کرونا ویروس های تنفسی پاتوژن های بومی حیوانات است که در انسان مجاری تنفسی فوقانی را عفونی می نماید. التهاب شدید ریوی ناشی از به هم خوردن تنظیم سیتوکین ها در بیماران Severe acute respiratory syndrome (SARS) نظیر افزایش سطح Tumor necrosis factor alpha (TNFα )، پروتیین IPLO، Interleukin-6 (IL-6) و IL-8 در خون است که با عواقب ناخوشایند همراه می باشد. لنفوسیت های T اجرایی اختصاصی علیه ویروس ها، سیتوکین های ضروری شامل IL-2، TNFα و Interferon-gamma (IFN-γ ) و کموکاین های 9، 10 و 11 (CXCL-9, 10, 11) مولکول های سیتوتوکسیک (نظیر پرفورین و گرانزیم B) تولید می کند. بیماران مبتلا به مرحله ی حاد تنفسی با خانواده ی ویروس های کرونا با لوکوپنی و لنفوپنی شدید همراه است که در این موارد، کاهش شدید لنفوسیت های TCD4 و TCD8 در 90-80 درصد بیماران مشاهده می شود. در وضعیت حاد بستری در بیمارستان، افزایش سیتوکین های التهابی IL-2، IL-7، IL-10، Granulocyte colony-stimulating factor (G-CSF)، Interferon-γ-inducible protein 10 (IP-10)، Monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1)، Macrophage inflammatory protein 1 alpha (MIP-1A) و TNFα شباهت زیادی با الگوی طوفان سیتوکینی و لنفوپنی، سپسیس ویرال، التهاب و آسیب ریه و به دنبال آن، عواقب پنومونی، سندرم دیسترس تنفسی حاد، شوک، از دست رفتن عملکرد تنفسی و سایر اعضا و در نهایت، مرگ منجر خواهد شد. چگونگی ایجاد آسیب توسط پاتوژن در افراد، تصویر روشن تری برای ایمنولوژیست ها فراهم نموده است؛ در حالی که بیشتر افراد آلوده به ویروس، تنها دارای علایم متوسط یا بدون علامت می شوند، اما عفونت ویروسی در اقلیتی از مبتلایان عوارض حاد ایجاد می نماید. وجود ارتباط در همبستگی بین مصونیت بخشی و ایجاد حفاظت دراز مدت ایمنی در افراد بستری با Corona virus disease-19 (COVID-19) راهی برای طراحی واکسن های موثر و یا راه های درمانی موثر برای مقابله با شیوع ویروس کرونا باز نموده است.