پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1390 | دوره:3 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

به منظور بررسی اثر آنتی بیوتیک، پروبیوتیک، پری بیوتیک و اسید آلی بر عملکرد، جمعیت کلی فرم های سکوم و وزن اندام های داخلی، 528 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 یکروزه در 6 تیمار با 4 تکرار و 22 جوجه در هر تکرار تقسیم شدند. گروه های آزمایشی شامل: 1) شاهد (تغذیه شده با جیره پایه)؛ 2) پریمالاک (جیره شاهد+ g/kg 0.9 پریمالاک)؛ 3) باکتوسل (جیره شاهد+ g/kg 0.1 باکتوسل)؛ 4) ویرجینیامایسین (جیره شاهد+ ppm 0.15 ویرجینیامایسین)؛ 5) فرماکتو (جیره شاهد+ g/kg 2 فرماکتو) و 6) فرمایسین (جیره شاهد+2 g/kg  فرمایسین) بودند. در روز 7 همه جوجه ها از طریق تلقیح درون چینه دان با0.5 mL  محلول PBS حاوی 1´107 CFU/mL مخلوط دو سرووار بیماری زایEscherichia coli  (O2K12 و O78K80) چالش یافتند. جهت بازیابی سرووارهای چالش یافته 8 جوجه از هر گروه آزمایشی در روزهای 14، 28 و 42 به روش انسانی کشته و نمونه گیری از کبد، طحال و محتویات سکوم آنها به عمل آمده و وجود ژنهای stx1، stx2، eaeA و hlyA مورد شناسایی قرار گرفت. افزایش وزن (P< 0.01) و ضریب تبدیل کل دوره (P< 0.05) در تیمارهای ویرجینیامایسین و پریمالاک بهبود یافت. بازیابی سرووارهای چالش یافته تنها در گروه های شاهد (46 درصد) و آنتی بیوتیک (25 درصد) مشاهده شد و در سایر گروه ها مشاهده نگردید. افزودن پروبیوتیک، پری بیوتیک و اسید آلی در مقایسه با گروه شاهد و آنتی بیوتیک، جمعیت کلیفرم های سکوم را در همه مراحل به طور معنی داری کاهش داد (P< 0.05). افزودنی های خوراکی در هیچ یک از دوره ها تاثیری بر وزن اندام های داخلی نداشت.

این مطالعه با استفاده از 120 قطعه جوجه گوشتی نر در سن 23-20 روزگی به منظور بررسی اثر مکمل آنزیمی زایلاناز- بتاگلوکاناز بر میزان انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت ذرت، گندم و تریتیکاله در جوجه های گوشتی و مقایسه دو روش جمع آوری کل مدفوع و یا استفاده از نشانگر در جیره و مدفوع انجام شد. میزان انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت ذرت، گندم و تریتیکاله به ترتیب3480± 90 ، 3263± 61 و 3260± 54 کیلوکالری در کیلوگرم ماده خشک بدست آمد. افزودن مکمل آنزیمی زایلاناز- بتاگلوکاناز باعث افزایش معنی دار (P< 0.05) انرژی قابل متابولیسم گندم و تریتیکاله به ترتیب به میزان 4.82 و 4.78 درصد شد. روش جمع آوری کل مدفوع و یا استفاده از نشانگر بر میزان انرژی قابل متابولیسم اثر معنی دار داشت (P< 0.05). نتایج این بررسی نشان داد که تریتیکاله دارای انرژی قابل متابولیسم ظاهری معادل گندم بوده و استفاده از مکمل های آنزیمی باعث بهبود بهره وری از انرژی گندم و تریتیکاله در جوجه های گوشتی می شود.

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف عنصر روی بر عملکرد و پاسخ ایمنی همورال در جوجه های گوشتی با 250 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه از سویه تجاری راس در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار و 10 قطعه در هر واحد آزمایشی اجرا گردید. جیره های آزمایشی شامل: جیره پایه (شاهد) و جیره های حاوی 40، 80، 120 و 160 میلی گرم در کیلوگرم روی (اکسید روی) بود. نتایج آزمایش نشان داد که پرندگان تغذیه شده با جیره های حاوی 120 میلی گرم در کیلوگرم روی و جیره شاهد به ترتیب دارای بیشترین و کمترین افزایش وزن بودند (P< 0.05). در این آزمایش بین تیمارهای مختلف از لحاظ مصرف خوراک تفاوت معنی داری وجود نداشت (P> 0.05). بیشترین و کمترین میانگین ضریب تبدیل غذایی مربوط به پرندگان تغذیه شده با جیره های حاوی 40 و 120 میلی گرم در کیلوگرم روی بود که اختلاف بین آنها معنی دار شد (P< 0.05). نتایج تیتر آنتی بادی نیوکاسل بین پرندگان تغذیه شده با تیمارهای مختلف در 17 و 23 روزگی تفاوت معنی داری نشان نداد (P> 0.05). کمترین تیتر آنتی بادی برونشیت در 13 و 19 مربوط به پرندگان تغذیه شده با جیره شاهد و پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 40 میلی گرم در کیلوگرم روی و بیشترین آن مربوط به پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 160 میلی گرم در کیلوگرم روی بود که اختلاف این تیمار با سایر تیمارها معنی دار شد (P< 0.05). در تیتر آنتی بادی SRBC (سلول قرمز خون گوسفند) اولیه (24 و 30 روزگی)اختلاف معنی داری بین پرندگان تغذیه شده با تیمارهای مختلف مشاهده نشد (P> 0.05). در SRBC ثانویه در 36 روزگی بهترین تیتر مربوط به پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 40 میلی گرم روی در کیلوگرم و کمترین آن برای پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 160 میلی گرم در کیلوگرم روی بود که اختلاف بین آن ها معنی دار شد (P< 0.05). اما در 42 روزگی بین تیمارها اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P> 0.05). به طور کلی نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که تغذیه جوجه های گوشتی با جیره حاوی 120 میلی گرم در کیلوگرم روی باعث بهبود رشد و ضریب تبدیل غذایی می شود. همچنین تیمارهای حاوی 40 و 160 میلی گرم در کیلوگرم روی، به ترتیب ایمنی بیشتری را در مقابل SRBC و برونشیت نشان دادند.

به منظور بررسی اثر جایگزینی سطوح مختلف دانه سویای اکسترودشده همراه با آنزیم آویزایم و بدون آن از تعداد 480 قطعه جوجه گوشتی سویه تجاری راس استفاده شد. آزمایش در قالب یک طرح کاملا تصادفی بصورت فاکتوریل (4´2) در 5 تکرار در یک دوره 36-0 روزگی با 8 جیره غذایی انجام شد. دانه سویا فرآوری شده در دمای 155 درجه سانتیگراد توسط دستگاه اکسترودر عمل آوری شد. تیمارها شامل 4 سطح جایگزینی دانه سویای پرچرب اکسترودشده (صفر، 5، 10 و 15 درصد) و دو سطح آنزیم آویزایم (صفر و 500 گرم در تن خوراک) بود. استفاده از دانه سویای پرچرب اکسترودشده و آنزیم آویزایم، بطور معنی داری باعث افزایش رشد، کاهش مصرف خوراک و بهبود ضریب تبدیل (P< 0.05) در جوجه های گوشتی شد. فراسنجه های خونی شامل کلسترول و تری گلیسرید خون، وزن کبد و قلب تحت تاثیر سطوح مختلف دانه سویای پرچرب عمل آوری شده و آنزیم قرار نگرفتند.

در این تحقیق دو لاین سبک وزن و سنگین وزن در بلدرچین که به مدت 7 نسل بر اساس وزن بدن در سن 4 هفتگی انتخاب در آنها صورت گرفته بود مورد استفاده قرار گرفتند. لاین سنگین وزن در هفتمین نسل انتخاب شده به طور معنی داری در سن 28 روزگی از لاین سبک وزن در همان نسل سنگین تر بود (p< 0.01). 21 قطعه ماده و 11 قطعه نر از لاین سنگین وزن و 18 قطعه ماده و 10 قطعه نر از لاین سبک وزن به صورت تلاقی جابجایی و در داخل لاینها برای تولید 4 گروه HH، LL، HL و LH با هم آمیزش داده شدند. این گروه ها بر اساس میانگین صفات وزن در زمان هچ و 1، 2، 3 و 4 هتگی و نرخ رشد برای تعیین اثر هتروزیس و مادری با هم مقایسه شدند. تفاوتها برای میانگین این اوزان بین دو لاین معنی دار بود (p< 0.01). اثر هتروزیس برای همه اوزان و همچنین صفت نرخ رشد غیرمعنی دار بود. اثر جابجایی (اثر مادری) برای همه اوزان بجز وزن 4 هفتگی در نرها و وزن 3 و 4 هفتگی در ماده ها معنی دار بود ولی در مورد میزان رشد اثر جابجایی تنها بر میزان نرخ رشد در هفته اول در هر دو جنس نر و ماده معنی دار بود. منحنی رشد برای 4 گروه HH، LL، HL و LH با سه مدل Richard، Logistic، Gompertz با هم مقایسه شدند و بر اساس میزان ضریب تعیین و واریانس اشتباه در آنها مدل Logistic بعنوان مناسبترین مدل برای منحنی رشد در بلدرچین انتخاب شد.

از هشت راس گاو هلشتاین با میانگین روزهای شیردهی 60±10 در قالب یک طرح چرخشی 4´4 طی چهار دوره 21 روزه به منظور بررسی اثرات اندازه ذرات علوفه یونجه و مکمل روغن سویا در جیره بر مصرف خوراک، قابلیت هضم، فعالیت جویدن، تولید و ترکیبات شیر استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره بدون روغن سویا با یونجه بلند، 2) جیره حاوی 4 درصد روغن سویا و یونجه بلند، 3) جیره بدون روغن سویا با پودر یونجه و 4) جیره حاوی 4 درصد روغن سویا و پودر یونجه بود، به صورت کاملا مخلوط به ترتیب حاوی 20، 20 و 60 درصد ذرت سیلویی، علوفه یونجه و کنسانتره تغذیه شد. مکمل روغن تاثیری بر ماده خشک مصرفی نداشت، اما قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی، چربی خام و خاکستر را کاهش و قابلیت هضم پروتئین خام را افزایش داد. با کاهش اندازه ذرات علوفه، مصرف ماده خشک و ماده آلی افزایش و قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی، چربی خام و خاکستر کاهش یافت. کاهش اندازه ذرات و مکمل سازی روغن، زمان نشخوار و کل فعالیت جویدن را کاهش داد. با افزودن روغن به پودر یونجه یک اثر همکوشی بر کاهش زمان مصرف خوراک، نشخوار و کل فعالیت جویدن مشاهده شد. غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه با کاهش اندازه ذرات علوفه و افزودن روغن کاهش یافت. کاهش اندازه ذرات سبب افزایش نرخ عبور و کاهش میانگین زمان ماندگاری شکمبه ای گردید، اما تحت تاثیر مکمل روغن قرار نگرفت. مکمل روغن تولید شیر را افزایش و درصد چربی و پروتئین آن را کاهش داد. با کاهش اندازه ذرات، تولید شیر فقط در تیمارهای حاوی مکمل روغن افزایش یافت، اما به طور کلی درصد چربی و پروتئین شیر تحت تاثیر اندازه ذرات قرار نگرفت. مکمل سازی روغن در جیره نه تنها سبب افزایش چربی شیر نشد، بلکه سبب کاهش معنی دار هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی و چربی شیر گردید.

جهت مطالعه تاثیر سطح و نوع گوگرد مصرفی در جیره های پیش از زایش بر فراسنجه های خون، ترکیبات آغوز و غلظت آنزیم های کبدی در حول و حوش زایش تعداد 24 راس گاو شیری نژاد هلشتاین چند بار زایش کرده مورد استفاده قرار گرفت. میانگین وزن گاوها 687.9 کیلوگرم و تعداد روزهای مانده به زایش 21.8 روز بود. گاوها در یک طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و 8 تکرار دسته بندی گردیدند. تیمارها شامل: 1) جیره پایه، 2) سطح 0.41 درصد گوگرد با منبع سولفات منیزیم و 3) سطح 0.41 درصد گوگرد با منبع سولفات منیزیم به علاوه منبع آلی گوگرد (مپران) بودند. همچنین سطح گوگرد در جیره پایه 0.21 درصد بود. ماده خشک مصرفی پیش از زایش (P= 0.001) در تیمار 2، پایین تر از بقیه تیمارها بودند. تیمارها بر تولید آغوز(P< 0.0001) ، درصد پروتئین آغوز (P< 0.0001)، درصد ماده خشک آغوز (P< 0.0001) و درصد خاکستر آغوز (P= 0.006) تاثیر معنی داری داشتند. فراسنجه های خون شامل کلسیم، مس و گلوکز در پیش و پس از زایش با مصرف کردن سولفات منیزیم در تیمار دو کاهش پیدا کردند (P< 0.05). دیگر فراسنجه های خون که شامل بتاهیدروکسی بوتیرات، اوره و اسیدهای چرب غیراستریفه بودند در پیش و پس از زایش با افزودن سولفات منیزیم در تیمار دو افزایش پیدا کردند (P< 0.05). آنزیم های کبدی که شامل آسپارتات آمینو ترانسفراز و کراتین فسفو کیناز بودند در پیش و پس از زایمان افزایش معنی داری در تیمار دوم نشان دادند که نشان دهنده افزایش میزان فعالیت کبد بود. نتایج آزمایش حاضر نشان داد علیرغم اینکه افزایش سطح گوگرد مصرفی به 0.41 درصد که تنها از منبع معدنی تامین شده است تاثیر منفی بر ماده خشک مصرفی، عملکرد حیوان و فعالیت کبد دارد اما با این وجود افزایش سطح گوگرد تامین شده به صورت توام از منبع معدنی و آلی تاثیر مفید بر عملکرد و ویژگی های سلامت حیوان دارد.

ارزش تغذیه ای گیاه اروشیا (Eurotia ceratoides) به صورت تعیین ترکیب شیمیایی، تجزیه پذیری شکمبه ای به روش کیسه های نایلونی با استفاده از سه راس گوسفند نر بالغ بلوچی دارای فیستولای دائمی شکمبه و تولید گاز به صورت آزمایشگاهی تعیین شد. نتایج حاصل از تجزیه شیمیایی نشان داد که محتوی پروتئین خام، فیبر نامحلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی، خاکستر، چربی خام و کربوهیدرات های غیرفیبری این علوفه به ترتیب برابر با 19.4، 54.5، 41.6، 9.0، 1.40 و 15.7 درصد بود. از میان اجزای تشکیل دهنده گیاه، برگ ها دارای بالاترین محتوی پروتئین خام (27.9 درصد ماده خشک) و کمترین محتوی فیبر نامحلول در شوینده خنثی (40.7 درصد ماده خشک) بود. تجزیه پذیری ماده خشک در زمان های صفر، 6، 12، 24، 48 و 96 ساعت تعیین شد. نتایج به دست آمده از تجزیه پذیری نشان داد که بخش a (سریع التجزیه)، b (کند تجزیه)، c (ثابت نرخ تجزیه) مرتبط با ناپدید شدن ماده خشک در این علوفه به ترتیب برابر با 23.2، 30.5 و 8.0 درصد بود. نتایج حاصل از تولید گاز نشان داد که مجموع گاز تولید شده در طی 2، 4، 6، 8، 12، 24، 36، 48، 72 و 96 ساعت انکوباسیون در علوفه اروشیا به ترتیب برابر با 7.6، 15.8، 24.6، 31.6، 42.2، 62.1، 75.2، 83.6، 96.5 و 104.7 میلی لیتر به ازای یک گرم نمونه علوفه انکوبه شده در شرایط in vitro بود. نتایج این آزمایش نشان می دهد گیاه اروشیا با محتوی پروتئین بالا و ساختار خاص فیبر نامحلول در شوینده خنثی می تواند منبع علوفه ای مناسبی برای تغذیه نشخوارکنندگان کوچک چراکننده در بسیاری از مراتع طبیعی و تحت شرایط کم بارش کشور باشد.

ارزش تغذیه ای گیاه افدرا (Ephedra intermedia) به صورت تعیین ترکیبات شیمیایی، تجزیه پذیری شکمبه ای و تولید گاز به صورت آزمایشگاهی با استفاده از سه راس گوسفند بالغ بلوچی دارای فیستولای دائمی شکمبه ای تعیین شد. نمونه آزمایشی در اواخر فصل بهار در مراتع طبیعی شمال خراسان رضوی جمع آوری گردید. تولید گاز و خصوصیات تجزیه پذیری ماده خشک در ساعات متوالی صفر، 2، 4، 6، 8، 12، 24، 36، 48، 72 و 96 اندازه گیری شد. بررسی ترکیبات شیمیایی نشان داد که این گیاه به ترتیب محتوی 91.9، 9.2، 60.7، 30.8، 8.1، 3.3 و 18.6 درصد ماده آلی، پروتئین خام، فیبر نامحلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی، خاکستر، چربی خام و کربوهیدرات های غیرفیبری بود. فراسنجه های تجزیه پذیری ماده خشک شامل بخش سریع تجزیه (a)، بخش کند تجزیه (b) و ثابت نرخ تجزیه (c) به ترتیب برابر با 20.16 درصد، 42.06 درصد و 0.07 درصد در ساعت بود. همچنین، فراسنجه های تولید و نرخ تولید گاز، ماده آلی قابل هضم و انرژی قابل متابولیسم نمونه آزمایشی به ترتیب برابر با 65.22 میلی لیتر به ازای گرم ماده خشک، 0.043 میلی لیتر در ساعت، 27.42 گرم در 100 گرم ماده خشک و 4.18 مگاژول در کیلوگرم ماده خشک تعیین شد. مقدار کل ترکیبات فنولی و تانن گیاه برابر 2.93 و 0.97 درصد بود. نتایج این آزمایش به طور کلی نشان می دهد گیاه افدرا به کندی در شکمبه تخمیر می شود که می تواند ناشی از وجود تانن و مواد فنولی در این گیاه باشد. چنین خصوصیاتی در گیاهان مراتع طبیعی می تواند به حفظ و احیا مراتع در معرض تخریب کمک کند.

رکوردهای تولید شیر و چربی 28 گله گاو هلشتاین خراسان رضوی مربوط به سالهای 1387-1368 مورد بررسی قرار گرفت. صفات مورد مطالعه تولید شیر و چربی 305 روز و دو بار دوشش دوره شیردهی اول تا سوم بود. اثرات ثابت گله، سال زایش، فصل زایش و سن زایش (تابعیت درجه دوم) بر تولید شیر و چربی دوره شیردهی اول تا سوم، تولیدات هر سه دوره (تکرار رکورد) و اثر دوره خشکی شیردهی قبلی (تابعیت درجه دوم) بر تولیدات دوره شیردهی دوم و سوم معنی دار بود (p< 0.01). برآورد مولفه های کو (واریانس) با روش حداکثر درست نمائی محدود شده (REML) با نرم افزار Wombat انجام گرفت. وراثت پذیری دوره شیردهی اول تا سوم (مدل تک صفته) برای صفت تولید شیر به ترتیب 0.27، 0.19 و 0.13 و برای تولید چربی به ترتیب 0.18، 0.15 و 0.14 بود. وراثت پذیری تولید شیر و چربی (مدل تکرارپذیری) 0.21 و 0.15 و تکرارپذیری این صفات 0.46 و 0.35 برآورد شد. همبستگی های ژنتیکی، فنوتیپی و محیطی بین مقدار شیر و مقدار چربی 0.84، 0.79 و 0.78 بود.

هدف اصلی این تحقیق برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات تولید شیر و چربی شیر با استفاده از مدل دام تک صفته، چندصفته و تکرارپذیری بر روی رکوردهای 305 روز سه دوره نخست شیردهی بود. همچنین این پارامترها برای صفت تولید شیر با استفاده از مدل رگرسیون تصادفی بر روی رکوردهای روزآزمون دوره اول نیز برآورد شد. داده ها مربوط به رکوردهای 17055 گاو ده گله گاو شیری هلشتاین استان خراسان رضوی در طی سال های 1375 تا 1386 می باشد. بیشترین وراثت پذیری صفات تولید شیر و چربی در دوره اول شیردهی مشاهده شد. همبستگی ژنتیکی و فنوتیپی بالایی بین تولید شیر و چربی در دوره های مختلف وجود داشت. همبستگی بین دوره های غیرمتوالی با افزایش فاصله بین دوره ها، کاهش پیدا کرد. مدل رگرسیون تصادفی تک صفته برای تخمین مولفه های کواریانس روزآزمون تولید شیر اولین دوره شیردهی استفاده شد و پارامترهای ژنتیکی در طول دوره برآورد گردید. واریانس فنوتیپی صفت تولید شیر در طول دوره ثابت نبود و در شروع و پایان دوره بیشتر بود. حداکثر واریانس باقی مانده در ابتدای دوره تخمین زده شد. حداقل و حداکثر واریانس ژنتیکی افزایشی در ابتدا و ماه هشتم دوره برآورد گردید و برآورد وراثت پذیری در ابتدای دوره از همه کمتر بود (0.07) و تا ماه هشتم دوره افزایش پیدا کرد (0.28).

در سال های اخیر در طرح های نقشه یابی QTL مشخص شده است که یک ژن کاندید بالقوه (DGAT1) در انتهای سانترومری کروموزوم شماره 14 برای درصد چربی و تولید شیر وجود دارد. ژن DGAT1 با کد کردن آنزیم دی آسیل گلیسرول اسیل ترانسفراز (DGAT) نقش اصلی را در سنتز تری گلیسیرید و چربی شیر دارد. ایجاد یک جهش تک نوکلئوتیدی باعث تبدیل گوانین به آدنین در مولکول DNA، و منجر به جایگزینی آلانین به جای لیزین در آنزیم DGAT می گردد. وجود این جهش اثر زیادی روی تولید و ترکیب شیر دارد. در این پژوهش 398 نمونه خون از گاوهای هلشتاین استانهای تهران و اصفهان جمع آوری گردید، سپس استخراج DNA با استفاده از روش نمکی انجام پذیرفت. با انجام واکنش PCR یک قطعه 411 جفت بازی از اگزون شماره 8 این ژن تکثیر گردید. تعیین ژنوتیپ جمعیت با استفاده از تکنیک PCR-RFLP انجام شد. بر اساس نحوه برش آنزیم CfrI سه نوع ژنوتیپ KK، KA، AA مورد انتظار بود که، افراد KK تیپ وحشی هستند. افراد KA دارای یک آلل جهش یافته (A) و افراد AA دارای دو آلل جهش یافته هستند. نتایج این تحقیق نشان داد که 36 فرد دارای ژنوتیپ KK، 226 فرد دارای ژنوتیپ KA و 136 فرد دارای ژنوتیپ AA می باشند. بنابراین فراوانی آلل K برابر 0.37 و فراوانی آلل A برابر با 0.63 برآورد گردید. همچنین میزان اثر این ژن روی تولید شیر 305 روز در سطح 0.1 درصد معنی دار بدست آمد.

داده های مورد استفاده در این تحقیق، شامل 101147 رکورد روزآزمون مربوط به شمارش سلول های بدنی متعلق به 13977 راس گاو هلشتاین شکم اول در 183 گله بود که طی سال های 1381 تا 1385 زایش داشتند. برای تحلیل ژنتیکی ارقام، از یک مدل روزآزمون با تابعیت تصادفی استفاده شد. شمارش سلول های بدنی از طریق تبدیل لگاریتمی (در مبنای عدد نپری، 2.71828) به نمره سلول های بدنی تبدیل گردید. در مدل روزآزمون، اثر ثابت گروه همزمان استان- گله- سال- فصل تولید، و متغیرهای کمکی سن گاو در هنگام رکوردگیری (خطی و درجه دوم) و درصد ژن هلشتاین (خطی و درجه دوم) گنجانده شدند. تابع چند جمله ای متعامد لژاندر با مرتبه برازش سوم برای در نظر گرفتن مرحله شیردهی و همچنین تنوع ژنتیکی افزایشی و محیط دائمی رکوردهای نمره سلول های بدنی هر گاو در نظر گرفته شد. اجزای واریانس (کواریانس) ژنتیکی و محیطی، توسط روش حداکثر درستنمائی محدود شده برآورد شدند. وراثت پذیری نمره سلول های بدنی بطور کلی کمتر از 10 درصد در کل ماه های شیردهی بود. پائین ترین و بالاترین مقادیر وراثت پذیری به ترتیب در ماه های دوم (0.03) و دهم (0.068) بدست آمد. هنگامی که فاصله بین ماه های شیردهی زیاد شد همبستگی های ژنتیکی افزایشی و محیط دائمی کاهش یافت. روند ژنتیکی با استفاده از تابعیت خطی میانگین ارزش اصلاحی از سال زایش برآورد شد. روند ژنتیکی معنی دار آماری برای نمره سلول های بدنی وجود نداشت.

این تحقیق به منظور ارزیابی اثر سن بر خصوصیات الیاف شترهای ماده یک کوهانه استان سمنان انجام گرفت. در این طرح از 28 راس شتر ماده یک کوهانه استان سمنان در قالب سه گروه سنی (جوان، بالغ و مسن) برای اندازه گیری خصوصیات الیاف استفاده شد. مقدار 50 گرم الیاف از قسمت میانی سمت چپ شترها، جهت تعیین خصوصیات، نمونه برداری گردید. مدل آماری این تحقیق، طرح کاملا تصادفی بود. تجزیه داده ها و مقایسه میانگین ها به روش دانکن و با استفاده از برنامه نرم افزاری SAS انجام گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که طول دسته الیاف و درصد کرک در شترهای جوان به طور معنی داری بیشتر از شترهای بالغ و مسن بود و بین شترهای بالغ و مسن از این لحاظ تفاوتی وجود نداشت. میانگین قطر در شترهای مسن به طور معنی داری بیشتر از شترهای بالغ و جوان بود و بین شترهای بالغ و جوان از این لحاظ تفاوتی وجود نداشت. سنین مختلف تاثیری بر ضریب تغییرات قطر، درصد الیاف غیرمدولایی و مدولایی نداشت. درصد مو در شترهای جوان به طور معنی داری کمتر از شترهای بالغ و مسن بود و بین شترهای بالغ و مسن از این لحاظ تفاوتی وجود نداشت. راندمان در شترهای مسن به طور معنی داری بیشتر از شترهای جوان بود و در شترهای جوان به طور معنی داری بیشتر از شترهای بالغ بود. به طور کلی، می توان نتیجه گرفت که با افزایش سن، بدلیل بالا رفتن نسبی قطر و کاهش درصد کرک از کمیت و کیفیت الیاف شترها کاسته می شود.