیچ گونه ارتباط معنی داری بین محل عفونت ادراری و مورفولوژی RBC وجود نداشت (0.63=P،x2=0.04 ).نتیجه گیری: مورفولوژی گلبول قرمز (دیسمورفیک و ایزومورفیک) برای تعیین محل عفونت ادراری روش مناسبی نمی باشد.

مقدمه: به طور کلی داروهای ضد تهوعی که امروزه استفاده می شوند چندان موثر نیستند. آنتاگونیست های رسپتور سروتونین یک گروه جدید از داروهای ضد تهوع هستند که در بسیاری از شرایط برای درمان تهوع و استفراغ مفید می باشند.هدف: هدف در این مطالعه تعیین میزان تاثیر اندانسترون در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی در مقایسه با متوکلوپرامید می باشد.مواد و روش ها: این تحقیق یک مطالعه کارآزمایی بالینی ساده تصادفی به روش دوسوکور، در 126 بیمار با ASA کلاس I و II * و سن 18 تا 65 سال که کاندید عمل جراحی باز شکم با بیهوشی عمومی بودند و به بیمارستان فارابی در طی سال های 1386-1387 مراجعه نموده بودند به منظور بررسی تاثیر دوز داخل وریدی اندانسترون 4 میلی گرم و متوکلوپرامید 10 میلی گرم در پیش گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل، انجام شد. بیماران بر اساس جدول اعداد تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم شده (63 اندانسترون و 63 متوکلوپرامید) و در اتاق عمل داروی مورد نظر (اندانسترون 4 میلی گرم یا متوکلوپرامید 10 میلی گرم) را 30 دقیقه قبل از اتمام عمل تزریق نمودند. جهت تمامی بیماران از یک تکنیک بیهوشی و داروی آنالژزیک بسته به وزن بیمار استفاده گردید. نهایتا در 24 ساعت اول پس از عمل جراحی، مدت زمان تهوع، تعداد دفعات استفراغ و نیز داروی مورد لزوم برای درمان تهوع و استفراغ ثبت گردید.نتایج: در طی مدت زمان بررسی (24-0 ساعت) بین میزان بروز استفراغ در بیمارانی که اندانسترون دریافت کرده بودند (87.3%) و بیمارانی که متوکلوپرامید دریافت کرده بودند (73%)، اختلاف معنی داری مشاهده گردید (0.044=P) و تهوع نیز در بیمارانی که اندانسترون دریافت کرده بودند (71.4%) کمتر از بیمارانی که متوکلوپرامید دریافت کرده بودند (63.5%) دیده شد (0.342=P) و در گروه اندانسترون بیماران کمتری به داروی ضد تهوع کمکی پس از عمل جراحی نیاز پیدا کردند (P<0.05).نتیجه گیری: اندانسترون در پیش گیری از استفراغ طی 24 ساعت اول پس از عمل جراحی کارایی بیشتری نسبت به متوکلوپرامید دارد و تعداد دفعات استفراغ به طور قابل توجهی کمتر می باشد. اما اختلاف معنی داری در کنترل تهوع و استفراغ بین اندانسترون و متوکلوپرامید مشاهده نشد.

مقدمه: از آن جایی که جمعیت انسانی به سوی سن بالاتر و چاقی بیشتر پیش می رود، پرفشاری خون به صورت اجتناب ناپذیری در طول مدت زندگی اکثر مردم دنیا به وجود می آید. سنگ ادراری نیز به عنوان سومین بیماری شایع دستگاه ادراری 15-1 درصد جمعیت انسانی را بسته به نژاد، سن، جنس و موقعیت جغرافیایی تحت تاثیر قرار داده است.هدف: تعیین فراوانی سنگ ادراری در افراد مبتلا به پر فشاری خون.مواد و روش ها: نوع مطالعه به صورت مورد شاهدی بود و نمونه ها به صورت در دسترس از میان تعدادی از مراجعین به دو بیمارستان آریا و 22 بهمن مشهد انتخاب شدند. معیارهای حذف شامل افرادی بودند که در گذشته سابقه جراحی بر روی سیستم ادراری داشته اند، کسانی که داروهای تیاز یدی و یا مهارکننده کربنیک انهیدراز را مصرف می کرده اند و هم چنین افرادی که قبل از تشخیص فشار خون بالا، سنگ سیستم ادراری داشته اند. جامعه آماری به دو گروه 100 نفری گروه شاهد (با فشارخون طبیعی) و گروه آزمون (با فشارخون بالا) تقسیم بندی شدند. میزان بروز سنگ در هر دو گروه با انجام سونوگرافی کلیه و مجاری ادراری و رادیوگرافی خوابیده شکم ((KUB مورد مطالعه قرار گرفت.نتایج: بررسی های آماری با انجام آزمون تی نشان داد که دو گروه شاهد و آزمون از نظر سنی تقریبا مشابه هم بودند و هم چنین این دو گروه از نظر توزیع دو جنس زن و مرد نیز وضعیت مشابهی داشتند. در بررسی اولتراسونوگرافی در 4.2 درصد از افراد گروه شاهد و 25 درصد گروه آزمون اکوژنیسیتی سیستم ادراری مشاهده شد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. در KUB این دو گروه نیز در 4.2 درصد موارد گروه شاهد و 21 درصد گروه آزمون دانسیته ای منطبق برسیستم ادراری دیده شد. نتایج حاصل از آزمون های آماری نشان داد فراوانی سنگ های ادراری در گروه با پر فشاری خون برابر با 21 درصد بوده که به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد (4%) بوده است.نتیجه گیری: در بیماران با پر فشاری خون سنگ های ادراری به صورت واضحی بیشتر از افراد معمولی دیده می شود.

مقدمه: در حال حاضر عقیده بر این است که زایمان واژینال با مرگ و میر مادری کمتری نسبت به سزارین همراه است. انجام سزارین های تکراری با مخاطرات بیشتری برای مادر و نوزاد همراه بوده به طوری که در حاملگی های بعدی خطرات متعددی چون بروز پلاسنتا پرویا، پلاسنتا آکرتا و حتی نیاز به هیسترکتومی وجود خواهد داشت.در این مقاله خانمی معرفی می گردد که علی رغم سابقه انجام سزارین های متعدد، 2 بار زایمان واژینال موفق همراه با تولد نوزادانی سالم را تجربه نموده است.