پایش
سال:1397 | دوره:18 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مقدمه: کارایی بیمارستان های ایران پایین است. بنابراین، با توجه به محدودیت منابع، بکارگیری اقداماتی برای افزایش کارایی بیمارستان های کشور ضروری است. هدف این پژوهش شناسایی راهکارهای افزایش کارایی بیمارستان های ایران است. مواد و روش کار: این پژوهش با روش مرور حیطه ای انجام شد. کلیه مقالات منتشر شده در زمینه راهکارهای افزایش کارایی بیمارستان های ایران در بازه زمانی سال های 1376تا 1396 در هفت پایگاه اطلاعاتی و دو موتور جستجوگر با کلید واژه های مناسب جستجو و جمع آوری شد. در نهایت، تعداد 123 مقاله انتخاب و با روش تحلیل محتوا با استفاده از نسخه 10 نرم افزار MAXQDA تحلیل شدند. یافته ها: بیشترین مطالعات راهکارهای افزایش کارایی در تهران، اصفهان و خوزستان انجام شده بود. تعداد 41 راه کار برای افزایش کارایی بیمارستان های ایران شناسایی شدند که در چهار سطح متا (وزارت بهداشت)، ماکرو (دانشگاه علوم پزشکی)، مزو (بیمارستان) و میکرو (ارائه کنندگان خدمات بیمارستانی) گروه بندی شدند. اجرای مدیریت کیفیت، توانمندسازی مدیران، تخصیص تخت های بیمارستانی متناسب با نیاز جامعه، جلوگیری از توسعه غیر ضروری بیمارستان ها، ارزیابی اقتصادی عملکرد بیمارستان ها و ارائه بازخورد به مدیران و توزیع صحیح تخت ها بین بیمارستان ها از مهمترین راهکارهای افزایش کارایی بیمارستان های ایران بودند. بحث و نتیجه گیری: سیاستگذاران و مدیران نظام سلامت باید اقداماتی را به طور هماهنگ و همزمان در سطوح وزارت بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی، بیمارستان و ارائه کنندگان خدمات بیمارستانی بکار گیرند تا منجر به افزایش کارایی بیمارستان ها شود.

مقدمه: اعتباربخشی بیمارستانی راهبرد مناسبی برای ارتقای کیفیت، ایمنی، اثربخشی و کارایی خدمات بیمارستانی است. این پژوهش با هدف ارزشیابی اجرای برنامه اعتباربخشی در بیمارستان های کشور انجام شد. مواد و روش کار: این پژوهش مقطعی با استفاده از یک پرسشنامه روا و پایا در سال 1394 انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه بیمارستان های کشور (914 بیمارستان) بود. با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای ساده تصادفی از مدیران 547 بیمارستان کشور نظرسنجی به عمل آمد. ملاحظات اخلاقی در این پژوهش رعایت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و روش های آماری توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. یافته ها: میزان رضایت مدیران از اجرای برنامه اعتباربخشی در بیمارستان ها 70/0± 44/2 از 5 امتیاز (کم) بود. حدود 10 درصد از مدیران از اجرای برنامه اعتباربخشی در بیمارستان های خود راضی بودند. مدیران از همکاری کارکنان بخش های مختلف بیمارستان در اجرای استانداردهای اعتباربخشی و همکاری و پشتیبانی دانشگاه برای سهولت اجرای استانداردهای اعتباربخشی رضایت بیشتر و از کمبود منابع انسانی، مالی و فیزیکی برای اجرای استاندارهای اعتباربخشی شکایت داشتند. منابع فیزیکی مورد نیاز برای اجرای استانداردهای اعتباربخشی، همکاری و پشتیبانی دانشگاه برای تسهیل اجرای استانداردهای اعتباربخشی و سیستم اطلاعاتی بیمارستان بیشترین تأثیر را در اجرای موفقیت آمیز اعتباربخشی در بیمارستان ها داشت. بین درجه اعتباربخشی بیمارستان و مدل های مدیریت کیفیت به کار گرفته شده در بیمارستان رابطه آماری معنادار مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: مدیران بیمارستان ها با کمبود منابع و چالش های زیادی برای اجرای استانداردهای اعتباربخشی مواجه هستند. منابع لازم و زمان کافی باید برای اجرا و نهادینه سازی استاندارهای اعتباربخشی در نظر گرفته شود تا اعتباربخشی منجر به افزایش کیفیت خدمات بیمارستان ها شود. استفاده از استراتژی های مدیریت کیفیت در بیمارستان ها منجر به تقویت اثرات برنامه اعتباربخشی می شود.

مقدمه: بیمارانی که تومورهای دستگاه عصبی مرکزی دارند از علائم بسیاری از جمله اختلال خلق، اختلال خواب، اختلال در کارکردهای اجرایی و به طوره ویژه از اختلال توجهی رنج می برند که این اختلال ها می تواند منجر به اختلال در کیفیت زندگی این بیماران گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثر جراحی بر کارکردهای توجهی بیماران مبتلا به گلیوم مغزی است. مواد و روش کار: جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد در محدوده سنی 45-18 سال مراجعه کننده به بخش جراحی مغز و اعصاب بیمارستان های شهر تهران در سالهای 1397-1395 به منظور جراحی گلیوما بودند. که حجم نمونه ای 30 نفره به روش هدفمند انتخاب و با استفاده از آزمون های عملکرد مداوم، ساخت دنباله و آزمون استروپ به منظور سنجش متغیرهای توجه مداوم، توجه تقسیم شده و توجه انتخابی مورد سنجش قرار گرفتند. یافته ها: برای سنجش اثر جراحی بر متغیرهای پژوهش از آزمون تی زوجی و جهت بررسی اثرات چند متغیره بر پس آزمون از آزمون تحلیل اندازه های مکرر استفاده و با استفاده از شاخص لامبدای ویلکز، تاثیر چندمتغیره بر پس آزمون بررسی شد. نتایج آماری نشان داد که عمل جراحی میانگین نمرات کارکردهای توجهی (هر سه نوع توجه) بیماران را افزایش داده است (001/0 >p). به عبارت دیگر عمل جراحی منجر به تغییرات معنی دار در نمرات مولفه های کارکردهای توجهی بیماران شده است. بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که جراحی، بر مؤلفه های توجهی بیماران مبتلا به گلیوم مغزی تأثیر داشته و منجر به بهبود کارکردهای توجهی آنها شده است.

مقدمه: سطح ضایعه در مبتلایان به ضایعه نخاعی، تعیین کننده میزان ناتوانی عملکردی، میزان وابستگی و سطح استقلال آنان است. همچنین این مولفه احتمالا یکی از عواملی است که می تواند بر کیفیت زندگی این بیماران تاثیر بسزایی داشته باشد؛ لذا مطالعه حاضر به بررسی رابطه سطح ضایعه با کیفیت زندگی در افراد مبتلا به ضایعه نخاعی پرداخته است. مواد و روش کار: این مطالعه یک مطالعه تحلیلی مقطعی بود که بر روی 110 نفر از افراد مبتلا به ضایعه نخاعی استان اصفهان اجرا شد. نمونه گیری به شیوه در دسترس و از میان مراجعان انجمن ضایعات نخاعی اصفهان در یک بازه زمانی 6 ماهه صورت گرفت. اطلاعات مربوط به کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان سلامت جهان (WHOQOL-BREF) و سطح ضایعه توسط کاربرگ اطلاعات دموگرافیک و مدارک تشخیص بالینی بیماران به دست آمد. در تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد سطح ضایعه با کیفیت زندگی در افراد مبتلا به ضایعه نخاعی ارتباط معنادار دارد. همچنین اثبات گردید سطح ضایعه با کیفیت زندگی کل، روان، جسمی و محیطی ارتباط مستقیم و معنادار دارد. گزارشی مبنی بر وجود ارتباط معنادار بین سطح ضایعه و کیفیت زندگی اجتماعی یافت نشد. بحث و نتیجه گیری: سطح ضایعه در افراد مبتلا به ضایعه نخاعی تاثیر گسترده ای بر کیفیت زندگی آنها دارد و این موضوع نیاز این افراد را به تجهیزات تطابقی و جبرانی برای بهبود کیفیت زندگی نشان می دهد.

مقدمه: سندرم پیش از قاعدگی از شایع ترین اختلالات سنین باروری است که به درجات مختلف در زنان دیده شده و با کاهش کیفیت زندگی در ارتباط است. اما اینکه این سندرم چگونه برکیفیت زندگی زنان مبتلا تاثیر می گذارد به خوبی مشخص نشده است. این پژوهش به بررسی استیلای سندرم پیش از قاعدگی بر کیفیت زندگی زنان مبتلا می پردازد. مواد و روش کار: این پژوهش کیفی بخشی از یک مطالعه متوالی اکتشافی بود که بر اساس تحلیل محتوی قراردادی و با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته عمیق، تجربیات کیفیت زندگی 21 نفر از زنان مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی در دامنه سنی 15 تا 45 سال را مورد بررسی قرارداد. یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد پیامدهای سندرم پیش از قاعدگی برکیفیت زندگی زنان مبتلا شامل اختلالات جسمانی: (قلبی ریوی، ادراری تناسلی، عصبی، پوست و مو، گوارشی، عضلانی اسکلتی و سلامت عمومی)، روانی: (خلقی، شناختی و عاطفی هیجانی)، رفتاری: (تغییرات الگوی خواب و تغییرات الگوی تغذیه ای) و خانوادگی اجتماعی: (روابط بین فردی معیوب، کژکاری جنسی و انزوای اجتماعی) موثر بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، باید به تاثیرات سندرم پیش از قاعدگی برکیفیت زندگی زنان مبتلا توجه ویژه داشته و جهت ارتقای کیفیت زندگی مبتلایان طیف وسیعی ازگزینه ها از جمله پشتیبانی و مشاوره با حمایت سیستم بهداشتی و درمانی مدنظر قرار گیرد.

مقدمه: یائسگی یک واقعه طبیعی در زندگی زنان است و به عنوان یکی از مسائل مهم در حوزه بهداشت باروری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از آنجا که زندگی سالم جنسی و احساس رضایت جنسی از عمده مسائل مرتبط با این دوران هستند، پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل موثر بر رضایت جنسی زنان یائسه انجام شد. مواد و روش کار: این پژوهش توصیفی در سال 1395 بر روی 50 زن یائسه مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در شهر تهران صورت گرفت. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک و مامایی و رضایت جنسی لارسون بودند. نتایج با آزمون های تی مستقل، تحلیل واریانس، من ویتنی، همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی نمونه ها 36/55 سال و میانگین نمره رضایت جنسی آنان 30/85 بود و اکثر زنان(66%) رضایت جنسی متوسط داشتند. بین رضایت جنسی با متغیرهای طول مدت ازدواج، رضایت از زندگی مشترک، رضایت از رابطه جنسی با همسر، رضایت از فواصل رابطه جنسی و خواسته بودن ازدواج ارتباط مستقیم و معنادار یافت شد (05/0P <). میانگین نمره رضایت جنسی در زنانی که در رابطه جنسی مشکل نداشتند بیشتر بود. بحث و نتیجه گیری: بررسی رضایت جنسی زنان یائسه توسط پرسنل بهداشتی درمانی و بکارگیری راهکارهایی در خصوص ارتقای آن از طریق آموزش مهارتهای روابط زوجی و عملکرد جنسی توصیه می گردد.

مقدمه: سوء مصرف و اعتیاد به مواد یکی از بارزترین آسیب های روانی و اجتماعی دوره نوجوانی است؛ لذا هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کاهش گرایش مصرف مواد و اضطراب مرگ در بین نوجوانان پسر مبتلا به سوء مصرف مواد بود. مواد و روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون توأم با گروه کنترل است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه افراد نوجوان پسر مبتلا به سوء مصرف مواد شهر تهران بود که 30 نوجوان پسر مبتلا به سوء مصرف مواد مراجعه کننده به کلینیک های ترک اعتیاد منطقه 4 شهر تهران که نمره بالایی در سوء مصرف مواد داشتند به شیوه دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل کاربندی شدند؛ اطلاعات در دو نوبت قبل و بعد از 8 جلسه آموزش به وسیله پرسشنامه های وضعیت مصرف مواد و مقیاس اضطراب مرگ جمع آوری گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون تی زوجی، تی مستقل و آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری تکراری بهره گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین دو گروه از لحاظ گرایش به سوء مصرف مواد و اضطراب مرگ تفاوت معناداری وجود دارد و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کاهش سوء مصرف مواد و کاهش اضطراب مرگ موثر است. بحث و نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که اجرای مداخله های درمانی مبتنی بر شناخت درمانی و ذهن آگاهی به دلیل مولفه های مشترک درمان می تواند در کاهش مصرف مواد و اضطراب مرگ نوجوانان موثر باشد.

مقدمه: هدف از این مطالعه توصیفی-تحلیلی بررسی نقش تعدیل کنندگی خودکار آمدی بر رابطه بین دو متغیر رضایت شغلی و سلامت روان در کارشناسان رشته بهداشت عمومی بود. مواد و روش کار: جامعه آماری مشتمل بود بر 91 کارشناس شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی شهر تهران که به صورت نمونه در دسترس در مطالعه شرکت داده شدند. ابزار مورد استفاده این مطالعه شامل گونه فارسی دو ابزار استاندارد سنجش خودکارآمدی عمومی و سنجش سلامت روان (12-GHQ) و همچنین ابزار محقق ساخته برای سنجش رضایت شغلی بود. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که افراد مورد مطالعه از میزان خود کارآمدی، رضایت فرد از شغل خود و سطح سلامت روان نسبتاً خوبی برخوردارند. نتایج نشان داد رابطه بین خودکارآمدی و سلامت روان معنادار بوده و سلامت روان حدود 20% درصد توسط خودکارآمدی پیش بینی شده است. رابطه بین رضایت شغلی و سلامت روان نیز معنادار بوده و حاکی از پیش بینی حدود 12 درصدی سلامت روان توسط رضایت شغلی است. همچنین رابطه بین خودکارآمدی و رضایت شغلی با سلامت روان نیز معنادار بوده و نشان از پیش بینی 24 درصدی سلامت روان توسط این دو متغیر داشت. در نهایت با تعدیل اثر خودکارآمدی ضریب همبستگی رضایت شغلی و سلامت روان به میزان 238/0 معنادار شد. بحث و نتیجه گیری: ﺑ ﻪ ﻃ ﻮ ﺭ ﻛ ﻠ ﻲ ﭘ ﮋ ﻭ ﻫ ﺶ ﺣ ﺎ ﺿ ﺮ حاکی از موثر بودن رضایت شغلی و خودکارآمدی بر سلامت روان بوده و نشان داده شد که خودکارآمدی در تقویت رابطه بین رضایت شغلی و سلامت روان نقش قابل تاملی دارد.