ابن سینا
سال:1400 | دوره:23 | شماره:2 (مسلسل 75) |تعداد مقالات:10

زمینه و اهداف: انتشار کووید-19 باعث ایجاد یک وضعیت اورژانس در بهداشت جهانی در کمتر از چند ماه در سراسر کشورهای جهان شده است. هدف پژوهش حاضر پیش بینی اختلال استرس پس آسیبی بر اساس اضطراب ادراک شده ناشی از کروناویروس در پرستاران یکی از بیمارستانهای شهر قوچان در سال 1399 بود. روش بررسی: مطالعه توصیفی حاضر از نوع همبستگی بود که در آن 100 نفر از پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان های شهر قوچان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های اضطراب از کروناویروس (CDAS) و فهرست اختلال استرس پس از ضربه (PCL-C) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی به روش گام به گام تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اضطراب ناشی از کووید-19، توانایی پیش بینی اختلال استرس پس از سانحه در پرستاران را داشت (001 /0>p). به ترتیب علایم جسمانی و سپس علایم روانی بیشترین سهم پیش بینی اختلال استرس پس از سانحه در پرستاران را دارد. نتیجه گیری: برای کاهش استرس پس از حادثه در پرستاران، تکنیک های کاهش اضطراب از کرونا ویروس برای آنها توصیه می گردد.

زمینه و اهداف: PPARγ از جمله پروتیین هایی است که در سوخت و ساز چربی در شرایط فیزیولوژیکی و متابولیکی نقش بسیار مهمی دارد. لذا هدف از پژوهش حاضر تاثیر سه شیوه تمرینی HIIT، HIT وMIT بر بیان ژن PPARγ 2 در بافت چربی زیر پوستی موش های نر ویستار بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 32 رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 4 گروه مساوی کنترل، تمرین تداومی با شدت متوسط (MIT)، تمرین تداومی شدید (HIT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) تخصیص یافتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، رت ها بیهوش شدند و نمونه بافت چربی زیرپوستی رت ها استخراج و برای تعیین میزان بیان ژن PPARγ 2 با استفاده از روش آزمایشگاهی RT-PCR مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: اگرچه انجام هر سه روش تمرینی باعث افزایش بیان ژن PPARγ 2 نسبت به گروه کنترل شد (001/ 0 =p)، با این حال تفاوت معناداری میان گروه های تمرینی در تغییرات PPARγ 2 مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرینات ورزشی MIT و HIT و HIIT سبب افزایش بیان ژن PPARγ 2 می شوند، و این افزایش در گروه تمرینی HIT نسبت به بقیه گروه های تمرینی بیشتر بوده است که به نظر می رسد افزایش بیان این ژن به طول مدت اجرای تمرین وابسته باشد.

زمینه و اهداف: ورزش می تواند بر عملکرد سیستم ایمنی تاثیر دوجانبه داشته باشد. سطح ایمونوگلوبولین در دوره های استرسی که با افزایش کورتیزول همراه است، تغییرات زیادی پیدا می کند. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک و دو جلسه تمرین منتخب در روز بر سطوح ایمونوگلوبولین A و کورتیزول سرمی فوتبالیست ها بود. روش بررسی: 16 فوتبالیست غیرحرفه ای به طور تصادفی به دو گروه تمرین استقامتی و قدرتی تقسیم شدند. ابتدا آزمودنی ها یک جلسه ورزش در روز سپس پس از یک هفته استراحت دو جلسه فعالیت ورزشی را در روز اجرا کردند. نمونه گیری خون در چهار مرحله قبل و بعد از فعالیت ورزشی برای اندازه گیری غلظت سرمی ایمونوگلوبولین A و کورتیزول گرفته شد. یافته ها: غلظت ایمونوگلوبولین A متعاقب یک جلسه فعالیت ورزشی در دو گروه به طور غیرمعنی داری افزایش یافت، اما متعاقب دو جلسه فعالیت ورزشی کاهش یافت که در گروه تمرین استقامتی نسبت به پیش آزمون معنی دار بود (001/ 0>p). غلظت کورتیزول متعاقب یک جلسه فعالیت ورزشی در هر دو گروه تقریبا بدون تغییر بود، اما پس از دو جلسه تمرین نسبت به قبل تمرین در هر دو گروه افزایش داشت که در گروه استقامتی این تغییر معنی دار بود (05/ 0>p). در مقایسه دو نوع فعالیت ورزشی، تغییرات ایمونوگلوبولین A و کورتیزول سرم در دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: انجام بیش از یک جلسه فعالیت ورزشی در روز، به ویژه فعالیت هایی که ماهیت استقامتی دارند احتمالا می تواند منجر به کاهش عملکرد سیستم ایمنی و افزایش وضعیت کاتابولیکی شود.

زمینه و اهداف: فرسودگی شغلی یکی از مهمترین عواقب اجتناب ناپذیر استرس کاری است که به نوبه خود منجر به فرسودگی جسمی، تغییر رفتار و عملکرد شغلی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش خودشفابخشی بر فرسودگی شغلی، کیفیت زندگی و انعطاف پذیری عاطفی کارکنان اورژانس اجتماعی شهر اصفهان بود. روش بررسی: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه کارکنان اورژانس اجتماعی شهر اصفهان بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 36 نفر از کارکنان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 18 نفری آزمایشی و گروه گواه قرار داده شدند. سپس آزمودنی های گروه آزمایش در 14 جلسه 90 دقیقه ای آموزش خودشفابخشی را دریافت کردند. برای گردآوری اطلاعات در سه مرحله سنجش از پرسشنامه های فرسودگی شغلی، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و انعطاف پذیری عاطفی استفاده شد. در تجزیه و تحلیل داده ها نیز، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر به کار گرفته شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که آموزش خودشفابخشی بر کاهش فرسودگی شغلی، بهبود کیفیت زندگی و انعطاف پذیری عاطفی کارکنان اورژانس اجتماعی موثر است (05/ 0>p)؛ به طوری که بر همه ابعاد فرسودگی شغلی، دو بعد سلامت جسمانی و سلامت روانشناختی در کیفیت زندگی و همه ابعاد انعطاف پذیری عاطفی تاثیرگذار بوده است. نتیجه گیری: آموزش خودشفابخشی می تواند در محیط های کاری پر تنش به منظور افزایش آرامش و سلامت روانی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و اهداف: وجود رفتارهای مخرب در مراکز درمانی یک مسیله و موضوع بلندمدت است که پیامدهای بسیار منفی برای پرستاران، سازمان و بیماران دارد. از آنجایی که رفتارهای مخرب، پدیده ای پیچیده، چندبعدی، فرایندی، تعاملی، اجتماعی و وابسته به فرهنگ و مذهب هر جامعه است؛ لذا این مطالعه با هدف تبیین تجارب پرستاران در مورد پدیده رفتارهای مخرب در مراکز درمانی ایران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه کیفی با مشارکت 15پرستار شاغل در شش بیمارستان نظامی شهر تهران در سال 1395 انجام شد. از نمونه گیری هدفمند طی مصاحبه های نیمه ساختار یافته برای جمع آوری داده ها استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به روش تحلیل محتوای قراردادی انجام یافت. آنالیز داده ها به طور مداوم و هم زمان با جمع آوری داده ها انجام شد. یافته ها: دو طبقه اصلی با عناوین سلطه گری در پرستاری (زورگویی و خشونت، سوء استفاده از قدرت) و سلطه پذیری در پرستاری (کمبود قدرت در برابر پزشکان، سکوت و سازش انفعالی، نفرت از سازمان و کاهش خود باوری) حاصل شد. نتیجه گیری: یکی از مهمترین دلایل بروز رفتارهای مخرب پرستاران وجود پدیده سرکوب و سلطه گری-سلطه پذیری در پرستاری و سلسه مراتب قدرتی در مراکز درمانی ایران است. بنابراین برای رفع این معضل و بهبود رفتارهای حرفه ای باید بر مفهوم توانمندسازی پرستاران برای مقابله با پدیده سلطه گری-سلطه پذیری تاکید شود.

زمینه و اهداف: سرطان معده چهارمین عامل مرگ ناشی از سرطان و یک مشکل عمده برای سلامت عمومی است. رادیکال های آزاد اکسیژن باعث القاء آسیب به DNA شده و این فرایند در ایجاد و پیشرفت سرطان معده نقش مهمی دارد. OGG1 یکی از اجزای ضروری مسیر ترمیم برش بازی است و برای حذف نوکلیوتیدهای گوانین اکسید شده از DNA مورد نیاز است. هدف مطالعه حاضر مقایسه میزان بیان ژن OGG1 در بافت های سالم و سرطانی معده است. روش بررسی: در این مطالعه 50 جفت بافت توموری و سالم مجاور از بیماران مبتلا به سرطان معده جمع آوری گردید. RNA کل از این نمونه ها استخراج شده و از روی آن cDNA ساخته شد. بیان نسبی ژن OGG1 با استفاده از تکنیک qRT-PCR سنجیده شد. همچنین یک مطالعه داده کاوی به منظور بررسی نقش بیان OGG1 در پیش آگهی بیماران مبتلا به سرطان معده انجام گرفت. یافته ها: بیان ژن OGG1 در نمونه های توموری بیماران نسبت به نمونه های بافت سالم مجاور افزایش معنی داری داشت. از طرفی میزان بیان این ژن در بیماران مبتلا به مراحل اولیه سرطان معده نسبت به بیماران مراحل پیشرفته تر، بالاتر بود. همچنین همبستگی منفی بین بیان بالای ژن OGG1 و بقاء کلی بیماران مشاهده گردید. نتیجه گیری: می توان نتیجه گیری نمود بیان OGG1 در مراحل اولیه سرطان معده افزایش پیدا می کند که ممکن است به دلیل افزایش آسیب اکسیداتیو به DNA باشد.

زمینه و اهداف: استفاده از اکسیژن پرفشار، یکی از روش های درمانی در درمان بسیاری از بیماری ها و آسیب ها همچون بیماری ازدست دادن فشار، ترمیم زخم، مسمومیت با منوکسیدکربن، سوختگی های حرارتی و آسیب های سیستم عصبی است. هدف از این مقاله، مروری بر مکانیسم های احتمالی اثربخشی این روش درمانی در آسیب های عصبی با توجه به مطالعات موجود بود. روش بررسی: در این مطالعه مروری، جستجوی مقالات در داده پایگاه های بین المللی با کمک کلید واژه های اکسیژن پرفشار، آسیب عصبی، ضایعه نخاعی، آسیب تروماتیک مغزی و درد نوروپاتیک، با تاکید بر مکانیسم های حفاظت عصبی ناشی از اکسیژن پرفشار، در بازه زمانی 2000 تا 2018 انجام گرفت. یافته ها: اثرات مفید اکسیژن پرفشار می تواند با چند فعالیت بیولوژیکی آن مانند اثرات آنتی اکسیداتیو، ضد التهابی و آنتی آپوپتوزی مرتبط باشد. با وجود این، مکانیسم های مسیول آن هنوز به طور کامل شناسایی نشده که نیازمند بررسی و مطالعات بیشتر است. نتیجه گیری: از آنجایی که نقایص عصبی ایجاد شده به دنبال آسیب سیستم عصبی احتمالا ناشی از التهاب، استرس اکسیداتیو و آپوپتوز هستند، به نظر می رسد اکسیژن پرفشار می تواند به عنوان یک روش موثر در درمان آسیب های عصبی در نظر گرفته شود.

زمینه و اهداف: یوتانازی برای توصیف پایان دادن به زندگی یک حیوان به شکلی که منجر به بیهوشی سریع و مرگ بدون درد و پریشانی گردد، به کار می رود. یکی از متداول ترین شیوه های انجام یوتانازی در موش های صحرایی تجویز دی اکسید کربن (CO2) است. هدف این مطالعه، مروری بر راهنماهای کاربردی موجود برای القای یوتانازی در موش های صحرایی با تجویز CO2 است. روش بررسی: این مقاله مروری با استفاده از جستجو در پایگاه های اطلاعاتی بین المللی شامل پاب مد، گوگل اسکالر و ساینس دایرکت و با کلمات کلیدی یوتانازی، CO2 و موش صحرایی انجام گردید. یافته ها: یوتانازی موش های صحرایی با استفاده از CO2 یک روش نسبتا ساده، رایج، سریع، عملی و اقتصادی محسوب می شود و برای انجام درست آن نیاز به تجهیزات خاص و یا آموزش قابل توجه کارکنان انجام دهنده نیست. برای انجام یوتانازی عواملی نظیر تعیین روش تجویز CO2، اتاقک تجویز CO2، غلظت و سرعت جریان تجویز CO2، مدت زمان لازم برای انجام یوتانازی، تایید یوتانازی و دفع لاشه حیوان بعد از یوتانازی باید مورد توجه قرار بگیرد. نتیجه گیری: با توجه به مرور راهنماهای کاربردی موجود، برای یک محفظه استاندارد (ارتفاع، طول و عرض 4/25، 86/22 و 26/48 سانتیمتر) با حجم 28 لیتر برای 2 موش صحرایی، استفاده از CO2 با سرعت جریان 6/5 لیتر در دقیقه توصیه می شود. این جریان CO2 به مدت 2 تا 5 دقیقه برای ایجاد بی حسی و مرگ در موش ها ادامه می یابد و همچنین باید حداقل برای یک دقیقه بعد از مشاهده علایم مرگ شامل عدم تنفس و رنگ چشم محو شده نیز تداوم داشته باشد.

زمینه و اهداف: بیماری های عروق کرونری به عنوان یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در دنیا شناخته شده هستند. بنابراین در این مطالعه برآن شدیم تا ارتباط میزان سطح خونی هورمون های تیروییدی را در افراد یوتایرویید با میزان شیوع و شدت بیماری های عروق کرونر بررسی کنیم. روش بررسی: افرادی که تحت آنژیوگرافی عروق کرونری قرار گرفته بودند بر اساس گزارش آنژیوگرافی به 4 گروه تقسیم شدند: 1) عروق نرمال (NCA)؛ 2) انسداد در یک رگ؛ 3) انسداد در دو رگ (2VD)؛ و 4) انسداد در سه رگ (3VD). به کمک آنالیز چند متغیره رگراسیون ارتباط بیماری عروق کرونری با سطح خونی هورمون های تیروییدی بررسی شد. یافته ها: در این مطالعه 528 نفر (میانگین سنی 7± 54. 5 سال) شرکت کردند که 68% از افراد زیر 65 سال بودند. ارتباط FT3 با 2VD به صورت معکوس بود و فقط در میان زنان [OR=0. 325 (95% CI: 0. 702-0. 187)] و افراد کمتر از 65 سال [OR= 0. 401 (95% CI: 0. 601-0. 184)] دیده شد. در این گروه نیز TSH با 2VD ارتباط معناداری نداشت. FT3 در میان افراد کمتر از 65 سال و افراد مونث گروه رابطه ای معکوس با 3VD داشت. علاوه بر این برخلاف سایر گروه ها، گروه 3VD در مقایسه با گروه NCA دارای سطوح سرمی بالاتری از TSH بودند و بنابراین سطح سرمی TSH با 3VD ارتباط مستقیم در افراد کمتر از 65 سال داشت. نتیجه گیری: سطح خونی هورمون های تیروییدی در افرادی که بیماری تیروییدی ندارند با بیماری عروق کرونری چند شریانی مرتبط است که نشان دهنده این است که هورمون های تیروییدی فقط با بیماری عروق کرونری شدید ارتباط دارد.

زمینه و اهداف: یکی از شایعترین نقایص مادرزادی ستون فقرات، ساکرالیزاسیون است که تشخیص صحیح و به موقع آن به عنوان عامل زمینه ای، نقش مهمی در درمان و کنترل اختلالات ستون فقرات خواهد داشت. بنابراین این مطالعه به منظور بررسی شیوع ساکرالیزاسیون در MRI بیماران مراجعه کننده به بیمارستان علی بن ابیطالب شهر زاهدان طراحی شده است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی آینده نگر، بیماران مراجعه کننده با کمردرد به بیمارستان علی بن ابیطالب شهر زاهدان در سال 98 که MRI لومبوساکرال انجام دادند، وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از فرم اطلاعاتی جمع آوری گردید. MRI بیماران توسط متخصص رادیولوژی مورد بازبینی قرار گرفت و اطلاعات مورد نیاز استخراج شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 500 بیمار شامل 189 مرد (8/37%) و 311 زن (2/62%) با میانگین سنی 7/13± 0/41 سال بودند. ساکرالیزاسیون در 39 بیمار (8/7%) مشاهده شد که در افراد مذکر 9% و در افراد مونث 1/7% بود. تفاوت معناداری در جنسیت افراد دارای ساکرالیزاسیون رویت نشد. نتیجه گیری: مطالعه شیوع ساکرالیزاسیون در جمعیت عمومی و مقایسه آن با گروه علامتدار پیشنهاد می شود.