نشریه پرستاری ایران
سال:1399 | دوره:33 | شماره:128 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: پیشگیری از آسیب به بیمار، ابتدایی ترین هدف در ارایه ی خدمات بهداشتی-درمانی است. مراقبت ایمن و کیفیت زندگی کاری، موضوعات مهمی هستند و مورد توجه بسیار قرار دارند و در بعضی از پژوهش ها به صورت جداگانه بررسی شده اند؛ ولی، راه بسیاری برای شناخت کامل و بهبود آن وجود دارد. این مطالعه، با هدف تعیین ارتباط مراقبت پرستاری ایمن و کیفیت زندگی کاری پرستاران بیمارستان های دولتی شهر رشت در سال 1399 انجام شد. روش بررسی: این پژوهش، به صورت مقطعی، از نوع توصیفی-همبستگی انجام شد و ارتباط بین دو متغیر مراقبت پرستاری ایمن و کیفیت زندگی کاری 250 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر رشت، سنجیده شد. روش نمونه گیری طبقه ای و تخصیص نسبتی و با استفاده از پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی، کیفیت زندگی کاری پرستاران (تکمیل توسط پرستاران مورد پژوهش) و مراقبت پرستاری ایمن (تکمیل توسط سرپرستاران)، تکمیل گردید. برای تحلیل داده ها، از آمار توصیفی (فراوانی مطلق و نسبی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (t مستقل، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی پیرسون)، استفاده شد. داده ها، توسط نرم افزار کامپیوتری SPSS، نسخه 16 تحلیل شد و سطح معنی داری، کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: کیفیت زندگی کاری بیشتر (8/78%) پرستاران مورد پژوهش، در سطح متوسط بود و در بعد زمینه ی کاری، بالاترین و در بعد جهانی کار، پایین ترین میانگین نمره را داشتند. مراقبت پرستاری ایمن بیشتر پرستاران مورد پژوهش (44/94%)، در سطح خوب بود و در بعد مشارکت پرستاران، بیشتر و در بعد انجام مهارت های پرستاری کمتر از سایر ابعاد بود. مراقبت پرستاری ایمن، با کیفیت زندگی کاری و هیچ کدام از ابعاد آن ها، همبستگی معنی دار آماری نداشتند. اما مراقبت پرستاری ایمن با جنسیت، تاهل، وضعیت استخدامی، سن و سابقه کار ارتباط معنی دار آماری (001/0

زمینه و هدف: غذا نقش مهمی در تامین سلامت فرد دارد و آموزش مبتنی بر مدل اعتقاد بهداشتی می تواند عادت بد غذایی در افراد را بهبود بخشد. هدف از این مطالعه ارزشیابی اثر آموزش مبتنی بر الگوی اعتقاد بهداشتی بر آگاهی و عملکرد تغذیه ای زنان سفیر سلامت است. روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش ارزشیابی از نوع تحلیل اثر، با طرح پیش آزمون-پس آزمون است، نمونه ها به روش تصادفی ساده به تعداد 48 نفر انتخاب شدند. برای آنها برنامه آموزشی مدونی در زمینه تغذیه اجرا گردید برای انجام این پژوهش از پرسشنامه ساختارمند (NUTRI-KAP) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. در تمام آنالیزهای آماری، مقدار P کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. . یافته ها: به دنبال مداخله آموزشی میانگین نمره آگاهی و عملکرد مشارکت کنندگان در پژوهش قبل از مداخله 39/4 ± 39/18 و 87/1 ± 81/8 بود که پس از مداخله به 41/4 ± 70/24 و 67/2 ± 27/12 تغییر یافت. اختلاف میانگین نمرات کسب شده در آگاهی با میزان اثر 43/1 و عملکرد با میزان اثر 52/1 و تفاوت معنی داری بین قبل و بعد از مداخله در زمینه آگاهی (001/0

زمینه و هدف: شناسایی مشکلات روانشناختی مرتبط با بیماری دیابت به یکی از اولویت های مراقبت های بهداشتی تبدیل شده است. احساس تنهایی یکی از شاخص های مهم سلامت روانشناختی محسوب می شود و این شاخص ارتباط دوطرفه ای با بیماری دیابت دارد و عامل مهمی در درمان این بیماران است. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین احساس تنهایی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو انجام شده است. روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی-مقطعی است. در این مطالعه 257 نفر از سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو وابسته به انسولین مراجعه کننده به مراکز بهداشتی مراقبت جامع سالمندان دانشگاه علوم پزشکی ایران، به مدت سه ماه (مهر ماه تا آذر ماه سال 1398) وارد مطالعه شدند. نمونه گیری به روش مستمر انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم کوتاه شده ی آزمون شناختی، فرم مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه احساس تنهایی بود. داده ها با آمار توصیفی و آمار استنباطی همچون آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس در نرم افزار SPSS نسخه 16 در سطح معنی داری (05/0≤ p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد 3/55 درصد از سالمندان مورد مطالعه در محدوده سنی بین 60 تا 69 سال بودند. 3/55 درصد نمونه ها زن و 7/44 درصد مرد بودند. 4/65 درصد آن ها با همسر خود زندگی می کردند و 9/96 درصد نمونه ها دارای بیمه بودند. نتایج مطالعه در خصوص ارتباط احساس تنهایی با مشخصات جمعیت شناختی در بیماران نشان داد که احساس تنهایی با سن (001/0

زمینه و هدف: سلامت اجتماعی، مفهومی است که به طور فزاینده ای در محافل علمی و سیاست گذاری و اجرایی اهمیت پیدا کرده است. از عوامل موثر بر سلامت اجتماعی می توان به کیفیت زندگی اشاره کرد. کیفیت زندگی یک مفهوم چندبعدی است که عوامل مهم و متعددی نظیر وضعیت جسمی و روانی بر آن تاثیر می گذارد. بررسی کیفیت زندگی به منظور تعیین عملکرد فیزیکی، روحی-روانی و اجتماعی حایز اهمیت است. از آنجایی که بهورزان در خط مقدم سلامت می باشند، جهت ارایه خدمت به روستاییان ضروری است از سلامت اجتماعی و کیفیت زندگی مطلوبی برخوردار باشند. پژوهش حاضر با هدف تعیین سلامت اجتماعی و کیفیت زندگی در بهورزان شهرستان های قروه و دهگلان در سال 1398 انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-مقطعی 198 نفر بهورز شاغل در خانه بهداشت شهرستان های قروه و دهگلان به صورت روش نمونه گیری سرشماری انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه استاندارد سلامت اجتماعی Keyes و پرسشنامه کیفیت زندگی (36 سوالی) استفاده شد. جمع آوری اطلاعات در مدت سه ماه انجام گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد. نمره کل سلامت اجتماعی 6/7 ± 28/69 درصد بود که بیانگر حد متوسط سلامت اجتماعی در بهورزان می باشد. بالاترین و پایین ترین میانگین نمره کسب شده در بین ابعاد سلامت اجتماعی به ترتیب انسجام اجتماعی با میانگین 67/20 ± 09/4 و پذیرش اجتماعی با میانگین 64/0 ± 96 /2 بود. نمره کل کیفیت زندگی بهورزان برابر 87/20 ± 30/63 درصد می باشد که بیانگر کیفیت زندگی متوسط در آنان است. کیفیت زندگی در بعد کارکرد جسمی با میانگین 74/29 ± 35/73 بالاترین و در بعد سلامت عمومی با میانگین 74/21 ± 82/57 پایین ترین میانگین نمره بود. نتیجه گیری کلی: پژوهش حاضر نشان داد سلامت اجتماعی بهورزان از میانه نمره ابزار یعنی 60 بالاتر و در حد متوسط بود. همچنین کیفیت زندگی بهورزان در حد متوسط بود متغیر کیفیت زندگی و سلامت اجتماعی، مفهومی پویا است و با مرور زمان دستخوش تغییر و دگرگونی می شود. بررسی و سنجش این مفهوم، وضعیت توسعه انسانی در جامعه را به تصویر می کشد. بنابراین بررسی مستمر کیفیت زندگی و سلامت اجتماعی ضروری است. نظام سلامت، زمانی کارایی مطلوب را خواهد داشت که در طراحی و مدیریت آن، مشکلات و نیازهای کارکنان آن نیز لحاظ گردد. نتایج این مطالعه اهمیت اجرای مداخلات آموزش بهداشت و ارتقای سلامت در زمینه سلامت اجتماعی و کیفیت زندگی در بین کارکنان را روشن می سازد.

زمینه و هدف: پرستاران بیشترین تعامل و تماس را با بیماران دارند. آنها بواسطه محیط کاری خود در معرض تنش های مختلف شغلی قرار دارند که این می تواند بر کیفیت مراقبت از بیماران تاثیر گذاشته و همچنین به فرسودگی شغلی آنها منجر شود. پژوهش حاضر با هدف "تعیین رابطه بین کیفیت مراقبت پرستاری و فرسودگی شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران" طراحی و انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه همبستگی توصیفی بر روی 125 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران، شهر ساری، در فاصله ماه های خرداد تا مرداد 1399 انجام شد. جهت جمع آوری اطلاعات از فرم اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس کیفیت مراقبت بیمار (Quality of Patient Care Scale) و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ (Maslach Burnout Inventory) استفاده شد. جهت تحلیل داده های جمع آوری شده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (من ویتنی، کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن) استفاده گردید و از نرم افزار SPSS نسخه 16 نیز جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. سطح معنی داری نیز کمتر از 05/0 در نظرگرفته شد. یافته ها: میانگین کیفیت مراقبت پرستاری 01/26 ± 15/200 از 260 بود که نمره مطلوبی را نشان می دهد. همچنین کیفیت مراقبت پرستاری با ابعاد فراوانی فرسودگی شغلی شامل خستگی عاطفی (001/0 >p، 369/0-r=) و مسخ شخصیت (001/0 >p، 471/0-r=) رابطه معکوس و معنی داری داشت ولی با بعد احساس کفایت شخصی رابطه مستقیم داشت که از نظر آماری معنی دار بود (011/0 =p، 226/0r=) ولی این ارتباط معنی دار بسیار ضعیف بود. کیفیت مراقبت پرستاری با ابعاد شدت فرسودگی شامل خستگی عاطفی (001/0 >p، 362/0-r=) و مسخ شخصیت (001/0 >p، 501/0-r=) نیز رابطه معکوس و معنی داری داشت و با بعد احساس کفایت شخصی نیز رابطه مستقیم داشت که از نظر آماری معنی دار و بسیار ضعیف بود (001/0 =p، 289/0 r=). نتیجه گیری کلی: رابطه معکوس معنی دار بین کیفیت مراقبت پرستاری و فرسودگی شغلی پرستاران، لزوم توجه بیشتر مسیولین مربوطه برای اخذ تصمیمات مناسب و انجام مداخلات موثر برای پیشگیری و کاهش فرسودگی شغلی و به تبع آن، ارتقای کیفیت مراقبت پرستاری را نشان می دهد.

زمینه و هدف: تروما یکی از مهم ترین چالش های بهداشت عمومی جهان محسوب می شود. خدمات اورژانس پیش بیمارستان نقش کلیدی در ارایه خدمات و انتقال بیماران به مراکز درمانی دارند. با توجه به شرایط خاص منطقه این مطالعه با هدف تعیین عوامل مرتبط با میزان بقای مصدومان تروما تا زمان ترخیص از بیمارستان انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه مقطعی بر روی 838 نفر بیمار ترومایی با استفاده از داده های مرکز اورژانس استان و پرونده بیمارستانی مصدومان ترومای قزوین در یک دوره زمانی از سال 1393 تا 1397 انجام شد. در این مطالعه تمام پرونده های حمل هوایی و حمل زمینی به روش تصادفی طبقه ای با حجم مساوی از هر یک از سال های مورد مطالعه نمونه گیری شد. ابزار ثبت اطلاعات شامل؛ مشخصات فردی، تروما، شرایط بالینی و اقدامات درمانی، نحوه انتقال، سطح هوشیاری و علایم حیاتی در زمان های مختلف بود. برای تحلیل داده ها از آزمون های Chi-Square و t-test و آنالیز رگرسیون در نرم افزار SPSS سخه 16 استفاده و سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: از 835 نفر از مصدومان تروما، 8/72 درصد مرد بودند و میانگین سنی مصدومان 39 و انحراف معیار 03/16 سال بود. تعداد 59 نفر 1/7 درصد در اثر تروما فوت نموده بودند. نتیجه بررسی عوامل موثر بر میزان بقا (مدل رگرسیون لجستیک) نشان داد با افزایش یک واحد در نمره شدت آسیب (ISS) شانس زنده ماندن در مصدومان به اندازه 86/0 کاهش و با افزایش یک روز بستری در بیمارستان شانس زنده ماندن مصدوم 01/1 برابر بیشتر می شود. نتیجه گیری کلی: آموزش همگانی و همچنین آموزش به گروه های خاص امدادی مانند اورژانس پیش بیمارستانی، هلال احمر و پلیس در مورد چگونگی برخورد با مجروحان ترومایی و تلاش در جهت انتقال هرچه سریع تر آنان به مراکز درمانی و احداث مراکز تخصصی تروما می تواند کیفیت و سرعت مداخلات درمانی را ارتقا و بهبود بخشد.

زمینه و هدف: یکی از رویدادهای مهم زندگی پذیرش نقش والدی است که استرس فراوانی در مقابل مسیولیت ها و انتظارات این نقش وجود دارد که استرس والدی در نتیجه ناهمخوانی ادراک شده بین مسیولیت های والدی و منابع فردی مانند برخی از ویژگی های کودک همچون پاسخگویی ضعیف، مشکلات رفتاری، سازگاری فرزند و همچنین ویژگی های خاص والدین مانند صفات انعطاف پذیری، صفات اضطرابی و نقص مهارت های زندگی در تعامل با ویژگی های کودک حاصل می شود. سطوح بالای استرس والدی در تعامل والد-کودک مشکل ایجاد می کند به طوری که حتی سطوح پایین استرس والدی و ناکارآمدی والدین ارتباط خطی دارند که می تواند ایرادگیرتر شدن، تنبیه کننده تر و تحریک پذیرتر شدن والدین به خصوص مادران را افزایش دهد و منجر به بروز مشکلات رفتاری و اختلالات رشد عاطفی فرزندانشان شود. ازآنجایی که دوران کودکی تحت تاثیر شرایط عاطفی و فشار روانی والدین است؛ لذا باید به گونه ای درست بر این استرس غلبه کرد. مطالعات فراوانی نشان داده که آموزش مهارت های زندگی به والدین به عنوان یکی از روش های موثر و کارآمد در میان رویکردهای درمانی بر کاهش هر دو بعد استرس والدی، والدین و فرزندان تاثیر مثبت و قابل ملاحظه ای دارد و مناسب ترین شیوه برای ایجاد یک مهارت و تغییر رفتار، برگزاری کارگاه مهارت های زندگی است. براین اساس هدف این مطالعه، تعیین تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر استرس والدی زنان رابط سلامت دارای کودک زیر 7 سال در شهرستان ابهر بود. روش بررسی: این تحقیق از نوع مطالعات نیمه تجربی با گروه آزمون-کنترل است که تاثیر مهارت های زندگی بر استرس والدی زنان رابطی سلامت دارای کودک زیر 7 سال شهرستان ابهر را در سال 1398 مورد بررسی قرارداد. به این منظور 60 نفر از رابطین سلامت از بین رابطین سلامتی که با دو مرکز جامع سلامت در شهرستان ابهر همکاری می کردند به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. پس از معرفی اهداف پژوهش رابطانی که معیارهای ورود به مطالعه را دارا بودند، انتخاب شدند و رضایت نامه تکمیل کردند. فرم اطلاعات فردی شامل سن فردو همسر و فرزندان، تعداد فرزندان، شغل و درآمد پدران و سطح تحصیلات والدین (رابطین و همسرانشان) و مدت همکاری آنها با مراکز مربوطه بود. فرم کوتاه پرسش نامه روا و پایا شده استرس والدینی آبیدین (SF-PSI) دارای 36 سوال در مقیاس 5 درجه ای لیکرت با نمره های 5-1 و دارای سه سری 12 سوالی از سه زیر مقیاس آشفتگی والدین، تعاملات ناکارآمد والدین-کودک و ویژگی های کودک مشکل آفرین بود و چنانچه جمع نمرات بالای 90 شود نشان دهنده استرس والدی بالا را نشان می دهد.، سپس گروه آزمون در دو گروه 15 نفره به مدت 5 جلسه تحت آموزش برنامه گروهی مهارت زندگی قرار گرفت که شامل مهارت های خودشناسی و عزت نفس و اعتمادبه نفس، مهارت برقراری ارتباط موثر و جرات ورزی، مهارت کنترل هیجانات و خشم، مهارت مدیریت استرس و مهارت حل مسیله بود. روایی محتوای آموزشی توسط اساتید روان پرستاری مورد بررسی قرار گرفت. محتوای آموزشی به صورت پرسش وپاسخ، سخنرانی، ایفای نقش و شیوه تمرین عملی و تمریناتی در منزل، به مدت سه هفته، هر هفته دو جلسه 105 دقیقه ای ارایه شد و گروه کنترل برنامه ای دریافت نکردند و در پایان، هر دو گروه پنج هفته بعد از شروع مداخله مورد سنجش پس آزمون قرار گرفتند و بسته آموزشی به هر دو گروه تحویل شد. اطلاعات به دست آمده ابتدا مورد تحلیل توصیفی و استنباطی و سپس فرضیات با روش های آماری آزمون تی مستقل، تحلیل کوواریانس و آزمون من ویتنی در سطح معنی داری (01/0≤ p) بررسی شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و به کمک آزمون های آماری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: دو گروه از نظر سن و تحصیلات خود و همسر و درآمد و تعداد فرزندان و سن و جنس فرزندان و مدت همکاری تفاوت معنی داری نداشتند و میانگین نمره استرس والدی در پیش آزمون در گروه کنترل 1/ 3± 13/109 و در گروه آزمون 39/16± 3/114 و میانگین نمره استرس والدی در پس آزمون (پنج هفته بعد) در گروه کنترل 52/14± 6/97 و در گروه آزمون بعد از آموزش 17/8± 83/89 بود که در دو گروه اختلاف معنی دار آماری داشتند (001/0 > P). نتایج نشان داد که آموزش مهارت زندگی سبب کاهش استرس والدی در گروه آزمون شد. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون خرده مقیاس پریشانی والدین در گروه آزمون از 36/7± 1/40 به 24/3± 8/28 و خرده مقیاس تعامل والد و کودک 09/7± 5/33 به 88/3± 93/27 و همچنین در کودک دشوار 37/5± 7/40 به 65/3± 1/33 کاهش داشته است. میانگین نمره استرس والدی و بعد پریشانی والدین بعد از آموزش در گروه آزمون به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود که نشان دهنده استرس کمتر در این گروه نسبت به گروه کنترل می باشد (001/0

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی، مشکلی جدی برای کارکنان پرستاری به شمار می آید که می تواند کیفیت مراقبت ارایه شده توسط آنان را تهدید نماید. هدف مطالعه حاضر، تعیین تاثیر آموزش تاب آوری بر فرسودگی شغلی پرستاران بود. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 96 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران به روش نمونه گیری در دسترس، شرکت نمودند و به شیوه غیرتصادفی در دو گروه آزمون و کنترل هر یک 48 نفر قرار گرفتند. ابتدا از هر دو گروه، پیش آزمون گرفته شد. برنامه آموزشی تاب آوری طی کارگاه دو روزه، هر روز چهار ساعت برای گروه آزمون برگزار شد اما گروه کنترل برنامه ای دریافت نکردند. یک ماه پس از اتمام مداخله، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. اطلاعات با استفاده از فرم مشخصات فردی و ابزار فرسودگی شغلی مسلش و جکسون گردآوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون های کای دو، تی مستقل، تی زوجی و تست دقیق فیشر)، انجام گردید. یافته ها: نتایج بیانگر وجود تفاوت معنی دار میان پرستاران دو گروه آزمون و کنترل در شدت و فراوانی ابعاد خستگی عاطفی (001/0=p و012/0= p)، مسخ شخصیت (017/0=p و001/0= p) و موفقیت فردی (001/0=p و001/0= p)، بود. نتیجه گیری کلی: بر اساس نتایج، آموزش تاب آوری بر بهبود شدت و فراوانی خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و موفقیت فردی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه، تاثیرگذار بود. بنابراین، این مداخله می تواند به ارتقای تاب آوری و کاهش فرسودگی شغلی پرستاران و در نهایت بهبود عملکرد آنان منجر شود.