مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی ایلام
سال:1401 | دوره:30 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مقدمه: افزایش تولید رادیکال های آزاد در تخمک ها به کاهش کیفیت باروری آن ها منجر می شود. مطالعات نشان داده است که در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک، سطح رادیکال های آزاد بافتی و سرمی افزایش می یابد. Sirtuin-3در میتوکندری قرار دارد و نقش مهمی در مهار رادیکال های آزاد ایفا می کند؛ بنابراین، هدف از مطالعه حاضر بررسی بیان ژن Sirtuin-3 در تخمک موش های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود. مواد و روش ها: سندرم تخمدان پلی کیستیک توسط تزریق استرادیول والرات (40 میلی گرم بر کیلوگرم) در 6 موش نژاد NMRI با سن 6 هفته و وزن 5±,25 گرم ایجاد گردید و 6 موش نیز به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. به دنبال القای بیماری، بافت تخمدان توسط روش هیستوتکنیک بررسی گردید و سطح سرمی هورمون های جنسی با استفاده از کیت مخصوص الایزا تعیین شد. تخمک ها از تخمدان موش ها جمع آوری گردید و RNA آن ها توسط کیت مخصوص استخراج و به cDNA تبدیل شد و سپس Real Time PCR برای سنجش بیان ژن Sirtuin-3 صورت گرفت و ژن Gapdh به عنوان کنترل داخلی در نظر گرفته شد. یافته ها: در تخمدان موش های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک، کیست های هیداتید تشکیل گردید و سطح هورمون FSH کاهش و سطح هورمون های LH و تستوسترون در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (P<0. 001). بیان ژن Sirtuin-3 در تخمک های جمع آوری شده از موش های بیمار نسبت به موش های سالم، به میزان 18/0 کاهش یافت (P<0. 05). بحث و نتیجه گیری: نتیجه تحقیق حاضر نشان داد که بیان ژن Sirtuin-3 در تخمک موش های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک کاهش می یابد. بیان نادرست ژن Sirtuin-3 در تخمک می تواند به عنوان یکی از علل کاهش کیفیت باروری تخمک در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مطرح باشد.

مقدمه: لینگواتولا سراتا یکی از انگل های مشترک میان انسان و حیوان (زیونوز) است. موارد متعددی از ابتلای انسان به آن از ایران و سایر کشورها گزارش شده است. گوسفندان و سگ سانان به ترتیب به عنوان میزبان واسط و اصلی، نقش مهمی در بقا و ابتلای انسان به انگل دارند. هدف این مطالعه ارزیابی آلودگی گره های لنفاوی در گوسفندان با توجه به عوامل میزبانی (سن و جنس)، ویژگی های گره های لنفاوی (رنگ و قوام) و نقش آن در ابتلای میزبان های متنوع آن است. مواد و روش ها: در این پژوهش مقطعی، طی فروردین تا آبان ماه 1394، از گره های لنفاوی مزانتر تعداد 619 گوسفند کشتار شده در مراکز کشتارگاهی پنج منطقه مختلف استان ایلام، به صورت تصادفی نمونه گیری شد. نمونه های مثبت با جمع آوری نوچه های لینگواتولا سراتا تعیین گردید و با توجه عوامل، داده ها تجزیه وتحلیل آماری شد. یافته ها: از مجموع 619 نمونه، 99 مورد (16 درصد) به نوچه لینگواتولا سراتا آلوده بودند. بیشترین شیوع در گوسفندان منطقه جنوبی شامل آبدانان، دره شهر و دهلران (0/19 درصد)، کمترین آن در منطقه شرقی (7/11 درصد) شامل شیروان، سیروان و چرداول بود. شیوع آلودگی در 203 راس ماده با 52 مورد آلوده (6/25 درصد)، بیشتر از 416 راس نر با 47 آلوده (3/11 درصد) بود. میان جنسیت، سن و شیوع آلودگی رابطه معنا داری دیده شد (P<0. 05). بیشترین درصد آلودگی مربوط به سن 3≤,سال به میزان 4/23 درصد و کمترین آن مربوط به سن 1> سال (3/11 درصد) بود. بیشترین آلودگی در گره های لنفاوی تیره و نرم به ترتیب با 3/54 درصد و 7/38 درصد، در مقایسه با گره های لنفاوی طبیعی با 5/11 درصد و 4/10 درصد دیده شد. رابطه رنگ و قوام گره های لنفاوی با میزان ابتلا معنا دار بود (P<0. 05). بحث و نتیجه گیری: با توجه به آلودگی بالای گوسفندان که بازتابی از آلودگی سگ های منطقه و خطر بالقوه برای انسان است، رعایت اصول پیشگیری و آموزش بهداشت، به ویژه استفاده نکردن از گره های لنفاوی آلوده برای تغذیه سگ ها، در کاهش آلودگی در میزبان ها ضروری است.

مقدمه: سیس پلاتین ازجمله داروهای شیمی درمانی است؛ اما استفاده از آن به علت عوارض جانبی ازجمله تداخل در فرایند اسپرماتوژنز محدودشده است. از سویی، کندر آثار بهبودی بر دستگاه تولیدمثل دارد؛ بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر حمایتی عصاره آبی کندر بر میزان سمیت سلولی سیس پلاتین روی شاخص های اسپرم در موش سوری بود. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه، 32 سر موش سوری به طور تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند: گروه اول گروه کنترل بود که تنها محلول نرمال سالین به مدت 35 روز دریافت کرد؛ به گروه دوم، تنها عصاره آبی کندر با دوز 500 میلی گرم/کیلوگرم به مدت 35 روز گاواژ داده و به گروه سوم، داروی سیس پلاتین با دوز 5/5 میلی گرم/کیلوگرم به روش داخل صفاقی تزریق و به گروه چهارم داروی سیس پلاتین به همراه عصاره آبی کندر با همان دوزها داده شد. روز بعد از آخرین تزریق، وزن بدن و بیضه، تعداد، تحرک، میزان زنده ماندن و مورفولوژی اسپرم ها ارزیابی گردید. یافته ها: سیس پلاتین به تنهایی موجب کاهش تحرک، زنده مانی و مورفولوژی طبیعی اسپرم ها در مقایسه با گروه کنترل شد (0. 001>P)؛ اما سیس پلاتین به همراه کندر و گروه کندر به تنهایی باعث افزایش تحرک، غلظت و زنده مانی و کاهش اسپرم های غیرطبیعی در مقایسه با گروه سیس پلاتین گردید (0. 001>P). بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سیس پلاتین موجب کاهش کیفیت اسپرم می شود و با دادن کندر، آثار سمی سیس پلاتین روی اسپرم کاهش می یابد و باعث بهبودی شاخص های اسپرم می گردد؛ درنتیجه، استفاده از عصاره آبی کندر به منظور کاهش آثار سمی سیس پلاتین و بهبود کیفی مولفه های کیفی اسپرم سودمند است.

مقدمه: lncRNAها و miRNAها دسته ای از RNAهای غیرکدکننده هستند که نقش و عملکردهای مهمی در تنظیم بیان ژن ها و فرایندهای اصلی بیولوژیکی ازجمله تکثیر سلولی، آپوپتوز و تمایز دارند. lncRNAها می توانند به طور بالقوه روی miRNAها، در جهت همسو و یا معکوس بر فعالیتشان تاثیر بگذارند تا از این طریق، نقش تنظیم کنندگی آن ها را تعدیل کنند. در این مطالعه، شبکه های ژنی mRNA-miRNA-lncRNA با استفاده از برنامه های آنلاین برای سه مارکر مسیر اکتودرمی (BMP4, NOG, FGF8) در سلول های بنیادی جنینی موشی ترسیم شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع تیوریکال بیوانفورماتیکی است و micRNAهای هدف ژن های BMP4، NOG و FGF8 توسط پایگاه های داده ای MirWalk و TARGETSCAN استخراج و بررسی گردید تا درنهایت، بتوان miRNAهای مشترک این 3 ژن را تهیه کرد؛ سپس از پایگاه داده ای DIANA-Tools، lncRNAهای هدف برای miRNAهای مشترک به دست آمد. یافته ها: ژن های mmu-miR-92a-2-5p، mmu-miR-129b-5p، mmu-miR-130b-5p، mmu-miR-692، mmu-miR-7009-3P، mmu-miR-7116-3p و mmu-miR-7689-3p ممکن است بر فعالیت lncRNAهای Kcnq1ot1، Gm26812، Gm4117، Gm11837. 4930423MO2Rik، Malat1، Gm12594، Gm3414. 5830444B04Rik، Gm2464 و NEAT1 اثر بگذارند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ارتباط متقابل lncRNA، miRNA و mRNA، مطالعه ما یک نقش جدید از lncRNAها را برای تحقیقات آینده و مطالعات تجربی درباره مسیر تمایز اکتودرمی و سازوکار های مولکولی فراهم می کند.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس (MS)، بیماری خودایمنی، التهابی و مزمن است که تحت تاثیر ضایعات تخریب میلین در جسم سفید مغز، طناب نخاعی و اعصاب بینایی بروز می کند. عمده ترین عوارض این بیماری خستگی، گرفتگی عضلات، لرزش، نداشتن تعادل و اختلال در راه رفتن است؛ بنابراین، هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تمرینات منتخب TRX و ایروفیتنس بر تعادل و حس عمقی بیماران مبتلا به ام اس بود. مواد و روش ها: تعداد 30 نفر از زنان مبتلا به ام اس مراجعه کننده به انجمن MS اصفهان، در دامنه سنی 50-20 سال و با نمره مقیاس ناتوانی گسترش یافته (EDSS) 4-1، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات منتخب TRX (15 نفر) و ایروفیتنس (15 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه برای مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه، تمرینات TRX و ایروفیتنس انجام دادند. تعادل و حس عمقی مچ پا به ترتیب از طریق آزمون تعادلی لک لک و دستگاه ایزوکنتیک اندازه گیری شد. در تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون های تی همبسته و تی مستقل استفاده گردید (P<0. 05). یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که تمرینات منتخب TRX و ایروفیتنس موجب بهبودی معناداری بر تعادل و حس عمقی مچ پای بیماران مبتلا به ام اس شد (P<0. 05). در مقایسه میان تمرینی، تمرینات TRX نسبت به تمرینات ایروفیتنس، تاثیر معنادارتری (P<0. 01) بر تعادل و حس عمقی مچ پای بیماران مبتلا به ام اس داشت (P<0. 05). بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات منتخب TRX و ایروفیتنس، تعادل و حس عمقی مچ پای بیماران مبتلا به ام اس را بهبود می بخشد؛ بنابراین، انجام این تمرینات به عنوان یک مداخله تمرینی برای بهبود تعادل و حس عمقی مچ پای افراد مبتلا به ام اس توصیه می شود.

مقدمه: CGRP و rCT در نواحی کنترل درد نزولی نقش دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز داخل بطن مغزی CGRP و rCT بر بیان mRNA پپتیدهای CGRP و rCT در ناحیه PAG، در موش های صحرایی دیابتی در آزمون فرمالین است. مواد و روش ها: در این مطالعه، از 24 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ داولی در چهار گروه (N=6) استفاده شد. برای القای دیابت از داروی استرپتوزوتوسین با دوز mg/kg 45 به صورت داخل صفاقی استفاده گردید. پپتیدهای CGRP و یا rCT با دوز nmol 5/1 با حجم 5 میکرولیتر روزانه و به مدت 7 روز به صورت داخل بطن مغزی تزریق شد. رفتارهای مرتبط با درد در آزمون فرمالین تا دقیقه 60 در گروه های مطالعه شده ثبت گردید؛ همچنین ناحیه PAG به منظور ارزیابی تغییر میزان بیان mRNA پپتیدهای CGRP و rCT برداشته شد. یافته ها: تزریق داخل بطن مغزی CGRP و یا rCT در موش های صحرایی دیابتی، موجب کاهش درد در فاز حاد و میانی آزمون فرمالین گردید. علاوه بر این، تجویز CGRP داخل بطن مغز موجب افزایش بیان mRNA مربوط به CGRP در ناحیه PAG شد؛ اما تجویز rCT داخل بطن مغز موجب افزایش بیان mRNA مربوط به هر دو پپتید CGRP و rCT، پس از گذشت هفت روز در ناحیه PAG گردید. بحث و نتیجه گیری: تزریق داخل بطن مغزی پپتیدهای CGRP و rCT، درد ناشی از تزریق فرمالین در موش های صحرایی نمونه تجربی دیابت قندی القاشده توسط استرپتوزوتوسین را احتمالا به واسطه تغییر در بیان mRNA مربوط به هر دو پپتید کاهش می دهد.

مقدمه: سطوح فاکتور رشد فیبروبلاست 23 (FGF23) و مارکرهای التهابی معمولا در ESRD افزایش می یابد و هریک با نتایج بالینی نامطلوب همراه است. این مطالعه این فرضیه را آزمایش می کند که FGF23 به طور مستقل، با پروتیین واکنشی C در ESRD مرتبط است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 254 بیمار ESRD تحت درمان با همودیالیز انجام شده است. روش نمونه گیری به صورت تمام شماری بوده است، بدین صورت که همه بیماران ESRD تحت همودیالیز در مرکز همودیالیز بیمارستان رازی در شهر رشت، در سال 1396 وارد مطالعه شدند. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون شاپیرو ویلک، ضریب همبستگی اسپیرمن و رگرسیون خطی استفاده گردید و تجزیه تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS vol. 26 انجام شد. یافته ها: میانه سن بیماران 60 سال (49-69) و 9/57 درصد مرد و میانگین و میانه iFGF23 در بیماران به ترتیب 6/14±, 5/59 و 62 pg/ml (70-50)؛ همچنین میانه فاکتور CRP برابر با 4 mg/l (11-1) بود. درصد CRP مثبت در بیماران مطالعه شده 9/72 درصد، میانگین و انحراف معیار در موارد مثبت 82/8±, 94/12 به دست آمد. در تحلیل رگرسیون خطی چندگانه، پس از کنترل اثر متغیرهای مخدوش کننده (متغیر های فردی، مولفه های خونی و بیماری های زمینه ای) مشاهده شد که میان iFGF23 و CRP ارتباط مستقیم و معنا داری وجود دارد (P=0. 010، β, =0. 129، CI=0. 032-0. 226). بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که افزایش سطح FGF23 به طور مستقل، با افزایش سطح CRP در بیماران مبتلا به ESRD ارتباط دارد. مطالعات آینده باید ارزیابی کنند که آیا التهاب ارتباط میان افزایش سطح FGF23 و پیامدهای بالینی نامطلوب در ESRD را تغییر می دهد یا خیر.

مقدمه: جو ایمنی یکی از عوامل رضایت پرستاران و درنتیجه، کیفیت مراقبت از بیماران است. این پژوهش با هدف تعیین جو ایمنی بخش های داخلی-جراحی بیمارستان های آموزشی استان زنجان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی، روی 247 نفر از پرستاران شاغل در پنج بیمارستان آموزشی زنجان در سال 1399 صورت گرفت. برای نمونه گیری، از روش نمونه گیری زمانی پواسون استفاده شد. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه جمعیت شناختی و پرسش نامه استاندارد جو ایمنی پرستاران (سرسنگی 1393) جمع آوری گردید. مقیاس جو ایمنی ادراک پرستاران را در ابعاد آموزش پرستاری، ارتباط با پزشکان، ارتباط با پرستاران، نگرش سوپروایزرها، گزارش دهی خطاها و اشتباهات و فرسودگی شغلی می سنجد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS vol. 18 و آمارهای توصیفی و آزمون تی مستقل و انالیز واریانس یک طرفه و آزمون پیرسون تجزیه وتحلیل گردید. یافته ها: میانگین کلی جو ایمنی پرستاران 53/0±, 12/3 از 5 بود. بیشترین میانگین جو ایمنی پرستار مربوط به ارتباط میان پرستاران (83/0±, 61/3) و سپس مربوط به بعد گزارش دهی (69/0±, 53/3) و کمترین میانگین به بعد فرسودگی (90/0±, 32/2) از نمره کل 5 مربوط بود. نمره کل جو ایمنی بر اساس پست سازمانی و شهر محل خدمت شرکت کننده، از لحاظ آماری متفاوت و معنادار بود، درحالی که ارتباط معناداری میان جنسیت، تاهل، تحصیلات، استخدام، نوع بخش، گروه سنی و سابقه کار با کل جو ایمنی پرستاران وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، جو ایمنی پرستاران شاغل در استان زنجان در سطح متوسط قرار دارد. فرسودگی تجمعی یکی از مولفه های جو ایمنی بود که در قیاس با سایر ابعاد، کمترین میانگین را داشت؛ این بدان معنا است که فرسودگی در میان پرستاران بررسی شده، شیوع یا شدت بالایی دارد؛ بنابراین لازم است اقداماتی برای بهبود جو ایمنی پرستاران به ویژه در زمینه فرسودگی تجمعی صورت گیرد.

مقدمه: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، ارتباط میان حضور چهار باکتری (استافیلوکوکوس اوریوس، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، سودوموناس آیروژینوزا و استرپتوکوکوس سانگوییس) و بروز سوءهاضمه بررسی شد. مواد و روش ها: در این تحقیق، 100 نمونه بیوپسی آنترال جداشده از مبتلایان به سوءهاضمه (N=50) و افراد بدون سوءهاضمه (N=50) که به بیمارستان های مهراد و لبافی نژاد تهران در سال 1397 مراجعه کرده بودند، جمع آوری و حضور گونه های باکتریایی استافیلوکوکوس اوریوس، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، سودوموناس آیروژینوزا و استرپتوکوکوس سانگوییس به روش PCR و به کمک پرایمر های اختصاصی nuc، PA431CF، iga و 16s-rRNA بررسی گردید. مجوز اخلاقی این طرح نیز با کد اخلاق IR. MODARES. REC. 1397. 241، پیش از انجام پژوهش با تایید کمیته اخلاق در پژوهش دانشگاه اخذ شد. یافته ها: در این تحقیق، درمجموع 50 بیوپسی آنترال از مراجعه کنندگان دچار سوءهاضمه و 50 نمونه بیوپسی آنترال از افراد بدون سوءهاضمه طی عمل آندوسکوپی برداشته شد. میانگین سنی افراد 48 سال (دامنه سنی 16 تا 80 سال) و بیشترین رده سنی مربوط به گروه 46-26 (24 درصد) و کمترین میزان مربوط به گروه 26-16 سال (06/0 درصد) بود. دامنه سنی استفاده شده در این بررسی، توزیع جمعیتی نسبتا مناسبی داشت. بر اساس یافته های بررسی PCR، فراوانی استافیلوکوکوس اوریوس، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، سودوموناس آیروژینوزا و استرپتوکوکوس سانگوییس در میان 50 نفر مبتلا به سوءهاضمه به ترتیب 23 (46 درصد)، 3 (6 درصد)، 42 (84 درصد) و 0 (0 درصد) گزارش شده است. این مقادیر در گروه کنترل بررسی ما، به ترتیب معادل 19 (38 درصد)، 10 (20 درصد)، 45 (90 درصد) و 2 (4 درصد) مشخص گردیده است. بر اساس آنالیز آماری صورت گرفته، هیچ گونه رابطه معناداری میان حضور این 4 گونه باکتریایی و بروز سوءهاضمه مشاهده نشد (P>0. 05). بحث و نتیجه گیری: گونه های باکتری ساکن این ناحیه می تواند از تنوع بالایی برخوردار باشد و بنابراین، در کنار سایر عوامل اپی ژنتیکی درگیر، آنالیز عوامل محیطی نظیر تغذیه، سبک زندگی و نیز ژنتیک میزبان می تواند در افزایش دانش ما از این حوزه پیچیده موثر باشد.

مقدمه: جنس Allium با بیش از 900 گونه مهم پرورشی و وحشی، به عنوان آنتی اکسیدان طبیعی و فعال زیستی، در صنعت داروسازی و غذایی کاربرد وسیعی دارد. در این پژوهش، تاثیر فعالیت آنتی اکسیدانی عصاره آبی گیاه سیرموک و تاثیر آن بر مهار آنزیم استیل کولین استراز و بازیابی فعالیت آنزیم مهارشده بررسی شده است. مواد و روش ها: پس از تهیه عصاره آبی سیرموک، ابتدا فعالیت آنتی اکسیدانی غلظت های 100، 500 و 1000 میکروگرم بر میلی لیتر از عصاره با استفاده از روش مهار رادیکال آزاد DPPH و سپس میزان فعالیت آنزیم استیل کولین استراز سرمی و فعال سازی مجدد آن پس از مهار توسط ارگانوفسفات دیازینون، در حضور غلظت های 100، 500 و 1000 میکروگرم بر میلی لیتر از عصاره با روش المن بررسی گردید. یافته ها: غلظت مهار 50 درصد (IC50) از رادیکال های آزاد DPPH، 19/360 میکروگرم در میلی لیتر محاسبه شد. عصاره آبی سیرموک فعالیت استیل کولین استراز را مهار نکرد و به صورت وابسته به غلظت افزایش یافت؛ همچنین بازیابی دوباره فعالیت آنزیم مهارشده در مجاورت غلظت های مختلف عصاره آبی گیاه مشاهده گردید. بحث و نتیجه گیری: عصاره آبی گیاه سیرموک فعالیت استیل کولین استراز را مهار نمی کند؛ اما قادر است آنزیم مهار شده توسط دیازینون را دوباره فعال نمایند. علت این تاثیر مثبت ممکن است به وجود فعالیت آنتی اکسیدانی بالا و حضور ترکیبات فنل و فلاونویید در عصاره مرتبط باشد.