طراحی سیستم سلاح های نوین و موشکهایی با تکنولوژی بالا مستلزم دستیابی به مواد پرانرژی و پیشران هایی با کارایی بالا می باشد. یکی از اجزاء پیشران ها، نگهدارنده ها می باشند. نگهدارنده ها پلیمرهایی با اتصالات عرضی هستند که اجزاء سوخت را بطور یکنواخت در بر می گیرند. از نگهدارنده های مرسوم می توان به پلی بوتادین با گروه های هیدروکسیل انتهایی (HTPB) پلی بوتادین با گروه کروکسی انتهایی (CTPB) و پلی اترهایی با گروه هیدروکسیل انتهایی (HTPB) اشاره نمود.
برای بالا بردن قابلیت یک پیشران باید انرژی آن را بالا برد. یکی از راه های بالا بردن انرژی، جایگزین کردن نگهدارنده های دارای گروه های پرانرژی مانند نیترو و آزیدو بجای نگهدارنده های خنثی می باشد. از این رو در طی سال های اخیر نگهدارنده های جدید مانند پلیمر گلیسیدیل آزید (GAP)، پلی (3 - نیتراتومتیل - 3 - متیل اکستان) (polyNIMMO) و پلی گلیسیدیل نیترات (polyGLYN) مطرح و معرفی شده اند. از کاربردهای این پلیمرها می توان به استفاده از آنها در پیشران های موشک های تحقیقاتی فضایی اشاره کرد.
سایر نگهدارنده های انرژی زایی که در این مقاله بررسی می شوند، عبارتند از: فلوئووپلیمرها، پلی وینیل نیتراتها، پلی نیتروآروماتیک ها، پلیمرهایی با عامل اپوکسی N و N" - پیوند دار و پلی بوتادین های نیتراته با گروه های هیدروکسیل انتهایی مانند NHTPB در این مقاله روش تهیه منومرها، فرآیند پلیمریزاسیون، بررسی خواص نگهدارنده و در برخی موارد کاربرد آنها مورد بررسی قرار می گیرد.