بیهوشی و درد
سال:1390 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: به هنگام القای بیهوشی، هرچه زمان تاثیر شل کننده سریعتر باشد از خطر آسپیراسیون کاسته خواهد شد. برای افزایش سرعت اثر غیردپلاریزان ها، می توان اقداماتی نظیر استفاده از یک مقدار پرایمینگ از شل کننده قبل از مقدار اصلی را انجام داد. تا به حال در پژوهش های انجام شده، اثر تجویز سولفات منیزیوم بر سرعت و شدت شلی عضلانی ناشی از سیس- آتراکوریوم در روش پرایمینگ مورد مطالعه قرار نگرفته بوده است.مواد و روش: این مطالعه به صورت کارآزمایی تصادفی بالینی و دوسوکور بر روی 88 بیمار کاندید جراحی های عمومی و زنان انجام گرفت. بیماران هنگام ورود به اتاق عمل به سه گروه تقسیم شدند. به گروه اول نرمال سالین، به گروه دوم سولفات منیزیوم 25 میلی گرم/ کیلوگرم و به گروه سوم سولفات منیزیوم 50 میلی گرم/ کیلوگرم داده شد. سپس بیماران به عنوان پیش داروی بیهوشی میدازولام و فنتانیل دریافت کردند. مقدار کلی سیس آتراکوریوم محاسبه شد و 10 درصد از آن به عنوان مقدار پرایمینگ تجویز گردید. پایش شلی عضلانی با دستگاه تحریک عصب و با استفاده از آزمون انقباض منفرد با تواتر 1 هرتز انجام شد تا زمانی که پاسخ انقباض عضلانی از بین برود. دو دقیقه بعد از لوله گذاری بیمار و در دقایق 5، 10، 15، 20، 25، و 30 پس از لوله گذاری تراشه، شدت بلوک در هر سه گروه با دستگاه تحریک عصب و آزمون شمارش پس از انقباض عضلانی ارزیابی گردید و در همین زمان ها فشار خون و ضربان قلب بیماران نیز اندازه گیری شد.یافته ها: سرعت شلی عضلانی در گروه سولفات منیزیم 50 بیشتر از گروه نرمال سالین بود. متوسط زمان لازم برای ایجاد شلی با آزمون انقباض منفرد در گروه های 1، 2 و 3 به ترتیب 209، 226، و 188 ثانیه بودند. هم چنین در گروه سوم شدت شلی عضلانی در آزمون شمارش پس از انقباض عضلانی بیشتر از سایر گروه ها بود. بین روند تغییرات میانگین های ضربان قلب و فشار متوسط شریانی در سه گروه اختلاف معنی داری وجود ندارد. شیوع عوارض ناشی از تجویز منیزیم در گروه سوم بیشتر بود.نتیجه گیری: استفاده از منیزیم قبل از سیس آتراکوریوم حین بیهوشی به روش پرایمینگ باعث افزایش سرعت و شدت شل کنندگی ناشی از سیس آتراکوریوم می شود. استفاده از منیزیوم باعث ایجاد پایداری در ضربان قلب و فشار متوسط شریانی نسبت به میزان های مشابه در بدو ورود بیمار به اتاق عمل نمی گردد ولی روند تغییرات میانگین های ضربان قلب و فشار متوسط شریانی ثابت است.

زمینه و هدف: درد پس از عمل یکی از مشکلات شایع پس از اعمال جراحی است. روش های مختلفی برای کنترل درد پس از عمل وجود دارد که یکی از آنها تزریق موضعی مواد بی حس کننده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تزریق داخل نسجی بوپی واکائین 0.25 درصد در لوله های رحم و زیرجلد بر کاهش مصرف مسکن و افزایش رضایت بیماران تحت جراحی بستن لوله های رحم می باشد.مواد و روش: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بوده که بر روی 50 زائو انجام گرفته است. پس از اخذ رضایتنامه کتبی بیماران به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند. پس از انجام بی حسی نخاعی با لیدوکایین 5 درصد، لوله های رحم به روش پارکلند بسته شده و 5 میلی لیتر بوپی واکائین 0.25 درصد در محل قطع لوله های رحم در هر طرف و 5 میلی لیتر نیز در ناحیه زیرجلد، و در گروه کنترل، نرمال سالین تزریق می شد. سپس در زمان های ریکاوری و ساعت های دوم، هشتم، شانزدهم و بیست و چهارم و هفت روز پس از عمل، علائم حیاتی، نیاز به مسکن، میزان درد و تهوع و استفراغ بیماران بررسی و در پرسشنامه ثبت می گردید. آنالیز اطلاعات با برنامه SPSS انجام شد.یافته ها: میزان درد و هم چنین میزان مصرف مسکن در زمان های ریکاوری، 2 ساعت، 16 ساعت، 24 ساعت و 7 روز بعد از جراحی به طور معنی داری در گروه بوپی واکایین کمتر بوده است. در 8 ساعت بعد از جراحی دو گروه از نظر درد و مصرف مسکن اختلاف معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: تزریق بوپی واکائین 0.25 درصد در زائوهای تحت جراحی بستن لوله های رحم سبب کاهش قابل توجه درد و مصرف مسکن و افرایش رضایت بیماران در طی 24 ساعت بعد از جراحی تا 7 روز بعد از عمل شده است.

هدف: در این مطالعه اثرات و عوارض افزودن نیتروگلیسیرین به لیدوکائین در بلوک منطقه ای وریدی با لیدوکائین تنها در اعمال جراحی دست مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش: در این کارآزمایی بالینی تصادفی 60 بیمار تحت بی حسی منطقه ای وریدی در بیمارستان حضرت فاطمه مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی ساده و بر اساس جدول تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به بیماران گروه کنترل یک مقدار لیدوکایین به علاوه نیتروگلیسیرین 200 میکروگرم داده شد و به گروه دیگر بیماران فقط لیدوکائین داده شد.یافته ها: آنالوگ بصری درد اولیه در دو گروه همسان بود. اختلاف آماری معنی داری بین آنالوگ بصری درد در زمان دوم در دو گروه دیده شد و شدت درد در گروه نیتروگلیسیرین کمتر بود. آنالوگ بصری درد در زمان سوم با وجود کمتر بودن در گروه نیتروگلیسیرین، اختلاف آماری معنی داری با گروه لیدوکائین نداشت.نتیجه گیری: بنظر می رسد استفاده از نیتروگلیسیرین سبب افزایش اثر داروی بی حسی می شود بدون آن که افزایش چندانی در میزان عوارض بویژه عوارض همودینامیک در بیمار داشته باشد.

زمینه و هدف: باقی ماندن دردهای کمری پس از اعمال جراحی ستون فقرات یکی از چالش های درمانی در بیماران مبتلا می باشد. روش های درمانی گوناگونی برای درمان آن مطرح شده که یکی از آنها، تزریق استروئید بداخل فضای اپیدورال است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات افزودن هیالورونیداز به محلول تزریقی در بلوک اپیدورال با روش ترانس فورامینال می باشد.مواد و روش: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور و تصادفی، 25 بیمار مبتلا به کمردرد ناشی از سندرم شکست جراحی کمری که کاندید بلوک اپیدورال با روش ترانس فورامینال تحت فلوروسکوپی بودند، به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. محلول تزریقی در گروه مورد بازاء هر ریشه عصبی شامل بوپی واکائین 0.5 درصد، تریامسینولون 40 میلی گرم، سالین هیپرتونیک 5 درصد، هیالورونیداز 1500 واحد، و در گروه شاهد بجای هیالورونیداز آب مقطر اضافه گردید. نمره درد، میزان مسکن مصرفی، معاینه عصبی، و میزان رضایتمندی بیماران در ریکاوری و در هفته اول، دوم و چهارم مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: داده های دموگرافیک بین دو گروه تفاوتی نداشتند. نمره درد و مصرف کلی مسکن در گروه مورد در هفته های دوم و چهارم بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (P کمتر از 0.01). رضایتمندی در گروه مورد بالاتر از گروه شاهد بود.بحث: افزودن هیالورونیداز به ترکیب دارویی جهت بلوک اپیدورال ترانس فورامینال در بیماران مبتلا به سندرم شکست جراحی کمری می تواند در کنترل کمردردهای مزمن موثر باشد.

زمینه و هدف: هم اکنون روش های مختلفی برای ایجاد بی دردی بعد از عمل وجود دارد مثل تزریق مخدرهای وریدی یا عضلانی، استفاده از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (عضلانی، وریدی یا رکتال ) و PCA که هر یک دارای مزایا و و معایبی می باشند. یکی دیگر از روش های ایجاد بی دردی قرار دادن کاتتر اپی دورال و تزریق مداوم داروهایی مثل مخدر و یا بی حس کننده های موضعی است. هدف از این پژوهش مقایسه تزریق داخل نخاعی ترکیب دو داروی سوفنتانیل و مورفین برای کنترل درد بعد از عمل جراحی لاپاراتومی است.مواد و روش: 40 بیمار ASA I-III که کاندید عمل جراحی لاپاراتومی شده بودند بصورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. در یک گروه قبل از انجام بیهوشی عمومی با ترکیب 0.3 میلی گرم مورفین و 5 میکروگرم سوفنتانیل تحت بی حسی اسپاینال قرار گرفتند و گروه دیگر فقط تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند. در پایان عمل نمره درد با معیار بصری (VAS) 6 و 12 ساعت اول بعد از عمل و همچنین میزان مصرف مخدر در 24 ساعت اول بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت و اطلاعات با نرم افزار SPSS 16 و آزمون های آماری مجذور کای و تی مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: در میان یافته ها، تفاوت آماری معنی داری بین میانگین نمره درد ساعت 6 و ساعت 12 در گروه شاهد و گروه مداخله وجود داشت. به طوری که نمره درد در گروه مداخله کمتر بود. همچنین کل مصرف مورفین در 24 ساعت بعد از عمل در گروه شاهد بیشتر و در گروه مداخله کمتر بود که تفاوت معنی داری با هم داشتند.نتیجه گیری: تزریق ترکیب دو مخدر سوفنتانیل و مورفین بصورت داخل نخاعی قبل از انجام بیهوشی عمومی باعث کنترل بهتر درد بعد از عمل و کاهش میزان مخدر مصرفی در 24 ساعت اول بعد از عمل می شود.

زمینه و هدف: تجویز داروهای مسکن با مقادیر بالا برای کاهش درد بعد از عمل در جراحی های بزرگ شکمی با عوارض جانبی همراه است. بنابراین معرفی داروهای کمکی که قادر باشند مقدار مورد نیاز مواد مخدر را کاهش دهند از نظر بالینی اهمیت بسیاری دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین تاثیر افزودن کتامین به پتیدین در میزان شدت درد پس از عمل در بیمارانی است که تحت اعمال جراحی بزرگ شکمی قرار می گیرند.مواد و روش: در این مطالعه، 100 بیمار با میانگین سنی 15- 60 سال که کاندید جراحی های انتخابی و بزرگ شکم بودند به دو گروه پتیدین همراه با کتامین (5 میلی گرم پتیدین و 0.25 میلی گرم/ کیلوگرم کتامین) یا پتیدین و دارونما (10 میلی- گرم پتیدین و نرمال سالین) با توجه به داروهای تجویز شده در واحد مراقبت های پس از عمل قرار گرفتند. شدت درد (تعیین شده به کمک مقیاس آنالوگ بینایی)، مقدار تجویز شده پتیدین و عوارض جانبی تا 24 ساعت پس از عمل ثبت شد.یافته ها: در مورد درد پس از عمل، میانگین نمرات در گروه کتامین و پتیدین، در همه زمان ها، به جز دقیقه صفر، 2 ساعت، 6 ساعت، و 16 ساعت بعد به میزان معنی داری پایین تر بود. تهوع نیز به میزان معنی داری در میان گروه پتیدین و دارونما در زمان های صفر، 15، 30، و 45 دقیقه پایین تر بود (P<0.05). مقایسه دو گروه از نظر مقدار پتیدین تجویز شده در زمان ها صفر، 9 ساعت، 12 ساعت، 16 ساعت، 20 ساعت، و 24 ساعت اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05) در حالی که، متوسط مقدار پتیدین تجویز شده به عنوان rescue analgesic و در گروه پتیدین و کتامین در مقایسه با پتیدین و دارونما به میزان معنی داری پایین تر بود (112±31.5 میلی گرم در مقابل 133.5±24.5 میلی گرم، P<0.001).پیشنهادات: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز همزمان کتامین و پتیدین پس از عمل موجب کاهش درد بعد از عمل و کاهش مصرف مواد مخدر می شود. با این حال، ممکن است این روش موجب افزایش فراوانی تهوع بعد از عمل در طول یک ساعت اول پس از عمل گردد.

زمینه و هدف: شدت درد در 48 ساعت اول پس از جراحی ارتوپدی پا، باعث درخواست نیاز به مقدار زیاد مسکن بخصوص مخدرها می گردد که با عوارض ناراحت کننده ای همراه است. منیزیوم یکی از آنتاگونیست های گیرنده NMDA است که نسبت به مخدرها در درمان درد پس از عمل سودمند است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر انفوزیون ترکیب سولفات منیزیم و لیدوکائین پس از بلوک مداوم عصب سیاتیک پوپلیتال در کنترل درد پس از جراحی ارتوپدی پا انجام شد.مواد و روش: در این مطالعه 44 بیمار که برای جراحی ارتوپدی پا انتخاب شده بودند پس از بلوک مداوم عصب سیاتیک پوپلیتئال به شکل کاملا تصادفی به دو گروه کنترل (I) و منیزیوم (II) تقسیم شدند. گروه کنترل لیدوکائین 1 درصد (5 میلی لیتر در ساعت) از طریق پمپ کنترل درد (PCRA) و گروه منیزیوم، ترکیب لیدوکائین 1 درصد (5 میلی لیتر در ساعت) و سولفات منیزیم (5 میلی گرم در ساعت) دریافت کردند. سپس از 48 ساعت اول پس از عمل، هر شش ساعت شدت درد بر اساس نمره درد (VAS)، میزان داروی مخدر مصرفی، نمره آرام بخشی، میزان تهوع و استفراغ اندازه گیری و ثبت شد.یافته ها: میزان درد در 30 ساعت پس از تزریق در گروه کنترل بطور معنی داری بیشتر بود (P= 0.001) و در زمان های دیگر طی 48 ساعت پس از اتصال پمپ تفاوت معنی داری گزارش نشد. میزان مرفین دریافتی در روزهای اول و دوم پس از اتصال پمپ بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد. نمره آرام بخشی در روزهای اول و دوم پس از اتصال پمپ بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت. (روز اول P= 0.001، روز دوم P= 0.007). نمره تهوع و استفراغ در روزهای اول و دوم پس از اتصال پمپ بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد. شروع به حرکت بیمار در روزهای اول و دوم پس از اتصال پمپ بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان داد و در گروه درمان روز اول پس از اتصال پمپ 85.7 درصد بیماران شروع به حرکت کردند (P= 0.001).نتیجه گیری: بلوک مداوم عصب سیاتیک پوپلیتئال با انفوزیون ترکیب سولفات منیزیوم (5 میلی گرم در ساعت و لیدوکایین 1 درصد (5 میلی لیتر در ساعت) منجر به کاهش درد پس از عمل، کاهش مصرف مرفین، بهبود خواب و افزایش آرام بخشی بیمار، زمان سریع تر شروع به حرکت و کاهش تهوع و استفراغ، پس از جراحی های دردناک ارتوپدی پا می شود.

زمینه و هدف: درد بعد از عمل یکی از شایع ترین مشکلات بعد از عمل جراحی مخصوصا جراحی ارتوپدی است که در صورت عدم پیشگیری از شروع و یا درمان ناکافی آن بویژه در سنین بالا می تواند عوارض جبران ناپذیری را به دنبال داشته باشد. ایجاد بی دردی با استفاده از روش انفوزیون مداوم اپیدورال در جراحی های اندام تحتانی با استفاده همزمان از داروهای بی حس کننده موضعی و مخدرها یکی از موثرترین و کم عارضه ترین روش های ایجاد بی دردی نسبت به سایر روش های سیستمیک است.مواد و روش: مطالعه حاضر بصورت کارآزمایی بالینی دوسوکور طراحی و اجرا شد، 82 بیمار کاندیدای جراحی ارتوپدی اندام تحتانی در دو گروه 41 نفری بصورت تصادفی تقسیم شده و بعد از کارگذاری کاتتر اپیدورال در قبل از عمل، در مرحله بعد از جراحی به همه بیماران پمپ بی دردی اپیدورال با انفوزیون مداوم با دو رژیم داروئی F (بوپی واکائین % 0.125+ فنتانیل 5 میکروگرم بر میلی لیتر) و S (بوپی واکائین 0.125 درصد + سوفنتانیل 0.5 میکروگرم بر میلی لیتر) با سرعت 5 میلی لیتر بر ساعت وصل گردید. سپس نمره درد بر اساس (VAS) و عوارض مانند بلوک حرکتی، تهوع و استفراغ، خارش، احتباس ادراری، افت فشار خون، و تضعیف تنفسی در ساعات 1، 3، 8، 16، 24، و 48 بعد از عمل در دو گروه سنجش و ثبت گردید.یافته ها: یافته های دموگرافیک در هر دو گروه مشابه یکدیگر می باشد. میانگین نمرات درد (VAS) در حین فعالیت بیشتر از زمان استراحت بوده ولی در مجموع در هر دو گروه S و F میانگین نمره درد در حین فعالیت و استراحت کمتر از 3 بوده و اختلاف معنی داری را در ساعات مختلف نشان نمی دهد. افت فشار خون در ساعت اول در گروه F نسبت به گروه S به طور معنی دار افزایش داشته ولی در سایر ساعات اختلاف آنان معنی دار نمی باشد. بلوک حرکتی و تهوع و استفراغ هر چند در گروه S بیش از گروه F بود ولی اختلاف در بین دو گروه معنی دار نبود. اختلاف سایر عوارض (خارش، خواب آلودگی، تضعیف تنفسی) در بین دو گروه معنی دار نمی باشد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که هر دو رژیم فنتانیل و سوفنتانیل به همراه بوپیواکائین در بی دردی با انفوزیون مداوم اپیدورال به صورت مشابه باعث بی دردی قابل قبول شده و عوارض آنها به جز افت فشار خون ساعت اول بعد از عمل در بقیه موارد اختلاف معنی داری با هم نداشتند.