تاریخ معاصر ایران را می توان تاریخ چالش هویت ملی دانست؛ زیرا از دوران قاجار به ویژه از دوران پهلوی هویت ملی ایرانیان تحت تأثیر ورود اندیشه های جدید غربی و رشد ملی گرایی، با چالش ها و بحران های مهمی روبه رو بوده است. هویت سازی ملی و باستان گرایی در طول زمان موردنظر، همواره با چالش های جدی روبه رو بوده و تا پایان این دوره نیز نتوانسته بر آن غلبه تام و تمامی بیابد. شاید مهم ترین و درعین حال ساده ترین گواه بر صدق این مدعا، حوادث و رویدادهای ایران بعد از سقوط رضاشاه باشد. اقداماتی که رضاشاه در جهت هویت سازی ملی و با ستان گرایی به آن پایبند بود و از آن پشتیبانی می کرد تجدد خواهی (مدرن سازی)، ملی گرایی و غیرمذهبی کردن ایران بود. دراین بین، روحانیت شیعه محور اصلی بسیاری از تحولات فکری، فرهنگی و سیاسی در ایران بوده است. موضوع مورد نظر تبیینی می باشد، یعنی نگارنده چیزی را که قبلاً اتفاق افتاده است واکاوی می نماید. برای اثبات فرضیه مورد نظر از روش کیفی با رویکرد توصیفی، تحلیلی استفاده شده است. هدف از پژوهش فوق چگونگی واکنش فقیهان سنتی نسبت به مدرنیسم با تأکید بر حقوق سیاسی می باشد.