مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1400 | دوره:39 | شماره:633 |تعداد مقالات:3

مقدمه: تومورهای غدد بزاقی، تومورهای به نسبت ناشایعی هستند که می توانند در غدد بزاقی ماژور و غدد بزاقی مینور به وجود آیند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی فراوانی نسبی انواع تومورهای غدد بزاقی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان الزهرای (س) اصفهان طی سال های 1398-1388 بود. روشها: این مطالعه، یک مطالعه ی مقطعی بود. برای گرداوری داده های مورد نیاز، نمونه های تومور غدد بزاقی ثبت شده در بخش پاتولوژی بیمارستان الزهرا (س) از فروردین 1388 تا فروردین 1398 مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات دموگرافیک بیمار شامل سن، جنس و اطلاعات پاتولوژیک تومور شامل نوع تومور، محل، درگیری غدد لنفاوی، تهاجم عروقی و تهاجم عصبی جمع آوری گردید. یافته ها: طی یک دوره ی 10 ساله، در مجموع 186 نمونه ی بیوپسی از بیماران به دلیل تومورهای غدد بزاقی مورد بررسی قرار گرفت. سن این افراد در بازه ی 79-14 سال (با میانگین 37/14 ± 49/42 سال) بود. 94 نفر (5/50 درصد) از بیماران، مونث و 92 نفر (5/49 درصد) مذکر بودند. فراوانی تومورهای خوش خیم 67 درصد و تومورهای بدخیم 33 درصد بود. میانگین سنی در مبتلایان به تومورهای خوش خیم 54/43 و مبتلایان به تومورهای بدخیم 65/51 سال بود. 110 نفر (1/59 درصد) پلیومورفیک آدنوما، 13 نفر (0/7 درصد) تومور وارتین، 40 نفر (5/21 درصد) موکو اپیدرمویید کارسینوما، 8 نفر (3/4 درصد) آدنویید سیستیک کارسینوما، 11 نفر (9/5 درصد) تومور سلول آسینیک (Acinic cell carcinoma)، 3 نفر (6/1 درصد) تومور میکس بدخیم (Malignant mixed tumor) و 1 نفر (5/0 درصد) میواپی تلیوما داشتند. نتیجه گیری: طبق یافته های منتج از مطالعه ی حاضر، پلیومورفیک آدنوما و تومور وارتین، به ترتیب شایع ترین تومور خوش خیم و موکو اپیدرمویید کارسینوما، شایع ترین تومور بدخیم با منشا غدد بزاقی بودند و شایع ترین محل درگیری، غده ی بزاقی پاروتید بود.

مقدمه: پیچش بیضه با پاسخ التهابی همراه است. بازپیچش، از اقدامات درمانی پیچش بیضه محسوب می شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات تجویز کروسین قبل از بازپیچش بیضه، بر روی متغیرهای اسپرم و سطح هورمون تستوسترون بود. روش ها: موش های سوری به طور اتفاقی به پنج گروه شش تایی تقسیم شدند. گروه شاهد فقط دچار برش ناحیه ی اسکروتوم شد. به سه گروه درمانی که دو ساعت دچار پیچش بیضه ی چپ بودند، قبل از بازپیچش بیضه به ترتیب میزان 25، 50 و 100 میلی گرم/کیلوگرم کروسین داخل صفاقی تزریق شد و به گروه شم (Sham) قبل از بازپیچش بیضه، فقط آب مقطر تزریق شد. پس از 24 ساعت متغیرهای اسپرم با رنگ آمیزی ایوزین-نگروزین، سطح تستوسترون سرم با کیت Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) و تغییرات هیستوپاتولوژی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ایوزین و نرم افزار CellSens entry مورد ارزیابی قرار گرفت. واکاوی داده ها با آزمون ANOVA انجام شد و 050/0 > P به عنوان سطح معنی داری بین گروه ها در نظر گرفته شد. یافته ها: تجویز 100 میلی گرم/کیلوگرم کروسین، میزان زنده ماندن اسپرم را در گروه درمانی بهبود بخشید. هر چند میانگین سطح تستوسترون در گروه های درمانی 25 میلی گرم/کیلوگرم کروسین، 39/0 ± 01/2 نانوگرم/میکرولیتر بود، اما با سایر گروه ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد. ارتفاع اپی تلیوم لوله های اسپرم ساز در گروه شاهد 53/1 ± 74/53 میکرومتر و میانگین آن در گروه های درمانی 39/1 ± 13/41 میکرومتر بود که گروه شم (41/1 ± 12/31) به طور معنی داری نسبت به آن ها کاهش یافت. نتیجه گیری: به احتمال زیاد، کروسین با جبران اثرات التهابی، بعضی شاخص های مطالعه را بهبود بخشیده است.

مقدمه: این پژوهش به مقایسه ی کارکردهای شناختی (حافظه، عملکرد اجرایی، زبان و هوش) و کیفیت زندگی بیماران با صرع لوب فرونتال مقاوم به درمان قبل و بعد از جراحی لوب فرونتال پرداخت. روش ها: پژوهش حاضر، از نوع مطالعات طولی بود که در آن، بیماران 3-1 سال پس از عمل جراحی مورد پی گیری قرار گرفتند. جامعه ی آماری، شامل همه ی بیماران با صرع لوب فرونتال مقاوم به درمان بود که در مرکز آیت اله کاشانی اصفهان جراحی شده بودند. 24 بیمار با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان، قبل و بعد از جراحی، مقیاس حافظه ی Wechsler-نسخه ی سوم، آزمون های برج لندن و زبان پریشی نام گذاری فارسی، آزمون تشخیصی زبان پریشی فارسی، آزمون هوشی Wechsler بزرگسالان-تجدید نظر شده و پرسش نامه ی کیفیت زندگی را تکمیل کردند. داده ها با روش Dpendent t در نرم افزار SPSS واکاوی شد. یافته ها: میزان حملات تشنجی پس از عمل جراحی (89/0 ± 02/1) در مقایسه با قبل از عمل (08/3 ± 29/4) کاهش یافت (001/0 = P). بیماران پس از عمل جراحی در مقایسه با قبل از جراحی به طور معنی داری در حافظه ی کاری (010/0 = P)، عملکرد زمانی در کارکردهای زبانی (050/0 > P) و اجرایی (010/0 = P)، کارکرد هوشی به ویژه هوش عملیاتی (001/0 = P) و کیفیت زندگی (050/0 = P) بهبود یافتند. همچنین، بین عملکرد بیماران در قبل و بعد از جراحی در کارکردهای اجرایی، حافظه ی عمومی و هوش کلامی، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: جراحی صرع لوب فرونتال بر برخی از کارکردها تاثیر مثبت داشته و بر روی سایر کارکردها، دست کم تاثیر منفی نداشته است. بنابراین، جراحی صرع لوب فرونتال، می تواند گزینه ی مناسبی برای افراد با صرع لوب فرونتال مقاوم به درمان باشد.