تاب آوری شهری به توانایی یک سیستم شهری در مقیاس زمانی و فضایی برای حفظ یا بازگشت سریع به عملکردهای مطلوب گذشته در برابر اختلالات طبیعی در جهت پایداری با تغییرات گفته می شود. پژوهش حاضر با هدف تحلیل معیارهای تابآوری شهری در بافت فرسوده منطقه 10 شهر تهران در برابر زلزله تدوین شده است. روش تحقیق با توجه به موضوع پژوهش، توصیفی-تحلیلی و هدف از نوع کاربردی بوده و داده ها به دو روش اسنادی و پیمایشی گردآوری شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های T تک-نمونه ای، پیرسون، فریدمن، رگرسیون موجود در نرم افزار ژئودا، انسلین محلی موران و s I’ Moran استفاده شد. جامعه آماری شامل ساکنین منطقه 10 شهر تهران است که 384 نفر به صورت تصادفی مورد پرسشگری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بعد کالبدی (3. 11) در رتبه اول اهمیت قرار گرفته و بعد اقتصادی (2. 58) در رتبه دوم اهمیت قرار دارد، بعد اجتماعی (2. 28) در رتبه سوم اهمیت قرار دارد و بعد نهادی (2. 04) در رتبه چهارم قرار دارد که به عنوان کم اهمیت ترین بعد تعیین شده است. در نهایت می توان بیان کرد که مطلوبیت تاب آوری شهری در منطقه 10 شهر تهران در برابر مخاطرات طبیعی با توجه به کلیه ابعاد و مؤلفه ها خیلی ضعیف بوده است، بنابراین این منطقه در برابر مخاطرات طبیعی از تاب آوری و پایداری پایینی برخوردار است.