مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1400 | دوره:43 | شماره:1 |تعداد مقالات:21

زمینه: اسکیزوفرنی نوعی اختلال روان پزشکی است که ممکن است با علایم منفی (نظیر آپاتی، انزوای اجتماعی و بی انگیزگی) و نقایص شناختی مشخص شود. از ویژگی های آن می توان به عدم رسیدگی به بهداشت فردی، آرایش ظاهری و بهداشت دهان و دندان اشاره کرد. این مطالعه با هدف بررسی و توصیف وضعیت شاخص های مربوط به سلامت دندان و خشکی دهان در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بستری شده در بیمارستان رازی شهر تبریز در سال 1398 انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 80 نفر شامل40 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان رازی تبریز و 40 نفر از بین افراد سالم مراجعه کننده به درمانگاه های داخلی این بیمارستان که از لحاظ سنی و جنسی متناسب با گروه بیماران بودند، به صورت در دسترس و به تعداد مساوی از زنان و مردان انتخاب شدند. وضعیت سلامت دهان و دندان با شاخص تعداد دندان پوسیده، کشیده شده و ترمیم شده (DMFT) و شاخص خشکی دهان بررسی شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 و با آزمون های تی استیودنت، مجذور کای، پیرسون و اسپیرمن تحلیل آماری شدند. سطح معنی داری مطالعه 0/05>p در نظر گرفته شد. یافته ها: در هر دو گروه، 75% مردان سیگاری بودند در حالی که تمامی زنان هر دو گروه غیرسیگاری بودند. میانگین DMFT در گروه بیمار (25/19) بیشتر از گروه سالم (56/15) بود (P=0. 02). تعداد دندان پوسیده (D) و کشیده شده (M) در گروه بیمار بیشتر از گروه سالم به دست آمد ولی تعداد دندان ترمیم شده (F) در گروه سالم بیشتر بود. به رغم اینکه میانگین DMFT در هر دو گروه بیمار و سالم در مردان بیشتر از زنان بود، از لحاظ آماری تفاوت معناداری به دست نیامد (P=0. 51، P=0. 02). میانگین شاخص خشکی دهان در گروه بیماران اسکیزوفرنی و گروه سالم به ترتیب 1/45 و 0/35 بود. با توجه به نتایج آزمون t تفاوت بین دو گروه معنادار بود (t=3. 47, P=0. 001). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که وضعیت سلامت دهان و دندان در بیماران بستری مبتلا به اسکیزوفرنی به طور چشمگیری در سطح پایین تری از افراد سالم جامعه است. بنابراین توجه سیاست گزاران حوزه سلامت، درمان گران، مراقبین بهداشتی و بستگان بیمار به پیشگیری از بیماری های دهان و دندان، اهمیت مضاعفی پیدا می کند.

زمینه: الکتروانسفالوگرافی ثبت فعالیت های الکتریکی مغز است و برای تشخیص اختلال عملکرد مغزی و تعیین محل آسیب مغزی و فعالیت های تشنجی و. . . استفاده می شود. با توجه به عدم همکاری کودکان، تجویز داروهای آرامبخش قبل از این اقدام تشخیصی نیاز است. دارو آرامبخش استفاده شده باید کودک را آرام کرده و هیچ اثری روی فعالیت الکتریکی مغز نداشته باشد. تاکنون مطالعه ای برای مقایسه اثرات کلرال هیدرات خوراکی و دکسمدتومیدین داخل بینی در آرامبخشی کودکان قبل از الکتروانسفالوگرافی انجام نشده است و هدف این مطالعه مقایسه اثرات آرامبخشی کلرال هیدرات خوراکی و دکسمدتومیدین داخل بینی قبل الکتروآنسفالوگرافی بین کودکان است. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در بیمارستان کودکان امام حسین(ع) اصفهان و روی 62 کودک کاندید الکتروانسفالوگرافی انجام شد. سن، وزن و داده های بالینی شامل نمره آرامبخشی، فشار متوسط شریانی، تعداد تنفس، درصد اشباع اکسیژن خون شریانی و تعداد ضربان قلب در زمان قبل از تجویز دارو، 15، 30، 45 و 60 دقیقه پس از مصرف دارو، ثبت و تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی کودکان کاندید الکتروانسفالوگرافی 32/1 ± 90/16 ماه بود و35 نفر (56. 5%) آنها پسر بودند. نتایج، تفاوت معناداری را در دو گروه از نظر آرامبخشی، فشار متوسط شریانی، تعداد تنفس و درصد اشباع اکسیژن خون شریانی نشان نداد (p> 0. 05). اما اختلاف دو گروه برای متغیر تعداد ضربان قلب از نظر آماری معنادار است. تعداد ضربان قلب درگروه B (گروه دکسمدتومیدین) به طور معناداری کمتر ازگروه A (گروه کلرال هیدرات خوراکی) بود (p = 0. 032). همچنین زمان به عنوان یک عامل تاثیرگذار در تغییر میانگین نمره آرامبخشی، فشار متوسط شریانی، تعداد تنفس و تعداد ضربان قلب نقش دارد (p< 0. 05). اما اثر معناداری در تغییر درصد اشباع اکسیژن خون شریانی ندارد(p = 0. 478). نتیجه گیری: استفاده از کلرال هیدرات خوراکی تاثیر بیشتری نسبت به دکسمدتومیدین داخل بینی در حفظ ضربان قلب داشت اما در کل نتایج بررسی ها تفاوت معناداری را در دو گروه از نظر داده های بالینی نشان نداد و نمره آرامبخشی کودکان در دو گروه یکسان بود.

زمینه: کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک یک بیماری قلبی عروقی شایع ژنتیکی است که منجر به مرگ ناگهانی قلبی در جوانان می شود. این بیماری اغلب به صورت اتوزومال غالب به ارث می رسد و ژن MYBPC3 با بیماری مرتبط است. از آنجایی که ناقلین حذف 25 نوکلیوتیدی اینترون 32 ژن MYBPC3 در معرض خطر بالاتری برای بیماری قلبی هستند، در این مطالعه بر آن شدیم تا میزان شیوع این حذف ژنی را در بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک و جمعیت سالم بررسی کنیم. روش کار: 350 نمونه خون شامل 42 بیمار کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک از شمال غرب کشور و 308 فرد سالم فاقد علایم قلبی از جمعیت های مختلف ایرانی جمع آوری شد. پس از استخراج DNA و با طراحی پرایمرهای مناسب، ناحیه دربرگیرنده حذف با روش PCR و ژل الکتروفورز بررسی و نتایج ژنوتیپینگ ثبت شد. یافته ها: مشاوره ژنتیک نشان داد که 26. 2% از بیماران موارد تک گیر و 59. 5% موارد خانوادگی هستند و در 42. 3 % از بیماران سابقه مرگ ناگهانی قلبی در افراد درجه یک خانواده وجود داشته است. نتایج ژنوتایپینگ مشخص کرد تمام نمونه ها تنها واجد باند تکی 198 جفت باز بوده و هیچ یک از نمونه ها محصول حاصل از حذف یعنی باند 173 جفت بازی را نشان ندادند که نشان دهنده عدم وجود جهش حذفی در بیماران HCM و همچنین گروه 308 نفری افراد کنترل بود. ارزیابی های بیوانفورماتیک مشخص کرد که حذف 25 جفت بازی ژن MYBPC3 روی پایگاه داده ژنوم ایرانیان (Iranome) فرکانس 0. 00438 را دارد که بیشترین تعداد بروز در جمعیت بلوچ گزارش شده است. نتیجه گیری: بررسی جمعیت ها از نظر عوامل مستعد کننده کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک به جهت ارتباط با مرگ ناگهانی اهمیت به سزایی دارد. مطالعه ما نشان داد که این جهش در جمعیت بیماران شمال غرب کشور از عوامل خطر محسوب نشده و با توجه به یافته های بیوانفورماتیک و مطالعات کشورهای همسایه پیشنهاد می شود در جمعیت های شرقی و جنوبی کشور بررسی شود.

زمینه: ملاسما یک هیپرملانوزیس اکتسابی با درمان اغلب مشکل است. در این مطالعه اثرات و عوارض درمان ملاسما با کرم هیدروکینون 5% همراه لیزر فرکشنال 1540 اربیوم و کرم هیدروکینون 5% به تنهایی بررسی شده است. روش کار: 40 بیمار زن 18 تا 60 ساله مبتلا به ملاسما انتخاب و به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند، گروه 1 با کرم هیدروکینون 5% به تنهایی و گروه 2 با کرم هیدروکینون 5% همراه لیزر نان-ابلیتیو فرکشنال 1540 اربیوم YAGبه صورت سه جلسه با فواصل یک ماهه درمان شدند. پیشرفت درمان با شاخص وسعت و شدت ملاسما (MASI Score) ارزیابی شد. یافته ها: دو گروه از لحاظ شاخص ملاسما (MASI score)، در ماه اول درمان تفاوت معنی دار نداشتند(p = 0/135) اما طی ماه دوم تا پنجم دو گروه مطالعه تفاوت معنی دار داشتند (p <0. 05) و شاخص ملاسما در گروه دوم به طور مشخص بیشتر کاهش یافته بود. بروز عوارض در دو گروه یکسان بود و دو گروه از لحاظ بروز عوارض(اریتم، هیپرپیگمانتاسیون، هیپوپیگمانتاسیون) تفاوت معناداری باهم نداشتند (p= 0/746, 0/158, 0/574, 0/135, 0/135 به ترتیب ماه اول، ماه دوم، ماه سوم و ماه چهارم). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر درمان ترکیبی هیدروکینون همراه با لیزر نتایج بهتری در درمان ملاسما داشت، ولی با توجه به برخی اختلاف نظرها در استفاده از لیزر در درمان ملاسما، انجام مطالعات وسیع تر با تعداد نمونه بیشتر توصیه می شود.

زمینه: اسپوندیلولیستزیس دژنراتیو به طور شایعی در سطح ال 4/ ال 5 دیده می شود. به نظر می رسد ساکرالیزاسیون ال 5 فشار وارده بر این سطح را بیشتر می کند و این فشار بیشتر، تخریب و لغزش را افزایش می دهد. با این وجود، تاثیر ساکرالیزاسیون ال 5 بر متغیرهای رادیولوژیک اسپوندیلولیتزیس ال 4/ ال 5 تاکنون مطالعه نشده است. روش کار: در این مطالعه مقطعی تحلیلی، 78 بیمار با تشخیص اسپوندیلولیستزیس ال 4 ال 5 به دو گروه با(24 نفر) و بدون(54 نفر) ساکرالیزاسیون ال 5 تقسیم شدند. چهار معیار رادیولوژیک میزان سرخوردگی ال 4 روی ال 5 به درصد، جهت گیری مفصل ال 4 /ال5 به درجه، استیوآرتریت مفصل ال 4/ ال5 با معیار فوجی وارا (1-4) و دژنراسیون دیسک ال 4 ال 5 براساس تقسیم بندی فری من (1-5)، بین دو گروه ارزیابی و مقایسه شد. یافته ها: هیچ تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه در درصد سرخوردگی(17/02 / 4/87 / 0/809 =P) جهت گیری مفصل (99/54 / 4/35 ± 56/23 / 0/642 =p) و استوارتریت مفصل (0/59± 43/3 / 0/37± 53/3 / 0/527 =p) و دژنراسیون دیسک (0/51± 4/50 / 0/61 ± 4/35 / 0/340 =p) مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد ساکرالیزاسیون ال 5 بسیار کمتر از میزانی که در مطالعات قبل تصور می شد بر متغیرهای رادیولوژیک در اسپوندیلولیستزیس دژنراتیو ال 4 / ال 5 تاثیر دارد. مطالعه ای با حجم نمونه بیشتر برای تعیین نقش ساکرالیزاسیون ال 5 در اسپوندیلولیستزیس دژنراتیو ال 4 / ال 5 نیاز است.

زمینه: بیمارانی که در بخش های خاص مانند CCU بستری می شوند از جنبه های مختلف از جمله پوست نیاز به بررسی و مراقبت های ویژه ای دارند. لذا با توجه به سیر بیماری های پوستی در شرایط خاص و حین بستری، در این مطالعه انواع ضایعات پوستی در بیماران بستری در CCU را در بدو ورود و حین خروج از بخش CCUرا مطالعه و بررسی کردیم. روش کار: در این مطالعه مقطعی، 200 بیمار بستری در CCUبیمارستان الزهرا اصفهان را بررسی کردیم. پرسشنامه ای توسط متخصص پوست در دو مرحله ورود بیمارن به CCU و حین خروج بیمار از CCU در مورد انواع ضایعات پوستی تکمیل شد. سپس داده ها جمع آوری و آنالیز آماری شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که 15 درصد از بیمارانی که در CCU بستری شده اند حداقل یکی از ضایعات پوستی را دارند. از این بین درماتیت سبوره و سپس روزاسه بیشترین فراوانی را در بدو ورود داشتند و به صورت کلی ضایعات بدو ورود بیماران بیشتر مربوط به ضایعات Acute skin failure است. همچنین میزان زخم بستر در میان این بیماران در طی بستری به میزان زیادی در مقایسه با بدو ورود افزایش یافت. نتیجه گیری: روزاسه، درماتیت سبوره و واکنش های آلرژیک دارویی پس از زخم بستر بیشترین فروانی را میان بیماران دارند. این آمار می تواند نشان دهنده ارتباط روزاسه با بیماری های قلبی عروقی باشد.

زمینه: تولد نوزاد نارس مسیله مهمی در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته است. کاربرد تهویه مکانیکی در درمان نوزادان نارس با سندرم دیسترس تنفسی (RDS) شدید، منجر به تغییر الگوی طبیعی بیماری و در نتیجه افزایش احتمال زنده ماندن نوزادان نارس شده است. مطالعات نشان داده است که استفاده از سورفاکتانت در درمان سندرم دیسترس تنفسی میزان مرگ و میر را کاهش می دهد ولی بروز دیس پلازی برونکوپولمونر را کاهش نمی دهد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر بودوزوناید و سورفاکتانت در درمان سندرم دیسترس تنفسی و پیشگیری از دیس پلازی برونکوپولمونری (BPD) است. روش کار: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، تعداد 128 نوزاد نارس با وزن مساوی یا کمتر از 1250 گرم یا سن حاملگی 26 تا 30 هفته که طی سال 1396 لغایت 1397 در بیمارستان الزهرا متولد و با تشخیص سندرم دیسترس تنفسی بستری شده و نیازمند درمان با سورفاکتانت بودند وارد مطالعه شدند. در یک گروه (سورفاکتانت) سورفاکتانت داخل تراشه (کروسورف) cc/kg 5/2 تزریق شده و در گروه دیگر (سورفاکتانت + بودوزوناید) علاوه بر سورفاکتانت (کروسورف)، به میزان mg/kg 25/0 بودوزناید همراه با سورفاکتانت داخل تراشه تجویز گردید. پیامد اولیه دیسپلازی برونکوپولمونری و پیامد ثانویه سایر عوارض نارسی بود. یافته ها: در مطالعه حاضر 128 نوزاد شامل 78 مورد (9/60%) پسر و 50 مورد (1/39%) دختر بررسی شدند که سن حاملگی 60/1 ± 32/28 هفته داشتند. در نوزادانی که بودزوناید به همراه سورفاکتانت از لوله تراشه تجویز شده بود مدت نیاز به تهویه مکانیکی، فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP) و نیاز به دریافت اکسیژن محیطی یا از طریق کانول بینی بطور معنی داری کمتر از نوزادانی بود که فقط سورفاکتانت دریافت کرده بودند. در نوزادان گروه سورفاکتانت + بودوزوناید میزان غلظت اکسیژن دمی مورد نیاز در چهار ساعت بعد از دریافت سورفاکتانت به طور معنی داری پایین تر از گروه سورفاکتانت بود ((p = 0. 01). در گروه سورفاکتانت، 38 نوزاد (4/59%) و در گروه سورفاکتانت+بودوزوناید، 24 نوزاد (5/37%) دچار دیسپلازی برونکوپولمونری شدند، ((p = 0. 04). تعداد 15 نوزاد مطالعه فوت شدند که 6 مورد از آنها بودزوناید به همراه سورفاکتانت دریافت کرده بودند ((p = 0. 29). نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه، استفاده از ترکیب سورفاکتانت با بودوزوناید در مقایسه با سورفاکتانت به تنهایی در درمان نوزادان نارس به طور معنی داری منجر به کاهش نیاز به حمایت تنفسی و دیسپلازی برونکوپولمونر شده ولی در کاهش مرگ و میر یا دفعات تجویز سورفاکتانت تاثیر معنی داری ندارد. قبل از توصیه به مصرف روتین بودزوناید به همراه سورفاکتانت، انجام مطالعات دیگری با تعداد بیشتری از بیماران توصیه می شود.

مقدمه: برخی از مطالعات، حاکی از تاثیر مثبت ویتامین C در کاهش سردردهای بعد از بی حسی نخاعی هستند ولی مطالعات انجام گرفته در این زمینه ناکافی است و لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر انفوزیون ویتامین C در کاهش سردرد پس از بیهوشی نخاعی در عمل سزارین انجام شد. روش کار: این مطالعه کار آزمایی بالینی روی 160 بیمار کاندید سزارین مراجعه کننده در بیمارستان کوثر یزد در سال 2017 انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه که برای گروه یک، 2 گرم ویتامین C در 500 سی سی نرمال سالین و برای گروه 2، 500 سی سی نرمال سالین قبل از عمل انفوزیون شد. دو گروه از نظر بروز سردرد مقایسه شدند. یافته ها: در زمان بازیابی و 2 ساعت بعد فراوانی سردرد در گروه مداخله به صورت معنی داری کمتر از کنترل بود (P<0. 05). اما اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر سردرد در زمان های 4، 6، 12، 24 و 48 ساعت بعد از عمل وجود نداشت (P >0. 05). نتیجه گیری: با در نظر گرفتن شرایط بیمار، و طبق نظر پزشک متخصص بیهوشی و جراح، می توان از ویتامین C جهت ایجاد بی دردی در بیماران تحت سزارین با بی حسی نخاعی استفاده کرد.

زمینه: لیشمانیوز احشایی یا کالاآزار در برخی مناطق ایران مانند استان های آذربایجان شرقی، اردبیل، فارس و بوشهر به صورت بومی دیده می شود. این بیماری در سایر مناطق کشور به شکل پراکنده و تک گیر (اسپورادیک) گزارش شده است. با توجه به گزارش مواردی از بیماری کالاآزار از شهرستان های اهر و اسکو استان آذربایجان شرقی در سال های اخیر و نبود مطالعه جدید در مورد میزان شیوع آن، این بررسی با هدف تعیین وضعیت شیوع سرمی لیشمانیوز احشایی در کودکان شهرستان های اهر و اسکو استان آذربایجان شرقی انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی، نمونه خون از کودکان زیر 8 سال مناطق روستایی شهرستان های اهر و اسکو در سال 1397 در لوله آزمایش بدون ماده ضدانعقاد جمع آوری شد. نمونه ها با روش سرولوژی آگلوتیناسیون مستقیم (DAT) برای اندازه گیری آنتی بادی ضد انگل لیشمانیا اینفانتوم ارزیابی شدند. یافته ها: از 209 نفر کودک زیر 8 سال نمونه گیری شده، میزان شیوع سرمی بیماری لیشمانیوز احشایی در مراکز نمونه گیری شده از شهرستان های اهر و اسکو با تیتر آنتی بادی 1: 3200، %95/0 تعیین شد. یکی از دو فرد مثبت این مطالعه در ابتدا تیتر آنتی بادی مشکوک 1: 1600 داشت که 4 هفته بعد نمونه گیری اولیه، تیتر آنتی بادی 1: 3200 شد. نتیجه گیری: طبق نتایج، بیماری کالاآزار با وجود شیوع بومی پایین، یکی از مشکلات بهداشتی شهرستان های اهر و اسکو استان آذربایجان شرقی است. مطالعات تکمیلی بر پایه روش های مولکولی در منطقه و سایر مراکز استان آذربایجان شرقی لازم است.

زمینه: پلی نوروپاتی به طور معمول با تست های اعصاب حسی وحرکتی تشخیص داده می شود. این تست ها شامل اندازه گیری دامنه، سرعت و تاخیر امواج حسی وحرکتی هستند. این امواج نمی توانند کل طول عصب، به خصوص قسمت پروگزیمال را بررسی کنند. تستی که می تواند کل طول عصب شامل در تشخیص پلی نوروپاتی بیماران مبتلا به پلی نوروپاتی دیابتی است. F است. هدف این مطالعه ارزیابی ارزش موج F قسمت پروگزیمال را ارزیابی کند، موج در تشخیص پلی نوروپاتی دیابتی میان 841 بیمار )NCS( در مقایسه با مطالعه هدایت عصبی F روش کار: مطالعه گذشته نگر مقطعی حاضر، توانایی موج 0282 را ارزیابی می کند. اعصاب حرکتی مدیان، اولنار، پرونئال و تیبیال،-طی سال های 0281 IOWA مبتلا به پلی نوروپاتی دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان ارزیابی و تشخیص نوروپاتی در آنها مقایسه شد. F و موج NCS اعصاب حسی مدیان، اولنار و سورال به هر دو روش در تمام اعصاب ارزیابی شده )مدیان، اولنار، تیبیال و پرونئال( موارد غیرطبیعی را نسبت به مطالعه هدایت عصبی بیشتر آشکار F یافته ها: طبق نتایج موج. )p<2/ %99 بود) 228 F %10 و برای موج NCS توان تشخیص موارد غیرطبیعی در تمام اعصاب به روش. )p<2/ می کند) 228 پلی نوروپاتی دیابتی را تشخیص دهد. مطالعات NCS می تواند با دقت بیشتری نسبت به F نتیجه گیری: براساس یافته ها ارزیابی تاخیر هدایتی با موج بیشتری در این زمینه توصیه می شود.

زمینه: کوتاهی فلکسورهای هیپ از عوامل خطر اصلی بروز اختلالات نوروماسکولار اندام تحتانی است که نه تنها باعث تغییر الگوهای حرکتی شده بلکه احتمالا منجر به تغییر در ویژگی های نوروماسکولار سایر عضلات شود. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر کوتاهی عضله ایلیوسواس بر فعالیت الکتریکی عضلات سنیرژیست اکستنشن مفصل ران حین الگوی عملکردی راه رفتن انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مورد شاهدی پانزده نوجوان با سن 11-14 سال با کوتاهی عضله ایلیوسواس و پانزده نوجوان سالم بر اساس معیارهای همتاسازی قد، وزن، شاخص توده بدنی، پای برتر و سابقه فعالیت ورزشی به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات دوسررانی، گلوتیوس ماکزیموس و اداکتور مگنوس طی سه مرحله فاز استقرار راه رفتن شامل تماس پاشنه، مرحله میانی و مرحله انتهایی که با فوت سوییچ مشخص شده بود ثبت شد. یافته ها: نتایج نشان داد فعالیت الکتریکی عضله دوسر رانی در مرحله میانی (p=. 002) و مرحله انتهایی فاز استقرار راه رفتن (p=. 001) فعالیت الکتریکی عضله اداکتورمگنوس در مرحله انتهایی (p=. 001) و مرحله میانی فاز استقرار راه رفتن (p=. 04) و فعالیت الکتریکی عضله گلوتیوس ماکزیموس در مرحله انتهایی فاز استقرار راه رفتن (p=. 001) در افراد با کوتاهی عضله ایلیوسواس بیشتر از همتایان سالم بود. نتیجه گیری: افراد با کوتاهی ایلیوسواس با افزایش فعالیت الکتریکی عضله دوسررانی، اداکتور مگنوس و گلوتیوس ماکزیموس در فاز استقرار راه رفتن نسبت به همتایان سالم مواجه هستند و این تغییر استراتژی نوروماسکولار در اندام تحتانی که حاصل کوتاهی عضله ایلیوسواس هست بایستی مد نظر قرار گیرد.

زمینه: سرطان دهانه رحم بعد از سرطان پستان شایع ترین سرطان در زنان است. باور بر این است که عوامل ژنتیکی در بروز سرطان نقش دارند. 2-Bclژن شناخته شده ضد آپوپتوز است که بدون اثر تحریکی بر تکثیر سلولی سبب افزایش مدت زمان حیات سلول می شود. امروزه تلاش می شود که از ترکیبات طبیعی برای کنترل یا درمان بیماری ها استفاده شود. کارتنوییدها یکی از این ترکیبات هستند. دینوگزانتین یک نوع کاروتنویید جداسازی شده از باکتری Deinococcus radiodurans است. از آنجایی که این باکتری توانایی منحصر به فردی در مقاومت به پرتو دارد و پرتوها از عوامل شناخته شده بروز سرطان هستند، کارتنویید تولید شده توسط این باکتری ارزشمند است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان تاثیر دینوگزانتین روی میزان بیان ژن 2-Bcl در رده سلولی Hela انجام گرفت. روش کار: کشت فعال باکتری از مرکز ذخایر زیستی و ژنتیکی ایران خریداری و دینوگزانتین استخراج شد. Hela از انستیتو پاستور ایران تهیه و کشت داده شد. سلول ها به دو گروه تیمار و کنترل تقسیم شدند. دینوگزانتین روی گروه تیمار تاثیر داده شده و سمیت آن با MTT assay سنجیده شد. برای سنجش میزان بیان ژن از Real-time PCR استفاده شد. RNA از سلول های دو گروه استخراج و cDNA ساخته شد. یافته ها: با انجام Real-time PCR مشخص شد که میزان بیان ژن ضد آپوپتوزی 2-Bclبه میزان 85/4 کاهش پیدا کرد و با توجه به اینکه 0/05>p value است (p-value=0) این کاهش معنی دار است. نتیجه گیری: با توجه به نتیجه حاصل از Real-time PCR، عصاره دینوگزانتین روی رده سلولی سرطان رحم بعد از 48 ساعت تاثیری بازدارنده داشته و میزان بیان ژن ضد آپوپتوزی 2-Bcl تحت تاثیر عصاره به طور معنی داری کاهش داشته است (p-value=0).

زمینه: مطالعات تجربی گزارش کرده اند که سطوح پروتیین شوک حرارتی27 (HSP27) و فاکتور رشد عصبی مشتق شده از مغز(BDNF) در بیماران دیابتی کاهش می یابد که با اختلالات شناختی در مغز همراه است. بنابراین افزایش بیان این دو پروتیین در قسمت هایی از مغز که با یادگیری و حافظه در ارتباط هستند، می تواند یکی از اثرات مثبت تمرین هوازی بر بهبود شناخت در بیماران دیابتی باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرین هوازی روی تردمیل(ATET) بر پروتیین هایHSP27 وBDNF در قشر پیش پیشانی و هیپوکامپ موش های صحرایی با دیابت القا شده توسط استرپتوزوتوسین (STZ) بود. روش کار: در این مطالعه از 20 سر موش صحرایی بالغ نر نژاد ویستار حدود 3 ماهه با وزن 25± 250 گرم استفاده شد. دیابت با رژیم غذایی پرچرب(HFD) به مدت 4 هفته و دوز پایین STZ (35 میلی گرم/کیلوگرم به صورت تزریق درون صفاقی) القا شد. سپس حیوانات دیابتی به دو گروه 10تایی گروه کنترل(C) و گروه تمرین هوازی(E) تقسیم شدند. برنامه تمرینی در هفته اول با سرعت 13 متر در دقیقه، 25 دقیقه در روز، به مدت 5 روز در هفته و با شیب صفر درجه شروع و به تدریج در هفته هشتم به سرعت 27 متر بر دقیقه و مدت 60 دقیقه در روز افزایش یافت. برای مقایسه گروه ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری P<0. 05 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هشت هفته ATETبیان پروتیین های HSP27 وBDNF را در هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی نسبت به گروه کنترل افزایش داد. نتیجه گیری: ATET می تواند عوارض ناشی از دیابت را کاهش داده و بیان پروتیین های HSP27 وBDNF مرتبط با شناخت و شکل پذیری سیناپسی را افزایش دهد و در نتیجه با بیماری های نورودژنراتیو سیستم عصبی مقابله کند.

زمینه: بر اساس مطالعات صورت گرفته، عملکرد نیتریک اکساید سنتاز اندوتلیالی (eNOS) در دیابت مختل می شود. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر میزان بیان ژن eNOSدر بافت بطن چپ موش های دیابتی نوع2 انجام شد. روش کار: در یک مطالعه تجربی، 14 سر موش نر نژاد ویستار هشت هفته ای با میانگین وزن 10± 160 گرم به مدت هفت ماه با رژیم غذایی پرچرب و شیرین (30 درصد چربی حیوانی، 25 درصد فروکتوز) تغذیه شدند. موش ها پس از تایید دیابت نوع2، به صورت تصادفی در دو گروه شش تایی شامل گروه کنترل و HIIT تقسیم بندی شدند. موش ها در گروه HIIT به مدت هشت هفته و پنج جلسه در هفته تمرین کردند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، نمونه های خونی جمع آوری و بافت بطن چپ جداسازی شد و بیان ژن eNOS به روش Real Time PCR در بافت قلب سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون t مستقل انجام و معناداری نیز p<0. 05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج، افزایش معنادار بیان ژن eNOS در گروه HIIT در مقایسه با گروه کنترل را نشان داد (011/0=p). مقادیر گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین (HOMA-IR) نیز در گروه HIIT به صورت معناداری کمتر از گروه کنترل بود (p<0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد که HIIT نقش موثری در بهبود عملکرد اندوتلیالی بافت قلب و همچنین بهبود حساسیت انسولین در رموشهای دیابتی شده با رژیم غذایی پرچرب و شیرین دارد.

زمینه: برای هر زوج باردار سلامت جنین طی 9 ماه بارداری و بررسی جنین از نظر ناهنجاری های ژنتیکی و مادرزادی بسیار اهمیت دارد. به منظور کنترل شیوع بیماری های ژنتیکی در جامعه و عدم تحمیل هزینه های زیاد به خانواده بیمار و اجتماع، شناسایی ناقلان و تشخیص پیش از تولد آنها ضروری است. روش کار: در مطالعه حاضر 50 نمونه مایع آمنیوتیک باهم بررسی سیتوژنتیک روتین و سیتوژنتیک مولکولی (FISH) شدند. آمنیوسنتز در هفته های 14 تا 16 بارداری با بررسی کروموزوم های متافازی برای تشخیص ناهنجاری های کروموزومی و ژنتیکی انجام می شود. FISH روشی سریع با حساسیت بالا که با استفاده از پروب های X و Y برای تشخیص ناهنجاری های عددی کروموزوم های جنسی به کار می رود. یافته ها: در این مطالعه یک مورد جنین مبتلا به سندرم داون (2 درصد)، سه مورد جنین مبتلا به extension در منطقه پلی مورفیسم بازوی کوتاه کروموزوم 15 (15p+) (6 درصد)، یک مورد جنین مبتلا به extension در منطقه پلی مورفیسم بازوی بلند کروموزوم 9 (9qh+) (2 درصد)، یک مورد جنین مبتلا به واژگونی پری سانتریک در کروموزوم Y (2 درصد)، یک مورد جنین مبتلا به موزاییسم XYY، واریانت47, XYY /46, XY (2 درصد) و یک مورد جنین مبتلا به قطعه ناشناخته اضافی در بازوی P کروموزوم 15 (2 درصد) مشاهده شد. نتیجه گیری: تکنیک FISH می تواند برای زوجینی که زمان کافی برای انجام تکنیک سیتوژنتیک روتین ندارند و همچنین در بیماری های وابسته به جنس و در تعیین جنسیت جنین اهمیت داشته باشد. FISHقادر به تشخیص ناهنجاری های ساختاری نخواهد بود، همین امر موجب وابستگی این تکنیک به انجام کاریوتایپ جهت تشخیص دقیق ناهنجاری های کروموزومی می شود.

زمینه: عوامل مختلفی بیومکانیک راه رفتن را تحت تاثیر قرار داده و باعث برهم خوردن کنترل قامتی می شوند. زانو ضربدری یکی از مهمترین ناهنجاری های اندام تحتانی است که راستای بدن را تغییر داده و باعث برهم خوردن وضعیت آن می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر آنی استفاده از بریس زانو بر فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات اندام تحتانی در افراد با زانوی ضربدری طی راه رفتن بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. 24 پسر زانو ضربدری (20-30 سال) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. در دو شرایط با و بدون بریس زانو در مسیر 10 متری راه رفتند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب با دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. از آزمون تی زوجی برای تحلیل آماری در سطح معناداری 0. 05 استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده افزایش معناداری فعالیت الکتریکی عضله نیم وتری طی راه رفتن با بریس زانو در مقایسه با شرایط راه رفتن بدون بریس زانو بود (p = 0. 037؛ 0. 89=d). طیف فرکانس فعالیت الکتریکی سایر عضلات اندام تحتانی هیچ اختلاف معناداری را طی استفاده آنی از بریس زانو نشان ندادند (P >0. 05). نتیجه گیری: عضله نیم وتری در افراد با زانو ضربدری ضعف دارد. بنابراین افزایش معنادار در طیف فرکانس فعالیت الکتریکی عضله نیم وتری نشان از تاخیر در روند خستگی و بهبود عملکرد و فعالیت این عضله دارد.

زمینه: آپوپتوز، مرگ فیزیولوژیک سلولی است که در شرایط طبیعی سبب حذف سلول های پیر، آسیب دیده، اضافی و مضر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرینتناوبی با شدت بالا (HIIT) با وبدونمحدودیتکالریبرمیزان بیان ژن پروتیین های BAXو BCL-2میوکارد موش های نر صحرایی بود. روش کار: مطالعه حاضر در قالب یک طرح تجربی چند گروهی با گروه کنترل روی 30 سر موش صحرایی نر دو ماهه انجام گردید. آزمودنی ها در پنج گروه کنترل پایه، کنترل، محدودیت کالری، تمرین و تمرین +محدودیت کالری جایگزین شدند. گروه های تمرینی برای 5 روز در هفته به مدت 8 هفته در برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا شرکت کردند. میزان بیان ژن پروتیین های BAX و BCL2 میوکارد با روش Real Time-PCRبررسی شد. داده ها توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی داری (P<0. 05) تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه تمرین افزایش معنی داری در بیان ژن پروتیین Bcl2میوکارد نسبت به گروه محدودیت کالری + تمرین (05/0>p) و کاهش معنی داری در بیان ژن پروتیین BAX میوکارد نسبت به گروه محدودیت کالری داشت (P<0. 05). همچنین گروه تمرین و تمرین + محدودیت کالری افزایش معنی داری در بیان ژن پروتیین Bcl2میوکارد و کاهش معنی داری در نسبت BAX به Bcl2 نسبت به گروه محدودیت کالری، کنترل پایه و کنترل (P<0. 05) داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد که تمرین تناوبی با شدت بالا بدون محدودیت کالری محیط مناسبی را برای افزایش یکپارچگی غشای میتوکندری سلول های میوکارد و احتمالا توقف آپوپتوز فراهم کند.

زمینه: آتروفی قلبی از مهم ترین عوارض سرطان است. با توجه به نقش ورزش در بهبود عوارض ناشی از سرطان، هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر ده هفته تمرین استقامتی بر سطح پروتیین NF-kB و بیان ژن های Atrogin-1 و MuRF-1 در عضله قلبی موش های ماده مبتلا به سرطان پستان بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع تجربی بود. 12 سر موش ماده آزمایشگاهی نژاد بالب سی پس از القا سرطان پستان، به دو گروه کنترل و تمرین استقامتی تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 10 هفته (پنج روز در هفته) روزانه 65 دقیقه با سرعت 60 درصد Vo2max و شیب 15 درجه بر روی نوار گردان دویدند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، بافت بطن چپ جداسازی شد. سطح پروتیین NF-kB به روش وسترن بلات و بیان ژن های Atrogin-1 و MuRF-1 به روش qReal time – PCR در بافت قلب سنجیده شد. داده ها با آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شدند و معناداری نیز 0. 05≥ p در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر کاهش معنا دار سطوح پروتیین NF-kB (p>0. 001)و بیان ژن های Atrogin-1(p>0. 001) و MuRF-1 (p=0. 03) در عضله قلبی گروه تمرین نسبت به گروه کنترل نشان داد (p<0. 001). همچنین میانگین وزن عضله قلبی در گروه تمرین استقامتی به شکل معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (p<0. 001). نتیجه گیری: به نظر می رسد 10 هفته تمرین استقامتی احتمالا با تاثیر بر مکانیسم های آتروفی قلبی ناشی از سرطان مانند محور التهابی NF-kB/Atrogin-1/MuRF-1 می تواند باعث کاهش روند آتروفی عضله قلبی در موش های مبتلا به سرطان شود.

زمینه: درباره آنژیوژنز، متاستاز سرطان پستان و فعالیت ورزشی، پژوهش های فراوانی در چند دهه اخیر انجام شده است تا سازوکارهای تنظیمی آن بهتر معلوم شود. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر تعاملی تمرین تناوبی خیلی شدید (HIIT) و مکمل کویرستین (Q) بر بیان عوامل کلیدی آنژیوژنزی در بافت تومور موش های مبتلا به سرطان پستان بود. روش کار: به 24 سر موش بالب سی ماده، سلول های سرطانی وابسته به گیرنده استروژن MC4L2، تزریق و به سه گروه تومور (T)، تومور+ تمرین تناوبی خیلی شدید (TH) و تومور+ تمرین تناوبی خیلی شدید+ کویرستین (THQ) تقسیم شدند. گروه TH و گروه THQ، 3 روز در هفته به مدت 6 هفته و هر جلسه 1 ساعت، روی تردمیل دویدند. به گروه THQ، به جز تمرین، 6 هفته، هفته ای 3 روز، مقدار 110 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم، محلول کویرستین تزریق شد. پس از پایان کار، موش ها کشته شدند، بافت تومور برداشته و در نیتروژن مایع فریز و در دمای 70-درجه سانتی گراد نگهداری شدند. بیان ژن های TIE-2 و VEGF-A به روش Real Time-PCR سنجیده شد. Δ Ct، Δ Δ Ct، Fold change با آزمون های آماری مربوط در سطح معناداری (0. 05>p) با نرم افزار GENEX محاسبه شد. یافته ها: نتایج نشان داد تعامل THQ باعث کاهش معنادار بیان ژن های TIE-2 و VEGF-A در گروه TH و THQ در مقایسه با گروه T شده است. بعلاوه، مصرف کویرستین در گروه THQ باعث کاهش معنادار بیان ژن های TIE-2 و VEGF-A در مقایسه با گروه TH شد. نتیجه گیری: تعامل HIIT و مصرف مکمل Q احتمالا در مهار آنژیوژنز تومور موثر است.

زمینه: پرونیشن پا به عنوان یک حرکت ترکیبی بیان شده است که در زنجیره حرکتی باز شامل اورژن، آبداکشن و دورسی فلکشن مچ پا است. وجود Over-pronated foot مناسب نیست، به این دلیل که می تواند منجر به آسیب های مختلفی در اندام تحتانی گردد. هدف از پژوهش حاضر، اثر راه رفتن روی شن بر هم انقباضی عضلات اندام تحتانی افراد دارای Over-pronated foot بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. نمونه های آماری پژوهش حاضر شامل 30 فرد سالم و 30 فرد با Over-pronated foot بودند که داوطلب شرکت در این مطالعه شدند. از دستگاه الکترومایوگرافی 8 کاناله و با الکترود سطحی فعالیت عضلات طی راه رفتن روی شن ثبت شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه جهت تحلیل آماری در سطح معنی داری P<0/05 استفاده شد. یافته ها: یافته ها کاهش معنی داری را در directed co-contraction مچ پا (P<0/001) در فاز جداشدن پنجه پا طی راه رفتن روی شن نسبت به سطح زمین در دو گروه نشان داد. سایر مولفه های هم انقباضی مچ پا هیچگونه اختلاف معنی داری را طی فاز های راه رفتن روی شن نشان نداد (P<0/05). نتیجه گیری: با توجه به میزان هم انقباضی عضلات مفصل مچ پا در مراحل مختلف استانس و مقایسه آن بین دو گروه، افراد Over-pronated foot طی راه رفتن روی شن کاهش معنی داری را در directed co-contraction مچ پا نشان دادند. با توجه به اینکه عضلات ساق افراد دچار Over-pronated foot میزان هم انقباضی بیشتری از خود نشان می دهند این کاهش directed co-contraction مچ پا طی راه رفتن روی شن نشان از اثر مثبت شن است. البته مطالعات بیشتری لازم است تا مکانیسم اثر دقیق راه رفتن روی شن ارزیابی شود.

زمینه: شکاف لب و کام شایع ترین ناهنجاری مادرزادی سر و گردن می باشد. این اختلالات، هزینه های اقتصادی فراوانی بر خانواده و بار روانی سنگینی را برای کودک تحمیل می سازند. جهت رسیدن به نتایج مطلوب درمانی، انجام به موقع جراحی ترمیمی اولیه شکاف لب و کام امری ضروری است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی علت تاخیر در بیماران شکاف لب و کام در مراجعه جهت انجام جراحی ترمیمی اولیه می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی 516 کودک مراجعه کننده جهت جراحی ترمیمی اولیه به مراکز آموزشی-درمانی کودکان و سینا دانشگاه علوم پزشکی تبریز در طول سال های 1393-1388 بررسی شدند. سن، زمان جراحی، جنس، بیماری های همراه، تاخیر در مراجعه و علت آن در بیماران ارزیابی شد. داده های حاصله با نرم افزار تحلیل آماری SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: میانگین سن جراحی در بیماران 97/25± 20/16 ماه بود. حدود 13/27 درصد از بیماران در مراجعه جهت انجام جراحی ترمیمی اولیه تاخیر داشتند. کم بودن وزن کودک برای انجام عمل جراحی (30%)، مراجعه دیرهنگام خود والدین (28/19%)، و عدم آگاهی والدین نسبت به زمان مراجعه (85/17%)، شایع ترین علل تاخیر در مراجعه در بیماران مورد مطالعه بودند. نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل از این مطالعه کم بودن وزن کودک برای انجام عمل جراحی، مراجعه دیر هنگام خود والدین، عدم آگاهی والدین نسبت به زمان مراجعه، بیماری همراه دیگر، تشخیص دیر هنگام، و سطح پایین اجتماعی-اقتصادی به ترتیب شایع ترین علل تاخیر در مراجعه در بیماران برای انجام جراحی ترمیمی اولیه بودند.