مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:577 |تعداد مقالات:3

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی اثر ضد میکروبی و آنتی اکسیدانی روغن کنجد تولید شده به روش های سنتی (روش ارده)، صنعتی و پرس سرد بود. روش ها: 30 نمونه ی روغن کنجد (12 نمونه ی تولید شده به روش سنتی، 12 نمونه ی پرس سرد و 6 نمونه ی صنعتی) از سطح شهرهای اصفهان و اردکان یزد جمع آوری شد. اثر ضد میکروبی نمونه ها با روش انتشار چاهک در آگار و پس از آن، با استفاده از حداقل غلظت مهار کنندگی اندازه گیری شد. ظرفیت آنتی اکسیدانی روغن ها با روش 2, 2-diphenyl-1-picryl-hydrazyl-hydrate (DPPH) اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ANOVA، t، Kruskal– Wallis و Mann-Whitney انجام شد. یافته ها: بر اساس قطر هاله ی عدم رشد، بیشترین خاصیت ضد میکروبی مربوط به روغن تولید شده به روش سنتی و نسبت به باکتری Bacillus cereus مشاهده شد. هاله ی عدم رشد باکتری کلیه ی نمونه ها، از نظر آماری اختلاف معنی داری با نمونه ی شاهد مثبت (آنتی بیوتیک کانامایسین) داشتند (050/0 > P). مقدار Minimum inhibitory concentration (MIC) در برابر باکتری Bacillus cereus در روغن های کنجد پرس سرد و سنتی 500 و در روغن کنجد صنعتی بیش از 500 میکرولیتر/میلی لیتر بود. کمترین مقدار MIC مربوط به روغن کنجد تولید شده به روش پرس سرد و در غلظت 125 میکرولیتر/میلی لیتر نسبت به باکتری Escherichia coli به دست آمد. در همه ی نمونه ها، ظرفیت آنتی اکسیدانی بدون تفاوت آماری معنی دار، مشاهده گردید. نتیجه گیری: انواع نمونه های روغن کنجد با روش های تولید متفاوت، دارای اثر ضد میکروبی بر روی میکروارگانیسم های با اهمیت در بهداشت مواد غذایی هستند و همچنین، دارای خاصیت آنتی اکسیدانی مشخصی می باشند.

مقدمه: با توجه به اهمیت تشخیص به موقع فیستول پانکراس در بیماران تحت عمل جراحی پانکراتیکودیونکتومی، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین تعبیه ی دو درن پس از عمل پانکراتیکودیونکتومی در تشخیص سریع تر فیستول پانکراس از طریق اندازه گیری سطح آمیلاز درن ها انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، بیمارانی که طی سال های 96-1395 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان تحت عمل پانکراتیکودیونکتومی قرار گرفته بودند و طبق نظر جراح، برای آن ها دو درن راست و چپ تعبیه شده بود، به مدت یک سال تحت پی گیری قرار گرفتند و میزان بروز فیستول پانکراس با بررسی سطح آمیلاز ترشحات درن راست و چپ، بررسی گردید. یافته ها: بر حسب معیار International Study Group for Pancreatic Surgery (ISGPF)، از 111 بیمار تحت عمل، 41 بیمار (9/36 درصد) مبتلا به فیستول پانکراس بودند. بر اساس سطح آمیلاز درن راست و چپ، به ترتیب 0/61 و 5/58 درصد، مبتلا به فیستول پانکراس بودند. همچنین، نوع فیستول بر حسب درن راست در 21 مورد (0/84 درصد) نوع A و در 4 مورد (0/16 درصد) نوع B بود. بر اساس درن چپ نیز 21 مورد (5/87 درصد) نوع A و 3 مورد (5/12 درصد) نوع B بود. نوع فیستول بر حسب ترشحات درن راست و چپ اختلاف معنی داری نداشت (640/0 = P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، اندازه گیری آمیلاز هر دو درن راست و چپ می تواند تا حد قابل قبولی به تشخیص زودرس فیستول پانکراس و نوع فیستول بینجامد، اما تفاوتی بین تعبیه ی دو درن در سمت راست و چپ با تعبیه ی تنها یک درن، مشاهده نشد.

مقدمه: امروزه، شیوع Onychomycosis ناشی از قارچ های رشته ای غیر درماتوفیتی در حال افزایش است. از آن جایی که Aspergillus شایع ترین عامل ایجاد کننده ی این بیماری می باشد، مطالعه ی حاضر به منظور ارزیابی حساسیت دارویی سویه های بالینی Aspergillus عامل Onychomycosis نسبت به داروهای ایتراکونازول، وریکونازول و آمفوتریسین B انجام شد. روش ها: این مطالعه ی مقطعی بر روی 50 سویه ی Aspergillus جدا شده از بیماران مبتلا به Onychomycosis مراجعه کننده به آزمایشگاه های تشخیصی بیمارستان های دانشگاهی مشهد انجام شد. بر اساس بررسی فنوتیپی و مولکولی کلنی های Aspergillus، بیشترین فراوانی با 34 مورد مربوط به Aspergillus flavus بود. آزمایش حساسیت دارویی طبق شیوه نامه ی Clinical and Laboratory Standards Institute-M38-A2 (CLSI-M38-A2) انجام گرفت و میزان Minimum inhibitory concentration (MIC) داروها تعیین گردید. یافته ها: از 50 نمونه ی ناخن، 13 مورد مربوط به مردها و 37 مورد مربوط به زن ها بود. از این تعداد، 15 مورد مربوط به ناخن های دست و 33 مورد مربوط به ناخن های پا و 2 مورد به طور مشترک مربوط به ناخن های دست و پا بود. 7/14 درصد ایزوله های Aspergillus flavus با داشتن MIC > 2 میکروگرم/میلی لیتر نسبت به آمفوتریسین B به عنوان ایزوله های بالینی مقاوم تلقی شدند و حساسیت نسبت به ایتراکونازول و وریکونازول 100 درصد بود. 90 MIC داروهای آمفوتریسین B، ایتراکونازول و وریکونازول به روش Broth microdilution برای گونه ی Aspergillus flavus به ترتیب 4، 25/0 و 1 میکروگرم/میلی لیتر به دست آمد. اختلاف معنی داری در MIC دو داروی ایتراکونازول و آمفوتریسین B دیده شد (050/0 > P). نتیجه گیری: تمامی گونه های Aspergillus نسبت به داروهای ایتراکونازول و وریکونازول حساس می باشند و این دو دارو، موثرتر از آمفوتریسین B بر روی گونه های Aspergillus می باشند. با توجه به حساسیت متفاوت این گونه ها نسبت به عوامل ضد قارچی، انجام آزمایش حساسیت دارویی به منظور انتخاب داروی مناسب ضروری به نظر می رسد.