نشریه پرستاری ایران
سال:1400 | دوره:34 | شماره:134 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: بستری نوزاد در بخش مراقبت های ویژه، یک بحران روحی محسوب می شود که برای خانواده استرس و ناتوانی به همراه دارد و می تواند کیفیت زندگی والدین را مختل کند. کیفیت زندگی از آن رو مهم است که در صورت نادیده گرفته شدن به ناامیدی، نداشتن انگیزه برای هرگونه تلاش و کاهش فعالیت های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، بهداشتی و غیره می انجامد و در ابعاد عمیق تر بر توسعه اجتماعی و اقتصادی یک کشور تاثیر می گذارد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر اجرای الگوی توانمندسازی خانواده محور بر کیفیت زندگی والدین نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی در دو گروه آزمایش و کنترل در بین 90 نفر (پدر و و مادر) سالم دارای نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد. نمونه گیری به صورت مستمر و غیر تصادفی از شهریورماه 1398 تا اردیبهشت 1399 انجام شد. پرسش نامه های جمعیت شناسی، شدت، حساسیت، عزت نفس، خودکارآمدی والدین و کیفیت زندگی، یک بار در بدو ورود به مطالعه و بار دیگر، یک ماه پس از اتمام جلسات مداخله تکمیل شدند. گروه آزمایش، آموزش های مرتبط به اصول توانمندسازی را طی چهار گام و 8 جلسه دریافت کردند. گام اول (درک تهدید به روش بحث گروهی): طی دو جلسه 30 تا 60 دقیقه ای، بحث گروهی برای بالا بردن آگاهی در خصوص نوزاد سالم از جمله مراقبت های پوستی، تغذیه سالم، خواب سالم و حساس ساختن والدین به علایم خطر تهدید کننده، توسط پژوهشگر انجام شد. گام دوم (ارتقاء خودکارآمدی به روش مشکل گشایی): در ابتدای جلسه سوم، به ابهامات و پرسش های والدین پاسخ داده شد. سپس طی دو جلسه 60 دقیقه ای به بحث گروهی در حوزه حالت های صحیح شیردهی، مراقبت کانگرویی، نحوه برخورد با قولنج یا کولیک نوزاد و آشنایی و نحوه برخورد با کودک لرزان پرداخته شد. گام سوم (ارتقاء عزت نفس از طریق مشارکت آموزشی): طی سه جلسه بحث گروهی 30 الی 60 دقیقه ای از مراجعین درخواست شد در حضور پژوهشگر نکات فرا گرفته شده را به اعضای خانواده خود آموزش دهند، تجارب خود را در اختیار دیگر افراد گروه بگذارند و پرسش های پیش آمده برای خود یا اعضای خانواده را در گروه مطرح و پاسخ آن را دریافت کنند. گام چهارم (ارزشیابی): در جلسه آخر به بررسی میزان آگاهی و توانایی افراد در انتقال اطلاعات از موارد آموزشی پرداخته شد. همچنین توانمندی افراد تحت پژوهش، توسط پرسش نامه توانمندی، شامل سه بعد: درک تهدید، خودکارآمدی و عزت نفس مورد سنجش قرار گرفت. پرسش نامه جمعیت شناسی و پرسش نامه کیفیت زندگی یک بار در بدو ورود به مطالعه و بار دیگر یک ماه پس از اتمام جلسات مداخله تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، تی مستقل، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی اسپیرمن و شاپیرو _ ویلک و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتیجه آزمون کای _ دو نشان داد دو گروه از نظر مشخصات والدین و نوزادان همگن بودند و تفاوت معناداری در دو گروه وجود نداشت (0/05< P). نمرات توانمندی پایه(خودکارآمدی، عزت نفس، شدت و حساسیت) و کیفیت زندگی نیز قبل از مداخله تفاوت معناداری نداشتند. پس از اجرای مداخله نمره کل کیفیت زندگی (0/041=P)، در گروه آزمایش به طور معناداری بیش از گروه کنترل شد. در مقایسه درون گروهی نیز نمرات توانمندی (عزت نفس، خودکارآمدی (0/001>P) هر دو گروه و نمرات شدت و حساسیت (0/001>P) صرفا در گروه آزمایش افرایش معناداری نشان داد. در ابعاد کیفیت زندگی، در بعد روانی (0/042=P)، اجتماعی (0/003=P)، محیطی و کل نمرات (0/001>P) در گروه آزمایش افزایش معناداری وجود داشت. همچنین مقایسه نمرات قبل و بعد در گروه کنترل نشان داد نمره کیفیت زندگی در بعد عملکرد محیطی در گروه کنترل نیز با گذشت زمان بهبود یافته است (0/001>P)، اما این افزایش نسبت به گروه آزمایش معنادار نبود (P>0/05) نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد الگوی توانمندسازی خانواده محور موجب بهبود برخی فاکتورهای کیفیت زندگی شده است، اما برای نتیجه گیری قطعی در این زمینه به مطالعات بیشتر ی نیاز است. پیشنهاد می شود پژوهشگران آینده در زمینه تقویت برنامه توانمندسازی خانواده محور در ابعادی که اثرگذاری کمتری داشته است، مطالعات بیشتری انجام دهند. همچنین استفاده از برنامه توانمندسازی خانواده محور برای کمک به مادران باردار با احتمال زایمان زودرس و بررسی اثرگذاری آن پس از زایمان مورد بررسی قرار گیرد.

زمینه و هدف: بیماری های مادرزادی قلب، یکی از علل اصلی مرگ در سال اول زندگی محسوب می شود. یکی ازعوارض قابل توجه در پی اعمال جراحی این بیماران، زخم فشاری است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر استفاده از بالشتک هوا درپیشگیری از بروز زخم فشاری پس سر کودکان تحت عمل جراحی قلب انجام گرفته است. روش بررسی: کارآزمایی بالینی تصادفی بود و 135 کودک تحت جراحی قلب باز در سنین 0تا 12 سال مراجعه کننده به دو مرکز قلب در تبریز و تهران را شامل می شد که در سال 1398 به صورت نمونه گیری مستمر به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در گروه آزمایش قبل از شروع جراحی سر کودک برروی بالشتک هوای ضد آب و ضد حساسیت با روکش نخی به ابعاد 30 در 40 سانتی متر دارای پمپ ورود و خروج هوا با قابلیت ایجاد موج های اتوماتیک و متناوب 3 الی 4 سانتی متری طراحی شده قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها شامل: پانل ملی مشاور زخم فشار و برادن_کیو بود. جهت دستیابی به اهداف از آزمون کای دو، دقیق فیشر، تی مستقل، من ویتنی، آنالیز کواریانس استفاده شد. یافته ها: بروز زخم فشاری پس سر درگروه کنترل بعد ازعمل38/7 درصد، روز اول بعد عمل 71درصد و روز دوم بعد عمل به 67/7 درصد رسید. در حالی که در گروه آزمایش در هیچ کدام از شرکت کنندگان در تمام دوره های بعد از جراحی زخم فشاری پس سری مشاهده نشد. نمرات زخم فشاری در زمان های قبل از جراحی بین دو گروه آزمایش و کنترل اختلاف معناداری وجود نداشته است (0/05). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر استفاده از بالشتک هوای طراحی شده متناسب سن و اندازه کودک، به نظر می رسد این بالشتک وسیله مناسبی برای پیشگیری ازابتلا به زخم فشاری پس سر درکودکان تحت عمل جراحی باز قلب است.

زمینه و هدف: نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی یکی از عوارض جدی شیمی درمانی است و آثار منفی آن بر ابعاد گوناگون زندگی بیماران قابل انکار نیست. مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی در مراکز آموزشی-درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1399 طراحی و اجرا شد. روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای مقطعی (توصیفی) بود. جامعه موردپژوهش، سالمندان مبتلا به نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران بودند. تعداد170 نفر به روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی و پرسش نامه کیفیت زندگی لیپاد بود. داده های پژوهش در طول 3 ماه (از شهریور 1399 تا آبان 1399) تکمیل شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نسخه 16نرم افزار SPSS در سطح معناداری (0/05>P) مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین کیفیت زندگی سالمندان براساس نمره کل برابر با 14/29±, 59/37 (کیفیت زندگی بالا) و بر اساس مبنای صفر تا صد برابر با 15/37±, 63/84 بود. بیشترین نمره مربوط به بعد عملکرد ذهنی با نمره 18/19±, 86/06 و کمترین نمره مربوط به عملکرد جنسی با نمره 9/5±, 18/11بود. یافته ها نشان داد کیفیت زندگی بیشتر سالمندان در سطح بالایی (81/8 درصد) قرار داشت. کیفیت زندگی سالمندان با جنسیت (0/003=P)، بیماری های همراه (0/045=P)، کفایت درآمد (0/002=P)، وضعیت اشتغال 0/001>P) و مدت زمان ابتلا به بیماری (0/109=P) ارتباط معنی دار آماری داشت. نتایج رگرسیون خطی نشان داد متغیرهای وضعیت اشتغال (بیکار) (0/041=P)، مدت زمان ابتلا به بیماری (0/033=P) و بیماری های همراه (0/033=P) به صورت معناداری بر کیفیت زندگی سالمندان تاثیر داشته است. یافته ها نشان داد 0/22 درصد از تغییرات کیفیت زندگی توسط متغیرهای مستقل قابل تبیین است. نتیجه گیری: نمونه های پژوهش بیشتر از گروه سالمندان جوان یعنی بین 60 تا 74 سال سن بودند. چندان پیر و ناتوان نبودند و درصد قابل توجهی از آنان متاهل بودند. از حمایت های خانوادگی بهره مند بودند. بنابراین، دور از انتظار نبود که کیفیت زندگی آنان با وجود مواجهه با بحران بیماری سرطان، مداخله شیمی درمانی و علایم نوروپاتی چندان تحت الشعاع قرار نگیرد و مطلوب ارزیابی شده باشد. با این حال، کیفیت زندگی در بعد جنسی ضعیف تر بود که مداخلات مشاوره ای و توجه بیشتری از سوی برنامه ریزان بهداشتی را می طلبد.

زمینه و هدف: با وجود نتایج ضد و نقیض در مطالعات مبنی بر ارتباط رفتارهای دلبستگی مادر به جنین و اضطراب در بارداری های پرخطر، هدف مطالعه حاضر تعیین ارتباط دلبستگی مادر به جنین با اضطراب و مشخصات جمعیت شناختی زنان نخست باردار با بارداری پرخطر بود. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 200 زن باردار مبتلا به پره اکلامپسی، فشار خون بالا و پره ترم در دو درمانگاه پره ناتال بیمارستان منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایرا ن در سال 98 وارد مطالعه شدند. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسش نامه مشخصات فردی و مامایی، پرسش نامه دلبستگی مادر به جنین کرانلی و اضطراب بارداری وندنبرگ بود. تجزیه وتحلیل داده ها با نسخه 16 نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی انجام شد. یافته ها: میانگین دلبستگی مادر به جنین در زنان شرکت کننده 26/68±, 85/12 بود که در سطح متوسط گزارش شد. میانگین نمره اضطراب زنان 20/34±, 196/66 بود که از میانه ابزار بیشتر مشاهده شد. بین نمره کل دلبستگی مادر به جنین با نمره کل اضطراب زنان همبستگی آماری معنادار وجود داشت (0/001>P). بین تحصیلات زنان باردار و همسران آن ها، حمایت همسران از زن باردار و برنامه ریزی برای بارداری با دلبستگی مادر به جنین و اضطراب، رابطه معنادار و معکوس وجود داشت (0/001>P). نتیجه گیری: تحصیلات کمتر مادران باردار و عدم برنامه ریزی برای باردار شدن، حمایت کمتر همسران از زن باردار، موجب دلبستگی بیشتر آن ها به جنین شده بود و این مادران در مواجهه با بارداری پره خطر نگرانی بیشتری داشتند. تلاش های مراقبین سلامت باید برای مراقبت های بارداری در این گروه از زنان با کیفیت بالاتر و با اختصاص مدت زمان مشاوره بیشتر باشد.

زمینه و هدف: ایمنی بیمار یکی از مولفه های اصلی کیفیت خدمات در نظام سلامت است. ارزیابی شایستگی پرستاران نه تنها برای کسب اطمینان از ایمنی مراقبت ها مهم است، بلکه در شناسایی حیطه های نیازمند ارتقاء و تعیین نیازهای آموزشی پرستاران نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است. بر این اساس، هدف از پژوهش حاضر تعیین شایستگی پرستاران اورژانس در زمینه ایمنی بیمار در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1398 بود. مواد و روش: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی بود. جامعه آماری شامل 183 نفر از پرستاران شاغل در بخش اورژانس مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. تعداد 199 پرستار در بخش های اورژانس این بیمارستان ها مشغول به فعالیت بودند که تمام آن ها به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. درنهایت، تعداد 183 پرستار برای شرکت در مطالعه رضایت کتبی خود را تحویل دادند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه جمعیت شناختی و پرسش نامه ترجمه شده خود ارزشیابی شایستگی در ایمنی بیمار (PSCSE) استفاده شد. برای تحلیل داده ها ازآزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی پیرسن و نیز آنالیز رگرسیون خطی چندگانه توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین و انحراف معیار نمره شایستگی ایمنی بیمار در پرستاران 17/83±, 139/35 بود. میانگین نمرات دانش3/35±, 18/04، نگرش 6/20±, 51/33 و مهارت 11/08±, 69/96 بود. دانش پرستاران اورژانس در سطح نسبتا بالا و مهارت، نگرش و به طور کلی شایستگی ایمنی بیمار در پرستاران شاغل در اورژانس در سطح نسبتا مطلوب بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر شایستگی ایمنی بیمار در پرستاران شاغل در اورژانس نسبتا بالا و مطلوب بود. با توجه به اهمیت ایمنی بیمار در بیمارستان و نقش پرستاران در مراقبت ایمن و با کیفیت از بیماران به ویژه در اورژانس، پیشنهاد می شود به صورت دوره ای شایستگی پرستاران در زمینه ایمنی بیمار سنجیده شود. متناسب با نتایج ارزیابی و تعیین نیازهای آموزشی، اقداماتی مناسب توسط مسیولین و مدیران پرستاری بیمارستان برای توسعه حرفه ای پرستاران انجام شود.

مقدمه: به دلیل وجود بسیاری از دغدغه های حرفه ای مانند تنش های نوبت کاری و آسیب های شغلی در پرستاری، پرستاران مرد توجه زیادی به سبک زندگی ارتقادهنده سلامت خود ندارند. ممکن است به دلیل عوامل فوق، کیفیت زندگی کاری در آن ها کاهش یابد و زمینه ساز عدم رضایت شغلی و پیامدهای مربوط به آن مانند استرس، اضطراب و افسردگی شود. هدف این مطالعه تعیین ارتباط سبک زندگی ارتقادهنده سلامت با رضایت شغلی در پرستاران مرد است. روش بررسی: مطالعه مقطعی حاضر از نوع همبستگی توصیفی است. جامعه پژوهش حاضر شامل تمامی پرستاران مرد شهر اهواز بود که در مراکز آموزشی درمانی مشغول به کار بودند. 108پرستار مرد از اردیبهشت 1398 تا شهریور 1398 به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. داده ها از طریق پرسش نامه ای متشکل از 3 قسمت: 1. مشخصات جمعیت شناختی، 2. پرسش نامه سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و 3. پرسش نامه رضایت شغلی مینه سوتا جمع آوری شد. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها در سطح توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد بیشتر پرستاران مرد مجرد (55/6 درصد)، دارای مدرک لیسانس (84/2درصد)، دارای 1 تا 5 سال سابقه کار (68/5 درصد) و در گروه سنی 26-35سال (46/2 درصد) بودند. نمره متغیر سبک زندگی ارتقادهنده سلامت 23/4±, 162/76در سطح خوب و نمره رضایت شغلی 7/98±, 56/43 در سطح متوسط بود. میان برخی از حیطه های سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و رضایت شغلی ارتباط معناداری مشاهده شد. نتیجه گیری: نمره سبک زندگی ارتقادهنده سلامت پرستاران مرد این مطالعه در حد خوبی بود، اما در حیطه های فعالیت فیزیکی و مدیریت استرس وضعیت مطلوب نبود. همچنین نمره متوسط رضایت شغلی و حیطه های فرصت های پیشرفت و سبک رهبری قابل توجه بود. بنابراین، حمایت مدیران پرستاری در اجرای راهکارهای عادات بهداشتی مانند تسهیل و حمایت از انتخاب سبک زندگی سالم و ایجاد تغییرات مثبت محیطی منجر به افزایش سبک زندگی ارتقادهنده سلامت، رضایت شغلی و کاهش ناتوانی پرستاران مرد می شود.

زمینه و هدف: ایمنی بیمار از اجزای بسیار ضروری سیستم های بهداشتی و درمانی است و یکی از ارکان مهم کیفیت در این سازمان ها به حساب می آید. ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی می توانند وضعیت ایمنی بیمار را از طریق تعامل با بیماران و خانواده هایشان، کنترل رویه ها، یادگیری از خطاها و برقراری ارتباط موثر با سایر افراد در تیم مراقبت های سلامت بهبود بخشند. باتوجه به اینکه پرستاران نسبت به سایر ارایه دهنگان خدمات سلامت، زمان بیشتری را برای مراقبت از بیماران صرف می کنند، باید به عنوان گروه اصلی برای برنامه ریزی در پیشگیری و کاهش وقوع خطاهای پزشکی مد نظر قرار بگیرند. افشای صریح حوادث نامطلوب می تواند اعتماد بین ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی و بیماران را حفظ کند و اختلافات و ادعاهای سوء استفاده پزشکی را کاهش دهد. بنابراین، با توجه به اهمیت ایمنی بیمار، پژوهشگر بر آن شده است تا مطالعه ای را با هدف تعیین درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار انجام دهد. روش بررسی: پژوهش حاضر مقطعی از نوع توصیفی است که در نیمه دوم سال 1399 در شهر تهران انجام شد. شرکت کنندگان 315 نفر بودند که از بین پرستاران شاغل در مراکز منتخب آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران (بیمارستان های رسول اکرم، شهید مطهری، شهید هاشمی نژاد، شفا یحیاییان و فیروزگر) انتخاب شدند. روش نمونه گیری در این مطالعه طبقه ای با تخصیص متناسب بود. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل دو قسمت می باشد: فرم اطلاعات جمعیت شناختی شامل سوالات در مورد سن، جنسیت، وضیت تاهل، میزان تحصیلات، وضعیت استخدام، سابقه کار، سابقه فعالیت در مراکز دیگر، بخش، شیفت کاری و متوسط اضافه کار در ماه می باشد. درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار با استفاده از پرسشنامه لی و کیم اندازه گیری شد. این پرسش نامه برای اولین بار در ایران ترجمه و استفاده شد. برای تعیین پایایی پرسش نامه درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار، همبستگی درونی سوالات به روش آلفای کرونباخ و تکرارپذیری به روش آزمون با آزمون بر روی 20 نفر از پرستاران به فاصله یک هفته بررسی شد که آلفای کرونباخ کل ابزار 0/885 و ضریب همبستگی درون خوشه ای آن 0/793 به دست آمد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نسخه 22 نرم افزار SPSS استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و برای تعیین معناداری از آمار استنباطی (تی مستقل و آنالیز واریانس) استفاده شد. در نهایت سطح معناداری نیز در تحلیل های صورت گرفته کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه وتحلیل نشان داد درک کلی پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار به طور کلی مثبت و با میانگین13/20±, 55/66 (برمبنای 0 تا 100) بود. بیشترین میانگین نمره کسب شده (بر مبنای 0 تا 100) در بعد «درک پرستاران از تسهیل کننده های افشای آزادانه» با میانگین 71/49 و کمترین در بعد «درک پرستاران از عواقب منفی افشای آزادانه» با میانگین 35/23 بود. درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار تنها با نوع استخدامی ارتباط معنادار آماری داشت (P=0/04). مقایسه دو به دو نشان دهنده آن بود که میانگین نمره پرستاران با استخدام پیمانی به طور معناداری کمتر از رسمی P=0/033) و قراردادی (P=0/008) بود. همچنین میانگین نمره کسب شده در پرستاران شرکتی نیز به طور معناداری کمتر از قراردادی بود (P=0/029) و در سایر سطوح این اختلاف معنادار نبود. نتیجه گیری براساس یافته های پژوهش حاضر مبنی بر اینکه درک کلی پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار مثبت بود، پیشنهاد می شود برای بهبود افشای حوادث ایمنی بیماران، بیمارستان ها باید فرهنگ مثبتی ایجاد کنند که در آن افشای صریح حوادث ایمنی بیمار قبل از هر چیز به عنوان ایجاد فرصت هایی برای بهبود فعال ایمنی بیمارستان تلقی شود. مردم و رسانه ها همچنین باید فضایی را ایجاد کنند که نشان هنده اعتماد و حمایت از ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و موسسات در افشای حوادث ایمنی بیمار باشد. این امر به ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی، امکان می دهد تا برداشت های مثبتی از افشای حوادث ایمنی بیمار داشته باشند. زمینه و هدف ایمنی بیمار از اجزای بسیار ضروری سیستم های بهداشتی و درمانی است و یکی از ارکان مهم کیفیت در این سازمان ها به حساب می آید. ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی می توانند وضعیت ایمنی بیمار را از طریق تعامل با بیماران و خانواده هایشان، کنترل رویه ها، یادگیری از خطاها و برقراری ارتباط موثر با سایر افراد در تیم مراقبت های سلامت بهبود بخشند. باتوجه به اینکه پرستاران نسبت به سایر ارایه دهنگان خدمات سلامت، زمان بیشتری را برای مراقبت از بیماران صرف می کنند، باید به عنوان گروه اصلی برای برنامه ریزی در پیشگیری و کاهش وقوع خطاهای پزشکی مد نظر قرار بگیرند. افشای صریح حوادث نامطلوب می تواند اعتماد بین ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی و بیماران را حفظ کند و اختلافات و ادعاهای سوء استفاده پزشکی را کاهش دهد. بنابراین، با توجه به اهمیت ایمنی بیمار، پژوهشگر بر آن شده است تا مطالعه ای را با هدف تعیین درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار انجام دهد. روش بررسی پژوهش حاضر مقطعی از نوع توصیفی است که در نیمه دوم سال 1399 در شهر تهران انجام شد. شرکت کنندگان 315 نفر بودند که از بین پرستاران شاغل در مراکز منتخب آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران (بیمارستان های رسول اکرم، شهید مطهری، شهید هاشمی نژاد، شفا یحیاییان و فیروزگر) انتخاب شدند. روش نمونه گیری در این مطالعه طبقه ای با تخصیص متناسب بود. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل دو قسمت می باشد: فرم اطلاعات جمعیت شناختی شامل سوالات در مورد سن، جنسیت، وضیت تاهل، میزان تحصیلات، وضعیت استخدام، سابقه کار، سابقه فعالیت در مراکز دیگر، بخش، شیفت کاری و متوسط اضافه کار در ماه می باشد. درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار با استفاده از پرسشنامه لی و کیم اندازه گیری شد. این پرسش نامه برای اولین بار در ایران ترجمه و استفاده شد. برای تعیین پایایی پرسش نامه درک پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار، همبستگی درونی سوالات به روش آلفای کرونباخ و تکرارپذیری به روش آزمون با آزمون بر روی 20 نفر از پرستاران به فاصله یک هفته بررسی شد که آلفای کرونباخ کل ابزار 0/885 و ضریب همبستگی درون خوشه ای آن 0/793 به دست آمد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نسخه 22 نرم افزار SPSS استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و برای تعیین معناداری از آمار استنباطی (تی مستقل و آنالیز واریانس) استفاده شد. در نهایت سطح معناداری نیز در تحلیل های صورت گرفته کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر مبنی بر اینکه درک کلی پرستاران از افشای حوادث ایمنی بیمار مثبت بود، پیشنهاد می شود برای بهبود افشای حوادث ایمنی بیماران، بیمارستان ها باید فرهنگ مثبتی ایجاد کنند که در آن افشای صریح حوادث ایمنی بیمار قبل از هر چیز به عنوان ایجاد فرصت هایی برای بهبود فعال ایمنی بیمارستان تلقی شود. مردم و رسانه ها همچنین باید فضایی را ایجاد کنند که نشان هنده اعتماد و حمایت از ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و موسسات در افشای حوادث ایمنی بیمار باشد. این امر به ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی، امکان می دهد تا برداشت های مثبتی از افشای حوادث ایمنی بیمار داشته باشند.

زمینه و هدف: نرخ سزارین انتخابی در دنیا رو به افزایش است. این نوع زایمان می تواند تاثیرات قابل توجهی بر اقتصاد و سیاست های سیستم درمانی داشته باشد. تلاش های انجام شده برای مشخص کردن عوامل روان شناختی دخیل در این انتخاب نتایج متضادی را ارایه می دهند. هدف از مطالعه حاضر، روشن سازی ارتباط استرس ادراک شده با افزایش احتمال گزینش سزارین انتخابی است. روش بررسی: در سال 1398 از 10 مرکز خدمات جامع سلامت شهری در سطح شهر بندرعباس، 230 زن نخست باردار برای مطالعه مقطعی به روش خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه جمعیت شناختی و باروری و پرسش نامه 14 گویه ای استرس ادراک شده کوهن استفاده شد. تجزیه وتحلیل آماری با نسخه 23 نرم افزار SPSS انجام شد و شامل آزمون تی تست، آزمون کای دو، دقیق فیشر و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه بود. یافته ها: میانگین نمرات استرس ادراک شده در زنان موردمطالعه برابر با8/70±, 23/14 بود. نتایج نشان داد میانگین استرس ادراک شده افراد با نوع ترجیحی زایمان سزارین (0/033=P) و خواسته بودن بارداری (0/029=P) به صورت معناداری از سایر افراد بیشتر بود. همچنین، ارتباط معناداری بین استرس ادراک شده با وضعیت اقتصادی (0/004=P) مشاهده شد. بررسی عوامل مرتبط با ترجیح نوع زایمان نشان داد رابطه معنادار آماری بین نوع زایمان ترجیحی و میزان تحصیلات شرکت کنندگان و همسران شان، مدت زمان تحصیل شرکت کنندگان و همسران شان، وضعیت شغلی شرکت کنندگان و تعداد سال های تحصیل شرکت کنندگان و همسران شان وجود داشت (0/05>P). نوع زایمان ترجیحی دارای ارتباط معنادار با نوع زایمان ترجیحی همسر، نوع زایمان با عارضه کمتر برای مادر از نظر شرکت کننده، نوع زایمان با عارضه کمتر برای نوزاد از نظر شرکت کننده، نوع زایمان سودمندتر برای مادر از نظر شرکت کننده، نوع زایمان سودمند تر برای نوزاد از نظر شرکت کننده و نوع زایمان مورد توصیه به دیگران داشت (0/05>P). نتیجه گیری: میزان استرس ادراک شده بیشتر می تواند نشانگر احتمال بیشتر ترجیح سزارین به صورت انتخابی به عنوان روش زایمان باشد. درنتیجه، این یافته می تواند نیاز به راهکارهایی برای کاهش استرس ادراک شده در زنان باردار و کاهش نرخ گزینش سزارین به روش انتخابی را نشان دهد. با توجه به رابطه معنادار بارداری ناخواسته و میزان بیشتر استرس، زنانی که این نوع بارداری را تجربه می کنند نیازمند توجه و حمایت اجتماعی بیشتری هستند. نیاز به برنامه های آموزشی مناسبی وجود دارد که زوج ها را از مزایا و معایب انواع روش های زایمان آگاه و آن ها را برای پرورش فرزندان آماده کند و با کلیشه های نادرست اجتماعی مقابله کند.