سلامت جامعه
سال:1401 | دوره:16 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

مقدمه: آسم یک اختلال التهابی مزمن مجاری تنفسی و از شایع ترین بیماری های مسبب از کارافتادگی است. تمرینات منظم ورزشی می-توانند سبب کاهش بیماری های مزمن مانند آسم شوند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید بر برخی شاخص-های ریوی و ضربان قلب ذخیره زنان مبتلا به آسم خفیف بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 20 زن مبتلا به آسم خفیف مراجعه کننده به مرکز تست تنفسی بیمارستان امام خمینی شهر تهران در سال 1397 بررسی شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و تمرین تقسیم گردیدند. گروه تمرین، 8 هفته تمرین روی دوچرخه کارسنج با شدت 70 تا80 درصد حداکثر ضربان قلب در هر نوبت (30-20 دقیقه، 3 بار در هفته) اجرا کردند. گروه کنترل درمان دارویی انجام دادند. بعد از اتمام برنامه تمرینیT پس آزمون گرفته شد. داده ها با آزمون های تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تی مستقل و تی زوجی تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: با توجه به نتایج، FVC در هر دو گروه کاهش داشت ولی این کاهش معنی دار نبود. متغیر FEV1 در گروه تمرین کاهش معنی دار داشت (034/0). نسبت FEV1/ FVC در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون افزایش داشت و بین دو گروه تفاوت معنی دار بود (027/0). نسبت ضربان قلب ذخیره در پس آزمون در هر دو گروه افزایش نشان داد و بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرینات تناوبی شدید تأثیری در بهبود تظاهرات بالینی آسم خفیف نداشت، اما باعث ارتقای کیفیت زندگی و عملکرد برخی از شاخص های ریوی زنان آسمی و همچنین بهبود اندک در عملکرد عضلات تنفسی و راه های هوایی شد.

مقدمه: زنان سرپرست خانوار در معرض آسیب های روان شناختی و اجتماعی متعدد قرار دارند. بنابراین انجام مداخلات به منظور کاهش این آسیب ها در آنها ضروری است. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان پذیرش و تعهد بر فرایند خانواده در زنان سرپرست خانوار انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان سرپرست خانوار مراجعه کننده به کلینیک مددکاری اجتماعی باران و نوید شهرستان ساری در سال 1398 بود که از این بین، 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های آزمایش تحت 8 جلسه 90 دقیقه ای واقعیت درمانی یا درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. برای گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. ابزار مورد استفاده، پرسش نامه فرایند خانواده Samania (1387) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل واریانس آمیخته همراه با اندازه گیری مکرر انجام شد. یافته ها: در هر دو گروه آزمایش، تفاوت نمرات فرایند خانواده در زنان سرپرست خانوار در پس آزمون با پیش آزمون از نظر آماری معنی دار (00/0=p) بود. تفاوت نمرات در زمان پیگیری با پس آزمون معنی دار نبود. تفاوت میانگین نمره گروه واقعیت درمانی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در فرایند خانواده معنی دار نبود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، متخصصان حوزه سلامت می توانند مداخلات واقعیت درمانی و درمان پذیرش و تعهد را به منظور بهبود فرایند خانواده در زنان سرپرست خانوار مورد استفاده قرار دهند.

مقدمه: تداوم روابط بین فردی سالم و پویا نیازمند یادگیری مهارت های اجتماعی است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش ارتباط مؤثر و تفکر انتقادی بر خودتنظیمی هیجانی و اضطراب اجتماعی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهرستان بجنورد بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر بجنورد در سال تحصیلی 98-1397 بودند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای، 45 نفر انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه 15 نفره قرار گرفتند. گروه آزمایش، در 8 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای یک جلسه) آموزش مهارت های ارتباط مؤثر و 8 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای یک جلسه) آموزش تفکر انتقادی شرکت کردند. در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. پرسش نامه های اضطراب اجتماعی نوجوانان LaGerca و همکاران (1998) و خودتنظیمی عاطفی Marschark و همکاران (2004) قبل و بعد از اجرای مداخله در مورد آن ها اجرا شد. داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد در مقایسه درون گروهی، دو روش آموزش مهارت های ارتباط مؤثر و آموزش تفکر انتقادی موجب افزایش خودتنظیمی هیجانی و کاهش اضطراب اجتماعی در مرحله پس آزمون شدند (05/0p<) و بین اثربخشی این دو روش آموزشی تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: بنا بر نتایج پژوهش حاضر، می توان آموزش مهارت های ارتباط مؤثر و آموزش تفکر انتقادی را به عنوان روشی کارآمد در افزایش خودتنظیمی هیجانی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه دارای این مشکلات توصیه نمود.

مقدمه: سوءمصرف مت آمفتامین مسئله ای است که در سال های اخیر ابعاد وسیع تری یافته و توجه و نگرانی جوامع را به خود جلب کرده است. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی درمان تلفیقی تحریک الکتریکی غیرتهاجمی مغز با روش ذهن آگاهی بر کاهش میزان ولع و عود مصرف سوءمصرف کنندگان مت آمفتامین انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل با پیگیری 6 ماهه بود. جامعه آماری، تمامی مردان سوءمصرف کننده مت آمفتامین مراجعه کننده به بخش ترک اعتیاد بیمارستان فارابی شهر کرمانشاه (از اول خرداد تا آخر مرداد 1398) بودند. با نمونه گیری در دسترس، تعداد 30 نفر انتخاب شدند و در گروه های آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند و مقیاس پیشگیری از عود مصرف (Gorski، 1997) و ولع مصرف لحظه ای مواد (Franken و همکاران، 2002) را در سه مرحله تکمیل کردند. در گروه آزمایش، درمان تلفیقی در 10 جلسه (هفته ای 2 جلسه یک ساعته) اجرا گردید. داده ها با استفاده از واریانس با اندازه گیری های تکراری تحلیل شد. یافته ها: درمان تلفیقی به طور معنی داری موجب کاهش نمره پس آزمون ولع مصرف و ابعاد آن در آزمودنی های گروه آزمایش شد و این تأثیر در دوره پیگیری پایدار ماند (05/0>p). همچنین، تأثیر درمان تلفیقی بر کاهش نمره عود مصرف و ابعاد میل، باور و ادراک کنترل در آزمودنی های گروه آزمایش در مراحل پس آزمون و پیگیری معنی دار بود (05/0>p). نتیجه گیری: یافته های مذکور گویای سودمندی درمان ترکیبی بر نشانگان مصرف در سوءمصرف کنندگان مت آمفتامین است. این یافته ها ضمن یاری رساندن در تبیین سبب شناسی نشانگان مصرف معتادان، می تواند در طرح ریزی مداخلات توان بخشی و درمانی امیدبخش باشد.

مقدمه: دوره نوجوانی با تحولات جسمی، عاطفی، روانی و اجتماعی بسیاری همراه است و رفتارهای پرخاشگرانه نیز با بروز این تحولات افزایش می یابند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی بر پرخاشگری در نوجوانان دختر صورت گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، دختران 15 تا 17 ساله شهر ساری بودند که در سال تحصیلی 1399-1398 در مقطع متوسطه دوم تحصیل می کردند. با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای، 60 دانش آموز انتخاب، و به طور تصادفی به 3 گروه مساوی تقسیم شدند. 8 جلسه واقعیت درمانی و 8 جلسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 60 دقیقه ای برای گروه های آزمایش برگزار گردید. گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه پرخاشگری بود که توسط شرکت کنندگان در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل شد. از تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره پرخاشگری گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، واقعیت درمانی و کنترل در پیش آزمون به ترتیب 17/8±, 87/71، 26/8±, 64/71 و 09/8±, 53/71 و در پس آزمون 18/7±, 23/56، 24/7±, 18/60 و 72/8±, 33/71 بود. نمره پرخاشگری دو گروه آزمایش در پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش معنی دار داشت (001/0>p) اما این تغییرات در گروه کنترل معنی دار نبود. نتیجه گیری: طبق نتایج، درمان های مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی مداخلاتی مؤثر در بهبود شدت پرخاشگری در نوجوانان هستند.

مقدمه: خیانت زناشویی یک حادثه بین فردی آسیب زاست که می تواند منجر به علائم شناختی، عاطفی و رفتاری در قربانی گردد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش خودشفابخشی بر اضطراب، عزت نفس و بخشش در زنان خیانت دیده شهر اصفهان در سال 1399 انجام گرفت. مواد و روش ها: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان خیانت دیده عضو انجمن نارانان (گروه خانواده آسیب دیدگان گمنام) ناحیه یک شهر اصفهان بودند که از بین آن ها 30 نفر به شیوه در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش، طی 14 جلسه (60 دقیقه ای، هفته ای یک بار) آموزش خودشفابخشی را دریافت نمودند. ابزار جمع آوری اطلاعات، شامل سه پرسشنامه بخشش Pollard و همکاران (1998)، عزت نفس Coper smit (1996) و اضطراب Zank (1970) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد آموزش خودشفابخشی موجب کاهش اضطراب، بهبود عزت نفس و بخشش در بین زنان خیانت دیده شده است (005/0>p). به علاوه، تغییرات ایجاد شده تا زمان پیگیری پایدار مانده اند. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر آموزش خودشفابخشی در ارتقای سلامت روان زنان خیانت دیده و افزایش عزت نفس و بخشش در کنار کاهش اضطراب، توجه به این نوع آموزش خودمراقبتی به خانواده ها پیشنهاد می شود.

مقدمه: طرحواره درمانی رویکردی یکپارچه نگر است که از ترکیب نظریه ها و تکنیک هایی که از قبل وجود داشته اند حاصل شده و برای مشکلات زناشویی کاربرد فراوانی دارد. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف تأثیر طرحواره درمانی بر رضایت جنسی، تنظیم هیجانی و تاب آوری در پرستاران با دلزدگی زناشویی انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش، به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری و با گروه کنترل انجام شد. شرکت کنندگان شامل 40 پرستار با دلزدگی زناشویی شهر تبریز در سال 1398 بودند که به صورت تصادفی ساده در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه های رضایت جنسی، تنظیم هیجان و تاب آوری توسط آزمودنی های هر دو گروه تکمیل شد و مداخله مبتنی بر طرحواره درمانی طی 12 جلسه 90 دقیقه ای (هر هفته یک جلسه) برای گروه آزمایش اجرا شد. پس از اتمام جلسات، مجدداً پرسشنامه های فوق در هر دو گروه تکمیل و نهایتاً بعد از سه ماه نیز پیگیری به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمره های پس آزمون و پیگیری گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون، تفاوت معنی داری وجود داشت (01/0p<) همچنین نتایج آزمون اندازه گیری مکرر نشان داد که تأثیرات طرحواره درمانی درگذر زمان پایدار می باشد. در گروه کنترل تفاوت معنی داری بین پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت طرحواره درمانی بر رضایت جنسی، تنظیم هیجان و تاب آوری، استفاده از این درمان در برنامه ریزی اقدامات بهداشت روانی برای پرستاران توصیه می شود.

مقدمه: ناتوانی در شناخت هیجانات در کودکان مبتلا به اُتیسم سبب بروز رفتارهای خشونت آمیز آنان علیه خود و دیگران شده و تضعیف رابطه اجتماعی و آسیب های روانی در پی دارد. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر شن بازی درمانی شناختی-رفتاری بر بازشناسی هیجانی و رشد اجتماعی پسران مبتلا به اختلال طیف اُتیسم انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه بود. پسران مبتلا به اختلال طیف اُتیسم با عملکرد بالا مراجعه کننده به مرکز تخصصی اُتیسم (احیا) شهر تهران در سال 1398 جامعه آماری را تشکیل دادند. از بین آن ها 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل در انتظار درمان تقسیم شدند. داده ها با پرسش نامه-های تشخیص اُتیسم Gilliam، مهارت اجتماعی Matson و آزمون بازشناسی چهره Benton گردآوری شد. در گروه آزمایش، برنامه درمانی در 8 جلسه (هفته ای 1 جلسه یک ساعته) اجرا گردید. گروه کنترل این برنامه درمانی را دریافت نکرد. تحلیل داده ها با استفاده از واریانس با اندازه گیری های تکراری انجام شد. یافته ها: رشد اجتماعی (36/7=F، 007/0=p و 543/0=η, ) و بازشناسی هیجانی (12/22=F، 005/0=p و 609/0=η, ) در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری بهبود یافت و این تأثیرات مثبت در مرحله پیگیری پایدار ماند. نتیجه گیری: می توان از شن بازی درمانی به شیوه شناختی-رفتاری به منظور بهبود وضعیت هیجانی-اجتماعی پسران مبتلا به اُتیسم به عنوان یک روش مداخله ای مؤثر سود جست.