روش های مرسوم طراحی و مقاوم سازی لرزه ای مبتنی بر افزایش ظرفیت سازه می باشند. یعنی ایجاد ظرفیت باربری در سازه با افزایش مقاومت و تامین شکل پذیری آن صورت می گیرد که این امر در مقاوم سازی بسیاری از سازه ها امکان پذیر نمی باشد. ولی در جداسازی لرزه ای با کاهش نیاز لرزه ای یعنی کاهش شتاب مطلق سازه و کاهش انرژی ورودی به سازه، در اثر افزایش زمان تناوب و میرایی موجود در تراز جداسازی می توان سازه را در محدوده ای ایمن قرار داد. از این رو در این مطالعه به بررسی اثر جداگرها و همچنین ارتفاع سازه های قرار گرفته بر انواع خاکها پرداخته شده است. به این منظور اثرات جداگرهای در دو ساختمان 5 و 8 طبقه در سه نوع خاک S1، S2 وS3 مورد بررسی و ارزیابی قرار می گیرد. پس از اعتبار سنجی سازه و جداگر مطالعات رفتاری انجام، و مشخص گردید حضور جداگرها سبب کاهش تا 20 درصدی ماکزیمم جابجایی بام و 80 درصدی ماکزیمم برش پایه در سازه 5 طبقه می گردد. کاهش حدود 40 درصدی ماکزیمم جابجایی لغزشی جداگر در سازه 8 طبقه نسبت به 5 طبقه، سبب کاهش اثر جداساز در جابجایی ماکزیمم در طبقات بالاتر گردیده است.