مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:574 |تعداد مقالات:3

مقدمه: دیابت نوعی بیماری متابولیک مزمن با شیوع رو به افزایش است که عوارض مختلفی از جمله افسردگی دارد. درمان جامع این بیماری، مستلزم ارزیابی و درمان مشکلات روانی این بیماران می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر رویکرد روان شناسی مثبت بر شاخص های سلامت روان و کنترل قند خون بود. روش ها: مطالعه ی حاضر، از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار بود که در سال 1397 در مرکز جامع سلامت امام علی (ع) شهر اصفهان انجام شد. 80 نفر به صورت در دسترس از پایگاه های بهداشتی مرکز انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مورد و شاهد (40 = n در هر گروه) قرار گرفتند. هر دو گروه، تحت مراقبت های معمول سیستم بهداشتی بودند. گروه مورد، علاوه بر آن، 8 جلسه ی آموزش روان شناسی مثبت و 4 جلسه تمرین در منزل دریافت کردند. پرسش نامه ی Depression, anxiety and stress scale-21 (DASS-21)، آزمایش های قند خون ناشتا و Glycated hemoglobin (HbA1c)، قبل و بعد از مداخله مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: قبل از مداخله بین دوگروه اختلاف معنی داری از نظر HbA1c و Fasting blood sugar (FBS) وجود نداشت، اما بعد از مداخله، میانگین HbA1C در گروه مورد به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود. همچنین، کاهش نمره ی افسردگی، اضطراب و استرس در گروه مورد معنی دار بود. با تعدیل اثر نمره ی سلامت روان، تفاوت معنی داری در HbA1C بعد ازمداخله در دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: روان شناسی مثبت بر روی کاهش افسردگی، اضطراب، استرس و همچنین، کنترل HbA1C موثر است.

مقدمه: تترالوژی فالوت، شایع ترین بیماری مادرزادی سیانوتیک قلبی است. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی اثربخشی استفاده از استنت مجرای خروجی بطن راست در مقایسه با شانت گورتکس، قبل از عمل جراحی اصلاح کامل قلب در شیرخواران زیر 6 ماه بود. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی طولی آینده نگر، تعداد 24 شیرخوار مبتلا به تترالوژی فالوت با سن کمتر از 6 ماه بستری در بیمارستان شهید دکتر چمران اصفهان که جهت عمل جراحی اصلاح کامل تترالوژی فالوت مناسب نبودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. 12 بیمار با سن کمتر از 2 ماه مورد استنت قرار گرفتند و 12 بیمار نیز تحت فرایند شانت قرار گرفتند. پس از 6-3 ماه، همه ی بیماران مورد عمل جراحی کامل قرار گرفتند و نتایج مقایسه شد. یافته ها: مدت زمان بستری در بخش مراقبت های ویژه در زمان فرایند در گروه استنت (66/0 ± 41/1 روز) کمتر از گروه شانت (71/0 ± 83/2 روز) بود (001/0 = P). این بیماران در زمان استنت گذاری میزان اشباع اکسیژن کمتری (02/2 ± 50/67 درصد) نسبت به گروه شانت (98/3 ± 50/74 درصد) داشتند. در زمان انجام عمل اصلاح کامل قلب، مدت زمان بستری در بخش مراقبت های ویژه (881/0 = P) و همچنین، بیمارستان (559/0 = P) در دو گروه تفاوت واضحی نداشت. از هر دو گروه یک نفر در ادامه ی مطالعه فوت کرد. نتیجه گیری: گذاشتن استنت برای مجرای خروجی بطن راست، می تواند در بیماران کم وزن و کم سن که کاندیدای مناسبی برای انجام عمل اصلاح کامل قلب نیستند، روش بهتری از شانت گورتکس باشد و عوارض کمتر و طول مدت بستری کمتری داشته باشد.

مقدمه: استرس در حرفه ی پزشکی غیر قابل اجتناب و در بعضی از رشته ها همچون رشته های جراحی و بیهوشی، به صورت جزء جدایی ناپذیر زندگی حرفه ای این قشر در آمده است. مطالعه ی حاضر، جهت تعیین استرس ادراک شده و سبک های مقابله با موقعیت های استرس زا در دستیاران جراحی و بیهوشی انجام شد. روش ها: مطالعه ی حاضر، یک مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی در سال 1398 در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. نمونه ها به صورت تمام شماری وارد مطالعه شدند. روش جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه بود که شامل سه پرسش نامه ی ویژگی های جمعیت شناختی، مقیاس استرس ادراک شده و پرسش نامه ی مقابله با موقعیت های استرس زا بود. کلیه ی اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی، آزمون های 2χ ، One-way ANOVA و Tukey و با کمک نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین استرس ادراک شده در دو گروه دستیاران جراحی و بیهوشی اختلاف معنی داری نداشت (370/0 = P). بین سن و فراوانی استفاده از سبک های مقابله با استرس در دستیاران جراحی، ارتباط معنی داری وجود داشت (020/0 = P). دستیاران جراحی، در شرایطی که میانگین استرس ادراک شده ی کمتری داشتند، از روش مقابله ی مساله محور به شکل معنی داری بیشتر استفاده کردند (011/0 = P). در گروه بیهوشی، به طور تقریبی سطح استرس در هر سه سبک مقابله، یکسان و تفاوت بین گروه ها معنی دار نبود (160/0 = P). همچنین، با استفاده از آزمون Tukey، میانگین استرس ادراک شده در گروه جراحی در سبک مقابله ی مساله محور، کمتر از سبک مقابله با استرس هیجان محور و این اختلاف، معنی دار بود (008/0 = P). نتیجه گیری: استرس ادراک شده ی کم در دستیاران جراحی، عاملی در استفاده از روش موثر (مساله محور) در مقابله با تنش می باشد و با افزایش سن و داشتن تجربیات بیشتر در زمینه ی کاری افراد، از سبک مقابله ی موثر استفاده می کنند و احتمال می رود داشتن مسوولیت بیشتر جراح در اتاق عمل، موجب استفاده ی موثر و کارآمدتر جهت مقابله با استرس در دستیاران جراحی باشد.