مراقبت مبتنی بر شواهد
سال:1394 | دوره:5 | شماره:14 |تعداد مقالات:8

مقدمه: اضطراب یکی از مشکلات اساسی بیماران در انتظار اعمال تشخیصی گوارشی است. مطالعات قبلی؛ اثرات نامطلوب اضطراب بر این بیماران را نشان داده است.هدف: تعیین تاثیر آوادرمانی بر اضطراب و فشارخون بیماران در انتظار آندوسکوپی.روش: این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده بود؛ که 124 بیمار در انتظار آندوسکوپی مراجعه کننده به آندوسکوپی بیمارستان مصطفی خمینی تهران (93-1392) که تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون قبل از آندوسکوپی به مدت 20 دقیقه تحت آوادرمانی مشتمل بر صداهای طبیعت دریافت می کردند. در گروه شاهد، مراقبت های معمول را دریافت می کردند. اضطراب با پرسشنامه اشپیل برگر و فشارخون 20 دقیقه قبل و بلافاصله قبل از آندوسکوپی در دو گروه اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده آزمون های تی مستقل، مجذورکای و دقیق فیشر و از طریق نرم افزار SPSS نسخه 14 تحلیل گردید.یافته ها: در گروه آزمون 56.45 درصد زن و در گروه شاهد 54.84 درصد مرد بودند. میانگین اضطراب بعد از مداخله در گروه آزمون 31.6±3.3 و در گروه شاهد 68.9±9.5 بود (p<0.05). فشارخون سیستولیک بعد از مداخله در گروه آزمون 120.6±11.5 و در گروه شاهد 150.0±20.8 میلی متر جیوه بود (p<0.001).نتیجه گیری: آوادرمانی بر کاهش اضطراب بیماران آندوسکوپی گوارش اثرات مثبت داشت و احتمالا بر کاهش اضطراب تاثیرگذار است و سبب کاهش اضطراب و فشارخون گردیده بود. بنابراین، به عنوان یک مداخله غیردارویی توصیه می شود.

مقدمه: عدم تحمل تغذیه در نوزادان نارس یک نگرانی عمده می باشد. دادن وضعیت مناسب در طول تغذیه از جمله مداخلاتی است که پرستاران می توانند با انجام آن باعث پیشبرد تحمل تغذیه در نوزادان نارس گردند.هدف: مقایسه تاثیر تغذیه در وضعیت آغوشی و خوابیده به پشت بر حجم باقیمانده گاواژ در نوزادان نارس.روش: این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور با طرح متقاطع در سال 1392 بر روی 100 نوزاد نارس انجام شد. نوزادان گروه اول دو نوبت اول تغذیه را در وضعیت آغوشی و دو نوبت بعدی را در وضعیت خوابیده به پشت و نوزادان گروه دوم بالعکس دریافت کردند. حجم باقیمانده گاواژ یک و دو ساعت بعد از هر بار تغذیه اندازه گیری شد و با هم مقایسه شدند. از چک لیست پژوهشگرساخته برای ثبت داده ها استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار  SPSS 11.5و آزمون های آماری مجذورکای، دقیق فیشر، من ویتنی، تی مستقل و مدل آمیخته انجام شد.یافته ها: دو گروه از نظر وزن، سن حاملگی، مقدار شیر تجویزشده و سن تقویمی همگن بودند. در گروه اول، میانگین وزن نوزادان 1558.3±202.7، سن حاملگی 30.2±4.6 هفته و حجم شیر گاواژشده 20.8±6.0 میلی لیتر و در گروه دوم به ترتیب 1547.5±168.8، 30.6±1.8 و 20.8±5.5 بود. میانگین حجم باقیمانده گاواژ نسبت به شیر گاواژشده، دو ساعت بعد از تغذیه در وضعیت آغوشی (0.9±1.6) نسبت به وضعیت خوابیده به پشت (2.0±2.3) کمتر بود (p<0.001).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش موید آن است که تغذیه در وضعیت آغوشی می تواند باعث کاهش حجم باقیمانده گاواژشده و پرستاران به منظور پیشبرد تحمل تغذیه می توانند نوزادان نارس را در این وضعیت قرار دهند.

مقدمه: استقرار وضعیت تنفسی منظم در نوزادان یکی از توجهات پایه در بخش مراقبت ویژه نوزادان است. نوزاد انسان حتی به رایحه هایی با غلظت های کم تغییرات بارز در تنفس نشان می دهد.هدف: تعیین تاثیر بوی شیر مادر بر درصد غلظت اشباع اکسیژن و تعداد تنفس نوزاد نارس.روش: در این کارآزمایی بالینی چهارگروهی شاهددار تصادفی، 180 نوزاد نارس به یک گروه مداخله و سه گروه شاهد 45 نفری تقسیم شدند. واحدهای پژوهش روزانه در دو نوبت 120 ثانیه ای با محرک بویایی شیر مادر، فرمولا و آب مقطر طی 7 روز مواجه می شدند. قبل و بعد از تحریک، درصد اشباع اکسیژن ثبت می شد و تعداد تنفس در 60 ثانیه دوم تحریک محاسبه می گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه بود که توسط پژوهشگر و روزانه تکمیل شد. داده ها توسط آزمون های آنالیز اندازه های تکراری و کروسکال والیس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 تحلیل شد.یافته ها: 85 نوزاد (47 درصد) پسر و 95 نوزاد (53 درصد) دختر با میانگین سن داخل رحمی 32.1±1.3 هفته بودند. آزمون اندازه های تکراری نشان داد آروماتراپی با بوی شیر مادر باعث تغییر SpO2 می شود (p<0.04) و مدت زمان نیاز به اکسیژن درمانی را کم می نماید (p<0.04). با مقایسه میانگین تنفس نوزادان مورد آزمون به تفکیک گروه، بین تعداد تنفس گروه شاهد با سه گروه آزمودنی تفاوت وجود داشت (p<0.005).نتیجه گیری: مواجهه با رایحه شیر مادر اقدام پرستاری مناسب و آسان است؛ که می تواند از طریق تاثیر بر تنفس و درصد اشباع غلظت اکسیژن در جهت کاهش نیاز نوزاد به اکسیژن درمانی موثر باشد.

مقدمه: سالمندان به علل مختلفی از جمله تنبلی، نبود همراه، عدم علاقه و انگیزه به زندگی، فعالیت بدنی کمتری دارند. اجرای فعالیت بدنی مفرح موجب افزایش تعداد دفعات ملاقات سالمندان با افراد دیگر و سرگرم شدن و افزایش علاقه مندی به انجام فعالیت های بدنی می شود؛ که در نهایت، ممکن است به بهبود تعادل و ترس از سقوط در سالمندان کمک کند.هدف: مقایسه فعالیت بدنی مفرح و معمولی بر میزان تعادل و ترس از سقوط سالمندان مقیم خانه های سالمندان.روش: در این کارآزمایی بالینی دوگروهه، 63 سالمند ساکن خانه های سالمندان شهر مشهد مطالعه شدند. گروه مداخله به مدت 2 ماه، هفته ای 3 مرتبه به مدت 20 دقیقه تمرینات فیزیکی مفرح و گروه کنترل تمرینات ورزشی معمول خانه سالمندان را انجام دادند. ابزارهای پژوهش شامل تست برگ و ترس از سقوط در سالمندان بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم فزار SPSS نسخه 11.5 و آزمون های تی مستقل و من ویتنی انجام شد.یافته ها: میانگین سن سالمندان 72.5±7.0 سال بود. میانگین نمره تعادل در مرحله بعد از مداخله در گروه مداخله 38.3±12.0 و گروه کنترل 29.4±6.1 بود (P<0.001). تحلیل کوواریانس نشان داد با حذف اثر متغیر ترس از سقوط سالمندان قبل از مداخله، میانگین اصلاحی ترس از سقوط در دو گروه کنترل (51.7±31.2) و مداخله (41.5±22.4) تفاوت معنی داری دارد (P<0.001).نتیجه گیری: فعالیت های ورزشی مفرح یک عامل پیشگیری کننده از بروز اختلالات تعادلی و سقوط می باشد. بنابراین، می توان با آگاه کردن مسوولین خانه های سالمندان از پروتکل فعالیت های بدنی مفرح و اجرای آن می توان از بروز بسیاری از اختلالات حرکتی و تعادلی پیشگیری کرد.

مقدمه: شرایط خاص بخش های مراقبت ویژه باعث شده است تا این بیماران سطوح قابل توجهی از درد و ناراحتی را تجربه کنند. از طرفی، این بیماران به دلایل مختلف قادر به ابراز ناراحتی خود نیستند.هدف: تعیین عوامل ایجادکننده ناراحتی در بخش های مراقبت ویژه.روش: برای ارزیابی ساختار عوامل ایجادکننده ناراحتی، پرسشنامه اولیه با 60 گویه استخراج و سپس روایی محتوایی آن به وسیله متخصصان تایید شد. پرسشنامه برای 220 بیمار بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های قائم و امام رضا (ع) مشهد در سال 1392 تکمیل شد. از تحلیل عاملی اکتشافی برای تعیین ساختار عوامل ایجادکننده ناراحتی کمک گرفته شد. پایایی پرسشنامه با روش آلفای کرونباخ و ضریب توافق بین ارزیابان تایید شد. تحلیل داده ها با نرم افزارSPSS  نسخه 16 انجام شد.یافته ها: تحلیل عاملی نشان داد که مولفه های پرسشنامه 30 آیتمی عوامل ایجادکننده ناراحتی در بخش مراقبت های ویژه در 5 بعد «ایزولاسیون و تنهایی (7 پرسش)»، «اضطراب (6 عامل)»، «محیط بخش مراقبت های ویژه (6 عامل)»، «درمان (6 عامل)» و «پاتوفیزیولوژیک (5 عامل)» قرار گرفته اند. دامنه ضریب آلفای کرونباخ برای خرده مقیاس های پرسشنامه عوامل ایجادکننده ناراحتی در بخش مراقبت های ویژه بین 0.65 تا 0.85 و شاخص آلفای کرونباخ برای کل ابزار 0.86 می باشد.نتیجه گیری: پرسشنامه بررسی عوامل ایجاد کننده ناراحتی برای ارایه کمک به پرستاران شاغل بخش های ویژه برای شناسایی بهتر عوامل ناراحت کننده بیماران و در نهایت، افزایش کیفیت مراقبت از آن ها طراحی شده است. مشخصات روان سنجی این پرسشنامه، حکایت از روایی و اعتبار آن دارد؛ به گونه ای که می توان از آن برای تعیین عوامل ایجاد ناراحتی در بیماران بخش ویژه استفاده نمود.

مقدمه: عوارض فراوان جسمی و روحی در بیماران مبتلا به سکته مغزی و طولانی بودن فرایند درمان، لزوم مشارکت خانواده را به عنوان مراقبین اصلی بیماران در منزل می طلبد. با این حال، به دلایل متعددی نظیر عدم دریافت حمایت کافی از سوی کارکنان بخش درمان، خانواده ها در اجرای برنامه های مراقبتی با نارسایی های بسیاری مواجه هستند.هدف: تعیین تاثیر برنامه توانمندسازی خانواده بر تبعیت از رژیم درمانی بیماران مبتلا به سکته مغزی.روش: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی غیر تصادفی با طرح فقط پس آزمون است؛ که در سال 92-1391 در دو بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران بر روی بیماران مبتلا به سکته مغزی و مراقبین اصلی آن ها در دو گروه مداخله (30 نفر) و شاهد (30 نفر) انجام شد. برای گروه مداخله برنامه توانمندسازی خانواده که شامل نیازسنجی، آموزش، پیگیری و ارجاع بود اجرا شد و گروه شاهد برنامه معمول بیمارستان را دریافت کردند. روش جمع آوری داده ها خودگزارشی با استفاده از ابزار محقق ساخته تبعیت از رژیم درمانی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 و آزمون های آماری دقیق فیشر، مجذور کای و تی مستقل تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: متوسط سن بیماران در گروه مداخله 70.6±7.7 سال و در گروه شاهد 68.8±1.0 سال بود. آزمون آماری تی مستقل تفاوت آماری معنی داری از لحاظ نمرات تبعیت از رژیم درمانی در هر سه زمینه در دو گروه نشان داد (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به موثر بودن برنامه توانمندسازی خانواده، با وارد نمودن این شیوه در سیستم بهداشتی و مراقبتی، می توان با توانمند کردن خانواده ها نقش مهمی را در اجرای تبعیت از رژیم درمانی بیماران مبتلا به سکته مغزی ایفا کرد.

مقدمه: تغییرات هورمونی ناشی از بارداری می تواند احساسات و عواطف فرد را تغییر دهد. اضطراب و افسردگی شایعترین اختلالات روانی در طول بارداری می باشد. آرام سازی یکی از مداخلاتی است که با تاثیر بر سیستم سمپاتیک، سبب افزایش میزان آرامش می شو د و احتمالا می تواند سبب کاهش میزان تنش روانی در زنان باردار شود.هدف: تعیین تاثیر آرام سازی پیشرونده عضلانی بر میزان افسردگی، اضطراب و استرس زنان نخست باردار.روش: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 66 زن نخست باردار در محدوده زمانی اردیبهشت تا شهریور 1393 در دو مرکز بهداشتی درمانی تحت پوشش مرکز بهداشت شماره یک شهر مشهد انجام شد. واحدهای پژوهش با تخصیص تصادفی به دو گروه آرام سازی پیشرونده عضلانی و کنترل تقسیم شدند. پس از برگزاری دو جلسه آموزش آرام سازی پیشرونده عضلانی طی دو هفته، گروه مداخله تمرینات را به مدت 4 هفته در منزل انجام می دادند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه مقیاس استاندارد افسردگی، اضطراب و استرسDASS 21  بود. تحلیل داده ها با نرم افزار آماری SPSS ویرایش 11.5 با استفاده از آزمون های من ویتنی و تی مستقل انجام شد.یافته ها: میانگین سنی واحدهای پژوهش در این مطالعه 25.5±4.3 سال بود. دو گروه قبل از مطالعه از نظر میزان افسردگی، اضطراب و استرس تفاوت آماری معنی داری نداشتند، اما بعد از مداخله، میزان افسردگی (p<0.001)، اضطراب (p<0.001) و استرس (p<0.001) زنان باردار به طور معنی داری در گروه آرام سازی پیشرونده عضلانی کمتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری: با توجه به اثر آرام سازی بر کاهش میزان افسردگی، اضطراب و استرس و از طرفی نداشتن عارضه و راحتی انجام، این روش می تواند به عنوان راهکاری برای کاهش میزان افسردگی، اضطراب و استرس زنان طی بارداری توصیه شود.

مقدمه: در محیط NICU محرک های بیش از حد پرتنش وجود دارد. اگرچه اقدامات در این بخش در حال حاضر نوزادان را نجات می دهد؛ اما می تواند موجب اختلال در توانایی نوزاد در سازگاری با محرکات محیطی شود.هدف: تعیین تاثیر اجرای پروتکل زمان آرام بر معیارهای فیزیولوژیک نوزاد نارس.روش: در این کارآزمایی بالینی تقاطعی، 120 نوزاد نارس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان قائم (عج) مشهد در سال 1393 به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تخصیص یافتند. در گروه مداخله، پروتکل زمان آرام که شامل آماده کردن محیط، تعدیل فعالیت های پرستاری و مادران در طی ساعات 18-16 اجرا می شد و گروه شاهد در ساعات 13-11 برنامه های معمول بخش را دریافت می کردند. فشارخون، تعداد تنفس و ضربان قلب در فواصل 15 دقیقه حین مداخله و یک ساعت قبل و بعد از هر دو زمان و همچنین سطح صدا و شدت نور اندازه گیری شد. تحلیل داده ها توسط آزمون های تی مستقل، من ویتنی، آنالیزواریانس با اندازه های تکراری و فریدمن با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 11.5 انجام شد.یافته ها: 40 درصد نوزادان دختر و 60 درصد پسر بودند. از لحاظ فشارخون سیستولیک (p<0.44) و دیاستولیک (p<0.36) تفاوت معناداری بین دو گروه نبود. میانگین ضربان قلب نوزادان گروه مداخله در ساعت دوم مداخله (135.7±12.4) به طور معنی داری کمتر از نوزادان گروه کنترل (145.7±14.4) بوده است (p<0.02). تعداد تنفس در ساعت دوم مداخله در گروه زمان آرام کمتر از گروه کنترل بود (p<0.007).نتیجه گیری: اجرای پروتکل زمان آرام می تواند با کاهش محرکات محیطی (صدا، نور و دستکاری)، ضربان قلب و تنفس را کاهش داده و برای کاهش استرس نوزادان نارس توصیه می شود.