بیماریهای عفونی و گرمسیری ایران
سال:1399 | دوره:25 | شماره:90 |تعداد مقالات:4

زمینه و هدف: عفونت مجاری ادراری به دلیل وجود و رشد میکروارگانیسم ها در مجاری ادراری ایجاد می شود و شاید شایع ترین عفونت های باکتریایی انسان است. زنان باردار به دلیل حساس بودن به راحتی به عفونت های مجاری ادراری آلوده می شوند. هدف از مطالعه حاضر بررسی مقاومت دارویی در زنان باردار مراجعه کننده به آزمایشگاه ستادی مرکز بهداشت شهرستان سلماس می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی-مقطعی بوده که 2285 نفر از زنان باردار که طی سال 98 به آزمایشگاه مراجعه کرده بودند. بعد از نمونه گیری و کشت در محیط های عمومی و اختصاصی، آنتی بیوگرام گردید. جهت تجزیه داده ها از Spss ورژن 21 استفاده گردید. نتایج: از مجموع 2285 نفر مراجعه کننده 357 نفر آلوده بودند که از این تعداد نمونه، بیشترین تعداد نمونه را اشریشیاکالی با 166 نمونه و استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس با 125 نمونه به خود اختصاص دادند. بیشترین میزان مقاومت دارویی در اشریشیا کالی با تتراسایکلین و در استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس با اوکسازالین بود. همچنین در بین گروه های سنی، گروه سنی 29-24 با 149 مورد ابتال به عنوان گروه پرخطر شناسایی شد. نتیجه گیری: میزان مقاومت ایجاد شده در پاتوژن های ادراری رو به افزایش می باشد و داشتن دانش الگوی مقاومت میکروبی برای پزشکان و عوامل درمانی یک امر ضروری است و بیش ترین مقاومت ایجاد شده در اشریشیا کالی همچنان به عنوان معضل درمانی حساب می شود.

سابقه و هدف: در سالیان اخیر استفاده از عصاره های گیاهی جهت کنترل عفونتهای باکتریایی مورد توجه قرار گرفته است. سدر یا کنار با نام علمی. L christi-spina Ziziphus بومی مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری است. هدف از این پژوهش، تعیین گروه های عاملی و فعالیت ضدمیکروبی عصاره آبی سدر بر باکتریهای اشرشیا کلی، سودوموناس ایروژینوزا، استافیلوکوکوس اوریوس و لیستریا اینوکوا در شرایط برونتنی بود. روش کار: در این پژوهش آزمایشگاهی، عصارهگیری از پودر برگهای سدر با استفاده از روش خیساندن به مدت 48 ساعت انجام شد. فعالیت ضدباکتریایی عصاره برگ سدر با استفاده از چهار روش دیسک دیفیوژن آگار، چاهک آگار، حداقل غلظت مهارکنندگی و حداقل غلظت کشندگی مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه های عاملی عصاره آبی سدر با استفاده از دستگاه طیف سنج مادون قرمز تبدیل فوریه (FTIR) شناسایی شد. یافته ها: در روش دیسک دیفیوژن آگار و چاهک آگار تمام غلظتهای عصاره آبی برگ سدر موجب مهار سویه های باکتریایی شدند. حداقل غلظت مهارکنندگی عصاره برای باکتریهای اشرشیا کلی، سودوموناس ایروژینوزا، استافیلوکوکوس اوریوس و لیستریا اینوکوا به ترتیب 64، 32، 8 و 16 میلیگرم بر میلیلیتر بود. نتایج نشان داد حداقل غلظت کشندگی عصاره برای تمامی باکتریها بیشتر از غلظت مهارکنندگی بود. پیکهای اصلی و 779، 820، 885، 1059، 1274، 1307، 1419، 1606، 1715، 2933، 2974، 3390 موجی اعداد در سدر برگ آبی عصاره عاملی گروه های 629 بر سانتیمتر مشاهده شدند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده عصاره آبی سدر دارای اثر ضدباکتریایی مطلوبی بود. نتایج نشان داد که باکتریهای گرم منفی مقاومت بیشتری در برابر عصاره از خود نشان دادند. استفاده از این ترکیب گیاهی در مواد غذایی و صنعت داروسازی را میتوان بهعنوان روشی موثر جهت کنترل باکتریهای بیماریزا برشمرد.

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین و انتروکوکوس مقاوم به ونکومایسین باعث ایجاد طیف وسیعی از عفونتها در بیمارستان و جامعه می شوند. فاضالب بیمارستانی و شهری از مهمترین مخازن این باکتریها محسوب می شوند و ناکارآمدی سیستمهای تصفیه فاضالب منجر به راه یافتن این باکتریها به آبهای زیرزمینی، آبهای سطحی و آب شرب جامعه می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی وجود استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین و انتروکوکوس مقاوم به ونکومایسین در فاضالب بیمارستانی در شهر اصفهان است. روش کار: در مجموع 2 مرتبه نمونه گیری در بهار و تابستان سال 1397 از فاضالب خروجی یک بیمارستان در شهر اصفهان انجام گرفت. نمونه های فاضالب رقیق شده و 100 میکرولیتر از فاضالب رقیق شده بر روی محیطهای کشت ژلوز parker-Baird حاوی آنتی بیوتیک اگزاسیلین با غلظت 2 میکروگرم/میلیلیتر و ژلوز Enterococcus-m حاوی آنتی بیوتیک ونکومایسین با غلظت 4 میکروگرم/ میلیلیتر پخش شده و پلیتها به مدت 48 ساعت در دمای 37 درجه سانتی گراد گرمخانه گذاری شدند. کلنیهای سیاه رنگ واجد هاله بر روی محیط ژلوز parker-Baird و کلنیهای قرمز رنگ بر روی محیط ژلوز Enterococcus-m با استفاده از آزمون PCR و پرایمرهای اختصاصی تا حد گونه مورد شناسایی قرار گرفتند. تمامی کلنیهای جداسازی شده بر روی محیطهای ژلوز parker-Baird و ژلوز Enterococcus-m به ترتیب جهت سنجش مقاومت نسبت به متی سیلین و ونکومایسین با استفاده از آزمون انتشار از دیسک و بر اساس دستورالعملهای Standards Laboratory & Clinical (CLSI (Institute مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در مجموع 185 و 110 کلنی به ترتیب بر روی محیطهای ژلوز parker-Baird و ژلوز Enterococcus-m جمع آوری شدند. نتایج حاصل از آزمون PCR نشان داد که هیچکدام از کلنیهای سیاه رنگ بر روی محیط ژلوز parker-Baird استافیلوکوکوس اوریوس نبودند و تنها 3 سویه 3 درصد انتروکوکوس فیسیوم مقاوم به ونکومایسین در میان تمامی کلنیهای قرمز رنگ محیط ژلوز Enterococcus-m شناسایی شدند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده عدم حضور سویه های استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین و حضور نسبتا پایین انتروکوکوس مقاوم به ونکومایسین در فاضالب خروجی بیمارستان مورد نظر در شهر اصفهان است که موید کیفیت باال و کارآیی سیستم ضدعفونی این بیمارستان جهت حذف کامل سویه های استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین و حذف نسبتا باالی سویه های انتروکوکوس مقاوم به ونکومایسین از فاضالب بیمارستانی و ممانعت از ورود آنها به فاضالب شهری می باشد. به نظر می رسد که این سیستم قادر به حذف سایر باکتریها از جمله استافیلوکوکهای کواگوالز منفی و لوکونوستوک و الکتوکوکوس نمی باشد که این امر می تواند یک تهدید جدی برای سالمت جامعه محسوب شود.

سابقه و هدف: ژن های حدت در سالمونال مربوط به ترکیبی از فاکتورهای پالسمیدی و کروموزومی بوده و یک جایگاه ژنی منفرد مسیول تمام تظاهرات بیولوژیکی در سالمونال نمی باشد. با توجه به اینکه در سروتیپ های مختلف سالمونال از نظر ژنهای حدت تفاوت وجود دارد، هدف از این مطالعه مقایسه حضور ژن های حدت پالسمیدی و کروموزومی)(vir (spv, inv, int)سالمونال اینفنتیس و تیفی موریوم از موارد بالینی در کودکان و بزرگساالن با روش PCR Multiplex بود. روش کار: در این پژوهش 676 نمونه مدفوع از بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های امام خمینی و میالد جمع آوری شد و 60 ایزوله به عنوان سالمونال شناسایی شد. پس از انجام سروتایپینگ، 30 ایزوله به عنوان سالمونال تیفی موریوم و 30 ایزوله به عنوان سالمونال اینفنتیس تشخیص داده شد. سپس با استفاده از تکنیک PCR Multiplex شیوع ژن های (vir (spv, inv, int مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: تمام سروتیپ های مورد بررسی دارای ژن های invA و Int بودند. 3/93 %سروتیپ های تیفی موریوم و 7/6 %سروتیپ اینفنتیس دارای ژن SpvC بودند. در 3/93 %از سویه های تیفی موریوم و 7/6 %از سویه های اینفنتیس هر سه ژن به صورت همزمان وجود داشت. نتیجه گیری: ژن های حدت، شدت بیماری زایی سویه های سالمونال اینفنتیس و تیفی موریوم را افزایش می دهند، لذا جداسازی و بررسی مولکولی و ژنتیکی این ژن ها می تواند کمک شایانی به شناخت آنزیم های باکتری های نام برده نموده و به ساخت داروهای موثر برای درمان بیماری های مرتبط منجر شود.