پژوهش آب در کشاورزی
سال:1398 | دوره:33 | شماره:1 (ب) |تعداد مقالات:12

زراعت دیم یکی از پایه های اساسی تولید محصول به ویژه در مناطق نیمه خشک است. در مناطق دیمکاری، تولید محصول به شدت وابسته به مقدار و توزیع بارندگی طی دوره رشد است. آبیاری تکمیلی یکی از راه کارها برای کاهش تنش رطوبتی و در نتیجه بهبود عملکرد محصول در کشاورزی دیم است. این پژوهش به منظور برآورد زمان مناسب آبیاری تکمیلی در اراضی دیم با استفاده از اندازه گیری تغییرات رطوبت خاک طی دوره رشد در سال زراعی 1396-1395 انجام شد. برای این منظور آزمایش در کشتزاری با شیب 10 درصد در دو جهت شخم (موازی شیب و روی خطوط تراز) در کرت های به ابعاد پنج متر در دو متر انجام شد. رطوبت حجمی خاک در فواصل زمانی 10 روز در عمق گسترش ریشه به وسیله دستگاه TDR طی دوره رشد از آذر 1395 تا تیر 1396 اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که رطوبت حجمی خاک در کشت روی خطوط تراز به طور میانگین شش درصد بیشتر از کشت موازی است و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (05/0>p). میانگین مقدار آب سهل الوصول طی دوره رشد در روش کشت روی خطوط تراز ( 07/6 میلی متر)، حدود 5/2 برابر بیشتر از روش کشت موازی شیب (25/2 میلی متر) بود و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (05/0>p). بیشترین مقدار آب سهل الوصول طی دوره رشد در مرحله ساقه روی و کمترین آن در مرحله جوانه زنی مشاهده شد. در مرحله جوانه زنی گندم، گیاه به مقدار 7/6 میلی متر دچار کمبود آب بود. براین اساس، در این منطقه نیمه خشک، انجام آبیاری تکمیلی در مرحله جوانه زنی می تواند موجب کاهش تنش رطوبتی و افزایش عملکرد دانه گندم شود.

این پژوهش به منظور تعیین تابع تولید محصول لوبیای معمولی و چشم بلبلی و ارزیابی بهره وری مصرف آب آبیاری در آستانه اشرفیه در سال های 1395و 1396 انجام شد. پژوهش حاضر به صورت اسپلیت پلات و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در 3 تکرار انجام گرفت. تیمارهای اصلی شامل آبیاری 40، 60، 80 و 100 درصد نیاز آبی گیاه و تیمار فرعی شامل بدون کود و 30، 60 و90 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و دو رقم لوبیا (لوبیا معمولی و چشم بلبلی) بود. نتایج تحقیق نشان داد که در سال های آزمایش اثر آبیاری و کود نیتروژن بر عملکرد دانه و سایر صفات زراعی در سطح پنج درصد معنی دار بود. میانگین عملکرد دانه دو ساله، در تیمار 100 درصد نیاز آبی و سطح کودی 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در رقم لوبیا معمولی و لوبیا چشم بلبلی به ترتیب 3486 و 3646 کیلوگرم در هکتار بود. بیشترین بهره وری مصرف آب در اثر متقابل رقم و آبیاری بر عملکرد دانه در سالهای 1395 و 1396 به ترتیب 48/0 و 47/0 کیلوگرم در متر مکعب بود. بهره وری مصرف آب در اثر متقابل کود نیتروژن و ارقام لوبیا در سال های مزبور در 100 درصد نیاز آبی و مقادیر 30 و 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، بین 42/0 و 46/0 کیلوگرم در متر مکعب، متغیر بود. نتایج تخمین تابع تولید حاکی از افزایش عملکرد دانه با مصرف کود نیتروژن 30 کیلوگرم در هکتار در مقایسه با شاهد بود. اما با افزایش تدریجی کود نیتروژن، مقدار عملکرد با کاهش مواجه شد. بر اساس پژوهش حاضر می توان مقدار 100 درصد نیاز آبی را برای عملکرد دانه در هر دو لوبیا توصیه نمود، با این شرط که میزان کود مصرفی برای لوبیای معمولی60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و برای لوبیای چشم بلبلی 30 کیلوگرم نیتروژن در هکتار باشد.

سطح وسیعی از زمین های کشاورزی ایران در مناطق خشک و نیمه خشک واقع شده و بنابراین گیاهان با تنش خشکی مواجه هستند. بنابراین افزایش تولید محصول در این شرایط و بر پایه کشاورزی پایدار دارای اهمیت زیادی است. ازتوباکتر یک باکتری تثبیت کننده نیتروژن مولکولی هوا است که می تواند رشد گیاهان را توسط ساز و کارهای مختلف تحریک نماید. تلقیح گیاهان با جدایه های برتر این باکتری که با مناطق خشک سازگار باشد ممکن است تحمل گیاه به تنش خشکی را افزایش دهد. در این مطالعه، اثر تلقیح جدایه های بومی باکتری ازتوباکتر جداسازی شده از مناطق خشک و نیمه خشک ایران در شرایط تنش خشکی بر رشد ذرت علوفه ای رقم سینگل کراس 704در شرایط گلخانه ای بررسی شد. آزمایش به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار شامل تیمار تلقیح با 15 جدایه ازتوباکتر، تیمار شاهد (بدون تلقیح و بدون اعمال تنش) و تیمار کنترل (بدون تلقیح و با اعمال تنش خشکی) اجرا شد. برای اعمال تنش خشکی در مرحله رویشی، رطوبت خاک در محدوده 40 تا 50 درصد تخلیه مجاز و در زمان شروع گلدهی تا مرحله برداشت از محدوده 50 تا 60 درصد تخلیه مجاز به روش وزنی نگهداری شد. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب کاهش معنی دار وزن خشک اندام هوایی، ارتفاع بوته و وزن خشک خوشه ها نسبت به شاهد بدون تنش شد. تلقیح با جدایه Azc10باعث افزایش معنی دار وزن خشک اندام هوایی نسبت به تیمار کنترل شد. این جدایه نسبت به تیمار بدون تلقیح در شرایط تنش خشکی موجب حدود 20 درصد افزایش عملکرد اندام هوایی شد.

به منظور بررسی اثر متقابل تنش شوری القا شده با کلرید سدیم و کود آلی ورمی کمپوست بر رشد رویشی و میزان برخی از عناصر غذایی در رازیانه(Foeniculum vulgare Mill)، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه یزد انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سطوح شوری شاهد (غیر شور)، 40، 80 و120 میلی مولار NaCl، سطوح ورمی کمپوست صفر و پنج درصد حجمی-حجمی (دو نسبت حجمی از مخلوط ورمی کمپوست و خاک شامل 100: 0 و 95: 5) و جمعیت های رازیانه ارومیه، شیراز، بوشهر و مشهد بودند. نمونه برداری از گیاهان پنج هفته پس از کاشت انجام شد. نتایج نشان داد که تنش شوری سبب کاهش معنی دار طول و وزن خشک بخش هوایی، سطح برگ، وزن خشک ریشه، میزان پتاسیم، کلسیم، روی و مولیبدن بخش هوایی و پتاسیم و کلسیم ریشه رازیانه شد. در هر دو شرایط بدون تنش و تنش شوری، تمام این صفات با کاربرد ورمی کمپوست به گونه معنی داری افزایش نشان دادند. هم چنین تنش شوری باعث افزایش معنی دار میزان سدیم بخش هوایی و ریشه شد که این دو صفت نیز در حضور ورمی کمپوست به شدت کاهش یافت. مطابق نتایج، در بین جمعیت های مورد مطالعه، حساس ترین جمعیت در مقابل تنش شوری، رازیانه مشهد بود. هم چنین جمعیت شیراز برای کشت در شرایط بدون تنش، تنش شوری و استفاده از ورمی کمپوست توصیه می گردد. به نظر می رسد استفاده از ورمی کمپوست می تواند تاثیر نامطلوب تنش شوری را بر رشد رازیانه کاهش دهد.

برآورد نیاز آبی واقعی گیاه در برنامه ریزی آبیاری و در نتیجه برای مدیریت اثربخش آب در مزرعه بسیار حائز اهمیت است. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه روش های مرسوم برآورد نیاز آبی و برآورد نیاز آبی واقعی گیاه ریحان در مزرعه تحقیقاتی-پژوهشی دوشان تپه تهران بود. بدین منظور آزمایشی در سه مزرعه یک هکتاری به صورت مجزا با سه روش متفاوت برآورد نیاز آبی شامل روش تشتک تبخیر استاندارد کلاس A، روش رطوبت سنج تتاپروب و روش میکرولایسیمتر وزنی-زهکش دار پیشنهادی در چهار تیمار آبیاری شامل آبیاری کامل (FI)، کم آبیاری درحد 80 (DI80%)، 60 (DI60%) و 40 (DI40%) درصد نیاز آبی گیاه در دو سال متوالی 1395 و 1396 انجام شد. بر اساس نتایج، بیشترین مقدار تبخیر و تعرق ریحان به میزان 2/11 میلیمتر در روز 53 ام کاشت در تاریخ هفتم مردادماه اندازه گیری شد. همچنین ضریب گیاهی ریحان در مراحل اولیه، توسعه، میانی و انتهایی رشد به ترتیب برابر 63/0، 08/1، 12/1 و 97/0 و بیشترین مقدار ضریب گیاهی ریحان در بیست و پنجم تیرماه و برابر 26/1 بدست آمد. بیش ترین عملکرد ماده تر در روش برآورد نیاز آبی مستقیم با مقدار 5998 و 5966 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در سال های 1395 و 1396 در تیمار آبیاری کامل به دست آمد. همچنین، روش میکرولایسیمتر وزنی-زهکش دار پیشنهادی نسبت به روش تشتک و روش مکش خاک به ترتیب10% و 8 درصد صرفه جویی در مصرف آب داشت و عملکرد محصول هم به ترتیب 10% و پنج درصد نسبت به این دو روش بهبود یافت. نیز، با این روش حداکثر بازده ریالی به ازای هر مترمکعب آب مصرفی 4186 ریال بدست آمد.

به منظور بررسی اثر دور های مختلف آبیاری بر عملکرد دانه و فتوسنتز جاری ژنوتیپ های برنج، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به مدت دو سال (1393 و 1394) در استان خوزستان اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل بود بر چهار دور آبیاری (یک، سه، پنج و هفت روزه) و 12 ژنوتیپ برنج که به ترتیب در کرت های اصلی و فرعی قرار داشتند. نتایج تجزیه مرکب نشان داد که سطوح اصلی دور آبیاری، ژنوتیپ و اثر متقابل این دو، بر کلیه صفات مورد بررسی اثر معنی داری در سطح یک درصد داشتند. میزان و سهم فتوسنتز جاری در دور آبیاری سه روزه دارای بیشترین میزان نسبی، نسبت به دیگر تیمارها به ترتیب با متوسط عملکرد 9/4586 کیلوگرم در هکتار و 3/89 درصد بود. همچنین با توجه به همبستگی مثبت و بسیار بالای عملکرد دانه با صفات میزان و سهم فتوسنتز جاری به ترتیب با ضرایب **9/0=r و **5/0=rمی توان نتیجه گرفت که دلیل اصلی افزایش عملکرد دانه ژنوتیپ های برنج در دور آبیاری مزبور افزایش صفات مرتبط با فتوسنتز جاری و تخصیص بیشتر مواد حاصل از فتوسنتز به مخزن اصلی گیاه می باشد به گونه ای که ژنوتیپ IR 81025-B-327-3در دور آبیاری سه روزه که بیشترین میزان فتوسنتز جاری را داشت، با بالابودن نسبی سهم و راندمان فتوسنتز جاری از بیشترین عملکرد دانه با متوسط 1/6555 کیلوگرم در هکتار برخوردار بود. احتمالاً دلیل افزایش عملکرد ژنوتیپ های برنج با تحمل بیشتر به خشکی، بویژه در دور آبیاری سه روزه، را می توان به دلیل توانایی منبع برگ در افزایش صفات مورد بررسی و بالا بودن حجم مخزن در دریافت کامل مواد فتوسنتزی ناشی از فرایندهای مرتبط با این صفات دانست.

به منظور تعیین اثر سطوح مختلف آب آبیاری بر میزان عملکرد، حجم آب مصرفی و بهره وری مصرف آب و خصوصیات زراعی محصولات در تناوب زراعی پنبه-گندم در منطقه معتدل خراسان رضوی، آزمایشی با استفاده از طرح کرت های دوبار خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات گناباد و در سال زراعی 95-1394 انجام شد. تیمار روش خاک ورزی در سه سطح (بدون شخم، شخم متداول و شخم کاهش یافته) در کرت های اصلی، تیمار مدیریت بقایا در سه سطح (شامل بدون بقایا، حفظ 30 درصد بقایا و حفظ60 درصد بقایا) در کرت های فرعی و سطوح مختلف آب آبیاری در سه سطح (50، 75 و 100 درصد آب مورد نیاز بر اساس سند ملی آب) در کرت های فرعی فرعی قرار گرفت. برای کشت گندم از رقم پارسی استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه گندم بصورت غیر معنی داری از تیمار بی خاک ورزی و بدون بقایای گیاهی حاصل شد. حذف عملیات خاک ورزی و کشت مستقیم موجب افزایش عملکرد دانه گندم گردید که از نظر اقتصادی نیز قابل توصیه می باشد زیرا موجب کاهش هزینه های تولید می شود. حفظ یا حذف بقایای گیاهی تاثیر معنی داری بر عملکرد نداشت ولی اثرات مثبت بقایای گیاهی بر بهبود خصوصیات خاک و به تبع آن بر عملکرد محصولات زراعی در میان مدت یا دراز مدت قابل انتظار می باشد. در مورد برهمکنش اثر تیمارهای خاک ورزی × بقایای گیاهی × آبیاری، بیشترین میزان عملکرد از تیمار بی خاک ورزی با حفظ 30% بقایا و سطح آبیاری 100 درصدآب مورد نیاز به میزان 6249 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. بیشترین میزان بهره وری مصرف آب گندم از تیمار بدون خاک ورزی، بدون بقایا و سطح آبیاری 50 درصد به میزان 57/1 کیلوگرم در مترمکعب حاصل شد. بیشترین عملکرد گندم از تیمار آبیاری کامل (100% آب مورد نیاز ) بدست آمد که با تیمار کم آبیاری 75% تفاوت آماری معنی دار داشت. با اعمال تیمار آبیاری 50%، عملکرد گندم 3/36 درصد و با اعمال تیمار آبیاری 75% عملکرد گندم 5/31 درصد نسبت به تیمار آبیاری 100% (شاهد) کاهش معنی دار یافت. بنابراین، امکان صرفه جویی در آب مصرفی گندم در کشاورزی حفاظتی وجود دارد زیرا بهره وری مصرف آب در مقایسه با کشاورزی رایج افزایش می یابد.

به منظور بررسی اثر اسید سالیسیلیک بر برخی ویژگی های رشدی و بیوشیمیایی به لیمو (Lippia citrodora L. ) تحت تنش شوری، آزمایشی گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار سطح شوری آب آبیاری (شاهد، 50، 100 و 150 میلی مولار کلرید سدیم) و چهار سطح اسید سالیسیلیک (صفر، 150، 300 و 450 میلی گرم بر لیتر که به ترتیب معادل 0، 1/1، 1/2 و 2/3 میلی مولار می باشد) در سه تکرار انجام شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که اثرات متقابل شوری و اسید سالیسیلیک بر تمام صفات مورد مطالعه به جز وزن خشک برگ و وزن خشک و تر ریشه معنی دار شد. مقایسه میانگین ها نشان داد بیشترین میزان وزن تر برگ، وزن تر اندام هوایی، وزن خشک اندام هوایی، کلروفیل aو b و کاروتنوئیدها و میزان اسانس در تیمار بدون شوری و کاربرد 2/3 میلی مولار اسید سالیسیلیک مشاهده شد. بیشترین میزان کربوهیدرات های محلول در تیمار بدون شوری و کاربرد 12/2 میلی مولار اسید سالیسیلیک، بیشترین پرولین در تیمار شوری 100 میلی مولار و کاربرد 2/3 میلی مولار اسید سالیسیلیک، و بیشترین فنل کل در تیمار شوری 100 میلی مولار و کاربرد 12/2 میلی مولار اسید سالیسیلیک بود. کاربرد اسید سالیسیلیک (به ویژه در غلظت 2/3 میلی مولار) در هنگام تنش شوری (به ویژه سطح 100 و 150 میلی مولار کلرید سدیم) سبب کاهش اثرات منفی حاصل از این تنش گردید؛ به طوریکه صفات مورفولوژیکی و رنگیزه های فتوسنتزی گیاه را افزایش داد و در مقابل به دلیل کاهش تنش شوری، میزان فنل کل، کربوهیدرات محلول و پرولین را کاهش داد.

برای استفاده مناسب از منابع آب در دسترس بخش کشاورزی لازم است تا مناسب ترین سامانه آبیاری برای تأمین نیاز آبی اراضی انتخاب گردد. انتخاب صحیح سامانه آبیاری گام مهمی در بهره برداری بهینه از منابع آب وخاک است. دخالت عوامل تأثیرگذار متعدد انتخاب سامانه آبیاری را به مسئله نسبتاً پیچیده ای مبدل کرده است. در این مطالعه با استفاده از داده های اقلیمی، آب، خاک، مزرعه، راندمان آبیاری، اطلاعات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی و با به کارگیری روش فرآیند تحلیل شبکه ای(ANP) اقدام به اولویت بندی کاربرد سامانه های آبیاری در حوضه رودخانه آجی چای گردید. بر اساس نتایج در بین معیارهای انتخابی معیار کمی و کیفی آب، راندمان آبیاری و خاک به ترتیب با وزن نسبی 222/0، 221/0 و 1539/0 بیشترین تأثیر را در جهت انتخاب بهترین سامانه آبیاری داشتند. نتایج امتیازهای زیرمعیارها هم نشان داد که مجموع امتیاز زیرمعیارهای آب با امتیاز نهایی 26815/0، در بین مجموع امتیازات سایر زیرمعیارها بالاترین بود. نتایج نشان داد که در بین سامانه های آبیاری سطحی، سامانه آبیاری کرتی با امتیاز 15544/0، بین سامانه های آبیاری بارانی سامانه کلاسیک متحرک با امتیاز 10432/0 و در بین سامانه های موضعی سامانه قطره ای با امتیاز 12754/0 نسبت به سایر گزینه ها دارای اولویت بودند.

مطالعه حاضر به دنبال تعیین الگوی کشت بهینه محصولات زراعی شبکه آبیاری دشت قزوین با تأکید بر سیاست کم آبیاری و کاهش مصرف کود و سموم شیمیایی است. برای این منظور، از رهیافت برنامه ریزی ریاضی مثبت (PMP) و حداکثر بی نظمی(ME) استفاده شده است. نتایج گزینه اول (کم آبیاری پنج درصد در محصولات گندم، جو، ذرت علوفه ای، ذرت دانه ای و چغندرقند در مرحله رسیدن و کم آبیاری پنج درصد در مرحله رشد رویشی برای یونجه توأم با کاهش پنج درصد کود و سموم شیمیایی)نشان داد که محصولات چغندرقند، یونجه، ذرت دانه ای و ذرت علوفه ای به دلیل بالا بودن بازده اقتصادی نسبت به دو محصول گندم و جو وارد الگوی کشت می شوند. همچنین اعمال این سیاست منجر به افزایش بازده ناخالص مزرعه (5/4 درصد ) و کاهش آب مصرفی (1/5 درصد) اراضی زراعی منطقه شد. در اثر اعمال گزینه دوم نیز الگوی کشت به سمت محصولاتی که صرفه اقتصادیبالاتری به ازای مصرف هر مترمکعب آب آبیاری دارند، پیش میرود، به طوری که اعمال این گزینه باعث افزایش بازده ناخالص مزرعه و کاهش آب مصرفی به ترتیب به میزان6/3 و 2/17 درصد شده است. دیگر نتایج تحقیق نشان داد که شاخص های پایداری منابع آب، انواع کودو سموم شیمیایی در اثر اعمال سیاست های مذکور در الگوی PMP، کمتر از وضعیت فعلی الگوی کشت منطقه است. شاخص های مذکور مبین این واقعیت است که مصرف زیاد آب، کود و سموم شیمیایی مانع رسیدن به یک کشاورزی پایدار می گردد.

این پژوهش با هدف مطالعه و بررسی اثر بر همکنش تنش آبی و سطوح مختلف زئولیت بر خصوصیات رشد و عملکرد گیاه دارویی سیاهدانه در طول یک فصل زراعی (1397-1396) انجام شد. طرح آزمایش بلوک های کاملاً تصادفی و بصورت کرت های خرد شده بود و تیمار آبیاری به عنوان تیمار فرعی در دو سطح (I1و I2: به ترتیب آبیاری با تأمین 100 درصد و 50 درصد نیاز آبی) و تیمار زئولیتبه عنوان تیمار اصلی در سه سطح (Z0: بدون مصرف و Z1 و Z2: به ترتیب با استفاده از زئولیت پتاسیمی در سطح دو و چهار گرم به ازای هر کیلوگرم خاک) با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند انجام شد. تحت اثر بر همکنش زئولیت و تنش آبی، بیشترین مقادیر پارامترهای ارتفاع بوته 88/16 سانتیمتر، وزن تر و خشک، و وزن هزاردانه به ترتیب 96/11، 33/9، و 19/13 گرم، و تعداد کپسول در بوته و دانه در کپسول بترتیب 11/10 و 44/52 و عملکرد دانه 77/874 کیلوگرم در هکتار و کارآیی مصرف آب 135/0 کیلوگرم بر مترمکعب و کمترین مقادیر حاصله به ترتیب با مقادیر 33/13 سانتیمتر، 4/7، 05/5، 95/11 گرم، 33/8 و 44/44 برای تعداد کپسول در بوته و دانه در کپسول، 748 کیلوگرم در هکتار و 118/0 کیلوگرم بر مترمکعب حاصل شد. تنش آبی منجر به کاهش خصوصیات رشد و عملکرد گیاه دارویی سیاهدانه گردید بر این اساس، کاربرد زئولیت در سطوح زیاد (15 تن در هکتار) و علی الخصوص تحت اثر آبیاری کامل گیاه می تواند منجر به حداکثر میزان عملکرد و خصوصیات رشد سیاهدانه شود.

تغییر اقلیم از طریق تغییر در الگوی دما، بارش و سایر متغیرهای آب و هوایی بر همه فرآیندهای هیدرولوژیک تأثیرگذار است. یکی از مهم ترین تبعات تغییر آب و هوا، تأثیر آن بر مصرف آب کشاورزی می باشد که می تواند مدیریت منابع آب را با چالش های جدی روبرو سازد. هدف از این پژوهش، بررسی اثرات تغییر اقلیم بر تبخیرتعرق روزانه در مدل های با ساختار ریاضی متفاوت در اقلیم های مختلف ایران است. برای این منظور از مدل گردش عمومی جو HadCM3و با استفاده از مولد آب و هوای LARS-WG 5. 5، پارامترهای کمینه دما، بیشینه دما، بارش و ساعات آفتابی در مقیاس روزانه برای دوره 2036-2017 بر مبنای سناریوهایA1B، A2 و B1 شبیه سازی شد. نتایج به دست آمده حاکی از افزایش دما و کاهش بارندگی و هم چنین افزایش تبخیرتعرق مرجع در اقلیم های مختلف بود. در بخش دیگری از این پژوهش، با مقایسه بین معادلات تجربی این نتیجه حاصل شد که روش هارگریوز با مقدار R2مناسب، NS نسبتاٌ خوب و مقدار RMSE و MAEکمتر نسبت به سایر روش ها، می تواند جایگزین مناسبی برای روش پنمن-مونتیث-فائو در مقیاس روزانه باشد. به طور مثال، ایستگاه بیرجند دارای 59/0 = R2، 53/0 = NS، 84/6 =RMSE و 01/6= MAE می باشد. در نهایت، روش های هارگریوز سامانی و مک کینگ کمترین دقت را در برآورد تبخیرتعرق مرجع داشتند. بنابراین، می توان روش هارگریوز را به عنوان بهترین روش جایگزین برای برآورد تبخیرتعرق مرجع در مقیاس روزانه انتخاب نمود.