سلامت و مراقبت
سال:1400 | دوره:23 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: بیماری کووید-19 بزرگ ترین نوع بیماری های واگیردار می باشد که جهان را فراگرفته است. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش ادراک خطر و انزوای اجتماعی در پیش بینی اضطراب کووید-19 با میانجیگری اضطراب سلامت در دانشجویان انجام گرفت. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی بود که با مشارکت 240 نفر از دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در نیمسال دوم 1399 که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام گرفت. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های ادراک خطر دینگ و همکاران، انزوای اجتماعی راسل و همکاران، اضطراب کووید-19 علیپور و همکاران و اضطراب سلامت سالکوفسکیس و همکاران و بصورت آنلاین انجام شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر) با استفاده از نرم افزارهای spss-25 و Lisrel-8. 8 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که اضطراب کووید-19 با ادراک خطر، ارتباط منفی و با متغیرهای انزوای اجتماعی و اضطراب سلامت ارتباط مثبت و معناداری داشت. همچنین اضطراب سلامت با ادراک خطر ارتباط منفی و با انزوای اجتماعی، ارتباط مثبت داشت (0/001>p). شاخص های برازش مدل نیز مسیر ادراک خطر بر اضطراب کووید-19 (0/20-)، ادراک خطر بر اضطراب سلامت (0/23-)، انزوای اجتماعی بر اضطراب کووید-19، (0/17)، انزوای اجتماعی بر اضطراب سلامت (0/31) و اضطراب سلامت بر اضطراب کووید-19، (0/59) را تایید کرد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، سیاست گذاران سلامت از جمله ستاد مبارزه با کرونا و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در برنامه های آموزشی که با هدف بهبود بهزیستی روان شناختی افراد در بحران کرونا تدارک می بینند، می توانند نحوه کنترل ادراک خطر و کاهش انزوای اجتماعی و اضطراب سلامت را به افراد آموزش دهند.

زمینه و هدف: یکی از مهمترین مسایل در بخش سلامت و به ویژه در مراکز درمانی، کیفیت مراقبت است. کیفیت مراقبت از مجموعه عناصری تشکیل شده که ایمنی بیمار یکی از مهمترین آنها می باشد. خطای پرستاری که خطای غیرعمدی است، ایمنی و کیفیت مراقبت بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد. این پژوهش به منظور تعیین ارتباط فرهنگ ایمنی بیمار و خطاهای دارویی پرستاران در بیمارستان های اردبیل و خلخال انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی بود. جامعه پژوهش شامل کلیه پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی اردبیل و خلخال بودند که از بین آنها تعداد 300 نمونه بصورت تصادفی در زمستان 1399 انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد فرهنگ ایمنی بیمار و ابزار خودساخته خطای دارویی، استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده با استفاده از آزمون های من-ویتنی، کروسکال والیس و اسپیرمن با کمک نرم افزار SPSS-16 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره فرهنگ ایمنی 14/82± 144/94و میانگین نمره خطای دارویی 6/04± 38/96 بود که به ترتیب نشان دهنده وضعیت متوسط فرهنگ ایمنی و خطای دارویی پایین بود. پرستاران مجرد (0/001=p)، شاغل در اتاق عمل (0/001=p) و افراد با وضعیت استخدامی طرحی (0/001=p)، خطای دارویی کمتری داشتند. بین سن (0/001=p)، سابقه کار (0/001=p) و فرهنگ ایمنی بیمار (0/001=p) با میزان خطای دارویی ارتباط معنی دار معکوس وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که هر چقدر سطح فرهنگ ایمنی بیمار بالاتر باشد، خطای دارویی کمتری روی خواهد داد لذا مسیولان حوزه سلامت و بیمارستان ها باید با برگزاری کلاس ها و کارگاه ها و برنامه های توجیهی در جهت ارتقای فرهنگ ایمنی بیمار در سیستم مدیریت بیمارستان ها و کارکنان آنها از جمله پزشکان و پرستاران تلاش نمایند.

زمینه و هدف: سندرم فرتوتی یکی از سندرم های شایع دوران سالمندی است که با پیامدهای نامطلوب همانند ضعف، افت عملکرد و کاهش کیفیت زندگی همراه است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط سندرم فرتوتی با کیفیت زندگی در سالمندان مراجعه کننده به بخش های اورژانس مراکز آموزشی درمانی اردبیل در سال 1399 انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 493 سالمند مراجعه کننده به بخش های اورژانس با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت بررسی کیفیت زندگی از پرسشنامه SF12 و برای بررسی سندرم فرتوتی از شاخص های فرید و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از آمارهای توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل واریانس، کای-دو و رگرسیون چندگانه) به کمک نرم افزار آماری SPSS-22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: تعداد 209 نفر (42/4%) از سالمندان مورد مطالعه، کیفیت زندگی متوسط داشتند. تعداد 202 نفر (41%) فرتوت و 172 نفر (34/9%) پیش فرتوت بودند. نتایج آزمون کای-دو نشان داد بین فرتوتی و کیفیت زندگی ارتباط معنی دار وجود داشت. تحلیل رگرسیون خطی متغیرهای سن، وضعیت تاهل، سقوط، ترکیب خانواده و سندرم فرتوتی را به عنوان پیش بینی کننده های کیفیت زندگی در سالمندان مراجعه کننده به اورژانس نشان داد (0/001 ˂ p). نتیجه گیری: فرتوتی با کاهش کیفیت زندگی در سالمندان همراه است. شناسایی به موقع سالمندان در معرض فرتوتی و انجام مداخله مناسب در این زمینه می تواند از کاهش کیفیت زندگی در سالمندان پیشگیری کند.

زمینه و هدف: امروزه زندگی شغلی، جزء مهمی از زندگی برای غالب انسان ها است و رضایت و انگیزش در این حوزه از زندگی می تواند به طور غیرمستقیم، رضایت از کل زندگی را تحت الشعاع قرار دهد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر مشاوره گروهی درمان مبتنی بر چشم انداز زمان بر رضایت و انگیزش شغلی پرستاران زن شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر اصفهان در سال 1398 بود. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی قبل و بعد با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه پرسنل پرستاری زن شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر اصفهان در سال 1398 بود که تعداد 30 نفر از آنها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. قبل از اجرای مداخله، دو پرسشنامه رضایت شغلی و انگیزش شغلی به عنوان پیش آزمون در بین دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. سپس در گروه آزمایش، روش مشاوره گروهی درمان مبتنی بر چشم انداز زمان به مدت هشت جلسه 90 دقیقه ای، اجرا گردید. پس از برگزاری جلسات مشاوره، مجددا پرسشنامه های فوق توسط هر دو گروه تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهش از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها: میانگین نمرات رضایت شغلی در مراحل قبل و بعد از مداخله در گروه آزمایش به ترتیب 1/53و 3/42 و در گروه کنترل به ترتیب 1/26 و 1/60 بود. همچنین میانگین نمرات انگیزش شغلی پرستاران گروه آزمایش قبل از مداخله، 17/13 بود که پس از جلسات مشاوره به 23 رسید، در حالی که در گروه کنترل، نمرات انگیزش شغلی در مراحل قبل و بعد از مداخله 10/20 و 10/80 بود. نتایج تحلیل داده ها نشان دهنده تفاوت معنادار آماری بین نمرات میانگین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای رضایت شغلی و انگیزش شغلی بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که داشتن چشم انداز زمانی سالم می تواند بر متغیرهای انگیزش و رضایت شغلی در پرستاران زن موثر باشد. بنابراین، مدیران و سرپرستان آموزشی محیط های درمانی، با ارایه آموزش ها به صورت کوتاه مدت و بلندمدت با رویکرد چشم انداز زمانی، می توانند سطح رضایت و انگیزش شغلی پرستاران و در نتیجه کیفیت زندگی شغلی و بهره وری را ارتقا بخشند.

زمینه و هدف: بیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS) از شایع ترین بیماری های عصبی می باشد که روی جنبه های مختلف زندگی فرد تاثیر می گذارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه درآمیختگی شناختی، شفقت به خود و شکفتگی در بیماران مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس و افراد عادی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل تمام بیماران مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس تحت نظر انجمن MS شهر مشهد در سال 1399 بود که از بین آن ها به شیوه نمونه گیری هدفمند، تعداد 40 نفر انتخاب شدند. در گروه عادی نیز تعداد 40 نفر از افرادی که با گروه بیمار همتا شده بودند، انتخاب گردیدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های درآمیختگی شناختی گیلاندرز و همکاران، شفقت به خود نف و شکفتگی دینر و بیسواز-دینر استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS-24 و آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری و تحلیل رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات درآمیختگی شناختی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (87/69± 40/5) بیشتر از افراد عادی (55/22± 14/5) و میانگین نمره شفقت به خود در این بیماران (/7/84± 39/72) کمتر از افراد عادی (9/53± 76) بود. همچنین میانگین نمره شکفتگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (17/76± 25/7) کمتر از افراد عادی (42/75± 47/5) مشاهده شد (0/05>p). نتایج تحلیل رگرسیون لجستیک نشان داد متغیرهای درآمیختگی شناختی، شفقت به خود و شکفتگی از پیش بینی کننده های ابتلا به بیماری MS هستند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس نسبت به افراد عادی درآمیختگی شناختی بالاتر و خودشفقت ورزی و شکفتگی پایین تری دارند. با توجه به اینکه مسایل روانشناختی نقش موثری بر کیفیت زندگی و بهبود عملکرد این افراد دارند، لذا ضروری است مشاوران و درمانگران در جریان درمان این بیماری به اهمیت عوامل روان شناختی توجه داشته باشند.

زمینه و هدف: سرطان روده بزرگ و جراحی های استومی مشکلات بسیاری را برای مبتلایان ایجاد می کند که منجر به تغییرات اساسی در زندگی می شود. یکی از این مشکلات نارضایتی جنسی است که با توجه به اثرات گسترده آن بر زندگی زناشویی بیماران، اعمال مداخلاتی به منظور بهبود آن الزامی است؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت بر رضایت جنسی بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ بعد از جراحی کولوستومی انجام شد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی قبل و بعد با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ با جراحی کولوستومی مراجعه کننده به مرکز پیشگیری و کنترل سرطان آلا (مکسا) اصفهان، در سال 1397 بودند. از جامعه مذکور، 32 بیمار به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. پرسشنامه رضایت جنسی هادسون (1981) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای سنجش متغیر وابسته استفاده شد. گروه آزمایش، 10 جلسه به صورت هفته ای یک جلسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت را دریافت کردند و یک هفته پس از اتمام جلسات، پس آزمون اجرا شد. گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-24 و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته های توصیفی، نتایج نشان دهنده افزایش معنی دار میانگین نمرات رضایت جنسی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون (122/21=M) نسبت به پیش آزمون (100/85=M) بود، در حالی که در گروه کنترل، تفاوتی بین نمرات فبل و بعد دیده نشد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت منجر به افزایش معنادار نمرات رضایت جنسی بیماران گروه آزمایش می شود (0/05>p). نتیجه گیری: براساس نتایج به نظر می رسد که از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت می توان در راستای بهبود علایم مرتبط با رضایت جنسی بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ تحت عمل جراحی کولوستومی بهره برد.

زمینه و هدف: مراقبت های پرستاری فراموش شده شامل تمام جنبه های جزیی و کلی مراقبت های مورد نیاز بیمار است که مورد فراموش قرار گرفته یا به تاخیر افتاده است. این مطالعه با هدف تعیین مراقبت فراموش شده و عوامل مرتبط با آن در پرستاران مراکز آموزشی-درمانی اردبیل و خلخال در سال 1399 انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی است که روی 414 نفر از پرستاران مراکز آموزشی-درمانی اردبیل و خلخال که با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند، انجام گرفت. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه های مراقبت پرستاری فراموش شده کالیش و عوامل مرتبط با آن بود. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری تی تست، کای اسکویر، همبستگی پیرسون و من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: میانگین نمره کل مراقبت های پرستاری فراموش شده 9/68± 40/47 بود و بیشترین میانگین نمره مراقبت فراموش شده به «چرخاندن بیمار هر 2 ساعت یک بار» اختصاص داشت. مهمترین عامل در مراقبت فراموش شده، «در دسترس نبودن داروها در مواقع لزوم» بود. بین دیدگاه پرستاران شهرهای اردبیل و خلخال در زمینه مراقبت پرستاری فراموش شده و عوامل مرتبط با آن، تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که وضعیت مراقبت های پرستاری فراموش شده در حد متوسط می باشد که می توان با برنامه ریزی و مدیریت اصولی، وضعیت را بهبود بخشید. همچنین در دسترس نبودن تمام داروهای مورد نیاز بیماران، عامل اصلی مرتبط در مراقبت پرستاری فراموش شده می باشد که با مدیریت منابع مالی می توان دارو و تجهیزات مورد نیاز بیماران را فراهم ساخت. به نظر می رسد تامین داروهای مورد نیاز بیماران، نقش اساسی در کاهش مراقبت های فراموش شده خواهد داشت.

زمینه و هدف: نظر به نقش مشکلات روان شناختی در ابتلا و حفظ روند مزمن بیماری هایی مانند دیابت، بررسی و اجرای مداخلات موثر در مبتلایان از ضروریات تحقیقات امروزی است؛ بنابراین این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر مداخله گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و مداخله گروهی تنظیم هیجانی بر هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح قبل و بعد و با گروه کنترل از میان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به انجمن پیشگیری و کنترل دیابت ایرانیان در شش ماهه دوم سال 1398 تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه کنترل (15 نفر)، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (15 نفر) و تنظیم هیجانی (15 نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله و سه ماه بعد از مداخله، پرسشنامه های استاندارد کیفیت زندگی بیماران دیابتی را تکمیل کردند و سطح سرمی هموگلوبین گلیکوزیله آن ها ثبت گردید. داده های به دست آمده در نرم افزار آماری SPSS به روش تحلیل واریانس اندازه مکرر آنالیز گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که در هر دو گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و تنظیم هیجانی سطح هموگلوبین گلیکوزیله کاهش و کیفیت زندگی، افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت (0/05>p). دو گروه مداخله از نظر میزان اثربخشی بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله، تفاوت معناداری نداشتند (0/99=p). اما تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نسبت به تنظیم هیجانی بیشتر بود (0/05>p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مداخلات تنظیم هیجانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، کیفیت زندگی بیماران را افزایش و سطح هموگلوبین گلیکوزیله را کاهش می دهند. بنابراین پیشنهاد می شود در جهت بهبود کیفیت زندگی بیماران و کاهش سطح هموگلوبین گلیکوزیله در کنار روش های آموزشی و دارویی معمول، مداخلات تنظیم هیجانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حسب هدف درمانی بهره برده شود.