پژوهش های زبانی
سال:1398 | دوره:10 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

تحقیق حاضر به ارتباط متغیرهای آکوستیکی (دامنه زیروبمی، دیرش و شیب) با نوع جمله (خبری و پرسشی) در آخرین رخداد زیروبمی جملات خبری و پرسشی بله/ خیر در چارچوب مدل شیب می پردازد. از آنجائی که مطالعات انجام شده (ماه جانی، 2003؛ سادات تهرانی، 2007؛ اسلامی، 2000؛ ماهوتیان، 1997) حاکی از تفاوت جملات پرسشی و خبری در آخرین رخداد زیروبمی است، هدف این است که مشخص شود از لحاظ ادراکی، چه پارامترهای آکوستیکی در تشخیص جملات خبری از پرسشی دخیل هستند؛ بنابراین برای رسیدن به این مهم، ابتدا در بخش تولیدی از تحلیل های آماری در رابطه با درجات متفاوتی از میزان دیرش، دامنه زیروبمی و شیب در جملات خبری و سؤالی بله/ خیر و سپس در بخش ادراکی ابتدا به دست کاری متغیرهای آکوستیکی دیرش، دامنه زیروبمی و شیب پرداخته شده است و سپس از آزمون های ادراکی جهت میزان موفقیت کار استفاده شده است. در بخش تولیدی ابتدا چهل جمله پرسشی بله/ خیر و خبری معادل هم توسط پنج گویشور فارسی زبان خوانده و سپس از طریق نرم افزار پرات به تحلیل داده ها و اندازه گیری پارامترهای آکوستیکی پرداخته شد و در ادامه با تحلیل آماری و با استفاده از آزمون تی استیودنت به مقایسه میانگین متغیرهای مختلف در جملات پرسشی و خبری پرداخته ایم. نتایج نشان می دهد میانگین متغیرهای دامنه و دیرش به جز شیب، در جملات پرسشی بیش از میانگین این متغیرها در جملات خبری است. در مرحله بعد، نقاط آکوستیکی از جمله: سمت راست ترین خیز، قله پایانی، دره دوم و دره اول جملات پرسشی تحت دست کاری قرار گرفت تا به جمله خبری متناظر تبدیل شود. در بخش آزمون ادراکی میزان پرسشی و خبری بودن جمله دست کاری شده از طریق پرسشنامه مشخص گردید و معلوم شد که f0 سمت راست ترین خیز مهم ترین عامل در تشخیص جملات پرسشی از خبری است و دست کاری همه نقاط آکوستیکی به صورت هم زمان و یکجا بیشترین تأثیر را بر تعیین نوع جمله دارد.

این پژوهش به عدم / روراستی تعارف های زبان فارسی در دو جنس زن و مرد با استفاده از طرحواره های فرهنگی به عنوان ابزار تحلیلی می پردازد. داده های این پژوهش که از بافت های گفت وگو در تعاملات طبیعی و فیلم های ایرانی جمع آوری شده، به وسیله روش تحلیل مکالمه بررسی شده است. پژوهش گران با به کارگیری روش درون نگر 15 طرحواره ی فرهنگی زیربنایی برای تعارف های زبان فارسی شناسایی کرده و مدلی ارائه داده اند. نظریه ی زمینه ای برای استخراج طرحواره ها از پیکره ی هزار تعامل تعارفی به کار گرفته شده است. بدین منظور تعارف هایی که از درون پیکره استخراج و ترانویسی شده است، بررسی شده و تعارف هایی که نیروی منظوری و کاربرد مشترک داشتند شناسایی و به عنوان طرحواره های فرهنگی خرد طبقه بندی شده اند. به هر طبقه عنوانی اختصاص داده شده و رمزگذاری اولیه صورت گرفته است. جهت اطمینان از پایایی طبقه بندی ها از دو ارزیاب دیگر استفاده شده است. سپس مفاهیمی که در فرهنگ ایرانی پایه و اساس این طرحواره های خرد تلقی می شود شناسایی و به عنوان طرحواره های فرهنگی کلان نام دهی شده است. هفت طرحواره ی کلان در این بررسی منظور شده روراستی تعارف ها در دو جنس از طریق پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفته است. تعارف ها و بافت های آن ها در پرسشنامه آمده و از پاسخگوها خواسته شده میزان روراستی تعارف ها را ارزیابی و به آن ها امتیاز دهند. تعارف ها به تعداد مساوی از گفتگوهای میان مردها و زن ها انتخاب شده و با طرح واره های زیربنایی مختلف بدون نظم خاصی در پرسشنامه توزیع شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که علی رغم باور عموم به روراستی بیشتر مردها در تعارفات در مقایسه با زن ها، گرچه روراستی تعارفات زن ها به میزان جزئی بیشتر بوده اما تفاوت معناداری بین روراستی دو جنس وجود ندارد. گرچه طرحواره های خرد زیربنای (غیر) روراست ترین تعارف ها در زن ها و مردها متفاوت بوده و بازتابنده ی تفاوت های روان شناختی و اجتماعی آنها است، اما طرحواره های کلان زیربنایی به تبعیت از شناخت توزیعی، مشترک هست.

مسئله ای حائز اهمیت در صرف اضافه / ملکی در زبان کردی گویش سنندجی شرایط حاکم بر واژگونگی رابطه نما در این ساخت ها است. در گروه اسمی معرفه و دارای وابسته ی صفتی، واژ «=æ » برای بیان رابطه ی اضافه/ملکی به کار می رود و چنانچه اسم فاقد وابسته ی صفت باشد، فارغ از معرفه یا نکره بودن، رابطه ی اضافه/ملکی با تکواژ «=i» بازنمایی می شود؛ بنابراین از چهار حالت ممکن برای ساخت اضافی و دو حالت ممکن برای ساخت ملکی، تنها در یک وضعیت، واژ «=æ » ظاهر می شود. هم چنین این دو ساخت، تفاوت معنایی اندکی دارند و تنها ساخت ملکی حامل معنای تعلق است. پژوهش حاضر، با تمرکز بر مسائل فوق، ساخت های اضافه/ملکی را در چارچوب نظریه ی «ساخت واژه ی توزیعی» بررسی کرده و با تحلیل مراحل اشتقاق، دلیل شباهت ساختاری و محدودیت های حاکم بر واژگونگی رابطه نما را در هر دو ساخت اضافه و ملکی، به صورتی واحد تبیین کرده است؛ درواقع در مراحل اشتقاق ساخت اضافی/ملکی، ارزش مشخصه های موجود در هسته ی EZ، نتیجه ی رقابت میان دو واژگونه ی «=æ » و «=i» را تعیین خواهند نمود. به این ترتیب، تنها زمانی که مشخصه های تعبیرناپذیر هسته ی EZ بتوانند به صورت [EZ, +MOD, +DEF] ارزش گذاری شوند، واژگونه ی «=æ » در گره مربوطه درج می شود و در سه حالت ممکن دیگر، بنا بر اصل فرومشخص شدگی، واژ «=i»، در رقابت برگزیده می شود. هم چنین تفاوت معنایی میان دو ساخت به مشخصه های صرفی متفاوت موجود در گره متمم رابطه نما وابسته است؛ در ساخت ملکی، هسته ی گروه صفتی به عنوان متمم EZP دارای مشخصه ی تعبیرناپذیر [POSS] است که الزاماً باید با ادغام متمم ملکی (ضمیر یا اسم)، به صورت [+POSS] ارزش گذاری شود. وجود همین مشخصه عامل درج واژهای حامل این مشخصه در این گره و طبیعتاً تمایز معنایی ساخت ملکی است؛ بنابراین تمایز معنایی دو ساخت به گره متمم EZP و نه خود گره EZ مربوط است.

نشانه شناسی یک روش خواندن متن است که می تواند جهت خوانشِ متن درون رویکردهای گوناگونی به کار گرفته شود. مهم ترین رویکردِ پساساختگرا، واسازی است. اگرچه ساختگرایی مدعی است که «زبان می تواند از انسجام، پایداری و معنا پشتیبانی کند»، اما در نقطه ی مقابل، «واسازی» می خواهد، با به چالش کشیدنِ ادعای ساختگرایان، نشان دهد: زبان و متن معانی روشن خودشان را نفی می کنند و در تردید می افکنند. «واسازی» نقدِ تقابل های سلسله مراتبی ای است که ساختار تفکّر غربی را تشکیل داده اند، تقابل هایی مانند درون/بیرون، حضور/غیاب. با توجه به اینکه نشانه شناسی بررسی روابط نشانه ها و چگونگی سازوکار تولید معنا در متن است، پژوهش پیش ِرو خوانشی نشانه شناختی را از رمان «مسابقه دات کام» بر اساس رویکرد واسازی دریدا و نظریات روانکاوانه ی فروید ارائه می دهد. در واقع، این پژوهش با روش تحلیلی-توصیفی و با رهیافت نظریه ی نشانه شناسی واسازی به بررسی روانکاوانه ی شخصیت ها، گفتمان ها، کنش های داستان می پردازد. در راستای اینکه هدف از نقد پساساختگرا ایجاد امکان دلالت های جدید در متن است، هدف تحلیل پساساختگرای پیش ِرو پاسخ به سه پرسش اساسی است: اول اینکه چه عوامل واسازی ای در گفتمان ها و کنش های ناهشیار شخصیت های داستان مذکور، به مثابه ی نشانه روانی، موجود و مُمِدّ دگرخوانی ای متباین با خوانشِ مسلطِ متن است؟ دوم، با التفاتی که دریدا به نقش روانکاوی در فرآیند واسازی داشته است، چگونه نشانه ها، در جهت دگرخوانی متن، تقابلِ نهاد/فراخود را در سه گانه ی فروید خود/ فراخود/ نهاد واسازی می نمایند؟ و سوم اینکه در متن مذکور چه نسبتی میان سه گانه ی نیکولایوا داستان کودک پیشاهبوطی/ کارناوالی/ پساهبوطی با واسازی دیده می شود؟ فقر پژوهشی در زمینه ی مطالعات نشانه شناختی ادبیات کودک و نوجوان در ایران و عدم توجه بسنده به مطالعات بین رشته ای لزوم پژوهش در این زمینه را انکارناپذیر می نماید. پژوهش پیش ِرو برای نخستین بار خوانشی پساساختگرا از متنی در گستره ی ادبیات کودک و نوجوان در ایران ارائه و نیز نخستین بار است که رابطه ی پساساختگرایی با خوانشِ روانشناختیِ متن را واکاوی می نماید.

در یک مطالعه ی آزمایشگاهی درج همخوان غلت [j] و چاکنایی های [? ] و [h] برای جلوگیری از التقای واکه ها را از طریق مشاهده ی الگوی تغییرات فرکانس و شدت انرژی سیگنال صوتی بررسی کردیم. تعدادی کلمه ی فارسی حاوی وندهای اشتقاقی، تصریفی یا واژه بست که شامل توالی های واکه ای V1-V2 بودند، انتخاب شدند طوری که V1 عضو پایانی ستاک (ریشه) کلمه و V2 عضو آغازی پسوند باشد. در پیشینه ی مطالعات فارسی چنین بحث شده است که درج همخوان در توالی-های واکه ایِ V-V وابسته به مشخصه ی آوایی واکه ی اول است. بر این اساس با توجه به اهمیت V1 در تعیین ماهیت آوایی همخوان میانجی، کلمات طوری انتخاب شدند که شامل هر یک از شش واکه ی زبان فارسی، در جایگاه V1 باشند. دو نوع اندازه گیری صوتی بر روی زنجیره های آوایی هدف انجام شد؛ یکی در حوزه ی فرکانس (الگوی گذار فرکانس های F1 و F2 در گذار از واکه به همخوان میانجی و بالعکس) و دیگری در حوزه ی شدت انرژی (شدت انرژی کل و شدت انرژی فرکانس های میانی و بالا). نتایج نشان داد که درج غلت [j] در V-V باعث تغییر الگوی گذار فرکانس سازه ها می شود، ولی درج چاکنایی-ها در این بافت منجر به تغییرات فرکانسی سازه ها نمی شود. این نتایج همچنین نشان داد که درج همخوان های میانجی در V-V منجر به کاهش دامنه ی انرژی فرکانس های میانی و بالا می شود، ولی دامنه ی انرژی فرکانس های پایین با درج این همخوان ها تغییر نمی کند. بر این اساس، چنین بحث کردیم که مهم ترین تغییر صوتی در گذار از واکه به همخوان میانجی و همخوان میانجی به واکه در VGV، تغییر در الگوی زمان بندی ارتعاش تاراواهاست. این تغییر، حداقل تغییر آوایی لازم برای تبدیل ساخت واجی غیرمجازِ V. V به VCV است. از دیدگاه واجی، یافته های این پژوهش با نظام مشخصه بنیاد چامسکی و هله (1968) مطابقت دارد که بر اساس آن چاکنایی ها و غلت ها به طور مشترک با مشخصه های آوایی [-vocalic] و [-cons] نمایش داده می شوند.

در این مقاله با هدف بررسی تولید طنز در کودکان پیش دبستانی از دیدگاه زبان شناسی، منبع دانش ساز و کار منطقی را به عنوان مبنای نظری تحلیل برگزیده ایم. ساز و کار منطقی بعد از تقابل انگاره، مهم ترین متغیر در نظریه عمومی طنز کلامی است. ساز و کار منطقی در این نظریه، شیوه تحلیل عدم تجانس بین دو انگاره متقابل را بیان می کند. شرکت-کننده های این تحقیق 100 کودک پیش دبستانی 4-6 ساله شامل 50 دختر و 50 پسر بودند که به منظور بررسی تولید طنز از آنها خواسته شد خاطره خنده داری که برای خودشان اتفاق افتاده را تعریف کنند. خاطرات کودکان، فیلم برداری و در جداولی که به این منظور طراحی و پیاده سازی شد. دلیل خنده دار دانستن خاطره از دید کودک عدم تجانس خاطره کودک است. این عدم تجانس، بر اساس طبقه بندی وارن و مک گراو (2015) که جدیدترین شیوه تحلیل عدم تجانس است تحلیل شد. عدم تجانس در طبقه بندی وارن و مک گراو شامل چهار ساز و کار منطقی غافلگیری، غیرمعمولی بودن، برابرنهادی و تخطی است. نتیجه این تحقیق نشان داد که کودکان در بیان خاطرات طنزآمیزشان بیشتر از ساز و کار منطقی غافلگیری استفاده می کنند و ساز و کارهای منطقی غیرمعمولی بودن و تخطی بعد از ساز و کار منطقی غافلگیری پرکاربردترین ساز و کارهای منطقی در ساخت خاطرات طنز کودکان است؛ در حالی که ساز و کار منطقی برابرنهادی در تولیدات طنزآمیز کودکان بسیار کمتر مورد استفاده قرار گرفته است. از نظر جنسیتی در سنین پیش دبستانی در نوع و تعداد ساز و کار های منطقی به کار رفته در تولیدات طنز دخترها با پسرها تفاوت قابل ملاحظه ای وجود ندارد. ساز و کار منطقی غافلگیری و غیرمعمولی بودن بالاترین میزان کاربرد را در تولید خاطرات خنده دار کودکان داشته است. کاربرد بیشتر این دو ساز و کار منطقی بیانگر تقابل پایه ای است که به لحاظ شناختی نیز مورد تأیید است. تأکید مقاله حاضر مبنی بر استفاده از نظریه عدمتجانس در ساز و کار منطقی طنز در کودکان است و مقاله حاضر قصد دارد این فرآیند را در کودکان پیش دبستانی بین 4-6 ساله با استفاده از این نظریه به چالش بکشد.

تقابل نوعی رابطه واژگانی-معنایی است که در قالب آن دو واژه که از بسیاری جهات مشابه هستند به معانی کاملاً متضاد اشاره می کنند. در بررسی توزیع دو واژه متقابل موضوع توالی آن ها («الف» «ب» یا «ب» «الف») مطرح می شود. مطالعات انگشت شمار پیشین و مشاهدات نگارندگان در پیکره شفاهی و نوشتاری حاکی از آن است که توالی متقابل ها در اغلب موارد تابع نظمی پنهان است. جونز (2002) کوشیده است نظم مذکور را در قالب هفت اصل تبیین کند. اصول مورد نظر شامل اشتقاق ساختواژی، مثبت بودن، بزرگی، ترتیب وقوع رویدادها، جنسیت، واج شناسی و اصطلاح گرایی است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی توالی جفت واژه های متقابل در توالی اولویت دار زبان فارسی مبتنی بر داده های پیکره ای محقق ساخته و بررسی آن در چارچوب اصول هفتگانه جونز (2002) است. نمونه های مورد استفاده در مطالعه حاضر شامل 4000 جمله دارای جفت واژه های متقابل است که گونه های نوشتاری و گفتاری زبان فارسی دهه های 40 تا 90 شمسی اعم از متون داستانی، مطبوعاتی، رادیویی، تلویزیونی و فضای مجازی را در برمی گیرد. تنوع موضوعی متون و توجه به سیر تاریخی آن ها در طول شش دهه به نگارندگان کمک می کند تا با پیکره ای متوازن و طبیعی سروکار داشته باشند و در صورت نیاز با رویکردی تاریخی و درزمانی به تحولات زبانی بپردازند. از منظر مقوله واژگانی، در تشکیل جفت واژه های متقابل، مقوله اسم بیشترین سهم را به خود اختصاص داده است و مقولات فعل، صفت، قید و ضمیر در رتبه های بعدی جای می گیرند. نتایج تحقیق نشان می دهد که بر اساس چارچوب نظری جونز حدود نیمی از جفت واژه های مورد مطالعه قابل تبیین با اصول هفتگانه هستند و اصولی همچون اصطلاح گرایی، واج شناسی، مثبت بودن و اشتقاق ساختواژی تأثیر بیشتری دارند و در مواردی تفاوت های فرهنگی و بافتی دلیل نقض برخی از اصول هستند. همچنین مشخص شد که الگوی متداول در توالی جفت واژه های متقابل الگویی است که عضو بی نشان بر عضو نشان دار پیشی می گیرد. این امر با یافته های محققان در خصوص نشان داری سازگار است.

در نظریه ی نحو ذره بنیاد، گره های پایانی، حاوی مؤلفه های نحوی-معنایی و کوچک تر از تکواژ هستند. بیشتر تکواژها در چندین گره پایانی پخش می شوند؛ بنابراین، تکواژها در درختچه ها بازتاب می یابند و نه در یک گره پایانی. هر گره پایانی حاوی یک مؤلفه ی خاص است. این مؤلفه ها در یک سلسله مراتب جهانی به نام توالی نقش ها چیده می شوند و از اصلِ یک ویژگیِ واژنحوی-یک مؤلّفه-یک هسته پیروی می کنند. در این نظریه مانند رویکرد کارتوگرافیک، جهانی بودن ساخت های نحوی و چینش ثابت شاخص هسته متمم پذیرفته می شود. همچنین، واژگان حاوی درختچه هایی است که اطلاعات مفهومی و واجی را در خود دارد. در این راستا، در این نظریه، کوچک ترین صورت یک مدخل واژگانی چنین است: اطلاعات واجی، درخت نحوی، اطلاعات مفهومی. به علاوه، بازنمون عملیاتی است که درخت های ساخته شده از رهگذر نحو را با درختچه های ذخیره شده در درون مدخل های واژگانی پیوند می دهد. این نوشتار ساختار نحوی معنایی چند حرف اضافه ی ساده ی زبان کردی (سورانی) را به شیوه ی تحلیلی بر پایه ی نحو ذره بنیاد می کاود. از آنجا که پیچیدگی ساختواژی نشان دهنده ی پیچیدگی نحوی است و در شماری از زبان ها رابطه ی بین تکواژها و هسته های نحوی/مؤلفه های معنایی نماینده ی آنها یک رابطه ی یک به یک است، در ساخت نحوی زیرین همه ی زبان ها باید این رابطه وجود داشته باشد. بررسی داده های پژوهش حاضر طبق اصل بازتاب بیکر و اصل یکنواختی چامسکی نشان می دهد که اگرچه حروف اضافه ی ساده ی زبان کردی همگی یک تکواژی هستند، همگی، به جز حروف اضافه ی l{ (در، مکان نما) که یک مؤلفه دارد(مکان)، بیش از یک مؤلفه ی معنایی دارند، یعنی، بین مؤلفه های معنایی/هسته های نحوی و ساختواژه ی آنها رابطه ی یک به یک وجود ندارد. حرف اضافه ی bO: (به، مقصدنما) دو مؤلفه ی مکان و مقصد، حرف اضافه ی l{ (از، مبدأنما) سه مؤلفه ی مکان، مبدأ و مقصد، حرف اضافه ی b{r{w(به سوی) مؤلفه های مکان، مقصد و اندازه و حرف اضافه ی ta (تا) سه مؤلفه ی مکان، مقصد و بست دارد. حرف اضافه w{/b{ (به، با) در حالت ابزاری دارای مؤلفه های ابزار، به ای، اضافه، مفعولی و فاعلی و در حالت به ای دربردارنده ی مؤلفه های به ای، اضافه، مفعولی و فاعلی است. بعلاوه، پژوهش کنونی شیوه ی چینش مؤلفه های این حروف اضافه و دلایل همانندی l{ و w{ را نیز به دست می دهد.

ساخت اضافه همواره در نظریه های مختلف زبان شناسی نظیر آوایی، ساختواژی و نحوی حائز اهمیت بوده است و زبان شناسان ایرانی تاکنون تحلیل های متفاوتی از این ساخت به دست داده اند. عدم تظاهر کسره ی اضافه در نوشتار، ابهامات بسیاری را در تحلیل و درک متون فارسی موجب شده است و برنامه های مختلف پردازش زبان اعم از برچسب زن اجزای کلام، تشخیص موجودیت های نام مند، تشخیص کلمات هم مرجع، تبدیل متن به گفتار، ترجمة ماشینی، تجزیة نحوی جملات و غیره را با چالش های بسیاری روبرو ساخته است. به همین روی، شناسایی جایگاه این عنصر از مهم ترین چالش های پردازش متون زبان فارسی به شمار می رود. پژوهش حاضر می کوشد تا به شیوه ای تحلیلی و پیکره بنیاد و از منظر دستور وابستگی به بررسی ساخت اضافه بپردازد. از آنجا که دستور وابستگی به لحاظ سادگی، استفاده کم از فضای حافظه رایانه و تسریع در امر پردازش در مطالعات پردازش متن در حوزة زبان شناسی رایانشی از اهمیت چشمگیری برخوردار است، بهترین پایگاه نظری را برای این دست مطالعات فراهم می آورد. به همین سبب، پژوهش حاضر در تلاش است تا با استفاده از این دستور روشی قاعده مند جهت تشخیص کلمات حاوی نشانه ی کسره ی اضافه در متون فارسی ارائه دهد. بدین منظور، با ارائة کلیة ساخت های نمونه ای که حاوی نشانة اضافه هستند و از پیکرة وابستگی زبان فارسی دانشگاه اوپسالا استخراج شده اند، در چارچوب دستور وابستگی به تجزیه و تحلیل آن ها خواهیم پرداخت. از رهگذر این بررسی، تنها هفت قاعده ی منطقی برای درج کسره ی اضافه در گروه های غیرفعلی اعم از گروه های اسمی، صفتی، حرف اضافه ای، قیدی، گروه هایی با بیش از یک وابستة پسین، گروه هایی با بیش از یک وابسته از نوع گروه و ساخت های همپایه استخراج می شود که با استناد به آن ها می توان در انواع پیکره های وابستگی و سامانه های رایانه ای مبتنی بر تجزیة وابستگی به شناسایی جایگاه نشانه ی اضافه پرداخت. افزون بر این، در این پژوهش به جایگاه های نشانة اضافه ای نیز اشاره خواهد شد که تاکنون در پژوهش های نظری و رایانه ای پیشین به آن ها پرداخته نشده است.

پژوهش حاضر که در حوزه ی کاربردشناسی و جامعه شناسی زبان انجام شده، به بررسی و تحلیل نوع و تعداد راهبردهای بیان تقاضا در زبان کردی-گویش مُکری-با در نظر گرفتن تأثیر یا عدم تأثیر عوامل اجتماعی نظیر جنسیت کاربر زبانی و سطح قدرت مخاطب می پردازد. بدین منظور، جهت گردآوری داده ها، پرسش نامه ی آزمون تکمیل گفتمان حاوی 12 موقعیت میان 130 نفر از گویشوران کردزبان (زن و مرد به تعداد مساوی با محدوده ی سنی بین 25 تا 35 سال و حداقل سطح سواد کارشناسی) بومی شهرستان مهاباد واقع در جنوب استان آذربایجان غربی توزیع گردید. علاوه بر پرسش نامه از روش مشاهده ی مستقیم (حدوداً 7 ساعت ضبط مکالمه ی روزمره در موقعیت های مختلف اما کاملاً طبیعی و غیر تصادفی) استفاده شد تا بتوان داده هایی معتبر به لحاظ آماری جمع آوری نمود. الگوی درک کنش های گفتاری بین فرهنگی بلوم-کولکا، هاوس و کاسپر (1989) به عنوان چارچوب نظری اصلی پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. در کنار این الگو، از راهبردهای ادب براون و لوینسون (1987) نیز به عنوان ابزاری کمکی بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت بین زن و مرد در انتخاب نوع راهبردهای بیان تقاضا معنادار است و سطح قدرت مخاطب بر روی انتخاب راهبردها تأثیر معنادار می گذاشته و نیز انتخاب راهبردها در هر دو جنس فارغ از تفاوت آنها در سطح قدرت نیست. در رابطه با راهکارهای حمایتی از «وجهه ی مثبت و منفی» در نظریه ادب زبانی براون و لوینسون (1987) باید گفت که نتایج این پژوهش در زمینه ی تمایل به ارتباط و تعامل افراد با یکدیگر به عنوان اعضای یک گروه واحد با مفهوم وجهه ی مثبت سازگار است. همچنین، یافته های این پژوهش متضمن این نکته است که زبان شناسان در مقام برنامه ریزان آموزشی، می بایست به تبیین تفاوت های جامعه شناختی زبان در امر تدریس زبان کردی به غیر کردزبانان بپردازند تا از مشکلات و نقایص احتمالی در ارتباطات و تعاملات فردی این زبان آموزان با افراد کردزبان کاسته شود.