مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:568 |تعداد مقالات:3

مقدمه: با وجود شیوع بالای زخم های واریسی، تاثیر عمل جراحی برداشتن عروق نارسا بر درمان زخم های واریسی به درستی مشخص نیست. این مطالعه، با هدف توصیف و مقایسه ی ویژگی های بالینی بیماران قبل و بعد از عمل جراحی واریس انجام شد. روش ها: در یک مطالعه ی مقطعی، نظرات بیماران، وضعیت زخم ها و معیار ونکوور در 50 بیمار مبتلا به زخم واریسی که در سال 1395 به بیمارستان تخصصی الزهرای (س) اصفهان، جهت انجام عمل جراحی واریس ارجاع شده بودند، قبل و بعد از عمل جراحی ارزیابی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره ی ونکوور قبل و بعد از درمان به ترتیب 0/2 ± 9/7 و 5/1 ± 0/5 و درصد بهبودی زخم 2/19 ± 1/35 درصد بود. میانگین نمره ی وضعیت زخم واریسی قبل از عمل 67/0 ± 20/9، یک هفته بعد از عمل 33/1 ± 76/4 و یک ماه بعد از عمل 74/0 ± 50/2 بود. میانگین نمره ی ونکوور بعد از جراحی نسبت به قبل از آن (001/0 > P) و عوارض زخم و عوارض ناشی از واریس بعد از عمل نسبت به قبل از آن، به طور معنی داری بهبود پیدا کرده بود (015/0 = P). نتیجه گیری: میانگین نمره ی ونکوور، عوارض زخم و عوارض ناشی از واریس، بعد از جراحی کاهش پیدا کرد. عمل جراحی در بیمارانی که دارای ادم یا زخم فعال بودند، بیشترین میزان بهبودی را داشت؛ در حالی که میزان بهبودی در بیمارانی که از چند عارضه رنج می بردند، کمتر بود.

مقدمه: استرس ورزشی می تواند در افراد مبتلا به بیماری عروق کرونری (Coronary artery disease یا CAD)، ایسکمی برگشت پذیر میوکارد ایجاد کند. از طرفی، نشانگر زیستی جدید تروپونین با حساسیت بالا قادر به تشخیص سریع تر و مقادیر جزیی تروپونین در گردش خون است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی سطح تروپونین سرم به دنبال استرس ورزشی و نتیجه ی اسکن هسته ای قلب به عنوان استاندارد طلایی بود. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، تعداد 82 بیمار با آنژین پایدار و بدون سابقه ی CAD شناخته شده و بیماری ارگانیک، وارد مطالعه شدند. سطح سرمی High sensitive cardiac troponin I (hs-cTnI)، 75 دقیقه پس از اوج تست ورزش و دست یابی به حداقل 85 درصد بیشینه ی ضربان قلب، اندازه گیری شد و با میزان ایسکمی میوکارد برگشت پذیر بر اساس اسکن هسته ای قلب مقایسه گردید. پیش آگهی سه ماهه و ماندگاری درد قفسه ی سینه بررسی شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 1/11 ± 4/59 سال بود و 60 نفر (73 درصد) بیماران مونث بودند. در 29 بیمار، ایسکمی برگشت پذیر میوکارد مشاهده شد. ارتباط بین سطح hs-cTnI و میزان موارد ایسکمی قابل برگشت، معنی دار بود (005/0 = P). با توجه به گزارش اسکن هسته ای قلب، مقدار hs-cTnI بالاتر از 6/1 نانوگرم/دسی لیتر، دارای ویژگی 70 درصد و حساسیت 69 درصد، ارزش اخباری مثبت 55 درصد و ارزش اخباری منفی 80 درصد بود. رابطه ی معنی داری بین سطح hs-cTnI و پیش آگهی و همچنین، ادامه ی درد قفسه ی سینه ی بیماران پس از سه ماه دیده نشد. نتیجه گیری: سطح سرمی تروپونین قلبی I با حساسیت بالا پس از فعالیت ورزشی در گروه با ایسکمی برگشت پذیر میوکارد، بالاتر بود.

مقدمه: دیسپلازی تکاملی مفصل هیپ (Developmental dysplasia of hip یا DDH)، طیف گسترده ای از اختلالات ناشی از تکامل غیر طبیعی هیپ را شامل می شود که می تواند از دوران نوزادی و یا شیرخوارگی آشکار شود. در برخی از مطالعات، شانس دررفتگی هیپ در مواردی که استیوتومی انجام نمی شود، بیشتر گزارش شده است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی روند بالینی دو روش جااندازی باز با و بدون استیوتومی سالتر در درمان این بیماران انجام شد. روش ها: در یک مطالعه ی هم گروهی آینده نگر، 48 بیمار زیر 3 سال مبتلا به دیسپلازی تکاملی مفصل هیپ تحت عمل جراحی جااندازی باز بدون و با استیوتومی سالتر (24 = n در هر گروه)، از نظر وضعیت بهبودی و عوارض عمل 12 ماه بعد از عمل بررسی و مقایسه شدند. یافته ها: در گروه جااندازی باز 100 درصد و در گروه سالتر 9/90 درصد پایداری مفصل هیپ داشتند (13/0 = P). نکروز آواسکولار سر فمور در گروه جااندازی باز بدون و با استیوتومی سالتر به ترتیب 1 مورد (2/4 درصد) و 2 مورد (0/9 درصد) بود (49/0 = P). در گروه تحت درمان جااندازی باز، 8/95 درصد و در گروه سالتر 9/90 درصد بهبود وضعیت اوسیفیکیشن سر فمور مشاهده شد (49/0 = P). نتیجه گیری: یافته های مطالعه ی حاضر نشان داد هر دو روش جااندازی باز با و بدون استیوتومی سالتر با اثرات مطلوب درمانی و شیوع پایین عوارض بعد از عمل همراه می باشد و توصیه به تاخیر درمان جهت انجام استیوتومی نمی شود.