پژوهش در نشخوار کنندگان
سال:1399 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: در پرورش گوساله، رشد و سلامت گوساله ها در دوره ی شیرخوارگی بسیار مهم است، زیرا عملکرد و سلامت آینده گوساله و بهره وری گله را تحت تأثیر قرار می دهد. استفاده از منابع الیافی با گوارش پذیری زیاد در جیره ی آغازین به رشد و تکامل مناسب شکمبه، سلامت و کاهش شیوع اسهال گوساله کمک می کند. این پژوهش با هدف مطالعه اثر جایگزینی دانه ی ذرت با تفاله ی چغندرقند در جیره ی آغازین همراه با افزایش سطح تغذیه جایگزین شیر بر وضعیت سلامت گوساله های هلشتاین در دوره ی پیش از شیرگیری انجام شد. مواد و روش ها: این آزمایش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2 × 2 با دو جیره ی آزمایشی دارای دانه ی ذرت ورقه شده و تفاله ی چغندرقند پرک و دو سطح تغذیه (کم = 4 لیتر در روز و زیاد = 8 لیتر در روز) جایگزین شیر، انجام شد. تعداد 48 رأس گوساله ی نوزاد از روز سوم تولد با میانگین وزن 84/0 ± 1/40 کیلوگرم به چهار گروه آزمایشی اختصاص داده شدند. گروه های آزمایشی شامل 1-جیره آغازین دارای دانه ی ذرت ورقه شده و سطح کم جایگزین شیر، 2-جیره آغازین دارای دانه ی ذرت ورقه شده و سطح زیاد جایگزین شیر، 3-جیره آغازین دارای تفاله ی چغندرقند پرک و سطح کم جایگزین شیر و 4-جیره آغازین دارای تفاله ی چغندرقند پرک و سطح زیاد جایگزین شیر بودند. دمای راست روده به صورت روزانه اندازه گیری شد. نمره مدفوع و ظاهر عمومی گوساله ها به صورت روزانه ارزیابی شد. یافته ها: نتایج نشان داد شانس وقوع پنومونی در گوساله هایی که با جیره دارای تفاله ی چغندرقند پرک تغذیه شدند در مقایسه با گوساله هایی که با جیره دارای دانه ذرت ورقه شده تغذیه شدند کم تر (001/0 = P)، اما شانس وقوع اسهال بیش تر (001/0 = P) بود. افزایش سطح تغذیه جایگزین شیر تأثیری بر وقوع اسهال نداشت، اما گوساله هایی که با سطح زیاد جایگزین شیر تغذیه شدند در مقایسه با گوساله هایی که با سطح کم جایگزین شیر تغذیه شدند شانس بیش تری برای وقوع پنومونی داشتند (001/0 = P). میان گروه های آزمایشی برای ظاهر عمومی 2 و بیش تر، شمار دفعات و مدت ابتلاء به اسهال و پنومونی تفاوتی مشاهده نشد، اما گوساله های تغذیه شده با جیره آغازین دارای تفاله ی چغندرقند پرک و سطح کم جایگزین شیر در مقایسه با گوساله های سه گروه دیگر روزهای کم تری را با دمای زیاد راست روده تجربه کردند. نتیجه گیری: در مجموع تغذیه گوساله ها با جیره دارای تفاله چغندرقند پرک به دلیل وقوع بیشتر اسهال و طول مدت آن، هزینه درمان بیشتر پنومونی و ظاهر عمومی کمتر عملکرد کمتری نسبت به تغذیه گوساله ها با جیره دارای دانه ذرت ورقه شده داشت. همچنین، سطح تغذیه جایگزین شیر تأثیری بر وقوع اسهال نداشت.

سابقه و هدف: در سال های اخیر بسیاری از کشورها و سازمان های نظارتی از جمله اتحادیه اروپا استفاده از آنتی بیوتیک ها و محرک های رشد را در تغذیه دام ممنوع کردند، از این رو، یافتن جایگزین مناسب برای این ترکیبات در تغذیه دام به ویژه دام های پرواری ضروری به نظر می رسد. مکمل های سین بیوتیکی (مخلوطی از پروبیوتیک ها و پری بیوتیک ها) با اثر کنش افزایی باعث کاهش جمعیت میکروب های بیماری زای دستگاه گوارش و بهبود عملکرد حیوان میزبان می شوند. مکمل های پروبیوتیک، پری بیوتیک و سین بیوتیک می توانند گزینه های قابل بحثی برای جایگزینی با آنتی بیوتیک ها و محرک های رشد باشند. با توجه اثرات موثر این افزودنی های مفید روی عملکرد رشد دام های پرواری، این پژوهش برای بررسی اثر سطوح مختلف مکمل سین بیوتیک بایومین ایمبو در جیره بر عمکرد رشد، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی و برخی فراسنجه های خونی بره های پرواری انجام شد. مواد و روش ها: برای انجام این پژوهش تعداد 24 رأس بره پرواری آمیخته زل با میانگین سن 55/0± 5 ماه و میانگین وزن اولیه 2± 26 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به مدت 90 روز مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد (بدون افزودن مکمل سین بیوتیک) و تیمارهای حاوی 2، 4 و 6 گرم مکمل سین بیوتیک به ازای هر رأس بره در جیره مصرفی روزانه بودند. مکمل سین بیوتیک مورد استفاده بایومین ایمبو که شامل باکتری انتروکوکوس فاسیوم و فروکتوالیگوساکارید و عصاره جلبک دریایی بود. خوراک روزانه به صورت جیره کاملاً مخلوط در دو نوبت اختیار دام ها قرار گرفت و مقدار مصرف ثبت شد. وزن کشی هر 14 روز با رعایت 12 ساعت محرومیت از خوراک و آب انجام شد. اندازه گیری قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی در روزهای پایانی آزمایش و نیز بررسی صفات لاشه و فراسنجه های خونی در روز 90 آزمایش انجام شد. یافته ها: نتایج عملکرد رشد بره های آزمایشی نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی وجود داشت (05/0>P). افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در تیمار حاوی 6 گرم مکمل سین بیوتیک به طور معنی داری بهبود یافت. نتایج قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی جیره های آزمایشی نشان داد که تفاوت آماری معنی داری در ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی بین تیمارهای آزمایشی در وجود داشت (05/0>P). تیمار حاوی 4 گرم مکمل سین بیوتیک دارای بیشترین قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و تیمار حاوی 6 گرم مکمل سین بیوتیک دارای بالاترین قابلیت هضم ظاهری الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی بودند. نتایج صفات لاشه بره های آزمایشی در پایان آزمایش نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین تیمارهای آزمایشی وجود نداشت. نتایج برخی فراسنجه های خونی در پایان آزمایش نشان داد که تفاوت آماری معنی داری در سطوح گلوکز و نیتروژن اوره خون بین تیمارهای آزمایشی وجود داشت (05/0>P). تیمار حاوی 4 گرم مکمل سین بیوتیک به ترتیب دارای بیشترین سطح گلوکز خون و تیمار شاهد دارای بیشترین سطح نیتروژن اوره خون بودند. نتیجه گیری: نتیجه کلی تحقیق نشان داد که افزودن مکمل سین بیوتیک بایومین ایمبو در سطح 6 گرم در جیره سبب بهبود افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی شد. همچنین بهبود در قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی با مصرف سطوح 4 و 6 گرم مکمل سین بیوتیک بایومین ایمبو مشاهده شد.

سابقه و هدف: استفاده از فرآورده های فرعی و مواد دور ریختنی محصولات کشاورزی و صنایع فرآوری آن ها به دلیل داشتن مقادیر قابل توجهی از مواد مغذی و با ارزش پروتیینی و انرژی زایی در تهیه غذای دام میسر می باشد. سالانه حدود 950 تن تفاله پونه در ایران تولید می شود که اگر این تفاله به خوبی خشک شود به دلیل دارا بودن ارزش غذایی، می توان از آن در تغذیه دام استفاده کرد. ولی با توجه به این که رطوبت یک عامل محدود کننده جهت نگه داری محسوب می شود، سیلو کردن می تواند این محدودیت را از بین ببرد. هدف از تحقیق حاضر، تعیین ترکیب شیمیایی تفاله سیلو شده پونه با خرمای ضایعاتی و بررسی اثر تغذیه سیلاژ بر ماده خشک مصرفی، تولید پروتیین میکروبی و فراسنجه های خون بود. مواد و روش ها: 400 کیلوگرم تفاله پونه با 30 کیلوگرم خرمای ضایعاتی در سطوح صفر (شاهد)، پنج، 10 و 15 درصد ماده خشک با هم مخلوط و به مدت 45 روز سیلو شد. پس از تعیین ترکیب شیمیایی و ارزیابی حسی سیلاژها، به میزان 20 درصد از آن ها در جیره های آزمایشی استفاده شد. پس از تهیه جیره های آزمایشی، فراسنجه های مورد نظر با استفاده از چهار راس گوسفند نر بالغ کرمانی با میانگین وزن زنده 2± 40 کیلوگرم در قالب طرح چرخشی در چهار دوره 21 روزه بررسی شد. از مایع شکمبه هر گوسفند در پنج روز آخر هر دوره توسط لوله مری متصل به دستگاه ساکشن، جهت تعیین pH و نیتروژن آمونیاکی شکمبه، نمونه گیری به عمل آمد. در آخرین روز هر دوره و در چهار ساعت پس از مصرف خوراک، خون گیری از گوسفندان از طریق ورید وداج انجام گرفت. جهت تعیین میزان آلانتوئین و پروتیین میکروبی، میزان ادرار تولیدی در روزهای نمونه گیری در طول 24 ساعت با ظرف هایی که در زیر قفس های متابولیکی قرار داشت، جمع آوری شد. یافته ها: با توجه به ارزیابی حسی، سیلاژهای پونه دارای خرما با نمره 20 رتبه بسیار خوب را به خود اختصاص دادند. افزودن خرما ضایعاتی به سیلاژ تفاله پونه موجب افزایش میزان ماده خشک و چربی سیلاژ شد (05/0>P). مصرف ماده خشک و قابلیت هضم مواد مغذی جیره ها تحت تاثیر سیلاژ تفاله پونه با سطوح مختلف خرمای ضایعاتی قرار نگرفت. تغذیه سیلاژهای مختلف بر نیتروژن مصرفی، نیتروژن دفعی از طریق ادرار و مدفوع و درصد ابقاء نیتروژن در گوسفندان بی تاثیر بود. کل مشتقات پورینی و در نتیجه آن سنتز پروتیین میکروبی در گوسفندان، تحت تاثیر نوع سیلاژ تفاله پونه قرار نگرفت. با افزایش سطح خرمای ضایعاتی در تهیه سیلاژ تفاله پونه، سطح کلسترول و آلبومین خون دام ها به صورت خطی افزایش یافت (05/0>P). نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده، می توان گزارش کرد که سیلو کردن تفاله پونه با خرمای ضایعاتی سبب افزایش کیفیت سیلاژ شده، اما با توجه به عدم تفاوت معنی دار در فراسنجه های اندازه گیری شده، می توان از سیلاژ تفاله پونه بدون افزودنی و یا با خرمای ضایعاتی به میزان 20 درصد در جیره گوسفندان استفاده کرد.

سابقه و هدف: . پژوهش های پیشین نشان داده اند که افزودن ویتامین ها و عناصر معدنی به جیره، قابلیت نگهداری منی حیوانات را هنگام ذخیره سازی سرد به صورت مایع و یا منجمد افزایش می دهد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر افزودن سلنیوم و کروم آلی به جیره غذایی قوچ های نژاد مهربان بر کیفیت منی هنگام نگهداری در دمای 4 سانتی گراد بود. مواد و روش ها: در فصل تولیدمثلی، تعداد 16 رأس قوچ نژاد مهربان با دامنه سنی 2 تا 4 سال و میانگین وزن زنده 44/10± 75/69 کیلوگرم به چهار گروه چهارتایی تقسیم و با یک جیره پایه که دارای 70درصد علوفه و 30درصد کنسانتره بود تغذیه شدند. طرح آزمایشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی بود. آزمایش به مدت 60روز به طول انجامید. عامل ها شامل: دو سطح سلنیوم (صفر و600میکروگرم سلنیوم به شکل سلنیوم-مخمر در روز به ازای هر راس قوچ)، دو سطح کروم (صفر و1000میکروگرم کروم به-شکل کروم-متیونین در روز به ازای هر راس قوچ) و4 سطح زمان (صفر، 24، 48و 72 ساعت پس از ذخیره سازی اسپرم) بودند. کروم به کمک پوکه های کپسول خوراکی و سلنیوم پس از حل کردن در آب مقطر، به کمک مایع خوران به قوچ ها خورانده شد. در سه هفته پایانی آزمایش، از قوچ ها سه بار اسپرم گیری شد. نمونه های منی پس از اسپرم گیری، با رقیق کننده بر پایه تریس-زرده تخم مرغ رقیق سازی و به درون یخچال با دمای4 سانتی گراد منتقل و به مدت 72 ساعت نگهداری شد. درصد زنده مانی، سلامت غشا، ریخت شناسی غیرطبیعی و برخی از فراسنجه های حرکتی اسپرم ها به وسیله سامانه تحلیل گر رایانه ای منی (کاسا) در زمان های صفر، 24، 48و 72 ساعت پس از ذخیره سازی، تعیین گردید. یافته ها: اثر کروم، زمان و اثر متقابل آن ها و همچنین اثر متقابل سلنیوم×کروم، اثر متقابل سلنیوم×کروم×زمان بر زنده مانی و سلامت غشاء اسپرم ها معنی دار بود (05/0>P). اثر سلنیوم و اثر متقابل سلنیوم×زمان بر زنده مانی معنی دار نبود (05/0< p) اما اثر کروم، سلنیوم و زمان و همچنین اثر متقابل آن ها بر سلامت غشاء اسپرم ها معنی دار بود (05/0>P). میزان زنده مانی با گذشت زمان به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P) و اسپرم قوچ های دریافت کننده جیره حاوی1000 میکروگرم کروم پس از 48 و 72 ساعت ذخیره سازی در دمای4 سانتی گراد، میزان زنده مانی بیشتری نسبت به جیره بدون کروم داشت (05/0>P). همچنین میزان زنده مانی اسپرم قوچ های دریافت کننده جیره حاوی سلنیوم پس از 48 ساعت ذخیره سازی، نسبت به جیره بدون سلنیوم بیشتر بود (05/0>P). افزودن کروم به جیره حاوی سلنیوم باعث افزایش معنی دار میزان زنده مانی پس از 48 و 72 ساعت ذخیره سازی شد (05/0>P). میزان سلامت غشاء با گذشت زمان به طور معنی داری کاهش-یافت (05/0>P)و میزان سلامت غشاء اسپرم قوچ های دریافت کننده جیره حاوی کروم و سلنیوم پس از 24و 48 ساعت ذخیره سازی در دمای 4 سانتی گراد نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود (05/0>P). اثر کروم، سلنیوم و همچنین اثر متقابل آن ها برای فراسنجه های تعیین شده توسط کاسا معنی دار نبود (05/0< p). اثر متقابل سلنیوم و کروم برای ریخت شناسی غیرطبیعی معنی دار بود (05/0>P) اما اثر کروم، سلنیوم و زمان و اثر متقابل آن ها برای این صفت معنی دار نبود (05/0< p). میزان جنبایی کل، سرعت در مسیر منحنی، سرعت در مسیر مستقیم، سرعت در مسیر میانگین در طول مدت ذخیره سازی اسپرم کاهش یافت (05/0>P)و افزودن کروم و سلنیوم به جیره تغییری در این فراسنجه ها هنگام ذخیره سازی ایجاد نکرد. میزان جنبایی پیشرونده، ریخت شناسی غیرطبیعی، معیار مستقیم الخط بودن حرکت تحت تاثیر زمان، سلنیوم و کروم قرار نگرفت (05/0< p). نتیجه گیری: به طور کلی افزودن سلنیوم و کروم آلی به جیره قوچ ها منجر به افزایش قابلیت زنده مانی و سلامت غشاء پلاسمایی اسپرم ها در طول مدت نگهداری به صورت سرد می شود. افزودن کروم و سلنیوم به جیره تغییری در فراسنجه های تعیین شده توسط کاسا هنگام ذخیره-سازی مایع منی ایجاد نکرد. بنابراین ممکن است استفاده از سلنیوم و کروم آلی در جیره قوچ ها قابلیت نگهداری اسپرم برای تلقیح مصنوعی را افزایش دهد.

سابقه و هدف: درمان بیماریهای باکتریایی توسط آنتی بیوتیک ها مشکلاتی نظیر مقاومت آنتی بیوتیکی و عوارض جانبی دارد و اسانس های گیاهان دارویی با توجه به داشتن اثر ضدباکتریایی جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک ها هستند. اسطوخودوس (Lavandula stoechas) و مرزنجوش (Origanum majorana) دو گیاه از خانواده نعناعیان هستند که اثرات ضد باکتریایی علیه بعضی باکتری ها نشان داده اند باکتریهای اشریشیاکلی، استافیلوکوک آرئوس و استرپتوکوک آگالاکتیه از عوامل اصلی بیماری ورم پستان گاو هستند لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر ضد باکتریایی اسانس اسطوخودوس و مرزنجوش بر این باکتری ها و مقایسه با آنتی بیوتیک های جنتامایسین و آموکسی سیلین/کلاولونات انجام شد. مواد و روش ها: اسانس ها به روش گازکروماتوگرافی متصل به طیف نگار جرمی آنالیز شدند. رقت سازی لوله ای به روش ماکرودایلوشن برای تعیین حداقل غلظت مهاری و حداقل غلظت کشندگی اسطوخودوس و مزنجوش و آنتی بیوتیک لینکواسپکتینومایسین به عنوان کنترل مثبت و اندازه گیری قطر هاله عدم رشد اسانس ها و آنتی بیوتیک های جنتامایسین و آموکسی سیلین/کلاولونات به روش دیسک دیفیوژن انجام شد. علاوه بر آن تعداد باکتریها در حضور اسانس ها در ساعت های 0، 6، 10 و 24 ساعت محاسبه و منحنی رشد باکتری ها بر اساس لگاریتم تعداد باکتریها در ساعت رسم شد. یافته ها: مهم ترین ترکیبات اسطوخودوس 17-پنتاتری آکونتن (15/42 درصد)، لینالیل استات (82/26 درصد)، اکالیپتول (87/18 درصد)، لینالول (7/5 درصد) و مرزنجوش 3-سیکلوهگزان-1-ال-متیل (84/44 درصد)، آلفا ترپینئول (83/6 درصد) و پی-سایمن (75/6 درصد) بودند. محدوده حداقل غلظت مهاری و حداقل غلظت کشندگی برای اسطوخودوس و مرزنجوش به ترتیب 62/0-15/0 درصد و 25/1-62/0 درصد و برای آنتی بیوتیک لینکواسپکتینومایسین به ترتیب 31/0-07/0 درصد و 64/0-15/0 درصد بود. هر دو اسانس اسطوخودوس و مرزنجوش بیشترین تأثیر را بر باکتری استافیلوکوکوس آرئوس داشتند و حداقل غلظت مهاری و کشندگی به ترتیب 15/0 درصد و 31/0 درصد بودند. آنتی بیوتیک لینکواسپکتینومایسین نیز بیشترین تأثیر را بر باکتری استافیلوکوکوس آرئوس با حداقل غلظت مهاری 07/0 درصد و حداقل غلظت کشندگی 15/0 درصد داشت. از نظر منحنی رشد، اسانس اسطوخودوس و مرزنجوش باعث کاهش معنی دار تعداد باکتری ها در ساعت 24 شدند. اثر ضد باکتریایی هر دو اسانس در دیسک دیفیوژن علیه استافیلوکوک آرئوس با جنتامایسین و آموکسی سیلین/کلاولونات و علیه اشریشیاکلی با جنتامایسین تفاوت معنی داری نداشت ولی در مورد استرپتوکوک آگالاکتیه بطور معنی داری کمتر از آنتی بیوتیک ها بود. نتیجه گیری: هر دو اسانس اسطوخودوس و مرزنجوش اثر ضد باکتریایی علیه استافیلوکوکوس آرئوس، استرپتوکوکوس آگالاکتیه و اشریشیاکلی به شکل آزمایشگاهی (In vitro) داشتند و این اثر علیه استافیلوکوک آرئوس با هر دو آنتی بیوتیک و علیه اشریشیاکلی با جنتامایسین تفاوت معنی داری نداشت که نشان دهنده اثر قابل قبول اسانس هاست و مطالعات بالینی برای اثر درمانی در بیماریهای مختلف از جمله ورم پستان توصیه می شود.

سابقه و هدف: یکی از راه های مطمئن افزایش درآمد و سود، توجه به ماندگاری گاو شیری و افزایش کارایی هر واحد دامپروری است. هدف از انجام این مطالعه تعیین کارایی وعوامل مؤثر بر عمر بهینه گله در گاوهای شیری با مدل تحلیل پوششی داده ها و برنامه ریزی پویا در شهرستان اردبیل است. مواد و روش: داده های این تحقیق مربوط به سیکل زمانی 1397 از گاوداری های شهرستان اردبیل بود. که با استفاده از روش تحلیل سیستم، سامانه اقتصادی گله گاو شیری به مولفه های درآمدی و هزینه ای تجزیه شده و هر کدام از این مولفه ها نیز به زیر بخش های دیگری تقسیم شدند. سپس با بهره گیری از مدل های ریاضی نسبت به شبیه سازی یک مدل زیست اقتصادی اقدام شد و به کمک جعبه ابزار Compecon نرم افزار Matlab بهینه سازی انجام گرفت. دام شیری با متغیرهای حالت شامل دوره شیردهی، ظرفیت تولید شیر و حالات مختلف زمان آبستن شدن توصیف گردید. برای طراحی مدل تحلیل پوششی داده ها چندین نهاده و ستاده در فرایند تولید مورد بررسی قرار گرفت، متغیر های اصلی مورد استفاده در تحقیق شامل، اندازه گله بر حسب رأس، خوراک و کنسانتره بر حسب کیلوگرم، نیروی انسانی بر حسب نفر مرد روز، بهداشت بر حسب دفعات در روز، تولید شیر و تولید کود دامی برحسب کیلوگرم و مجموع درآمدهای مختلف تعیین گردید. و برای تجزیه و تحلیل های مربوط به محاسبات کارایی از نرم افزار Deap 2. 1 که مبتنی بر حداقل سازی میزان نهاده به ازای هر واحد محصول است استفاده گردید. یافته ها: عمر بهینه گله (از زمان اولین زایش تا زمان حذف) تحت شرایط بهینه تعیین شده برابر 55/4 سال بدست آمد. همچنین نتایج نشان داد که کارایی فنی با بازده ثابت نسبت به مقیاس برابر 719/0 و با بازده متغیر نسبت به مقیاس برابر 899/0 می باشد و کارایی مقیاس برابر 788/0 محاسبه شد. مقدار کارایی فنی در حالت کلی 99/0، کارایی تخصیصی 583/0 و کارایی اقتصادی 579/0 محاسبه گردید. نتایج: اثر تغییرات قیمت تلیسه، شیر و نرخ تنزیل بر طول عمر بهینه نشان داد که با افزایش قیمت تلیسه، کاهش قیمت شیر و افزایش نرخ تنزیل درصد حذف کاهش و طول عمر بهینه افزایش می یابد. نتایج حاصل از تحلیل پوششی داده ها نشان داد که در شرایط متغیر بودن بازدهی نسبت به مقیاس، افزایش در اندازه گله و هزینه های بهداشتی و کاهش درمقدار علوفه، کنسانتره و هزینه ی نیروی کار، به ترتیب به میزان 18/14، 83/0، 8/2 و5 درصد، منجربه کارا شدن گله های ناکارا با حفظ سطح تولید می شود. لذا برای کارا شدن یک واحد ناکارا باید تغییراتی در نهاده ها و ستاده های آن واحد صورت گیرد با تعیین تفاوت های بین واحد کارا و ناکارا راهبردهای مناسبی برای حذف شکاف بین آنها طراحی می شود.

سابقه و هدف: عملکرد تولیدمثلی گاوشیری در دوران پس از زایش ارتباط مستقیم با بازگشت رحم به حالت عادی و از سرگیری مجدد چرخه تخمدانی دارد. فاکتورهای بسیاری نظیر تعادل منفی انرژی، بیماری های متابولیکی و عوامل هورمونی می توانند عملکرد تولیدمثلی را در دوران پس از زایش تحت تاثیر قرار دهند. از دست دادن کلسیم بعد از زایش به دلیل هیپوکلسمی از طریق کاهش مصرف خوراک، تاخیر در بازگشت رحم به حالت عادی و کاهش عرضه مواد مغذی به تخمدان توان بالقوه ای در کاهش عملکرد تولیدمثلی گاوهای شیری بعد از زایمان دارد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی ارتباط بین سطح سرمی کلسیم خون در دوره انتقال با پارامترهای مرتبط با عملکرد تولید مثلی گاو های شیری و تعیین بهترین نقطه برش این متابولیت برای پیشگوئی احتمال آبستنی در اولین تلقیح بعد از زایش انجام پذیرفت. مواد و روش ها: مطالعه بر روی 97 راس گاو شیری نژاد هلشتاین انجام گرفت. 10 روز قبل از زایمان، زمان زایمان، 2-1 روز بعد از زایمان و هفته های اول، دوم، چهارم و ششم بعد از زایمان نمونه خون گرفته شد. به منظور ارزیابی تفاوت میانگین غلظت کلسیم در گاوهایی با عملکرد تولید مثلی متفاوت، گاوها براساس آبستنی در اولین تلقیح، فاصله زایمان تا اولین تلقیح، فاصله زایمان تا تلقیح منجر به آبستنی و تعداد تلقیح لازم برای آبستنی به ترتیب به دو، دو، سه و دو گروه دسته بندی شدند. به منظور تعیین حد آستانه بحرانی کلسیم در زمان های مختلف، برای پیشگویی آبستنی در اولین تلقیح، از آنالیز آماری منحنی راک استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد گاوهای آبستن نسبت به گاوهای غیرآبستن با اولین تلقیح از غلظت سرمی کلسیم بالاتری در هفته چهارم برخوردار بودند. با در نظر گرفتن منحنی راک، پارامتر کلسیم در هفته چهارم (04/0=P) برای پیشگوئی احتمال آبستنی در اولین تلقیح مناسب بود. بهترین نقطه برش برای این پارامتر که گاوهای آبستن و غیر آبستن با اولین تلقیح را مشخص می کند، 05/9 میلی گرم در دسی لیتر با حساسیت 1/57 درصد و ویژگی 3/62 درصد بود. همچنین گاوهایی که تا قبل از 80 روزگی پس از زایمان آبستن شدند نسبت به سایر گاوها از غلظت کلسیم بالاتر در 2-1 روز پس از زایمان (03/0=P) برخوردار بودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد ارتباط معنی داری بین تغییرات غلظت کلسیم با شاخص های عملکرد تولیدمثلی در دوران پس از زایش وجود دارد. اینطور به نظر می رسد پایش غلظت کلسیم خون در هفته چهارم پس از زایمان یک شاخص مکمل در کنار سایر شاخص های سنجش عملکرد تولیدمثلی دام جهت ارزیابی امکان آبستنی موفق بعد از زایش می باشد.

سابقه و هدف: تنش حرارتی یکی از عوامل تنش زای محیطی است که تاثیرات قابل توجهی در صنعت پرورش گاوهای شیری دارد. مکانیسم های بیولوژیکی که از طریق آن تنش حرارتی بر عمکرد تولیدی دام تاثیر می گذارد تا حد کمی توسط کاهش سطح مصرف خوراک قابل توضیح است اما بیشتر به تغییرات هورمونی، کاهش نشخوار و جذب مواد مغذی و نیز افزایش نیاز نگهداری دام مرتبط است که منجر به کاهش فراهمی مواد مغذی/انرژی برای تولید می شود. این آزمایش جهت بررسی اثرات مستقیم و غیر مستقیم تنش حرارت حاد در اواخر دوره آبستنی بر قابلیت هضم مواد مغذی و برخی خصوصیات رفتار نشخوار گاوهای شیری هلشتاین انجام شد. مواد و روش ها: برای انجام این آزمایش از تعداد 30 راس گاو هلشتاین در 45 روز انتهایی آبستنی استفاده گردید. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) مصرف اختیاری خوراک و استفاده از سیستم خنک کننده (شاهد)، 2) محدودیت غذایی و استفاده از سیستم خنک کننده، 3) مصرف اختیاری خوراک و عدم استفاده از سیستم خنک کننده. گاوها در تمام تیمارها از جیره یکسانی تغذیه شدند. در طول آزمایش دما و رطوبت نسبی روزانه رکورد برداری شدند. طی روزهای 26 تا 21 قبل از زایمان و نیز در روزهای 10 تا 5 قبل از زایمان آزمایش رفتار مصرف خوراک به صورت ثبت فعالیت برای طول مدت 24 ساعت اندازه گیری شد. قابلیت هضم نمونه های مدفوع و خوراک در روزهای 26 تا 21 قبل از زایمان و نیز در روزهای 10 تا 5 قبل از زایمان اندازه گیری گردید. گاوها در تمام گروه ها تا 21 روز قبل از زمان مورد انتظار زایمان با جیره far-off و از روز 22 قبل از زایمان تا روز زایمان با جیره کاملا مخلوط close-up تغذیه شدند. یافته ها: گاوهای تیمار تنش حرارتی و محدودیت غذایی کمترین میزان مصرف خوراک را در مقایسه با تیمار شاهد به خود اختصاص دادند. مدت زمان مصرف خوراک در روز در گاوهای تیمار تنش حرارتی و محدودیت غذایی به طور معنی داری از تیمار شاهد کمتر بود. گاوهای تیمار تنش حرارتی نسبت به تیمار شاهد و تیمار محمدودیت غذایی فعالیت نشخوار کمتری داشتند. مدت زمان استراحت گاوهای تیمار تنش حرارتی به طور معنی داری کمتر از تیمار شاهد بود. همچنین تیمار تنش حرارتی به طور معنی داری سبب کاهش قابلیت هضم ماده خشک و فیبر نامحلول در شوینده خنثی جیره گردید. نتیجه گیری: تنش حرارتی در اواخر دوره آبستنی سبب کاهش مصرف خوراک گردید. همچنین قابلیت هضم جیره به طور منفی تحت تاثیر تنش حرارتی قرار گرفت. با این حال محدودیت غذایی در اواخر دوره آبستنی نسبت به تیمار شاهد تاثیر چندانی بر قابلیت هضم نداشت. علاوه بر این، تنش حرارتی سبب کاهش فعالیت نشخوار و استراحت گاوها گردید.