بیهوشی و درد
سال:1394 | دوره:6 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه بین دو بلوک ترانس آبدومینیس و بلوک ایلئواینگوینال/ ایلیوهیپوگاستریک تحت هدایت سونوگرافی جهت کنترل درد پس از اعمال جراحی هرنی اینگوینال می باشد.مواد و روش ها: 88 بیمار که در سال 1392 در بیمارستان رسول اکرم (ص) تحت عمل جراحی هرنی اینگوینال قرار گرفتند، به دو گروه 44 نفری تقسیم شدند، جهت کنترل درد، یک گروه، تحت بلوک ترانس آبدومینیس و گروه دیگر، تحت بلوک ایلئواینگوینال/ ایلیوهیپوگاستریک، تحت هدایت سونوگرافی قرار گرفتند. شدت درد بیماران در وضعیت استراحت در هنگام خروج از ریکاوری، 4، 8، 12 و 24 ساعت بعد از جراحی و در حین راه رفتن در ساعات 24، 36 و 48 پس از جراحی ثبت گردید. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS 22 آنالیز شد.یافته ها: درد بیماران در وضعیت استراحت و در حال حرکت در گروه ایلئواینگوینال/ ایلیوهیپوگاستریک کمتر از گروه بلوک ترانس آبدومینیس بود که این اختلاف در وضعیت حرکت از نظر آماری معنی دار بود (p=0.017) علاوه بر آن میزان رضایت از بی دردی نیز در گروه ایلئواینگوینال/ ایلیوهیپوگاستریک به طور معنی داری بیشتر از گروه بلوک ترانس آبدومینیس بود. تعداد دفعات تجویز مخدر پس از عمل جراحی در بین دو روش با یکدیگر اختلاف آماری معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه پیشنهاد می شود که برای کنترل درد پس از جراحی هرنی اینگوینال، بلوک ایلئواینگوینال/ ایلیوهیپوگاستریک تحت هدایت سونوگرافی مناسب تر از بلوک ترانس آبدومینیس می باشد.

زمینه و هدف: درد گلو، سرفه و خشونت صدا از شایع ترین عوارض بعد از عمل در بیمارانی هستند که بیهوشی عمومی با لوله گذاری داخل تراشه داشته و ممکن است برای بیماران بیشتر از درد بعد از عمل آزار دهنده باشند. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر لوبریکاسیون کاف لوله تراشه با ژل لوبریکانت محلول در آب بر روی گلودرد و خشونت صدای بعد از عمل می باشد.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی، 80 بیمار با طبقه بندی انجمن بیهوشی امریکا 1 و 2 کاندید اعمال جراحی انتخابی تحت بیهوشی عمومی با لوله گذاری داخل تراشه، در دو گروه شاهد و مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. معیار دیداری درد گلو و شیوع خشونت صدا در دو گروه در ساعات 1، 12 و 24 ساعت بعد از عمل بررسی گردید.یافته ها: میانگین شدت درد گلو در گروه کنترل بعد از یک ساعت برابر 3.3±2.1 و در گروه مطالعه برابر 1.1±1.4 بود (p=0.001) میانگین شدت درد گلو 12 ساعت بعد در گروه کنترل 2.3±2 و در گروه مطالعه برابر 0.55±1.06 بود (p=0.001) میانگین شدت درد گلو 24 ساعت بعد از عمل در گروه کنترل برابر 1.05±1.4 و در گروه مطالعه برابر 0.27±0.64 بود (p=0.001). در هیچکدام از بیماران دو گروه خشونت صدا دیده نشد.نتیجه گیری: آغشته کردن کاف لوله تراشه با ژل محلول در آب قبل از بیهوشی از شدت گلو درد بعد از عمل می کاهد.

زمینه و هدف: درمان بیماران مبتلا به اختلالات شدید روان پزشکی به کمک الکتروشوک و تحت بیهوشی عمومی منجر به تحریک سیستم عصبی اتونوم و عوارض همودینامیک می گردد. برخی صاحب نظران معتقدند جهت به حداقل رساندن این عوارض به ویژه برادیکاردی یا آسیستول یکی از روش ها پیشگیری به کمک تجویز داروهای آنتی کولینرژیک قبل از اعمال شوک می باشد. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه اثرات پیش درمانی با هیوسین، آتروپین و دارونما در بیماران تحت الکتروشوک بر ثبات همودینامیک، زمان ریکاوری و عوارض الکتروشوک انجام شد.مواد و روش ها: 60 نفر از بیماران کاندید درمان به روش الکتروشوک به طور تصادفی به سه گروه تقسیم و تحت پیش درمانی با آتروپین یا هیوسین یا دارونما قرار گرفتند. روش بیهوشی در هر سه گروه یکسان بود و قبل و بعد از اعمال شوک الکتریکی ضربانات قلبی و فشارخون و بروز آریتمی در فواصل زمانی مشخص ثبت شد. عوارضی چون آژیتاسیون و ترشح بزاق و طول زمان لازم برای ریکاوری در آنها ثبت شد. و سه گروه از نظر این متغیرها مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: تاکیکاردی پس از پیش درمانی در گروه های دریافت کننده هیوسین و آتروپین به طور معنی داری از گروه دارونما بالاتر بود. که به طور خاص گروه هیوسین در دو زمان بعد از پیش درمانی و بلافاصله بعد از شوک نسبت به گروه آتروپین تاکیکاردی بیشتری داشتند. فشارخون شریانی در سه گروه تفاوت معنی داری نداشت. در هیچ گروهی برادیکاردی شدید یا آسیستول مشاهده نشد. ترشحات بزاقی در دو گروه دریافت کننده هیوسین و آتروپین کمتر از دارونما بود. این دو دارو تاثیر معنی داری بر بروز آریتمی یا آژیتاسیون یا زمان لازم برای ریکاوری نداشتند.نتیجه گیری: تجویز پیش دستانه آنتی کولینرژیک ها به ویژه هیوسین بوتیل بروماید قبل از الکتروشوک ترشحات بزاقی را کاهش داده و تاثیری بر آژیتاسیون و زمان ریکاوری ندارد اما از طرف دیگر تاکی کاردی ناشی از اعمال شوک را تشدید می کند بنابراین استفاده روتین از آنها قبل از اعمال الکتروشوک با هدف جلوگیری از برادیکاردی یا آسیستول احتمالی توصیه نمی شود.

زمینه و هدف: این تحقیق جهت تعیین میزان تاثیر مثبت اولتراسونوگرافی بر شروع و طول مدت اثر بی دردی بعد از جراحی شکستگی تنه فمور انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه در سال 1393-1392 به صورت کارآزمایی بالینی روی 48 بیمار با شکستگی تنه فمور که کاندید تعبیه پلاک بودند انجام شد. بیماران به دو گروه 24 نفره تقسیم شدند. یافته ها با استفاده از نرم افزار آماری 16 spss و آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مقادیر (p>0.05) معنی دار تلقی شد.یافته ها: زمان شروع اثر در روش دستگاه محرک عصب و اولتراسونوگرافی هم زمان، سریع تر از بیمارانی بود که به روش دستگاه محرک عصب به تنهایی تحت بلوک عصب فمورال قرار گرفتند. طول مدت بی دردی در روش دستگاه محرک عصب و اولتراسونوگرافی هم زمان بیشتر از بیمارانی بود که به روش دستگاه محرک عصب به تنهایی تحت بلوک عصب فمورال قرار گرفتند.نتیجه گیری: هدایت سوزن تحت اولتراسونوگرافی برای بلوک عصب فمورال با میزان بالاتری از موفقیت بلوک عصبی، زمان شروع اثر سریع تر، و طول مدت بی دردی طولانی تر همراه است.

زمینه و هدف: یکی از اهداف پرستاری ارایه مراقبت ایمن، پیشگیری از آسیب و ارتقاء سلامت بیماران است. در بخش های مراقبت ویژه ایمنی بیماران به دلایل متعدد از جمله خطای دارویی به مخاطره می افتد. این مطالعه با هدف شناسایی خطاهای دارویی پرستاران، گزارش دهی آن ها و ارایه راهکارهای پیشگیرانه از دیدگاه پرستاران در بخش های مراقبت ویژه انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت توصیفی تحلیلی در سال 1394 انجام گردید. نمونه گیری به صورت سرشماری و شامل 235 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. داده ها با استفاده از پرسش نامه پنج قسمتی (اطلاعات دموگرافیک، ماهیت خطای دارویی، عوامل موثر در بروز خطای دارویی، پیامد خطای دارویی و راهکارهای پیشگیری از خطا) گردآوری شد. از مشارکت کنندگان خواسته شد تا عوامل دخیل در خطای دارویی، پیامد خطای دارویی و راهکارهای پیشگیری از آن را شناسایی نمایند.یافته ها: از 300 پرسش نامه ارسالی به جامعه مورد مطالعه، تعداد 235 پرسش نامه برگشت داده شد (%78.3). %80 از مشارکت کنندگان اذعان داشتند که طی یک ماه گذشته دچار خطای دارویی شده اند و بیشترین عامل به ترتیب، بارکاری زیاد (%67.2)، دستورات دارویی ناخوانا (%56.2) و آماده کردن دارو بدون چک دوباره (%38.3) بود. بیشترین خطای دارویی نیز در بخش های مراقبت های ویژه کودکان و بزرگسالان رخ داده بود. در %47.1 موارد خطا دارای اثر جزئی و در %5.3 موارد خطا منجر به طولانی شدن مدت بستری بیمار شده بود. 28% مشارکت کنندگان خطا را گزارش نکرده بودند و %58.5 علت کتمان خطا را ترس از بدتر شدن موضوع و %27.1 ترس از سرزنش و نکوهش مسوول بخش ذکر کردند. گزارش دهی در پرستاران مرد بیشتر بود. بیشترین گزارش دهی در شیفت صبح صورت گرفته بود. مشارکت کنندگان، پایش مداوم پرستاران از نظر رعایت قانون پنج صحیح (%87.7) را مهم ترین راهکار پیشگیری از خطای دارویی عنوان کردند.نتیجه گیری: با توجه به این که بیشترین علت بروز خطای دارویی مشارکت کنندگان در مطالعه، بارکاری زیاد و دستورات دارویی ناخوانا بود، بنابراین پیشنهاد می گردد مراکز مراقبت سلامتی با تعدیل شرایط محیط کاری پرستاران از قبیل رعایت نسبت صحیح پرستار به بیمار، فراهم نمودن زیرساخت لازم جهت نسخه نویسی کامپیوتری و برقراری سیستم گزارش دهی مناسب در راستای پیشگیری، کاهش خطای دارویی و ارتقاء ایمنی بیمار گام بردارند.

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو شایع ترین بیماری مفصلی است. ضعف عضلات دورکننده ران در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو گزارش شده است. هدف این مطالعه مقایسه دو روش درمانی، تقویت عضلات دور کننده-چهارسر ران و تقویت چهار سر ران به تنهایی بر درد و عملکرد زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو است.مواد و روش ها: 34 آزمودنی به طور تصادفی در گروه هیپ یا گروه چهار سر ران قرار گرفتند. گروه هیپ تمرینات تقویتی عضلات دورکننده و چهارسر ران انجام دادند، در حالی که گروه چهارسر فقط تمرینات تقویتی عضلات چهارسر (3 بار در هفته و مدت 8 هفته) انجام می دادند. درد با مقیاس رتبه بندی عددی و عملکرد زانو با ومک، آزمون تعادل یک پا و آزمون TUG قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه های تکراری، آزمون تی همبسته برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که در میانگین نمرات متغیرهای درد، عملکرد حرکتی، تعادل در هر دو گروه و اجرای عملکردی TUG در گروه هیپ قبل و بعد از مداخله تمرینی اختلاف معنی دار مشاهده شد (p<0.05). مقایسه میانگین نمرات TUG گروه چهارسر نشان داد که بین این نمرات، قبل و بعد از مداخله تمرینی اختلاف معنی دار مشاهده نشد (p>0.05). نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری نشان داد میانگین نمرات متغیرهای درد، تعادل و آزمون عملکردی TUG گروه هیپ به طور معنی داری بهتر از گروه چهاسر بود (p<0.05) اگرچه در شاخص عملکرد حرکتی این میزان از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: تقویت عضلات دور کننده چهارسر ران در کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل و اجرای عملکردی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو موثرتر از تقویت عضلات چهارسر ران به تنهایی بود.

زمینه و هدف: اصطلاح افیون، اشاره بر مواد طبیعی و صناعی دارد که فعالیتی شبیه مرفین دارند. مواد افیونی آثار مضعف سیستم عصبی مرکزی و ضد درد داشته و به دلیل ایجاد لذت و سرخوشی، متعاقب درمان نیز ممکن است منجربه تکرار مصرف توسط فرد معتاد شوند. هدف از این مطالعه بررسی رابطه عود مصرف مواد و تحریک الکتریکی غیرتهاجمی مغزی به دنبال درمان اعتیاد به روش سم زدایی فوق سریع می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو گروهی و دوسویه کور است که برروی 40 بیمار منتخب درمان اعتیاد از طریق سم زدائی فوق سریع انجام شد. بیماران طی سه نوبت تحت تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه ای قرار گرفتند. عود اعتیاد در سه زمان شامل دو هفته، یک و سه ماه پس از سم زدایی با انجام آزمایش نواری اعتیاد و مصاحبه روان پزشک بررسی شد. اطلاعات پس از جمع آوری با نرم افزار آماری SPSS20 و استفاده از مدل رگرسیون لجستیک ترتیبی با انتخاب گروه درمانی به عنوان متغیر پیشگو به همراه سایر متغیرها تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: تمامی افراد مذکر و میانگین سنی گروه مداخله 25±2.11 و کنترل 26±1.71 سال بود. گرچه مداخله در کوتاه مدت مفید به نظر می رسید و میزان عود طی دو هفته اول کمتر بود اما نهایتا اختلاف میزان عود گروه ها معنی دار نبود (p=0.931) و در میان سایر عوامل تنها وضعیت تاهل موثر است (p<0.05).نتیجه گیری: یافته ها حاکی از عدم تاثیر طولانی مدت تحریک الکتریکی فراجمجمه ای بر عود اعتیاد پس از درمان به روش سم زدائی فوق سریع است.

زمینه و هدف:تهوع و استفراغ یکی از عوارض ناخوشایند پس از اعمال جراحی است، که در بیشتر از 30% بیماران رخ می دهد. از آنجا که داروهای آنتاگونیست سروتونین کاربرد وسیعی در پیشگیری از بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل دارند، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو داروی این گروه یعنی اندانسترون و پالنسترون انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مرور نظام مند به همراه متاآنالیز می باشد. جستجو در پایگاه های مرور کاکرین، پاب مد، کلینیکال کی، سی آر دی به روی مقالات کارآزمایی بالینی تصادفی که دو داروی پالنسترون و اندانسترون را از نظر بروز تهوع و بروز استفراغ در بیماران تحت اعمال جراحی با بیهوشی عمومی مورد مقایسه قرار داده بودند، انجام گرفت و در انتها، 8 مطالعه وارد متاآنالیز شد. در برآورد خطر کلی، خطر نسبی محاسبه و جهت تحلیل داده ها، از نرم افزار آماری STATA13 استفاده شد.یافته ها: تعداد نمونه ها در تمامی مقالات 739 بیمار بود، که بررسی بروز تهوع و استفراغ تا 24 ساعت پس از عمل در حالت اثرات ثابت بر روی 389 نفرانجام گرفت. تحلیل نتایج بین 0 تا 24 ساعت نشان داد که پالنسترون موجب کاهش 50% بروز تهوع و کاهش 79% بروز استفراغ نسبت به اندانسترون می شود (p=0.001).نتیجه گیری: تحلیل نتایج مربوط به اثربخشی داروی پالنسترون و اندانسترون در 24 ساعت پس از اعمال جراحی با دوز 0.075 میلی گرم پالنسترون در برابر 4 میلی گرم اندانسترون نشان داد که پالنسترون اثربخشی بیشتری در کاهش بروز تهوع و بروز استفراغ در بیماران نسبت به اندانسترون دارد.

زمینه و هدف: درمان درد سرطانی یک مشکل عمده برای پرسنل بهداشتی درمانی است. یکی از مهمترین جنبه های درد سرطانی، ارایه مراقبت های تسکین بخش به بیماران است. امروزه مطالعات مختلفی اثربخش بودن پچ پوستی فنتانیل را نشان داده اند. پچ پوستی فنتانیل ممکن است با عوارض ذیل همراه باشد: خواب آلودگی، گیجی، خارش، مشکلات تنفسی شدید و تهدید کننده حیات و اسهال. این عوارض عمدتا در 72 ساعت اول و هر زمانی که دوز دارو افزایش پیدا کند دیده می شوند.معرفی بیمار: در این مقاله ما به معرفی سه بیمار می پردازیم که دچار اسهال شدید متعاقب مصرف پچ فنتانیل پوستی شدند و این در حالی است که هیچ کدام از عوارض شایع مرتبط با دارو در 72 ساعت اول دیده نشدند.

زمینه و هدف: استئوژنز ایمپرفکتا یک بیماری اتوزومال غالب بافت هم بند غیر شایع با درگیری در ساخت کلاژن نوع 1 است. این مقاله گزارش مورد مبتلا به استئوژنز ایمپرفکتا کاندید جراحی ساق پا، که به دنبال اجرای ناموفق بی حسی نخاعی، تحت بیهوشی عمومی با استفاده از ماسک حنجره ای قرار گرفت. اداره بیهوشی بیمار بدون مشکل و به خوبی صورت پذیرفت.معرفی بیمار: بیمار آقای 45 ساله، با وزن 35 کیلوگرم و قد 132 سانتی متر مورد شناخته شده استئوژنز ایمپرفکتا بوده است که کاندید جراحی پلاک گذاری ساق پای چپ به دنبال شکستگی بوده است و تا کنون به دلیل مشکلات استخوانی قادر به راه رفتن نبوده است. به علت آناتومی خاص فک تحتانی و جلوزدگی آن، وضعیت نامناسب مهره های کمری به دلیل انحنای شدید ستون فقرات و محدودیت در دراز کشیدن، کاندید انجام بیهوشی موضعی به شیوه بی حسی نخاعی شد که متاسفانه موفقیت آمیز نبود. پس از آن بیهوشی عمومی با روش نگهدارنده وریدی و حفظ راه هوایی با ماسک حنجره ای انجام شد که بدون عارضه و با موفقیت بود و بیمار بعد از جراحی کاملا هوشیار با حال عمومی خوب به ریکاوری منتقل شد و بعد از سه روز از بیمارستان مرخص شد.